ஒரு புத்தகத்தை வாசிக்கும் முன் நான்--வாசித்தப்பின் நான் ---
என் சிந்தனை செயல்முறையின் மாற்றங்களை நன்கு உணரமுடியும் நிலைக்கு என்னை இட்டுச்செல்கிறது ஒரு நல்ல புத்தகம்..
குதிரைகளின் கடைசிக் கதறல், மாபெரும் வேட்டைப்பறவைகளின் சிறகோசை, மயானங்களின் முனகல், சவம் தின்னும் விலங்குகளின் ஊளைச்சத்தம்...
கொமாலா நகரம் இறந்துவிடும் முன், அங்குத் தன்னைக் காதலித்தவன் மரணித்துவிட்டதால் சுயநினைவிழந்து புலம்பும் சூசன்னா வாழ்ந்திருந்தாள். அவளால்தான் அந்த நகரம் சாபமேற்றதா ?
சிறுவயதிலிருந்தே அவளைக் காதலித்தவன் ஒரு பெண்பித்தன், கொமாலாவின் அரசியல் நெருக்கடிகளுக்கும் பொருளாதாரச் சிக்கல்களுக்கும் பெண்களின் உடல் மற்றும் மன வலிக்கும் காரணமானவன். பெத்ரோ பராமோ.
அவன் புணர்ந்த, சீரழித்த பெண்களின் கணக்குகளை டொரோத்தியா சரியாக நினைவில் வைத்திருக்கவில்லை. அவனுக்குப் பிறந்த குழந்தைகளையும் .. கொமாலாவின் பாலியல் தொழிலாளர்களின் கணக்குகளில் அப்பெண்களைக் கணக்கிட்டான் பெத்ரோ பராமோ..
ஹுவான் ரசீதியாவோ அம்மாவின் கடைசி வார்த்தைக்குக் கட்டுப்பட்டு அப்பா பெத்ரோவை பார்க்க கொமாலாவிற்கு வருகிறான்.. இதுதான் நாவலின் தொடக்கம்..ரசீதியாவோ கடந்துபோகும் இடங்களும் வீடுகளும் மனிதர்களும் எல்லாமே உயிரற்றவை .
பெத்ரோ பராமோவைத் தவிர அனைவரும் இறந்தவர்கள்.. இறந்தவர்கள் வாழும் இறந்த நகரத்தில் தந்தையைத் தேடி அலையும் ரசீதியாவோ கண்ட அசாதாரண மனிதர்களும் நிகழ்வுகளும். எல்லோருமே இறந்தவர்கள்.. பிறகு தெரிகிறது தேடி வந்தவனும் அவனுக்குக் கொமாலாவின் பெத்ரோவின் கதைச் சொன்ன அத்தனை மனிதர்களும் இறந்தவர்கள் என்று...
இரண்டு முறை படித்தப்போதுதான் பெத்ரோ பராமோ என்ற ஹுவான் ரூல்ஃபோவின் லாட்டின் அமெரிக்கன் நாவல் புரிந்தது.. அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கிய கதைச்சந்தர்பங்கள் விரிவாக நிகழ்வது மாயாஜாலம் போல்.. ஒரு கட்டத்தில் வாசிப்பு என்ற நிலை நின்றுவிட்ட பிறகு மனதும் நினைவுகளும் பூரணமாகக் கொமாலாவுக்குள் பயணமாகும் அதிசயத்தை அதிர்ச்சியுடன் உணர்ந்தேன்...
எப்போது வெளியே வந்தேன் என்றே தெரியவில்லை.. வாசிப்பிற்கு என்னானதோ..?
ஒரு நாட்டில் அரசியல் நெருக்கடிகளை உருவாக்குபவர்களால், அந்த நாடு மட்டுமல்ல அவர்களும் இல்லாமல் போய்விடுவார்கள் .. ஆனால் இதையெல்லாம் பார்க்கக் கதற வினைசெய்தவனை விட்டுவைக்கிறது காலம்.. பொல்லாத காலம் ..
பால்யக்காலச் சகியான சூசன்னாவை பெத்ரோ காப்பாற்ற முயல்கிறான்.. ஆனால் அவளோ சாவை நேசிக்கிறாள்... எத்தனை கதைப்பாத்திரங்கள்.. எத்தனை பெண்வலிகள், எத்தனை கொடூரங்கள், காமம் தலைவிரித்தாடும் கொமாலா ... அப்படிப்பட்ட தலைவனின் நகரம் அப்புறம் எப்படியிருக்கும்...?
சிறு பைத்திய நிலை இருக்கவேண்டும் பெண்களுக்கு நல்ல கனவுகள் காண... சூசன்னா இதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டேயிருந்தாள் ரசீதியாவோவின் தாயும் சொல்கிறாள் மகனிடம்.. "கொமாலா என்னைக் கனவுகளால் தளர்த்திவிட்ட நகரம்"..என்று
"பெத்ரோ பராமோ"... ஹுவான் ரூல்ஃபோ எழுதிய நாவலா இல்லை ...அவரின் ஏதோ ஒரு மனநிலையின் எழுத்துவடிவமா?.. வாசிக்கும் முன் நான் கனவுகளை இப்படிப் பார்த்ததில்லை.. வாசித்தப்பின்..... !!!
தட்டில் பகிரப்பட்டியிருக்கும் உணவு அருகில் இருக்கும் மது இந்த மேசை இந்த அறை இவ்வுணவைப் பகிர்ந்த நண்பன் உட்பட அனைத்தையும் மிக மோசமாக வெறுக்கிறேன் கடுஞ்சொற்களால் வசை மொழிகிறேன் இந்த உணவில் பெயர் எழுதப்பட்டு இருந்தால் உடனே அதனை அழிக்க துடிக்கிறேன்
இன்று உலாவும் நிலத்தில் துளி வியர்வை சிந்தவில்லை கிடைத்த புத்தகத்தில் ஒரு சொல்லைக் கூடப் படிக்கவில்லை அந்த ஓவியத்தின் மஞ்சள் குழைவை ரசிக்கவில்லை எதிரில் பக்கத்தில் அமர்ந்திருப்பவர்கள் இதில் ஒன்றை செய்தவர் ஆகிறார்கள் என்பதாலும் இன்றைய நாளை கொடூர முறையில் கொன்றவனாகிறேன்
எனதிந்த கடைசி விருந்தினை சுகிக்காமல்... எனதிந்த இரவினை உறங்காமல்...
What can I hold you with? I offer you lean streets, desperate sunsets, the moon of the jagged suburbs. I offer you the bitterness of a man who has looked long and long at the lonely moon. I offer you my ancestors, my dead men, the ghosts that living men have honoured in bronze: my father's father killed in the frontier of Buenos Aires, two bullets through his lungs, bearded and dead, wrapped by his soldiers in the hide of a cow; my mother's grandfather --just twentyfour-- heading a charge of three hundred men in Peru, now ghosts on vanished horses. I offer you whatever insight my books may hold, whatever manliness or humour my life. I offer you the loyalty of a man who has never been loyal. I offer you that kernel of myself that I have saved, somehow --the central heart that deals not in words, traffics not with dreams, and is untouched by time, by joy, by adversities. I offer you the memory of a yellow rose seen at sunset, years before you were born. I offer you explanations of yourself, theories about yourself, authentic and surprising news of yourself. I can give you my loneliness, my darkness, the hunger of my heart; I am trying to bribe you with uncertainty, with danger, with defeat.
Jorge Luis Borges, Master of the Mystical The mystical, enigmatic and paradoxical imbued the writing of Jorge Luis Borges, an Argentine author whose concise, intri... NYTIMES.COM
தூத்துக்குடி திருடர்கள் --------------------------------- பாரேம்மாக்கல் தோமா
கி.பி. 1778 மே 7ஆம் தேதி, கேரளாவில் இருந்து ரோமுக்கு, பாரேம்மாக்கல் தோமா என்ற பாதிரியார், பயணம் புறப்படுகிறார். திருவனந்தபுரத்தில் இருந்து கடல் வழியாக குளச்சல் துறைமுகம் வரும் பாரேம்மாக்கல், அங்கிருந்து கோட்டார் (நாகர்கோயில்) – மணப்பாடு - தூத்துக்குடி – நாகப்பட்டிணம் – மைலாப்பூர் வழியாக தமிழகத்துக்குள் பயணம் செய்கிறார். இந்த பயணம் பற்றி பாரேம்மாக்கல் எழுதியது ‘ரோமாபுரி யாத்திரை’ என்னும் நூலாக தமிழில் வந்துள்ளது. மலையாளத்திலிருந்து தமிழில் யூமா. வாசுகி மொழிபெயர்த்துள்ளார். புத்தகத்திலிருந்து சில பகுதிகள்…
*****
….கரியாட்டி மல்பானின் தலைமையில் நாங்கள் (நாகர்கோவிலில் இருந்து 12 கி.மீ. தொலைவில் தக்கலைக்கு அருகேயுள்ள) உதயகிரி கோட்டையை அடைந்தோம். நாங்கள் கோட்டை வாயிலை அடைந்த உடனே, அதிகாரிகளின் அனுமதியில்லாமல் உள்ளே நுழையக்கூடாது என்று வாயிற்காவலன் தடுத்தான். (எங்களுடன் வந்த) முட்டத்துக்காரர் சாக்கோ பாதிரியாருக்கு, (தற்போது கோட்டையின் தலைவராக இருப்பவருக்கு முந்தைய) மறைந்த தலைவரின் மனைவியுடன் அறிமுகம் இருந்தது. அவர் ஒருவிதமாக காவலனிடம் அனுமதி வாங்கி, தன் பணியாளை ஒரு கடிதத்துடன் தலைவரின் மனைவியிடம் அனுப்பினார். அதன்படி அந்த பெருமாட்டி ஒரு ஆளை அனுப்பி, எங்களை உள்ளே விடும்படி காவலனிடம் சொல்ல வைத்தார்கள். ஆயினும், எஜமானின் கட்டளை வேண்டும் என்று காவலாளி கட்டாயப்படுத்தினான். அந்தப் பெருமாட்டி உடனே கோட்டை அதிகாரியின் அனுமதி வாங்கி எங்களை உள்ளே வரச் செய்தார்கள். நாங்கள் உடனே மறைந்த தலைவரின் வீட்டுக்குச் சென்று அந்தப் பெருமாட்டிக்கும் அவர்கள் மகளின் எதிர்கால வரனுக்கும் நன்றி தெரிவித்துக்கொண்டோம். தன் கட்டளைப்படி காவல்காரன் எங்களை உள்ளே அனுமதிக்காதது குறித்து தலைவரின் மனைவி வருத்தத்தைத் தெரியப்படுத்திக்கொண்டார்கள்….
….எங்களைப் பலமுறை வந்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த மாத்தாயி, தலைவரின் மனைவி சொன்னதன் பேரில் எங்களுக்கு தங்குமிடமும் மற்றும் சகல வசதிகளும் அங்கே ஏற்பாடு செய்துகொடுத்தார்…..
….அதன்பிறகு நாங்கள் உதயகிரி கோட்டையிலிருந்து பயணம் புறப்பட்டோம். முன்பு கோட்டைக்கு உள்ளே செல்வதற்கு காவல்காரன் தடுத்ததுபோன்ற அனுபவம் மீண்டும் ஏற்படாமல் இருப்பதற்கு வழிசெய்யவேண்டும் என்று நாங்கள் மாத்தாயியிடம் கேட்டுக்கொண்டோம். அதன்படி அவர் கோட்டையின் முக்கிய அதிகாரியின் எழுத்து மூலமான அனுமதி வாங்கித் தந்தார். அதனால், நாங்கள் கோட்டையைக் கடந்து செல்வதில் எந்த சிரமமும் ஏற்படவில்லை….
….மாலைநேரம் வந்த போது ஒரு தேவாலயத்தை அடைந்தோம். அது ஒரு ஏழ்மையான தேவாலயம். பக்கத்திலுள்ள விவசாயிகளெல்லாம் மிகவும் வறுமைப்பட்டவர்கள். ஆயினும், எங்கள் மீது அவர்கள் அவ்வளவு அன்பும் மரியாதையும் காட்டினார்கள். அன்று இரவு அங்கே தங்கினோம். காலையில் மீண்டும் பயணத்தைத் தொடர்ந்தோம். மாலைநேரம் வந்தபோது மற்றொரு தேவாலயத்தை அடைந்தோம். (இப்படி சில நாட்கள் நடை பயணத்துக்குப் பிறகு) பற்பல ஊர்களைக் கடந்து மணப்பாட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தோம். அங்கிருந்து (திருச்செந்தூர் அருகேயுள்ள) வீரபாண்டியன் பட்டணத்துக்கு சென்றோம்….
…பிற்பாடு நாங்கள் வீரபாண்டியன் பட்டணத்தில் இருந்து புறப்பட்டு ஒரு சத்திரத்தை அடைந்து கஞ்சி வைத்துக் குடித்த பிறகு பயணத்தைத் தொடர்ந்தோம். அங்கிருந்து தூத்துக்குடிக்கு செல்லும் பாதை, நிழலற்ற வெட்டவெளியில் சென்றது. இளைப்பாற எங்கும் ஒரு வீடுகூட இல்லை. வெயிலின் வெப்பம் அதி கடினமாயிருந்தது. உள்ளங்காலிலிருந்து உச்சந்தலை வரை உருகும்படி சுட்டெரித்தது. ஆயினும், வழியில் திருடர்கள் உண்டு என்று சாக்கோ பாதிரியார் சொல்லியிருந்ததால் வெயிலையும் காலில் துளைத்தேறும் முட்களையும் பொருட்படுத்தாமல் விரைந்து நடந்தோம். தாகத்துடன் துன்புற்றும் ஓடியும், நேரம் இருட்டிய போது தூத்துக்குடியை சென்றடைந்தோம்.
‘ராஜகோபாலன் நல்ல சிவப்பு, குள்ளம், மெலிந்த பூஞ்சை உடல். பூ மாதிரி இருப்பார். முழுசாக பத்து கிலோ எடை இருப்பாரா என்று சந்தேகம் வந்து விடும். சாப்பாடு கூட கொறிப்புதான். ‘இரண்டு இட்லி சாப்பிட்டேன்’ என்று இரண்டு விரல்களைக் காண்பித்து, கண்ணை அகட்டிக் கொண்டு சொல்வார் - ஏதோ இரண்டு பானை சோற்றைச் சாப்பிட்டது போல.
பல பெரியவர்களுக்குக் கிட்டுகிற ‘தனிப்பட்ட முக அமைப்பு’ அவருடையது. தலையில் பாதி வழுக்கை. கண்ணுக்கு தடிக் கண்ணாடி. கண் சதையை அரிந்த பின்பு அணியும் பூதக் கண்ணாடி. அதற்குப் பின்னால் இரண்டு கண்களும் இரண்டு மடங்கு பெரிதாகத் தெரியும். சிந்தனையில் ஆழ்ந்த கண்கள். அவருடைய உடலில் பெரிதாக இருந்தது கண் ஒன்றுதான். உலகத்தைப் பார்ப்பதுதான் பிழைப்பு என்று சொல்வது போல அந்தக் கண்ணாடியும் கண்களைப் பெரிதாக்கிக் காட்டும்.
ராஜகோபாலனுக்குத் தீவிரமாக சிந்திக்கும் ஆற்றல் இருந்தது. அது முகத்தில் தெரியும். எப்போது எழுதுவார் என்று எங்களுக்குத் தெரியாது. நட்டநடுநிசிக்கு வெகு நேரத்திற்குப் பிறகு எங்களை அனுப்பி விட்டுத்தான் அவர் எழுதியிருக்க வேண்டும். தீவிரமான சிந்தனையுடன் வேகமாக, குறுகிய நேரத்தில் செய்து விடுவார் என்று தோன்றுகிறது. மறுநாள் இரவு சந்திக்கும் பொழுது, எழுதி வைத்ததை, கதையையோ விமர்சனத்தையோ காண்பிப்பார். அடித்தல் திருத்தலின்றி, ஒரு முடிவான உணர்வோடு எதையும் எழுதியிருப்பார். செட்டாக, தெளிவாக எழுதியிருப்பார். ஒரு நேர்மையும் துணிச்சலும் பளிச்சென்று தெரியும் எழுத்து. அந்த நேர்மையிலும் துணிச்சலிலும் சத்தம், ஆர்ப்பாட்டம் ஏதும் மருந்துக்குக் கூட தொனிக்காது. கண்டிப்பான, பட்டுத் தெறித்த எழுத்து. அதே சமயம் மென்மையும் கண்யமும் அடக்கமும் நிறைந்த எழுத்து.
அது அவருடைய இயல்பு. பேசுவதும் மிக மென்மையான பேச்சு. சற்று தள்ளி உட்கார்ந்தால் காதில் விழாது. அபிப்பிராயங்களை அழுத்தமாக, உறுதியாகச் சொல்வார். நகைச்சுவையுடன் சொல்வார். புண்படுத்தாமல் சொல்வார்.’
கு.ப.ரா. பற்றிய தி.ஜானகிராமனின் சொற்சித்திரம் இது. கு.ப.ரா. பற்றி சிட்டி இப்படி எழுதுகிறார்:
‘கு.ப.ரா.வும் ந. பிச்சமூர்த்தியும் கும்பகோணத்தில் இருந்தார்கள். இருவரும் ‘மணிக்கொடி’க்கு அனுப்பிய எழுத்துக்கள் மூலம் சென்னையில் வ.ரா.வைச் சுற்றி இயங்கிய என் போன்றவர்களுக்குப் பரிச்சியமானார்கள். அவர்களிடமிருந்து தபாலில் கதையோ, கவிதையோ வரும் பொழுதெல்லாம் ஒரு பரபரப்பு ஏற்படும். புதுமைப்பித்தன், ராமையா போன்ற படைப்பாளிகளுடன் நெருங்கிப் பழகிக் கொண்டிருந்த எனக்கு இந்த கும்பகோணம் இரட்டையர்களைப் பார்க்க வேண்டும் என்று ஆவல்... அப்போது பிச்சமூர்த்தியை சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. சென்னை வந்திருந்த பிச்சமூர்த்திக்காக ராமையா ஏற்பாடு செய்திருந்த விருந்தில் கலந்து கொண்ட எங்களில் சிலருக்கு டாகூரையே சந்தித்த ஒரு பிரமை ஏற்பட்டது. தாடியுடன் கம்பீரமாகத் தோன்றிய பிச்சமூர்த்தியைப் பார்த்த பிறகு அவருடைய ஜோடியான ராஜகோபாலன் எப்படி இருப்பார் என்று கற்பனை செய்வதே எனக்கு ஒரு மகிழ்ச்சி தரும் அனுபவமாக இருந்தது. சில மாதங்களுக்குள் நான் கும்பகோணம் சென்ற போது ராஜகோபாலனைக் கண்டதும் திடுக்கிட்டு நின்றேன். தோற்றத்தில் பிச்சமூர்த்தியை விட முற்றிலும் வேறுபட்டவராகக் காணப்பட்டது மட்டுமல்ல அதிர்ச்சிக்குக் காரணம், அழகு சொட்டும் கவிதைகளையும் கலைத்திறன் நிறைந்த கதைகளையும் எழுதிய ராஜகோபாலன், அன்று, நான் முதல் முதலில் சந்தித்த போது தம்முடைய பார்வையை இழந்திருந்தார்.’
அப்போது கு.ப.ரா.வுக்குக் கண்களில் சதை வளர்ச்சியால் பார்வை தடைபட்டிருந்தது. அவர் சொல்லச் சொல்ல அவரது சகோதரி கு.ப. சேது அம்மாள்தான் எழுதியிருக்கிறார். சேது அம்மாளும் அப்போது சிறுகதைகள் எழுதி பிரபலமாக இருந்திருக்கிறார். ‘மிகச் சிறிய வயதிலேயே கு.ப.சேது அம்மாள் கணவனை இழந்துவிட்டார். இது கு.ப.ராஜகோபலனைச் சங்கடம்கொள்ளச் செய்தது. 1943ஆம் ஆண்டு கு.ப.ரா. முயற்சிக்குப் பின் கு.ப. சேது அம்மாளுக்கு மறுமணம் நடைபெற்றது. அவருக்கு ஒரு ஆண் குழந்தை பிறந்த பிறகு விரைவிலேயே சேது அம்மாள் காலமானார். கு.ப.ராஜகோபாலனுடைய பல கதைகள் சேது அம்மாளின் இளவயது வாழ்க்கையுடன் தொடர்புடையவை’ என்று எழுதுகிறார் தளவாய் சுந்தரம். கு.ப.ரா.வின் வாழ்க்கை பற்றிய இவரது அருமையான கட்டுரை ‘அழியாச் சுடர்கள்’ இணைய இதழில் கிடைக்கிறது.
மேலும் கு.ப.ரா. பற்றி சிட்டி:
‘பிள்ளையார் கோவில் தெருவில் பிச்சமூர்த்தியின் வீட்டுக்கு அடுத்த வீட்டில் வசித்து வந்த கு.ப.ரா.வுடன் சில நாட்கள் தங்கியிருந்தது எனக்கு ஒரு அபூர்வ அனுபவமாக அமைந்தது. கீழே சாப்பிட்டு விட்டு மாடியில் அவருடைய அறைக்குப் படியேறிச் செல்லும் பொழுது நான் கு.ப.ரா.வைக் கை பிடித்து அழைத்துச் செல்வது வழக்கம். உண்மையில் அவர்தான் எனக்கு வழி காட்டினார். பல ஆண்டுகள் அவர் ஏறி இறங்கிப் பழகிய படிகள் எனக்குத்தான் புதியவை. அத்துடன் அவருக்கு அகக்கண் துணையும் இருந்தது. மாடி அறையில் உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது ஒருமுறை அவர் கூறியதைக் கேட்டு வியப்படைந்தேன். அந்த மாடியில் ஒரு ஜன்னல் வழியாக எதிர்ப்புறத்து புழக்கடைகளில் தோன்றிய செடி கொடிகள் மற்றும் குடும்ப நடவடிக்கைகள் முதலியவற்றைக் கண்டு ரசித்துக் கொண்டிருந்த பொழுது திடீரென்று கு.ப.ரா. சொன்னார்.
‘ரொம்ப சுவாரஸ்யமான காட்சிகளைப் பார்க்கலாம். இந்த ஜன்னல் ஒரு மாயாலோகத்தையே நமக்கு எடுத்துக் காட்டும்.’
நான் கண்ணால் கண்டு ரசித்ததை கண் பார்வை இழந்த கு.ப.ரா. அறிந்து விளக்கம் கூறியது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. தொடர்ந்து ஆங்கிலக் கவிஞன் கீட்ஸின் ‘Ode to a Nightingale' என்ற கவிதையிலிருந்து
Magic casements opening on the foam
Of perilous seas in feary lands forlorn
(தனிமை சூழ்ந்த மாயாலோகங்களில், மர்மச் சாளரங்களினூடே காணப்படும் அலைகடல் காட்சி)
என்று அவர் தம்முடைய மென்மையான குரலில் பாடிய போது அவருடைய திருஷ்டியின் அழகு நிறைந்த தன்மை எனக்குப் பளிச்செனப் பட்டது.’
நினைத்துப் பார்க்கிறேன். முன்கூட்டியே சொல்லாமல் கொள்ளாமல் திடீரென்று ஒருவர் சென்னையிலிருந்து கும்பகோணத்திலிருக்கும் இரண்டு எழுத்தாளர்களைச் சந்திக்க கிளம்பிப் போகிறார். இருவரும் பக்கத்துப் பக்கத்து வீடு. ஒருவர் வெளியூர் போயிருக்கிறார். இன்னொருவருக்குக் கண்களில் சதை வளர்ச்சியால் பார்வை போயிருக்கிறது. யாராவது கைப்பிடித்துத்தான் நடத்திச் செல்ல வேண்டும். அந்த நிலையில் அந்த சென்னைக்காரர் கண் பார்வை போய் விட்ட எழுத்தாளரின் வீட்டில் சில தினங்கள் தங்கி விட்டு வருகிறார்.
மேலே சிட்டி விவரித்துள்ள காட்சிகளை மீண்டும் மீண்டும் தியானித்துப் பார்க்கிறேன். கு.ப.ரா. என் கண் முன்னே கீட்ஸின் அந்தக் கவிதையைத் தன் மென்குரலால் பாடுகிறார்.
நான் கும்பகோணம் சென்றதில்லை. ஒருமுறை அங்கே சென்று அந்தப் பிள்ளையார் கோவில் தெருவை தரிசித்து வரலாம் போல் இருக்கிறது. அந்தத் தெருவில்தானே கு.ப.ரா.வும் பிச்சமூர்த்தியும் புழங்கியிருப்பார்கள். பிச்சமூர்த்தி கு.ப.ரா.வை விட இரண்டு வயது மூத்தவர். தி. ஜானகிராமனும் எம்.வி. வெங்கட்ராமும் அந்த இரட்டையரை விட பதினெட்டு பத்தொன்பது வயது இளையவர்கள். அடுத்த தலைமுறை. ஆனாலும் பழகியிருக்கிறார்கள். அவர்களும் அந்தப் பிள்ளையார் கோவில் தெருவில் நடந்திருப்பார்கள்.
தி. ஜானகிராமன் சொல்கிறார்:
‘நாங்கள் ராஜகோபாலனோடு பழகியது அவருடைய கடைசி காலத்தில்தான். அதாவது, ஒன்றரை வருட காலம். 1942 கடைசியிலிருந்து 1944 ஏப்ரல் வரை. நாங்கள் என்று என்னையும் கரிச்சான் குஞ்சுவையும் சொல்லிக் கொள்கிறேன். இன்னும் சற்று அதிக காலம் பழகியவர்கள் சாலிவாஹனன், திருலோக சீதாராம், அ.வெ.ர. கிருஷ்ணசாமி ரெட்டியார் ஆகியவர்கள். சிட்டி, பிச்சமூர்த்தி என்று அவரோடு வெகு காலமாக நெருக்கமாக இருந்தவர்கள் திருச்சியிலும் செட்டிகுளத்திலும் இருந்தார்கள். இந்த ஒன்றரை வருட காலம் பழகியதும் கும்பகோணத்தில். அப்பொழுது ராஜகோபாலன், கண் பார்வையே போய் விடும் நிலையிலிருந்து சிகிச்சையால் மீண்டு, கும்பகோணத்தில் வசித்து வந்தார். ‘கிராம ஊழியன்’ ஆசிரியர் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொள்ளுமாறு திருலோக சீதாராம் அவரைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த காலத்தில்தான் நாங்கள் நேரில் பரிச்சயமானோம். அதற்குச் சில காலம் முன்பு என்று ஞாபகம். நான் தற்செயலாக ஆனையடி கோவிலுக்கு முன் அவரைச் சந்தித்து நானாக என்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டேன். எனக்கு இருபத்திரண்டு வயது அப்பொழுது. ‘ஹீரோ வொர்ஷிப்’பில் ஈடுபட்டுள்ள இளைஞன் பாணியில்தான் பேசினேன். சுமார் ஐந்து ஆண்டுகளாக அவர் கதைகளை வாசித்து ஏற்பட்ட பிரமிப்பையும், இலக்கிய உற்சாகத்தையும் பற்றிச் சொன்னேன். எல்லாம் மூன்று நிமிடங்களில் முடிந்து விட்டது. வீட்டுக்கு வாருங்களேன் என்று நேரம் சொன்னார். அன்று மாலை தொடங்கிய பேச்சு, நாள்தோறும் - இல்லை, இரவு தோறும் - சராசரி ஏழு மணி எட்டு மணி நேரம் நடந்து கொண்டேயிருந்தது.
ராஜகோபாலனோடு வம்பு பேச முடியாது. இலக்கியம்தான் பேச முடியும். வம்பு கூட இலக்கிய சம்பந்தமாகத்தான் இருக்கும். இலக்கியம் படைப்பவர்களின் குடும்பம், வரும்படி, தனி குணங்கள் - இவற்றைப் பற்றி இராது. ராஜகோபாலன் வெற்றிலை, புகையிலை நிறைய போடுவார். ஒன்பது மணிக்குச் சாப்பிட்டுத் தொடங்குகிற பேச்சு, நள்ளிரவு கடந்து, விடியற்காலை மூன்று மணி, நான்கு மணி வரை இழுத்துக் கொண்டே போகும். வெற்றிலை தீர்ந்து விட்டால் மூலையில் கிள்ளியெறிந்த வெற்றிலைக் காம்புகளை எடுத்து அவற்றில் சுண்ணாம்பைப் பூசிப் போட்டுக் கொள்வார். எனக்குக் கல்யாணம் ஆன புதிது அப்பொழுது. ஒரு சமயம் மேனாட்டு ஊராக இருந்திருந்தால், ஒரு நாளைப் பார்த்தாற்போல் விடியற்காலை நேரத்திலேயே வீடு திரும்பி வரும் காரணத்திற்காக விவாகரத்து வழக்குக் கூட நடந்திருக்கும்.’
***
கும்பகோணத்தில் கர்ண கம்ம என்ற தெலுங்கு பிராமண குடும்பத்தில் 1902-ல் பிறந்தார் கு.ப.ரா. தந்தை பட்டாபிராமய்யர். தாய் ஜானகி. தாயார் தெலுங்கு மொழியிலும் இசையிலும் புலமை படைத்தவர். கு.ப.ரா.வின் தமக்கை ராஜம்மாள். தங்கை சேது அம்மாள். ஆறு வயதில் குடும்பம் திருச்சி சென்றது. அங்கே உள்ள கொண்டையம்பேட்டை பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்க்கப்பட்டார் ராஜகோபாலன். ‘பிராப்தம்’ என்ற சிறுகதையில் அது பற்றி இப்படி எழுதுகிறார்:
மாதுவுக்கு ஆறு வயசான பொழுதே அவரைத் திருச்சிக்கு மாற்றி விட்டார்கள்.ஆகையால் அவனுக்கு நல்ல நினைவு வந்த நாள் முதல், திருச்சி கொண்டையம்பேட்டை என்ற அக்கிரகாரத்தில்தான் வாசம். அது பட்டிக்காடும் அல்ல,பட்டினவாசமும் அல்ல. பெரிய தோப்புக்குள் அமைந்தது போல எப்பொழுதும் குளுமையாக இருக்கும். இரண்டு சிறகுகளுக்குப் பின்னும் வாய்க்கால்கள். கிட்டே,திருமஞ்சனக் காவேரி என்ற பெரிய வாய்க்கால்; திருவானைக்காவலுக்கு அடுத்தது;கோட்டைக்கும் ஸ்ரீரங்கத்திற்கும் நடுவு என்பது போல அமைந்தது.
1918-ல் மெட்ரிகுலேஷனில் தேர்ச்சி பெற்று திருச்சி நேஷனல் காலேஜில் இண்டர்மீடியட் படித்தார் கு.ப.ரா. பதினெட்டு வயதில் தந்தை இறந்ததால் குடும்பப் பொறுப்பு அவர் மீது விழுந்தது. ஆனாலும் படிப்பை நிறுத்தி விடாமல் இண்டர்மீடியட்டில் தேறினார். பிறகு கும்பகோணம் அரசினர் கல்லூரியில் பி.ஏ. சேர்ந்தார். சிறப்புப் பாடம் சம்ஸ்கிருதம். கல்லூரி முதல்வர் சாரநாதன், ஆங்கிலப் பேராசிரியர் ஏ. ராமய்யர் இருவரது வழிகாட்டலில் ஆங்கில, சம்ஸ்கிருத இலக்கியங்களைக் கற்றுத் தேர்ந்தார்.
ஒருமுறை தாகூர் கும்பகோணம் கல்லூரிக்கு வந்து கவிதை வாசித்ததைக் கேட்டு, வங்க மொழியில் புலமை பெற்றிருந்த தனது ஆசிரியர் ஏ. ராமய்யரிடம் வங்க மொழியைக் கற்றார். பிற்காலத்தில் வங்க மொழியிலிருந்து நேரடியாக சில படைப்புகளை தமிழில் மொழிபெயர்ப்பதற்கு இது அவருக்கு உதவியாக இருந்தது.
ஆர்.வி. கிருஷ்ணமாச்சாரியார் என்ற சம்ஸ்கிருத அறிஞரோடு சேர்ந்து ‘காளிதாசர்’ என்ற மாத வெளியீட்டை ஆரம்பித்தார். ஷேக்ஸ்பியர் சங்கம் என்ற இலக்கிய அமைப்பைத் தனது சக மாணவர்களோடும் ஆங்கிலப் பேராசிரியரான எஸ். நரசிம்மையங்காரோடும் சேர்ந்து துவக்கினார். அதில் இருபது இருபத்தைந்து அங்கத்தினர் இருந்தார்கள். அந்தச் சங்கம் ஞாயிற்றுக்கிழமை தோறும் கூடியது. சிலர் சொந்தமாக கதை கட்டுரை எழுதி வந்து படிப்பார்கள். சிலர் ஷேக்ஸ்பியரிலிருந்து நாடகப் பகுதிகளைப் படித்தும் நடித்தும் காட்டுவார்கள். கு.ப.ரா. அதில் தான் எழுதிய கவிதைகளைப் படிப்பார்.
அக்காலத்தில் கு.ப.ரா.வின் நெருங்கிய நண்பராக இருந்தவர் ந. பிச்சமூர்த்தி. ‘இரட்டையர்கள் என்று என்னையும் கு.ப.ரா.வையும் ஸ்ரீ வ.ரா. குறிப்பிடுவது வழக்கம். எங்கள் ஊரில் கூட எங்களை ராம - லக்ஷ்ஹ்மணர்கள் என்று சொல்வது வழக்கம்’ என்றும். கும்பகோணத்தில் எங்கள் வீட்டுக்கு அடுத்த வீட்டுக்காரன் ராஜகோபாலன். படிப்புக்காக வெளியூர் போன போதிலும் திரும்ப விடுமுறைக்கு வரும் நாட்களில் என்னுடனேயேதான் காணப்படுவான். அவன் உத்தியோகம் பார்த்த காலத்திலும் கூட கும்பகோணம் வரும் போது எப்போதும் எங்கள் இருவரையும் சேர்ந்துதான் பார்க்க முடியும். இருவரும் ஏறக்குறைய ஒரே சமயத்தில் எழுத ஆரம்பித்தோம்’ என்றும் கு.ப.ரா.வுக்கும் தனக்குமான நட்பு பற்றிக் கூறுகிறார் ந. பிச்சமூர்த்தி. இருவரும் சேர்ந்து கும்பகோணத்தில் ‘பாரதி சங்கம்’ என்ற அமைப்பையும் நிறுவியிருக்கின்றனர்.
இருபத்து நான்காம் வயதில் கு.ப.ரா.வுக்குத் திருமணம் நடந்தது. அதாவது, 1926-ம் ஆண்டு. அந்தக் காலத்து வழக்கப்படி திருமணம் ஆவதற்கு இது அதிக வயதுதான். ஏன் இத்தனை தாமதம் என்று அவரது வாழ்க்கைக் குறிப்புகளில் காண இயலவில்லை. மனைவி பெயர் அம்மணி அம்மாள். திருமணத்துக்குப் பிறகு மதுரை மாவட்டத்தில் உள்ள மேலூர் தாலுகா அலுவலகத்தில் கணக்கராகச் சேர்கிறார் கு.ப.ரா. இது பற்றி ‘புனர்ஜன்மம்’ என்ற கதையில் குறிப்பிடுகிறார்.
யாதும் ஊரே, யாவரும் கேளிர் என்ற கொள்கையில் நம்பிக்கை உள்ளவன் நான். நான் மட்டும் அல்ல; எழுத்தாளர் என்றாலே அப்படித்தான் இருப்பார்கள் என்றும் நம்புகிறேன். ஞானிகளுக்கும் துறவிகளுக்கும் தேசம், இனம், மொழி, ஜாதி, மதம் என்றெல்லாம் இருக்கமுடியுமா என்ன? ஆனால் இந்த விஷயத்தைச் சற்றே உணர்ச்சிவசப்படாமல் எட்டத்திலிருந்து அணுகவேண்டும். ஒவ்வொரு ஊர் மண்ணுக்கும் ஒரு விசேஷமான குணம் உண்டு. ஆம்பூர் பிரியாணிக்கு ஏன் அத்தனை ருசி என்றால் அது அந்த ஊர் நீரின் ருசி. அந்த நீரிலிருந்து விளையும் பயிரைத் தின்று வளரும் ஆடுகளின் இறைச்சி ருசியில் ஆம்பூர் நீரும் தாவரமும் கலந்திருக்கிறது. இப்படித்தான் ஒவ்வொரு ஒவ்வொரு இனக்குழுவுக்கும் என்று பிரத்தியேகமான உணவு, மொழி, கலாசாரம் எல்லாம் இருக்கிறது. அப்படி இல்லை; எல்லாம் ஒன்று எனச் சொல்வது பொய். இதில் உயர்வு தாழ்வுதான் கூடாதே ஒழிய வித்தியாசம் என்பது இருக்கத்தான் இருக்கிறது. இல்லாவிட்டால் நெருங்கிய உறவினர்களான சி.வி. ராமனும், சந்திர சேகரும் ஒரே துறையில் நோபல் பரிசு பெற்றிருக்க முடியாது.
என் மனைவி அவந்திகா ஸ்ரீவைஷ்ணவ குலம். நான் கலவை. மைலாப்பூரிலும் மாம்பலத்திலும் குடியிருக்க வீடு பார்த்தபோது ஓர் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் வசதியாகக் கிடைத்தது. ஆனால் நான் மறுத்துவிட்டேன். அங்கே இருந்த எல்லாக் குடும்பங்களுமே பிராமணர்கள். நான் அங்கே போய் இருந்துகொண்டு மீனும் இறைச்சியும் சமைத்தால் அவர்கள் நிம்மதி கெட்டு விடும். அதே சமயம் என்னாலும் அசைவம் உண்ணாமல் வாழமுடியாது. பேசாமல் ஓட்டலில் சாப்பிட்டு விடேன் என்றாள் அவந்திகா. ஓட்டலில் அசைவம் சாப்பிடுவதை விட அசைவத்தையே விட்டு விடலாம்; அது டாஸ்மாக்கில் மது அருந்துவதைப் போல என்று சொல்லிவிட்டுக் கடைசியில் இஸ்லாமியர் அதிகம் வாழும் ஒரு தெருவில் தனி வீட்டுக்கு வந்துவிட்டோம். ஆனால் அவந்திகாவுக்கு வருடத்தில் ஒரே ஒருநாள் மட்டும் பிரச்னை. பக்ரீத் அன்று மட்டும் வீட்டை விட்டு வெளியில் தலை காட்ட மாட்டாள்.
என் தந்தையின் பூர்வீகம் ஆந்திரா. அதனால்தானோ என்னவோ எனக்கு ஆந்திர உணவு என்றால் அப்படிப் பிடிக்கும். அக்கார அடிசிலுக்கும் மாகாளிக் கிழங்கு ஊறுகாய்க்கும் எப்படி நான் அடிமையோ அதேபோல கோங்குரா சட்னிக்கும். எண்பதுகளில் நான் தில்லியில் இருந்தபோது ஆந்திரா செல்லும் என் அலுவலக சகாக்கள் திரும்பி வரும்போது ஒரிஜினல் கோங்குரா சட்னியை எனக்காக எடுத்து வருவார்கள்.
இதற்கும் கு.ப.ரா.வுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? நீங்கள் பிராமண இனக்குழுவைச் சார்ந்தவர் என்றால் - இன்றைய தினம் அப்படிப்பட்ட இனக்குழு அடையாளங்களை நாம் பெரும்பாலும் இழந்துவிட்டோம் என்ற போதிலும் - உங்கள் முன்னோர் எப்படியெப்படியெல்லாம் வாழ்ந்தார்கள் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள நீங்கள் வாசிக்க வேண்டியது கு.ப.ரா.வும் க.நா.சு.வும். ‘எனக்கு ஜாதியில் நம்பிக்கை இல்லை; அதைவிட்டு நான் வெளியே வந்துவிட்டேன்’ என்று ஒருவர் சொல்லலாம்; அப்படித்தான் சொல்லவும் வேண்டும். ஆனாலும் அமெரிக்காவில் வாழ்ந்த அலெக்ஸ் ஹேலே என்பவர் தன் மூதாதையரைத் தேடி ஆஃப்ரிக்கா செல்கிறார். ஏழு தலைமுறைகளுக்கு முன்னே - பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் - காம்பியா என்ற தேசத்தில் கிந்த்தா குந்த்தே என்ற பதினேழு வயது இளைஞன் - மிருகங்களை வேட்டையாடிப் பிடிப்பது போல் பலவந்தமாகப் பிடிக்கப்பட்டு அமெரிக்காவுக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டு அடிமையாக விற்கப்படுகிறான். வட அமெரிக்காவில் வசிக்கும் கருப்பின மனிதர்களின் வரலாற்றில் ஒரு மின்னல் தோற்றத்தைக் கொடுக்கும் நாவல் ‘வேர்கள்’ என்ற தலைப்பில் வெளியாகி உலக அளவில் பிரபலமானது.
அதே போன்ற வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க ஆவணங்களாகத் திகழக் கூடியவை கு.ப.ரா. மற்றும் க.நா.சு.வின் எழுத்துக்கள். சென்ற நூற்றாண்டின் பிராமண சமூகம் எப்படி வாழ்ந்தது என்பது பற்றிய ஆவணம் மட்டுமல்லாது சர்வதேச இலக்கியத் தரம் வாய்ந்தவையாக இருக்கின்றன மேற்கண்ட இருவரின் எழுத்துக்களும்.
‘ராஜகோபாலனைப் போல ஒரு கதை, ஒரு வரியாவது எழுதவேண்டும் என்று எனக்கு வெகுகால ஆசை. அது நிறைவேற மறுத்துக் கொண்டேயிருக்கிறது. அவருடைய எழுத்துக்களைப் படிக்கும்பொழுது ஒரு பிரமிப்புத்தான் ஏற்படுகிறது. பட்டுப் போன்ற சொற்களிலும், பத்துப் பக்கங்களுக்கு மேற்படாத கதைகளிலும் எப்படி இவ்வளவு பெரிய கலை வடிவங்களையும் உணர்ச்சி முனைப்பையும் வடிக்கிறார் அவர்! இந்தத் தொகுப்பிலேயே உள்ள ‘மூன்று உள்ளங்கள்’, ‘படுத்த படுக்கையில்’, ‘சிறிது வெளிச்சம்’, ‘தாயாரின் திருப்தி’ - இவைகளை மீண்டும் மீண்டும் படிக்கும்போது ஒரு பிரமிப்பே மிஞ்சுகிறது. இத்தனை சிக்கனத்தை எப்படி இவர் சாதிக்கிறார் என்ற பிரமிப்பு. ஒவ்வொரு சொல்லுக்குள்ளும் வரிக்குள்ளும் எத்தனை ஒளிகள், கோர்வைகள்! எழுதியதை விட எழுதாமல் கழித்ததே முக்கால்வாசி என்று தோன்றுகிறது. ஆடம்பரம் இல்லாத எளிய சொற்களுக்குக் கூட, உணர்ச்சி முனைப்பாலும், ஒரு கூட்டுச் சக்தியாலும் ஒரு புதிய பொருளும் வேகமும் கிடைக்கின்றன. சாதாரண சொற்களுக்குக் கூட ஒரு புதிய வீர்யத்தை ஏற்றிய பாரதியின் வெற்றியைத்தான், ராஜகோபாலனின் கதைச் சொற்கள் கண்டிருக்கின்றன. அதனாலேயே சத்தமில்லாத வேகமும், சிக்கனமும் கைகூடி அவர் கதைகள் அடர்த்தியும், இறுக்கமும் நிறைந்த சிற்ப வெற்றிகளாகத் திகழ்கின்றன. இத்தனை வெற்றிகள் திணித்த கதைகளை தமிழில் யாரும் இதுவரை எழுதவில்லை. உண்மையாகவே மௌனங்கள் நிறைந்த சிறுகதைகளை அவர் ஒருவர்தான் எழுதியிருக்கிறார்.’
கு.ப.ரா. பற்றி இப்படிச் சொல்லியிருப்பவர் தி.ஜானகிராமன். கு.ப.ரா.வின் ஒவ்வொரு கதையைப் படிக்கும்போதும் தி.ஜா. சொல்வதைப் போலவே நானும் உணர்ந்தேன். கூடவே ஒரு வேதனையும் ஏற்பட்டது. தமிழின் ஆகச் சிறந்த கதைசொல்லி; இந்தியாவிலேயே ஆகச் சிறந்த நாவல்களை எழுதியிருப்பவர் என தி.ஜானகிராமனை தமிழ்ப் படைப்புலகம் கொண்டாடுகிறது. என்னுடைய கருத்தும் அஃதே. அப்படிப்பட்ட ஒருவர், தமிழில் இதுவரை யாராலும் விஞ்ச முடியாதவர் என கு.ப.ரா. பற்றிச் சொல்லியும் யாரும் கு.ப.ரா.வைக் கண்டு கொண்டதாகத் தெரியவில்லையே? சமகாலத் தமிழ் இலக்கியம் பற்றிய எந்தக் கட்டுரையை எடுத்தாலும் அதில் புதுமைப்பித்தன் தான் தமிழ்ச் சிறுகதையின் பிதாமகன் எனக் குறிப்பிடுகிறார்கள். இல்லாவிட்டால் மௌனி. ஒரே காலகட்டத்தில் எழுதிய கு.ப.ராஜகோபாலன், ந.பிச்சமூர்த்தி, புதுமைப்பித்தன், மௌனி ஆகிய நால்வரையும் அதே வரிசையில்தான் நான் வகைப்படுத்துவேன். கு.ப.ரா. பற்றி தி.ஜா. சொல்வதே சரி. கு.ப.ரா. தான் தமிழ்ச் சிறுகதையின் மகுடம். அதற்கு அடுத்தது தான் மற்றவர்களெல்லாம். புதுமைப்பித்தனின் படைப்புலகில் இருக்கும் பன்முகத்தன்மை (versatality) கு.ப.ரா.விடம் இல்லை என்பதால் - நனவோடை, மிகை எதார்த்தம், மாய எதார்த்தவாதம் போன்ற பல வகைகளில் (genre) கு.ப.ரா. எழுதவில்லை என்பதாலேயே அவரைப் பத்தோடு பதினொன்றாக, புதுமைப்பித்தன் விட்ட இடைவெளிகளை நிரப்பியவராக வைத்துவிடமுடியாது. ஏனென்றால், புதுமைப்பித்தனால் தமிழ்ச் சிறுகதையின் திருமூலர் என்று வர்ணிக்கப்பட்ட மௌனி தன் வாழ்நாள் முழுக்கவும் எழுதியது 24 சிறுகதைகள். அந்த 24 சிறுகதைகளிலும் ஒரே கருதான். ஒரே கதையைத்தான் அவர் மாற்றி மாற்றி வேறுவேறாக எழுதிப் பார்த்தார். ஆனால் தமிழ்ச் சிறுகதையின் பிதாமகர் என எல்லா விமரிசகர்களாலும் அழைக்கப்படும் புதுமைப்பித்தன் மௌனியைத் தமிழ்ச் சிறுகதையின் திருமூலர் என்று சொல்கிறார்; ஆக சிறுகதையின் திருமூலரே ஒரே கதையை மாற்றி மாற்றி வாழ்நாள் முழுவதும் எழுதுகிறபோது ஆண் - பெண் உறவின் சிடுக்குகளைப் பற்றி மட்டுமே பேசிய கு.ப.ரா.வை எப்படி பத்தோடு பதினொன்றாகச் சொல்லலாம்? இதுபோன்ற இலக்கிய மதிப்பீடுகளில் நாம் கொஞ்சம் நம்முடைய தனிப்பட்ட ரசனைகளை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, சர்வதேச இலக்கியப் பார்வையோடு கொஞ்சம் பொதுவான நிலையிலிருந்து அவதானிக்க வேண்டும்.
அப்படி அவதானிக்க முடியாமல் போனதற்குக் காரணம், எந்தக் காலத்திலுமே ஆண் - பெண் உறவு என்று வருகிற போது அது ஒரு பேசக் கூடாத பொருளாகவும், அப்படியே பேசினாலும் அது மற்றவைகளையெல்லாம் விட அற்ப விஷயமாகவுமே கருதுவதால்தான் கு.ப.ரா. பத்தோடு பதினொன்றாகவும் இடைவெளிகளை நிரப்புபவராகவும் தோன்றுகிறார்.
‘வழிகாட்டி’ என்ற கட்டுரையில் தி. ஜானகிராமன் தனக்கும் கரிச்சான் குஞ்சுவுக்கும் வழிகாட்டியாக விளங்கிய கு.ப.ரா. பற்றி இப்படி எழுதுகிறார்:
‘நாங்கள் (தி.ஜா.வும் கரிச்சான் குஞ்சுவும்) சற்று அதிகமாக அவரைப் பற்றியே பேசியதற்குக் காரணம் ஒரு கோபம். ‘செக்ஸ்’ கதைகளை எழுதி அவர் தீட்டுப்பட்டு விட்டது போலவும், இலக்கிய நெறியிலிருந்து குப்புறச் சரிந்து விட்டதாகவும் சில விமரிசகர்கள் அந்தக் காலத்தில் (முப்பதுகளில்) எழுதிக் கொண்டிருந்தார்கள். கற்பிழந்து ‘அந்தத்’ தெருவுக்குக் குடி போய் விட்ட பெண் பிள்ளை பற்றிப் பேசுவது போல் அவரைப் பற்றி எழுதிக் கொண்டிருந்தார்கள். அதற்கெல்லாம் அவர் மறுப்போ, பதிலோ எழுதிய ஞாபகம் எங்களுக்கு இல்லை. ஆனால் எங்களோடு பல நாட்கள் அதைப் பற்றிப் பேசியிருக்கிறார். ‘இதைப் படிக்கிறபோது, தன் பெண்டாட்டியைப் பற்றி எழுதுகிறானோ என்று கவலைப்படுகிறார்களோ?’ என்று இயல்பான மெல்லிய குரலில் பதில் அடங்கிய கேள்வி ஒன்றை அவர் எங்களிடம் கேட்டது ஞாபகம் இருக்கிறது.’
‘சிறிது வெளிச்சம்’ என்ற கதையில் ஓர் இளம் எழுத்தாளர் சென்னையில் ஒரு வீட்டு ரேழி உள்ளில் ஒண்டுக் குடித்தனம் இருக்கிறார். கல்யாணமாகாதவர். உள்ளே ஒரே ஒரு குடித்தனம். கோபாலய்யர், சாவித்திரி. திருமணம் ஆனபோது சாவித்திரியின் வயது பதினைந்து. இப்போது பதினெட்டு இருக்கும். கோபாலய்யருக்கு எங்கோ ஒரு வங்கியில் வேலை. பகல் முழுவதும் வீட்டில் இருக்க மாட்டான். இரவில் வீட்டில் இருப்பதாகப் பெயர். சாப்பிட்டு விட்டு வெளியே போவான். இரவு இரண்டு மணிக்கு வந்து கதவைத் தட்டுவான். எழுத்தாளர் கூச்ச சுபாவம் உள்ளவராதலால் கோபாலய்யர் அலுவலகத்துக்குப் போகும் முன்பே முற்றத்திலிருக்கும் குழாயை உபயோகித்துக் கொள்வார். கோபாலய்யரின் மனைவி சாவித்திரி யாருடனும் வம்பு பேச மாட்டாள். வெளியிலும் வருவதில்லை.
ஒருநாள் கோபாலய்யர் இரவு இரண்டு மணிக்கு வந்து கதவைத் தட்டும் போது சாவித்திரி கதவைத் திறக்கவில்லை; தூங்கி விட்டாள். எழுத்தாளர்தான் கதவைத் திறக்கிறார். உள்ளே போனவன் உறங்கிக் கொண்டிருந்த சாவித்திரியை எழுப்பி உதைக்கிறான். புருஷன் பெண்சாதி கலகத்தில் பிற மனிதன் தலையிடக் கூடாது என்று சும்மா இருந்து விடுகிறார் எழுத்தாளர்.
மறுநாள் அவள் விழித்திருந்து கதவைத் திறந்தும் அடி விழுகிறது. எழுத்தாளர் அவனைத் தட்டிக் கேட்கிறார். போலீஸுக்குத் தகவல் கொடுப்பேன் என்கிறார். கோபாலய்யர் வீட்டை விட்டு வெளியே போய் விடுகிறான்.
சாவித்திரி உள்ளே போய்க் கதவைத் தாளிட்டுக் கொள்கிறாள். இனி கு.ப.ரா.:
‘தூக்கம் வரவில்லை. சாவித்திரியின் உருவம் என் முன் நின்றது. நல்ல யௌவனத்தின் உன்னத சோபையில் ஆழ்ந்த துக்கம் ஒன்று அழகிய சருமத்தில் மேகநீர் பாய்ந்தது போலத் தென்பட்டது. சிவப்பு என்று சொல்கிறோமே, அந்த மாதிரி கண்ணுக்கு இதமான சிவப்பு. இதழ்கள் மாந்தளிர்கள் போல இருந்தன. அப்பொழுதுதான் அந்த மின்சார விளக்கின் வெளிச்சத்தில் கண்டேன். கண்களுக்குப் பச்சை விளக்கு அளிக்கும் குளிர்ச்சியைப் போன்ற ஒரு ஒளி அவள் தேகத்திலிருந்து வீசிற்று.
அவளையா இந்த மனிதன் இந்த மாதிரி...!
தாழ்ப்பாள் எடுபடும் சத்தம் கேட்டது.’
சாவித்திரி எழுத்தாளரின் வீட்டுக்குள் வருகிறாள். தன் இருண்டு போன வாழ்வைப் பற்றிச் சொல்கிறாள். புருஷனிடம் வந்த சில மாதங்கள் பெண் புதிதாக இருக்கிறாள். பிறகு புதிதான பானம் குடித்துத் தீர்ந்த பாத்திரம் போலத்தான் அவள்...
தற்கொலை செய்ய முயற்சி செய்திருக்கிறாள். முடியவில்லை. இடையில் எழுத்தாளர் உன் புருஷன் வந்து ஏதாவது தப்பாக நினைத்துக் கொள்ளப் போகிறான் என்று எச்சரிக்கிறார். ‘இனிமேல் என்ன செய்ய முடியும்? கொலைதானே செய்யலாம்? அதற்கு மேல்?’ என்கிறாள் சாவித்திரி.
எழுத்தாளர் சாவித்திரியைத் தன்னுடன் வாழ வருமாறு அழைக்கிறார். அவளுக்கு நம்பிக்கை இல்லை. ‘என் புருஷனைப் போல் என்னிடம் பல்லைக் காட்டின மனிதன் இருக்க மாட்டான். நான் குரூபியல்ல, கிழவியல்ல, நோய் கொண்டவள் அல்ல. இதையும் சொல்லுகிறேன்... மிருக இச்சைக்கு பதில் சொல்லாதவளும் அல்ல. போதுமா?’
‘சாவித்திரி, உன் உள்ளத்தில் ஏற்பட்ட சோகத்தால் நீ இப்படிப் பேசுகிறாய். என்றாவது நீ சுகம் என்பதை ருசி பார்த்திருக்கிறாயா?’
‘எது சுகம்? நகைகள் போட்டுக் கொள்வதா? என் தகப்பனார் நாகப்பட்டினத்தில் பெரிய வக்கீல். பணக்காரர். புடவை, ரவிக்கை நான் அணியாத தினுசு கிடையாது. சாப்பாடா, அது எனக்குப் பிடிக்காது. வேறென்ன பாக்கி. சரீர சுகம் நான் ஒருநாளும் அடையவில்லை இதுவரையில்.’
‘அதாவது...’
‘என் புருஷன் என்னை அனுபவித்துக் குலைத்திருக்கிறான். நான் சுகம் என்பதைக் காணவில்லை.’
மேலும் சற்று நேர சம்பாஷணைக்குப் பிறகு அவளைத் தன் படுக்கையில் படுக்க வைக்கிறார் எழுத்தாளர்.
அவ்வளவு ரகஸ்யங்களை ஒரேயடியாக வெளியே கொட்டிய இதழ்கள் ஓய்ந்து போனது போலப் பிரிந்தபடியே கிடந்தன.
திடீரென்று, ‘அம்மா, போதுமடி!’ என்று கண்களை மூடியவண்ணமே முனகினாள்.
‘சாவித்திரி, என்னம்மா?’ என்று நான் குனிந்து அவள் முகத்துடன் முகம் வைத்துக்கொண்டேன்.
‘போதும்!’
‘சாவித்திரி, விளக்கு...’
அவள் திடீரென்று எழுந்து உட்கார்ந்தாள்.
‘ஆமாம், விளக்கை அணைத்து விட்டுப் படுத்துக் கொள்ளுங்கள். சற்று நேரம் இருந்த வெளிச்சம் போதும்!’ என்று எழுந்து நின்றாள்.
‘சிறிது வெளிச்சம்’ என்ற இந்தச் சிறுகதை ‘கலாமோகினி’யில் வெளிவந்த ஆண்டு 1943!
***
‘ஆண் பெண் உறவையே முக்கியமான விஷயமாகக் கையாண்டதால் அவன் (கு.ப.ரா.) எழுத்தில் ஏதோ பச்சையாக இருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள். பெண் மனம் இப்படியா இருக்கிறது என்று நினைக்க இஷ்டப்படாதவர்கள் - உண்மையைப் பார்க்க, பேசப் பயந்தவர்கள் - கூறும் பேச்சு இது. அவர்கள் மறுப்பதே அவன் எழுத்தின் உண்மைக்கு அத்தாட்சி. பச்சையாக இருந்தால் அது அவன் குற்றமன்று. ஆண் பெண் உறவு இப்பொழுது நிலவி வரும் முறையின் குற்றம்’ என்று ந. பிச்சமூர்த்தி கூறுகிறார்.
(தொடரும்)
கு.ப.ரா. - பகுதி 3
By சாரு நிவேதிதா
First Published : 26 June 2016 12:00 AM IST
நவீன தமிழ் உரைநடையின் முன்னோடிகள் என பாரதி, வ.வே.சு. ஐயர், மாதவையா போன்றவர்களைச் சொல்லலாம். அதற்கு அடுத்து தமிழ் உரைநடையை முன்னெடுத்துச் சென்றவர்களில் அதிமுக்கியமானவர்கள் கு.ப.ரா., ந. பிச்சமூர்த்தி, வ.ரா., புதுமைப்பித்தன். முப்பதுகள், நாற்பதுகளில் நடந்த இந்தத் தமிழ் உரைநடை மறுமலர்ச்சியில் பிரதானமான இடம் கு.ப.ரா.வுக்கே கொடுக்கப்பட்டிருக்கவேண்டும். சிறுகதை, கட்டுரை, நாவல், மொழிபெயர்ப்பு, கவிதை, நாடகம் என அனைத்துத் துறைகளிலும் கு.ப.ரா. பிற்கால சந்ததியினருக்கான அடித்தளத்தை அமைத்துக் கொடுத்திருக்கிறார். அப்படிப்பட்ட ஒருவரை வெறும் சிறுகதை ஆசிரியராகவும், அதிலும் ஒரு குறிப்பிட்ட வகையை மட்டுமே எழுதினார் என பத்தோடு பதினொன்றாகவும் கருதுவது கு.ப.ரா.வின் மகத்தான பணிக்குச் செய்யும் நியாயம் ஆகாது.
கு.ப.ரா.வும் சிட்டியும் (பெ.கோ. சுந்தரராஜன்) இணைந்து1937-ல் ’கண்ணன் என் கவி : பாரதியின் கவிதையும் இலக்கிய பீடமும்’ என்ற 144 பக்க நூலை எழுதியிருக்கின்றனர். ஆறு அணா விலையுள்ள அந்த நூலை ‘சுதந்திரச் சங்கு காரியாலயம்’ பதிப்பித்துள்ளது. ‘இம்முயற்சிக்கு மூல காரணமாகிய வ.ரா. அவர்களுக்கு சமர்ப்பணம்’ என்று அதில் கண்டுள்ளது. அதன் முன்னுரையில் கு.ப.ரா. சொல்கிறார்:
‘நாங்கள் கையாளத் துணிவு கொண்ட வேலை மகத்தானது, புதியது; நவீன முறை இலக்கிய விமரிசனத்தில், அதிலும் பாரதி விமரிசனத்தில் முதல் ஏர் ஓட்டும் வேலை. நாங்கள் எண்ணின அளவு விஸ்தரிப்புடன் அதை நாங்கள் பூர்த்தி செய்யவில்லை என்பதை அறிவோம். நாத்து நட்டு விட்டோம். நடவு தானாக நடக்கிறது. எங்கள் கருத்துக்களும் நாத்துக்கள் போல இந்த நாத்தாங்காலில் நெருங்கி இருக்கின்றன. காலம் வரும் பொழுது பிடுங்கி நட வேண்டும்.
ஆதியில் எங்களுக்கு உற்சாகமளித்து இக்கட்டுரைகளை எழுதுமாறு தூண்டியவர் வ.ரா. (வ.ராமஸ்வாமி அய்யங்கார்). அவை தினமணியிலும் சுதேசமித்திரனிலும் முறையே வெளிவந்தன. இப்பொழுது அவைகளை புத்தக உருவில் வெளியிட அனுமதி கொடுத்ததற்கு ஆசிரியர்கள் ஸ்ரீ டி.எஸ். சொக்கலிங்கம் அவர்களுக்கும் ஸ்ரீ ஸி.ஆர். ஸ்ரீனிவாசன் அவர்களுக்கும் நாங்கள் கடமைப்பட்டிருக்கிறோம். கு.ப.ரா., பெ.கோ.சு.’
உரைநடையில் சிறுகதை, நாவல் வடிவங்களைத் தவிர கட்டுரையில் பாரதிக்குப் பிறகான முன்னோடிச் சாதனையாளர் கு.ப.ரா. கட்டுரை இலக்கியம் பற்றி அவர் குறிப்பிடுகிறார்:
‘காவியம் இலக்கியத்தின் தலைச்சன் பிள்ளை என்றால் கட்டுரை அதன் கடைக்குட்டி. இடையே பிறந்தவை நாடகம், நவீனம், சரித்திரம் எல்லாம். கடைசியாகத் தோன்றினது என்ற சலுகையால்தானோ என்னவோ, இன்று கட்டுரை வசன நடையின் லட்சிய உருவமாக நின்று, இலக்கியத்தின் பரப்பு முழுவதையும் ஆக்கிரமிக்க முயலுகிறது. கட்டுரை மூலம் எதையும் சொல்லலாம் என்னும்படியாக இன்று அது அவ்வளவு வளர்ச்சி பெற்று விட்டது. வாழ்க்கையே இன்று கட்டுரை கட்டுரையாகச் சித்திரிக்கப்படுகிறது. கவிதையின் ஏகபோகமாக வெகுகாலம் இருந்து வந்த இயற்கை வர்ணனையும் செயற்கை அழகுச் சித்திரிப்பும் இப்பொழுது கட்டுரையில் கவர்ச்சியான உருவம் பெறுகின்றன. விஞ்ஞானமே தெளிவு கொள்வதற்குக் கட்டுரையின் உதவியை நாடுகிறது. நாடகமும் நவீனமும் தனிச்சிறப்புடன் கையாண்ட குணச் சித்திரமும் சந்தர்ப்பச் சித்திரமும் கட்டுரையில் கலையுருவம் பெற்றுக் களிப்பளிக்கின்றன. மேலும், பல இடைக்காட்சிகளும் நுணுக்க ஆராய்ச்சிகளும் கூடக் கட்டுரைகளே என்று சொல்லி விடலாம்.’
கட்டுரை என்ற தலைப்பில் மற்ற இலக்கிய வடிவங்களையெல்லாம் ஒதுக்கித் தள்ளி விட்டு கட்டுரை வடிவம் முன்னணியில் நிற்பதற்கான காரணத்தை அதில் விளக்குகிறார் கு.ப.ரா. கட்டுரையைச் சிறப்பாகக் கையாண்டவர்கள் என ஜி.கே. செஸ்டர்ட்டன் (1874 – 1936), Hilaire Bellock (1870 – 1953), இ.வி. லூகாஸ் (1868 – 1938) ஆகியோரைச் சொல்லலாம். இந்த மூவரில் ஜி.கே.சி.யின் கட்டுரைகளை நான் கல்லூரிப் பருவத்தில் படித்திருக்கிறேன். இவர்களைப் பற்றி கு.ப.ரா. மிகத் துல்லியமாக எழுதுகிறார்.
ஜி.கே.சி. என்று அழைக்கப்படும் ஜி.கே.செஸ்டர்ட்டன் பற்றி:
‘செஸ்டர்ட்டன் தாம் எழுதிய நூற்றுக் கணக்கான கட்டுரைகளில் கையாளாத விஷயமே கிடையாது. அவர் எழுதுவதற்கு உதவியாயிருந்த உயிர்நாடிகள் இரண்டும் ஹாஸ்யமும் ஆழ்ந்த தத்துவ ஞானமும்தான். விபரீத அலங்காரம் என்று சொல்லக் கூடியதுதான் அவர் அதற்கு அளித்த மூச்சுக் காற்று. அர்த்தமற்றது என்பதை உயர்த்திக் கூறுவதிலிருந்து கடவுள் நம்பிக்கை என்பதை அறிவு மூலமாக உறுதி செய்வது வரை எல்லா விஷயங்களையும் வியக்கத்தக்க கூர்மையுடனும் ஆழத்துடனும் பத்து நிமிஷ நேரத்தில் (அதுதான் அசல் கட்டுரையின் வாசிப்புக் காலம்) ஓடுகிற ஓட்டத்தில் அவர் வர்ணிக்கிறார்.’
அடுத்து Robert Lynd (1879 - 1949), A.A. Mylne, ஆல்டஸ் ஹக்ஸ்லி பற்றி எழுதுகிறார். ‘ராபர்ட் லிண்ட், நூல் இழைகளைப் பிரித்தெடுப்பது போல், சிறுசிறு பகுதிகளை எடுத்து ஆராய்ந்து, அவற்றின் நுட்பமான அழகுகளையும் உண்மைகளையும் தெளிவாக்குகிறார். ‘லண்டன் வாசிகள்’ என்ற பிரசித்தி பெற்ற கட்டுரையில் லண்டன் நகரத்தில் வசிக்கும் பட்சிகளைப் பற்றி வெகு ருசிகரமாக எழுதுகிறார். நாம் இதுவரையில் அறிந்தும், முற்றிலும் உணர்ந்து அனுபவிக்காமல் விட்ட பல நுண்ணிய உணர்ச்சிச் சாயல்களை நமக்கு ஞாபகப்படுத்துகிறார். இந்த ‘ஞாபகப்படுத்தல்’தான் கலை என்றே சொல்லி விடலாம். அதுதான் கட்டுரையும்.’
‘ஏராளமான உதாரணங்கள் காட்டலாம். உள்ளத்தை வெட்டும் சோகத்தையும், வயிறு வெடிக்கச் செய்யும் ஹாஸ்யத்தையும் கொடுக்கும் இரண்டு உதாரணங்களை மட்டும் குறிப்பிடுகிறேன். கோல்ட் ஸ்மித் எழுதிய ‘இரவில் காணும் நகரம்’ என்ற கட்டுரை மகத்தான நாடகம் ஒன்று ஊட்டக் கூடிய சோக ரஸத்தை ஊட்டுகிறது. ஸ்டீபன் லீகாக் எழுதிய கிண்டல் கட்டுரைகள், ஹாஸ்யக் கதையும் ஹாஸ்ய நாடகமும் கூடக் கொடுக்க முடியாத நகைச்சுவை இன்பத்தைக் கொடுக்கின்றன.’
‘தமிழில் கட்டுரை இப்பொழுது கைக்குழந்தைப் பருவத்தில்தான் இருக்கிறது. கட்டுரையை எடுத்துக் காட்டும் அம்சங்கள் இரண்டுதான்: கருத்து, நடை. ஒன்று அதன் உம்மிசம், மற்றொன்று அதில் பதிந்திருக்கும் ரத்தினம். ஒன்று இல்லாமல் மற்றொன்று எடுபடாது. தற்சமயம் தமிழில் கட்டுரை எழுதுகிறவர்களிடத்தில் இந்த இரண்டு அம்சங்களும் பரிபூரணமாகச் சேர்ந்து தென்படவில்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. டாக்டர் சாமிநாதய்யர், சிதம்பரநாத முதலியார், ‘கல்கி’ இவர்களுக்கு நல்ல நடை, எழுதும் வன்மை இருக்கிறது. ஆனால் கருத்து மிகவும் குறைவு. வ.ரா., பிச்சமூர்த்தி கூட்டத்தினர் நல்ல கருத்துக்களைக் கையாளுகிறார்கள். நடை இன்னும் அவர்கள் கையில் இஷ்டம் போல் வளைந்து கொடுத்துத் தெளிவாக ஓடும் தன்மை பெறவில்லை. இந்த இரண்டு அம்சங்களும் பாரதியிடம்தான் ஓரளவு சேர்ந்து தென்பட்டன. ஆனால் அவரும் கட்டுரையின் முழு உருவத்தைக் கடைசல் பிடித்து எடுக்கவில்லை.’
இதுதான் கு.ப.ரா. எப்பேர்ப்பட்ட மேதமை இருந்தால் மேற்கண்ட வாக்கியங்களை எழுத முடியும் என்று யோசித்துப் பார்க்கிறேன். அ. சதீஷ் தொகுத்துள்ள ‘கு.ப.ரா. கட்டுரைகள்’ என்ற தொகுதியில் ஐந்து குறுநூல்களும் 89 கட்டுரைகளும் இடம் பெற்றுள்ளன. இதில் ‘கண்ணன் என் கவி’ என்ற பாரதி பற்றிய சிறுநூலை பாரதி இறந்து பதினாறு ஆண்டு கழித்து எழுதுகிறார் கு.ப.ரா. அதாவது 1937-ல்.
‘சமீபத்தில் ஒரு சிநேகித கோஷ்டியிடையே பாரதியின் பேச்சு வந்தது. ‘நந்தனார் சரித்திரம் எழுதியிருக்கிறாரே அவர் தானே?’ என்று ஒரு படித்த நண்பர் (வக்கீல்) கேட்டார். ஒரு பானைச் சோறாகிய நமது பொதுஜன கலைஞானத்திற்கு இந்த ஒரு சோறு பதமல்லவா?’ என்று துவங்கும் இந்த நூலில் பாரதியை மகாகவி என்று காரண காரியங்களோடு நிறுவுகிறார் கு.ப.ரா.
1936-ல் காரைக்குடியில் வ.ரா. பாரதியின் ஒரு வரிக்கு நிகராக ஷேக்ஸ்பியரோ, ஷெல்லியோ ஈடாக மாட்டார்கள் என்று பேசி அவரை மகாகவி என்று சொல்ல, பி.ஸ்ரீ. ஆச்சார்யா, கல்கி போன்றவர்கள் வால்மீகி, காளிதாஸன், ஷேக்ஸ்பியர், ஷெல்லி போன்றவர்கள்தான் மகாகவிகள்; பாரதி தேசிய கவி மட்டுமே என்று சொல்லி வ.ரா.வின் கூற்றை மறுத்தார்கள். இங்கே பாரதியின் சமகாலத்தவரான உ.வே.சாமிநாதய்யர் கூட பாரதியை நிராகரித்தவர் என்பதையும் நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். இதுதான் கு.ப.ரா. எழுதிய ‘கண்ணன் என் கவி’ என்ற நூலின் பின்னணி.
‘தேசிய கீதங்களைப் பாடின பாவம்தான் பாரதியை தேசபக்த கவியாக்கி விட்டது போலும்! ஸ்ரீ ரவீந்திரரின் முதுமை நூலாகிய ‘கீதாஞ்சலி’ ஆங்கிலத்தில் முதலில் பிரசித்தி அடைந்ததால்தான் அவர் ஒரு ‘வேதாந்தக் கவி’ என்று முத்திரை போட்டு அலமாரியில் அடுக்கப்பட்டு விட்டார்! ஒருவருடைய கவிதையின் ஒரு அம்சம் மட்டும் பிரபலமடைவதால் அதில் அதற்கு மேற்பட்ட அம்சங்களும் இருக்கின்றன என்பது அறியப்படாமலே போகிறது.’
இப்படிச் சொல்லும் கு.ப.ரா.வும் பின்னாளில் அவரது சிறுகதைகளுக்காக மட்டுமே அறியப்பட்டது ஒரு நகைமுரண் என்றே சொல்லவேண்டும்.
பின்னர் அந்த நூலில் தேசிய கவி என்ற சொற்பிரயோகமே அடிப்படையில் தவறு என்று விளக்குகிறார் கு.ப.ரா. அந்த விளக்கம் கு.ப.ரா.வை ஒரு மகத்தான ஆளுமையாகவும் கால தேச எல்லைகளைத் தாண்டிய கலைஞனாகவும் காட்டுகிறது. தேசிய கவி என்ற பதத்துக்கு அர்த்தமில்லை என்பதன் காரணம், ‘கவியும், கவி வாக்கும் ‘நிரந்தரம்’ என்ற வகையில் எப்பொழுதும் காலதேச வர்த்தமானங்களுக்கு மீறிச் சென்றே இருக்கவேண்டும். அப்படியிருப்பதற்கு மொழி ஒருக்காலும் தடங்கலாகாது. கவிதையில் இந்த எல்லைகளுக்கு மீறிய ஒரு கொள்கையோ, அபிப்பிராயமோ இருந்து கொண்டுதான் அதற்கு எல்லையற்ற உயிரை அளிக்கிறது.
உதாரணமாக, இதுதான் ஆங்கிலக் கவி ஷெல்லியின் கவிதையில் ‘ஸ்பிரிட் ஆஃப் லைஃப்’ ஆகவும், ரவீந்திரரின் கவிதையில் ‘ஜீவன தேவதை’யாகவும் பாரதியின் கவிதையில் ‘சக்தி’யாகவும் பேருருக் கொண்டு பரவி நிற்கிறது. இந்தத் தத்துவத்தின் நோக்கிலிருந்து அவரவர்களுடைய எழுத்துக்களை ஒரே ஒரு தரிசனமாகக் காணலாம். எல்லா மகாகவிகளின் கிரந்தங்களிலும் இப்படிப்பட்ட ஒரு பேரெண்ணத்தை நிச்சயமாக நிர்ணயிக்கக் கூடும்.
இந்தத் தத்துவத்தின் பெயர் (நாமம்) கவிதை. உருவம் (ரூபம்) காவியம். இந்த நாமரூபத்தை அநேக கவிஞர்கள் அநேக விதமாக வரையறுத்திருக்கிறார்கள். கவிகளே அதை வர்ணித்திருக்கும் முறை அவரவர்களுடைய தனி அனுபவத்திற்கு ஒத்ததாகவே இருக்கிறது. உதாரணமாக, வோர்ட்ஸ்வர்த் என்னும் கவி, கவிதையை ‘உணர்ச்சி பொங்கியடங்கியபின் ஏற்படும் அமைதியில் திரும்பி அனுபவிக்கப்படும் ஒரு ரசப் பெருக்கு’ என்கிறார். ஷெல்லி, ‘மனிதனின் உள்ளத்தில் அடிக்கடி தோன்றும் வானக ஆவேசத்தை வாக்கில் நிரந்தரமாக்குவது கவிதை’ என்கிறார்.
மாத்யூ ஆர்னால்டு என்ற ஓர் அறிஞர் ‘வாழ்க்கையின் ஆராய்ச்சியே கவிதை’ என்கிறார். இம்மூன்று வகையிலும் கவிதைக்கு ஏற்படும் உருவமானது ஒரு சிறு காவியமாகவே இருக்கும். ஏனெனில் ஒரு ரசப்பெருக்கோ, ஆவேசமோ, அல்லது நிலையோ நீடித்திருக்க முடியாது. அது எப்பொழுதுமே தோன்றி மறையும் குணமுடையது. மகா காவியம் என்ற பெயருடையது இப்பேர்ப்பட்ட பல தனி சிறு காவியங்களின் இணைப்பே தவிர, எக்காலத்திலும் ஒரு நீண்ட மனோநிகழ்ச்சியாக இருக்கவே முடியாது. பெருக்கு வடியத்தான் வேண்டும். மின்னல் மறையாமல் நிலைக்குமா? மகா காவியத்தை அநேக தனிப்பாடல்கள் பதிந்த வசன அணியென்றும் சொல்லலாம். கதைப் பிணைப்பாகிய இந்த வசனத்தின் தங்க உம்மிசத்தில் பதிவு கொண்ட நவரத்தினங்கள். (இவ்விடத்தில் வசனமென்பது கவிதையுணர்ச்சியற்ற செய்யுட்களைக் குறிக்கிறது.)
இலக்கிய மாணவர்களுக்குப் பாடமாக வைக்கத்தக்க ‘கு.ப.ரா. கட்டுரைகள்’ என்ற தொகுப்பில் உள்ள முதல் நூலில் உள்ள ஆரம்பப் பக்கங்களே இப்படி இருக்கின்றன. அடுத்து, ஈ.ஜே. தாம்சனின் தாகூர் பற்றிய புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டு ரவீந்திரர் பற்றி விளக்குகிறார். தாகூரையும் இன்னும் பல வங்காளி கலைஞர்களையும் மூல மொழியிலேயே படித்தவர் கு.ப.ரா. மட்டுமல்லாமல் பங்கிம் சந்த்ர சட்டர்ஜியின் துர்க்கேச நந்தினி, ஹிரண்மயி, மிருணாளினி, ராதாராணி ஆகிய நான்கு நாவல்களையும், ஹரி பிரஸாத சாஸ்திரி எழுதிய காஞ்சன மாலை என்ற நாவலையும் வங்காளத்திலிருந்து நேரடியாகத் தமிழில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார். பங்கிம் சந்த்ர சட்டர்ஜிக்கு கு.ப.ரா. இவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுத்ததன் காரணம் என்ன? அவரே சொல்கிறார்: ‘பங்கிம் சந்திரர் 1838-ல் பிறந்து 1894-ல் மறைந்தவர். இந்திய நாவலின் தலைக்காலத்திலே தோன்றியவர். நவீன வசன இலக்கியத்தின் மூல புருஷர்களிலே ஒருவர். அவருக்குப் பிறகுதான் தாகூரும் சரத் சந்திரரும் வங்காளி இலக்கியத்தில் வசனத்தை அவ்வளவு சிறப்பு மிக்க கருவியாக்கினர்.’
மீண்டும் பாரதி பற்றிய கு.ப.ரா. நூலுக்குச் செல்வோம்.
‘பாரதியினுடைய கவிதையின், இடை பிங்களை என்ற இரண்டு நாடிகளாகச் சொல்லக்கூடிய, கருத்துருக்கமும் உவமைத் திறமையும், அவ்வளவும் அவருடையதேயானாலும் அவற்றின் அமைப்பில் பாரதியின் கண்முன் இரண்டு லட்சிய புருஷர்கள் இருந்திருக்கிறதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது. ஒருவர் ஷெல்லி. மற்றொருவர் காளிதாசன். இவ்விருவர் நூல்களையும் பாரதி பாவ சுத்தத்துடன் படித்துப் போற்றியிருப்பது எல்லோருமறிந்த விஷயம். கருத்து உருக்கத்திற்குக் காரணமான ‘லிரிக்’ என்று ஆங்கிலத்தில் வழங்கப்படும் தனிப்பாடலின் உருவம் நவீன இலக்கியத்தில் ஷெல்லியைப் போல யாராலும் கையாளப்படவில்லையென்பது ஆங்கில விமர்சகர்களின் அபிப்பிராயம்.
அவ்வுருவத்தை பாரதி அதிசய வேகத்துடன் கையாண்டிருக்கிறார். ‘ஊழிக் கூத்து’, அதனுடைய முடிமணிகளில் ஒன்று. ஷெல்லியின் ‘மேற்குக் காற்று’, தாகூரின் ‘ஊர்வசி’, பிரான்சிஸ் தாம்ஸனது ‘ஹ்வ்ண்ட் ஆப் ஹெவன்’ (Hound of Heaven) முதலியன அந்த ‘லிரிக்’ அமைப்பின் பூரணப் பொலிவிற்கு உதாரணங்கள். உவமையில் காளிதாசனுடைய சிறப்பும் புதுமையும் பாரதியின் கவிதையில் வெகு காலத்திற்குப் பிறகு மறுபடி இந்திய இலக்கியத்தில் இரண்டாவது தடவையாகத் தோன்றுகின்றன. முதல் தடவை ரவீந்திரரின் கவிதையில்.’
***
‘கு.ப.ரா. கட்டுரைகள்’ என்ற தொகுப்பில் அடுத்த சிறு நூலாக வருவது ஸ்ரீ அரவிந்த யோகி. இந்திய சுதந்தரப் போராட்ட வரலாற்றோடு இணைத்து அரவிந்தரின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதியிருக்கிறார் கு.ப.ரா. அடுத்த நூல் ‘உலக ஒற்றுமை’. அதில் மார்க்ஸுக்கும் காந்திக்குமான வித்தியாசத்தை விளக்குகிறார்.
(தொடரும்)
கு.ப.ரா. - பகுதி 4
By சாரு நிவேதிதா
First Published : 03 July 2016 10:00 AM IST
சுமார் நாற்பது ஆண்டுகளாக இடைவெளியே விடாமல் எழுதி வருகிறேன். ஏதேனும் ஒரு பத்திரிகையிலாவது என் கட்டுரை வந்துவிடும். தமிழில் பத்திரிகை கிடைக்காத போது நான்கைந்து ஆண்டுகள் மலையாளப் பத்திரிகைகளான கலா கௌமுதி, மாத்யமம், மாத்ருபூமி ஆகிய மூன்றிலும் எழுதினேன். முதலில் மாத்யமம் பத்திரிகையில் தொடங்கியது. உடனே மற்ற இரண்டும் என் எழுத்தைக் கேட்டன. மூன்று ஆண்டுகள் ஒரே சமயத்தில் அந்த மூன்று வாரப் பத்திரிகைகளிலும் எழுத நேர்ந்தது. இதை ஓர் உதாரணத்துக்குச் சொன்னேன்.
இப்படி ஓர் அடர்த்தியான எழுத்து வாழ்வில் இப்போது தினமணி இணையத்தளத்தில் எழுதி வரும் பழுப்பு நிறப் பக்கங்களைப் போன்ற ஒரு பத்தியை இதுவரை எழுதியதில்லை. இதை நான் எழுதவில்லை என்றும் சி.சு. செல்லப்பா, க.நா.சு., ந. பிச்சமூர்த்தி, கு.ப.ராஜகோபாலன், தி. ஜானகிராமன், கரிச்சான் குஞ்சு, வெங்கட்ராம், லா.ச.ரா., எஸ். சம்பத், அ. மாதவன் போன்ற என் ஆசான்களே என்னை எழுத வைக்கிறார்கள் என்றும் தோன்றுகிறது. அவர்கள் சொல்ல நான் எழுதுகிறேன். அப்படி இருந்தும் இந்தச் செயலில் என் ஆத்மாவே ஈடுபட்டிருப்பதைப் போல் உணர்கிறேன். இதுவரையிலான எழுத்து வாழ்வில் இந்த அளவு தோய்ந்து எதையும் எழுதியதில்லை. ‘எனக்கு உங்களுடைய கட்டுரைகள் பிடிக்கும்.’ பொதுவாக பலரும் இப்படி என்னிடம் சொல்வதைக் கேட்டதுண்டு. அப்போதெல்லாம் எனக்கு அவமானமாக இருக்கும். ஏனென்றால், கட்டுரையில் என் உயிரை உருக்குவதில்லை; நாவல்களே என் அடையாளம். அப்படி நினைக்கும் நான் இந்தத் தொடரை என் நாவல்களுக்கும் மேலானதாக நினைக்கிறேன். ஏனென்றால், நானெல்லாம் தூசு என்று நினைக்கத்தக்க அளவு சாதனைகளைச் செய்திருக்கிறார்கள் நமது முன்னோடிகள். அதற்காக அவர்கள் செய்திருக்கும் தியாகங்களை நினைத்தால் மனம் பதறுகிறது; கண்கள் கலங்குகின்றன; நெஞ்சு துடிக்கிறது. அவர்கள் எனக்குப் பணித்ததை நான் எழுத நேரும்போது நான் நானாக இல்லை. கடந்த பன்னிரண்டு மாதங்களாக எனக்கென்று தனித்த வாழ்க்கை எதுவும் இல்லாமல் போனது. எப்போதும் எந்நேரமும் என் ஆசான்களோடு கூடவே நேரம் கழிகிறது. உங்களுடைய அடுத்த நாவல் எப்போது என்ற கேள்வியை நான் தினந்தோறும் எதிர்கொள்கிறேன். அதற்குப் பதிலாக என் மனம், பழுப்பு நிறப் பக்கங்கள், பழுப்பு நிறப் பக்கங்கள் என்றே ஸ்மரிக்கின்றன.
இந்த அவசர உலகத்தில், இந்த சினிமா உலகத்தில் ஒரு சினிமா விமரிசனம் எழுதினால் உடனடியாக இருபதாயிரம் பேர் படித்து விடுகிறார்கள். அதில் நூறு பேர் எதிர்வினையும் செய்கிறார்கள். ஆனால் பழுப்பு நிறப் பக்கங்களைப் படிக்கிறார்களா, படித்துவிட்டு அது பற்றிச் சிந்திக்கிறார்களா என்று அவ்வப்போது யோசிப்பேன். ஆனால் ஒரு கர்ம யோகிக்கு அப்படியெல்லாம் யோசனை வரலாகாது. முன்னோடிகளுக்குச் செய்யும் ஒரு யக்ஞம் இது.
இந்த நிலையில் சென்ற வாரம் எஸ். வைத்தீஸ்வரனிடமிருந்து ஒரு கடிதம்:
அன்புள்ள சாரு...
இந்த வாரம் தினமணியில் ‘கு.ப.ரா. 3’ படித்தேன். குபராவைப் பற்றி இதுவரை கவனிக்கப்படாத அல்லது அலட்சியப்படுத்தப்பட்ட பல ஆழமான தகவல்களை அறிந்து கொள்ள முடிந்தது. வெறும் அதிர்ச்சிகளைத் தூண்டும் அதீத உறவுகளைப் பற்றி எழுதும் சிறுகதை ஆசிரியரைப் போல் ஒரு பிம்பத்தை யாரோ தவறாக ஆவணப்படுத்திவிட்டார்கள். இலக்கியம் பற்றிய விசாலமான பார்வையும் படிப்பும் சிந்தனையும் கொண்ட ஒரு பிரக்ஞையுள்ள கலைஞனை உங்கள் கட்டுரை மூலம் கண்டறிகிறேன்.
இத்தகைய தகவல்கள் மிக அடிப்படையாக ஒரு இலக்கிய வாசகனுக்கும் பின்வரும் தலைமுறைகளுக்கும் உபயோகப்படும். ஒரு கவிஞனின் ஏதாவது ஒரு கவிதை அம்சத்தை மட்டும் 'மேய்ந்து விட்டு' அவனுக்கு அதையே ஓர் அடையாள முத்திரையாக செய்துவிடுகிற அசிரத்தையான மதிப்பீடுகள் இன்றும் நேருகின்றன. கு.ப.ரா அன்றே இதை ஊகித்து சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறார். உங்கள் ஊக்கமான இந்த இலக்கியப் பணி தொடரட்டும்.
அன்புடன், எஸ். வைதீஸ்வரன். 27.6.2016.
எஸ். வைதீஸ்வரன் பற்றி யாருக்கும் அறிமுகம் தேவையில்லை. ‘எழுத்து’ காலத்திலிருந்து இன்று வரை எழுதி வருபவர். தமிழின் முக்கியமான கவி ஆளுமை. உரைநடையும் எழுதுகிறார். அவர் வசித்த பகுதிக்கு ஒருமுறை இந்திரா காந்தி வந்ததையும் அதனால் தன் குடும்பத்தில் ஏற்பட்ட ஒரு விபரீதம் பற்றியும் அவர் எழுதியிருந்த கட்டுரை மறக்க முடியாத ஒன்று. உங்களுடைய வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதுங்கள் என அவரிடம் ஒருமுறை கேட்டுக்கொண்டேன். ஏனென்றால், அவருடைய வாழ்க்கைச் சரிதம் அவருடையதாக மட்டும் இருக்காதே? சி.சு. செல்லப்பா போன்ற மகத்தான ஆளுமைகளோடு பழகியவர் ஆயிற்றே? செல்லப்பா எப்படி இருப்பார்? எப்படிப் பேசுவார்? அடிக்கடி கோபப்படுவாரா? க.நா.சு. மாதிரி காப்பிப் பிரியரா? சாப்பாட்டில் அவருக்கு என்ன பிடிக்கும்? இப்படி ஆயிரம் விஷயங்களைச் சொல்லலாமே?
ஏற்கனவே எழுதியிருக்கிறேன் என்றார் வைதீஸ்வரன். இன்னும் நிறைய எழுதவேண்டும். இதையெல்லாம் இங்கே கு.ப.ரா.வை இடையீடு செய்து சொல்வதற்குக் காரணம் இந்த வரிகள்தான்: ‘கு.ப.ரா.வை வெறும் அதிர்ச்சிகளைத் தூண்டும் அதீத உறவுகளைப் பற்றி எழுதும் சிறுகதை ஆசிரியரைப் போல் ஒரு பிம்பத்தை யாரோ தவறாக ஆவணப்படுத்தி விட்டார்கள்.’ அந்தப் பிம்பத்தை ஓரளவுக்காகவாவது நேர் செய்ய வேண்டும் என்பதுதான் என் சேவகம். இது போலவே மற்ற முன்னோடிகளின் விஷயத்திலும். செல்லப்பா என்றால் வாடிவாசல், எழுத்து பத்திரிகை. க.நா.சு. என்றால் விமரிசகர். ஆனால் செல்லப்பாவின் சுதந்தர தாகமோ ஒரு நூற்றாண்டின் கதையைச் சொல்லும் காவியமாக அல்லவா விளங்குகிறது? கு.ப.ரா.வின் கட்டுரைகளை எடுத்துக் கொண்டால், தமிழ் தெரிந்த அத்தனை பேரையும் சேவித்து இந்த நூலைப் படிக்கச் சொல்ல வேண்டும் எனத் தோன்றுகிறது. உலகில் சில புத்தகங்களுக்கே அப்படிப்பட்ட பெருமை உண்டு. அதைப் படித்தால் அதைப் படிப்பதற்கு முன்பு இருந்த நம் ஆளுமைக்கும் அதைப் படிப்பதற்குப் பிந்தைய ஆளுமைக்கும் பெரும் வித்தியாசத்தை உண்டு பண்ணி விடும். மகாத்மாவின் சத்திய சோதனை அப்படிப்பட்ட ஒரு மகத்தான நூல். என்னைப் பொறுத்தவரை, ந. சிதம்பர சுப்ரமணியனின் மண்ணில் தெரியுது வானமும், செல்லப்பாவின் சுதந்திர தாகமும் அப்படிப்பட்ட நாவல்கள்தான். காரணம், இந்த மூன்றுமே மகாத்மா சம்பந்தப்பட்டவை. இந்த மூன்று நூல்களிலும் மகாத்மா தான் முக்கிய பாத்திரம்.
அப்படி நம் ஆளுமையிலேயே பெரும் மாற்றத்தைக் கொண்டு வரக் கூடிய புத்தகம் கு.ப.ரா. கட்டுரைகள். இந்த நூலை இளைஞர்கள் அனைவரும் படித்தால் நம் சமூகம் இப்போது இருப்பதை விட பல நூறு மடங்கு மேம்பாடு அடையும் என்பதில் சந்தேகம் இல்லை. இதை வாசிக்கும் அத்தனை பேரும் அடையாளம் பதிப்பகத்தின் கு.ப.ரா. கட்டுரைகளை வாங்கிப் படிக்குமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன். நண்பர்களுக்கும் இதைப் பரிசாக அளியுங்கள்.
நூலிலிருந்து ஒரு சில இடங்களைப் பார்ப்போம்.
‘கார்ல் மார்க்ஸ் உபதேசம் செய்த சமதர்ம வாதம் - கம்யூனிஸம் - பௌதிகப் பொருளுண்மையை ஆதாரமாகக் கொண்டது. நமது மனத்திற்கு எட்டாதது இன்னும் ஏதோ ஒன்று இருக்கிறது என்று சஞ்சலப்படாமல், ‘இதுதான் நிஜம்; உலக இன்பங்கள்தான் முடிவு; மேலே ஒன்று கிடையாது. மேலே இருக்கிறது என்று சொல்லுகிறவர்கள் எல்லோரும் ஏமாற்றுக்காரர்கள். இந்த எண்ணத்தோடு முழுச் சக்தியுடன் வாழ்க்கையைச் சுவைத்து அநுபவிக்க வேண்டும்; அதில் தென்படும் மனித சுபாவத்தை அனுசரித்தே தான் எல்லாம் செய்ய வேண்டும்’ என்ற சார்வாக (உலகாயத) வாதம்தான் அவருடையது. அவருக்கு நேர் விரோதமான மனப்பான்மை பிரௌனிங் என்ற ஆங்கிலக் கவியினுடையது. ‘வாழ்க்கை என்பது ஒரு பகுதிதான்; ஒரு வட்டத்தின் சிறு வளைவுதான் அது. வட்டம் பூர்த்தியாவது மேல் வாழ்வில். மேல் வாழ்வைப் பெறத்தான் வாழ்க்கையே ஏற்பட்டது. சத்திரம் வீடாகுமா? வாழ்க்கை தங்குமிடம்தான்’ என்பது அவர் கொள்கை. - இதற்கு அடுத்த வாக்கியத்தில்தான் கு.ப.ரா.வின் மேதமை பளிச்சிடுகிறது - ‘இரண்டு கட்சிகளுக்கும் பெருத்த பலம் இருக்கிறது.’
அடுத்து சில பத்திகள் தாண்டி இரண்டையும் இப்படி இணைக்கிறார் கு.ப.ரா.:
‘ஒற்றுமை என்பதுதான் என்ன? நேர் எதிரிடையான போக்குக் கொண்டிருக்கும் பௌதிக வாதமும் லட்சிய வாதமும் ஒன்றுபட வேண்டும் என்பதுதான் ஒற்றுமை என்று சுருக்கமாகச் சொல்லி விடலாம். நம் நாட்டில் இந்த சூட்சுமத்தை வெகு அழகாயும் சுருக்கமாயும் ‘அம்ருதம் இஹ பவதி’ என்ற வாக்கியத்தில் சித்தாந்தம் செய்து விட்டார்கள். ‘இங்கே - இந்த வாழ்க்கையில் - அழிவின்மை தோன்ற வேண்டும்’ என்பதுதான் ஒற்றுமை. ‘இங்கே’ என்பது கையிருப்பு; ‘அழிவின்மை’ என்பது அவா. இரண்டும் ஒன்றாக வேண்டும். அதாவது, எட்டாத நிலையிலுள்ளதை எட்டிப் பிடிக்க இடைவிடாத ஆவல் கொள்ள வேண்டும். பிற்காலத்தில், நம் நாட்டில் கையிருப்பை அலட்சியம் செய்து, அவாவில் மட்டுமே லட்சியம் வைத்தார்கள். நாடு சிதறி விட்டது. இப்பொழுது மேல்நாட்டார், கையிருப்பில் மட்டுமே லட்சியம் வைத்து, அவாவை நிராகரிக்கிறார்கள். அவர்களும் சிதறுகிறார்கள். இரண்டுக்கும் ஒற்றுமை, சமரசம் எப்போது ஏற்படும்?’
உலகின் சமகால வரலாற்றையும் இந்தியாவின் பத்து நூற்றாண்டு வரலாற்றையும் ஒரு பத்தியில் விளக்கியிருக்கிறார் கு.ப.ரா. அதனால்தான் அவரை மேதை என்று குறிப்பிட்டேன்.
இன்னொரு இடத்தில் கூறுகிறார்: ‘உலகத்தில் சமாதானமும் சமத்துவமும் நிலவ வேண்டும் என்றால், அதில் இப்பொழுது இடைவிடாமல் நடக்கும் போர்கள் அற்றுப் போக வேண்டும். தேசியம் என்ற சிறு அபிமானம் ஒரு கட்டுக்குள் அடங்கித் தேவையான அளவில் நின்று, போட்டியும் பொறாமையும் நிற்க வேண்டும். எல்லாத் தேசங்களிலும் எங்கும் மக்களிடையே தாண்டவமாடும் பஞ்சத்தையும் நோயையும் அகற்றும் முறையில், அரசியல், பொருளாதார சமூக அமைப்பு, கல்வி - இவற்றைப் புதுமாதிரி உலகக் கூட்டுறவுக்கு ஒத்தவையாக அமைக்க வேண்டும்.’
1943-ல் வெளிவந்த ‘எதிர்கால உலகம்’ என்ற சிறுநூலில் இன்று ஐரோப்பிய யூனியன் செய்து வரும் காரியங்களைப் பற்றிக் கனவு காண்கிறார் கு.ப.ரா.
***
கு.ப.ரா. கட்டுரைகளின் முன்னுரையில் வீ. அரசு இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார்:
‘கு.ப.ரா. இளமைக் காலத்தில் இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்தில் தம்மை இணைத்துக் கொள்ளாததை குற்ற உணர்வுடன் பதிவு செய்கிறார். பின்னர் அரவிந்தர், ரவீந்திரர், காந்தி ஆகியோரின் கருத்துநிலைகளை உள்வாங்கி தமக்கென ஒரு கருத்துநிலையை உருவாக்கிக் கொள்கிறார். அந்த அடிப்படையில்தான் செயல்படுகிறார். ஒருவகையில், வ.ரா. போன்று ஒரு கருத்துநிலைச் சார்பாளராகச் செயல்பட்டதை அறிய முடிகிறது. க.நா.சு. மற்றும் புதுமைப்பித்தன் கட்டுரைகளில் அவர்களின் இவ்வகையான சார்புநிலையைக் காண்பது இயலாதது. சமூக நிகழ்வுகளை விமர்சனம் செய்வார்கள். ஆனால் அதில் தங்களுடைய நிலை குறித்தப் பதிவை வெளிப்படுத்துவது குறைவு. காந்தியம், மார்க்சியம் போன்ற கருத்தாக்கங்களை வெளிப்படுத்தும் சொல்லாடல்களில் இதனைக் காணலாம். ஆனால் கு.ப.ரா. தனக்கென ஒரு நிலைப்பாடு உண்டென்பதைத் தமது கட்டுரைகளில் பதிவு செய்கிறார். இவ்வகையில் சமகால நிகழ்வுகளை எதிர்கொண்டவராகக் கருத முடியும். சமகால நிகழ்வுகளை விமர்சனம் மட்டும் செய்தவராகக் கருத முடியவில்லை. இவ்வகையில் இவரது ஆளுமை, அவரது சமகால எழுத்தாளர்கள் பலரிலிருந்து தனித்திருப்பதைப் பதிவு செய்வது அவசியம். கு.ப.ரா.வின் இவ்வகைப் பரிமாணங்களைத் தமிழ்ச் சமூகம் விரிவாகப் புரிந்து கொண்டிருக்கவில்லை. புதுமைப்பித்தன், க.நா.சு. ஆகியோரைக் குறித்து இவ்வகைக் கூறுகளில் அறிந்த அளவிற்குக் கு.ப.ரா. அறியப்படவில்லை.’
***
கு.ப.ரா.வின் கதைகள், கு.ப.ரா.வின் கட்டுரைகள், கு.ப.ரா.வின் நாடகங்கள் மற்றும் கவிதைகள் என தனித்தனியே மூன்று பெரும் தொகுதிகளாக, ஒவ்வொரு கதையையும் கட்டுரையையும் அதனதன் பிரசுர விபரங்களோடு ஆய்வு செய்து தொகுத்திருக்கிறார் அ. சதீஷ். இதற்காக அவர் சென்னை ரோஜா முத்தையா ஆய்வு நூலகத்தில் பாதுகாத்து வைக்கப்பட்டுள்ள முப்பதுகளில் வெளிவந்த பழைய இதழ்களிலிருந்து கதைகளையும் கட்டுரைகளையும் தேடி எடுத்திருக்கிறார். உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனத்தில் உதவிப் பேராசிரியராக இருக்கும் இவரது பணி மிகுந்த பாராட்டுக்குரியது. சமகாலத் தமிழிலக்கியத்தில் கு.ப.ரா.வின் இடத்தை நிலைநிறுத்த இந்தத் தொகுதிகளே சாட்சியாக இருக்கும். (வெளியீடு: அடையாளம் பதிப்பகம்). இத்தொகுதிகளில் கு.ப.ரா.வின் அரிய புகைப்படங்களும், அவர் 17.7.1943 அன்று சி.சு. செல்லப்பாவுக்கு எழுதிய கடிதத்தின் புகைப்பட நகலும் அதில் உள்ளன.
4, பிள்ளையார் கோவில் தெரு, கும்பகோணம் என்ற சுய விலாசத்துடன் ‘என் அருமை செல்லப்பாவுக்கு’ என்று ஆரம்பிக்கிறது அந்தக் கடிதம்.
‘நீ ஏன் இப்பொழுது ஒன்றும் எழுதுவதில்லை. கி.ஊழியன் பத்திரிகையை உயர்தர இலக்கிய உருவில் நடத்தும் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன். நீ அதற்கு உடனே ஒரு கதை அனுப்பி வை. நமது மணிக்கொடி எழுத்தாளர்கள் எல்லோருக்கும் எழுதுகிறேன். 22.7.43க்குள் துறையூர் போய்ச் சேரும்படி அனுப்பி வை. மறந்து விடாதே. மற்றபடி உன் க்ஷேமத்திற்கு எனக்கு எழுது.
உன் கு.ப. ராஜகோபாலன்.’
கு.ப.ரா.வின் மறைவுக்குப் பிறகு 15.5.1944-ல் ‘கிராம ஊழியன்’ இதழ் வெளியிட்ட நினைவு மலர் மற்றும் 1.6.1944-ல் ‘கலாமோகினி’ இதழ் வெளியிட்ட நினைவு மலர்களின் முகப்பு அட்டைப் புகைப்படங்களும் மேற்படி நூலில் உள்ளது. ‘கிராம ஊழியன்’ 1.7.44 இதழில் ஒரு விளம்பரம். கு.ப.ரா.வின் மறைவுக்குப் பிறகு அவரது குடும்பத்தினருக்கு நிதியுதவி செய்வதற்காக நடத்தப்பட்ட இசைக் கச்சேரியின் விளம்பரம் அது:
‘கு.ப.ரா. நிதிக்காக கானகலாதர மதுரை மணி ஐயர் அவர்களின் இன்னிசைக் கச்சேரி தக்க பக்கவாத்தியங்களுடன் ஜூலை 8-ந் தேதியன்று திருச்சியில் நடைபெறும். பிற விபரங்கள் எதிர்பாருங்கள்!’ எழுத்தாளர்களை எந்த அளவுக்கு இந்தச் சமூகம் பேணியிருக்கிறது என்பதற்கு மேற்கண்ட அந்த விளம்பரம் ஒரு சான்று.
கு.ப.ரா.வுக்கு மூன்று மகன்கள் உண்டு என்று படித்திருந்ததால் அந்த வாரிசுகள் இப்போது எங்கே இருக்கிறார்கள் எனக் குழம்பிக் கொண்டிருந்தேன். அது பற்றியும் சதீஷின் தொகுப்பில்தான் அறிய முடிந்தது. கு.ப.ரா.வின் மூன்று மகன்களில் பட்டாபிராமன் மட்டும் தஞ்சையில் வசிக்கிறார்.
இந்தத் தொடரில் க.நா.சு.வை மட்டுமே மேதை எனக் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறேன். அந்தச் சொல்லுக்கு ஏற்ற மற்றுமோர் பெயர் கு.ப.ரா. வெறும் 42 ஆண்டுகள் மட்டுமே வாழ்ந்தவர் அவர். இந்தியா சுதந்தரம் அடைந்ததைக் கூட அவர் பார்க்கவில்லை. (புதுமைப்பித்தனும் 42 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தவரே. கு.ப.ரா. 1902 - 1944. புதுமைப்பித்தன் 1906-ல் பிறந்து 1948-ல் காலமானார்.) இவ்வளவு குறுகிய காலத்திலேயே தமிழ், தெலுங்கு, ஆங்கிலம், சம்ஸ்கிருதம், வங்காளம் ஆகிய ஐந்து மொழிகளில் - அந்த மொழிகளிலிருந்தே தமிழில் மொழிபெயர்க்கும் அளவுக்கு - பாண்டித்யம் பெற்றிருந்தார் கு.ப.ரா.
நம்மிடையே வரலாற்றைப் பதிவு செய்யும் வழக்கம் இல்லாத காரணத்தால் அ. சதீஷ் தொகுத்த கு.ப.ரா. தொகுதிகள் மிகுந்த முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.
Having forgotten
I do not recall -
Early Onset Alzheimer's.
*
Autumn moon so alone
so am I with this bag of rice -
cranio-cerebral blunt trauma.
*
Silent waters, silent reeds
even the spring cuckoo silent -
like I'm not here.
*
Oh, shining stream,
carrying my paper boats,
please mind the rocks.
*
Bamboo shoots
splitting the moon
Three moons in total.
*
Weep not, distant widow,
the snow flakes are -
Or is that a fox I hear?
*
Lung parenchyma -
the spring cuckoo observes
no abnormalities.
*
On the red bridge -
people scurry in rain
waterbody least worried
*
Jump, ugly fat frog,
It's your day.
*
Quit my window, butterfly,
nothing to see here
not even a reflection.
*
The majestic Fuji-san
in his cloud hat
covering his eyes.
Stupid slope,
wait, will you?
I'm not in a hurry!
*
Can't address you,
oh cruel fireball above,
deaf to my cries.
*
Sunset above
Sumida -
a million smiles.
*
If my waka failed
to impress you, pretty one,
sorry, I wrote it for myself.
*
Blind man, sweaty, dirty by travel -
three men pounce on him,
offering themselves up
to the famous lightning draw-strike.
The man puts his cane sword back
into its scabbard, slowly, smoothly.
Several bows later,
accepts rice balls, grinning,
from the grateful inn keeper.
But, Ichi-san,
your sword isn't going to wash itself.
*
Lamps floating
on Sumida - pretty,
who receives them
on the other end?
*
Pretty girl waiting
at the red bridge every night,
the lilies aren't going anywhere.
*
I hear the shogun's rifle
blew up in his hands,
took two of his fingers.
The "gun-sama" had to
commit harakiri.
*
Winter -
abandoned boats
filled with snow.
*
The blizzard -
howling,*
Butterflies hovering over
the daisies -
above where I buried the weapon.
*
Climbing Kinokuni -
no ascent,
no descent.
*
This man -
almost fat
dry, bushy hair
in t-shirt and shorts
hands swinging wide
gait like an emperor
brandishing a burning cigarette -
what does he know?
calling everyone.
மிக நேர்த்தியான உனது துரோகத்தை மனதிற்குள் வியந்தபடி சொற்களை பார்க்கிறேன் இரண்டாவது முறை எண்ணும்போது சொற்கள் குறைந்திருக்கின்றன இந்தச் சொற்களினுள் சலசலத்துக்கொண்டிருப்பது யாருடைய குரல் தெரிந்த எவருடைய குரலுமல்ல பின்னே யாரோ அழைப்பதுபோல் திரும்பிப் பார்க்கிறேன் எனது நிழல் அதே குரலில் ஏதோ பேசுகிறது சொற்களினுள் நிரம்பியிருந்த குரல்கள் வெளியேறிவிட்டன தனிமையில் அசைவற்று தாளில் உறைந்த சொற்களை முணுமுணுக்கிறேன் தாளில் இருந்து துள்ளி தரையில் விழுந்தது ஒரு சொல் பொறுக்கப்போனேன் பறந்து போய் அருகிலிருந்த தென்னையில் குந்தியது சூய் என துரத்தினேன் இன்நேரம் அவளின் வீட்டு ஜன்னலில் உட்காரந்திருக்கலாம்
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> மலை என்றகதையிலுள்ள உருவகத்திலிருந்து சுரக்கிறது நீர். ஒரு வாக்கியத்தின் துாரம்வரை ஓடிச் சென்று, ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. அடுத்த வரிக்குச் செல்ல துள்ளிப் பாய்ந்த சிறு மீனில் ஏறிச் சென்றேன். காத்திருந்ததுபோல் பிடித்துச் சென்றான் துாண்டில்காரன். தனிமை என்ற சொல்லில் சிக்கிக்கொண்டேன்.
நான் ஒரு எழுத்தாளன் என உணர்வதற்காக இலக்கியத் திருட்டை மிகவும் விரும்பினேன். இலக்கியத் திருட்டின் எல்லைக்கே என்னை நான் எடுத்துச் சென்றேன்.
பாரன் உல்ஃப் மரப்படிகளில் கைப்பிடிகளைப் பற்றியபடியே சிரமத்துடன் மேலேறி வந்தான். வாயில் விசில். தடதடவென்று அப்போது முதல்தளக் கூடத்தில் இருந்து இறங்கியோடி வந்தாள் நடாஷா.
”எங்க இவ்ள அவசரமா…?”
“டாக்டர் எழுதிக் குடுத்திட்டுப் போன மருந்து வாங்கணும். அப்பாவுக்கு இப்ப பரவாயில்லை…”
அன்று எங்கள் கடைக்கு விடுமுறை. வாரத்தில் ஒரு நாள். ஆனால், அன்றும் போகவேண்டிவந்தது. அடக்கமில்லாத, முரட்டுச் சாவியைத் தூக்கிக் கொண்டு புறப்பட்டேன். மனத்திற்குள் அழுதுகொண்டே தெருவில் இறங்கி நடந்தேன்.
இந்த ஒரு நாளையாவது எனக்கே எனக்கென்று வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்று ஆசை. நாட்களை எண்ணி, பொறுமை கெட்டபின், சாவகாசமாக வரும் ஏழாவது நாள். நான் ஒத்தி போட்டவைகளையும், செய்ய ஆசைப்பட்டவைகளையும் தன்னுள் அடக்கிக் கொள்ள முடியாமல் திணறும் நாள். மொட்டைமாடிப் பந்தலின் சாய்ப்பில், வெறுந்தரையில், எதுவும் செய்யாமல், எதுவும் செய்ய இல்லை என்ற சந்தோஷத்துடன் வானத்தைப் பார்த்தபடி மனோராஜ்ஜியத்தில் மிதப்பது. வேலை, அல்லது அப்பா, அல்லது வாடிக்கை என்னைத் தீர்மானித்துக் கொண்டிருக்க, தீர்மானமே அற்ற சுதந்திரத்தில் திளைக்க ஒரு நாள். பகற்கனவு என்கிறார்கள். ஆனால், ஆசைகள் லட்சியங்கள் அங்கு தானே வர்ணச் சித்திரங்களாக மிளிர்கின்றன. அதுவும் வேண்டாமென்றால் எப்படி?
மொட்டை மாடி வெறுந்தரையில் கிடந்து வானத்தைப் பார்க்க ஆரம்பிக்கிறேன். பின் எப்போது என்று தெரியாமல், வானமும் மொட்டைமாடியும் செடி கொடிகளும் என் ரத்தபந்தங்களைச் சுற்றி உழலும் நினைவுகளும் அற்றுப்போய், மனக்காட்சியில் நான் கதாநாயகனாகச் சுழல, என்னைச் சுற்றி, சூரிய சந்திர மண்டலங்கள் கும்மியடிக்கின்றன. பூத்துச் சொரிகின்றன, ஆசைகள். மாலை தொடுக்க, மெல்லிய மேகங்களை உடுத்திக் கொண்டிருக்கும் பெண்கள் மிதந்து வருகிறார்கள். பின்னால் நினைத்துப் பார்த்தால் வெட்கமாய் இருக்கும். இப்படி கேவலப்பட்டுப்போய்விட்டோமே என்றிருக்கும். சில சமயம் வருத்தம் பொத்துக் கொண்டு வரும். நல்ல வேளை, என் பகற் கனவுகள், அந்த வர்ணத் திரைக் காட்சிகள், வேறு யாருக்கும் தெரிவதில்லை. அதில் ஒரு ‘ரீல்’ பார்த்தால்கூட எல்லோரும் என்னைக் காறி உமிழ்ந்து விடுவார்கள். பத்து சட்டம் பார்த்தால் போதும், ’இந்த நாயை வீட்டில் வைத்துக்கொண்டிருக்க யோக்யதை இல்லை’ என்பார் அப்பா.
[’நீங்கள் நினைப்பது சரிதான் அப்பா, சரிதான். என் கற்பனைகள் ஒன்றும் நிறைவேற மாட்டேன் என்கிறதே. நான் என்ன செய்யட்டும். ரொம்ப வேண்டாம்; கால் பங்கு நிறைவேறினால் போதும்... அப்புறம் ஒரு வார்த்தை சிணுங்க மாட்டேன். உங்களைப் பற்றியோ, அம்மாவைப் பற்றியோ, கடவுளைப் பற்றியோ - நான் வேலை செய்யும்போது சந்தோஷமாக இருந்தால், கடவுள் இருந்தால் என்ன, இல்லாமல் போனால் என்ன - ஒரு வார்த்தை முணுமுணுக்க மாட்டேன். எந்த நுகத்தடியில் வேண்டும் என்றாலும் புன்னகையுடன் தோள் கொடுப்பேன். கால் பங்கு நிறைவேறினால் போதும் அப்பா, வெறும் கால் பங்கு.’]
ஒரு நாள் முழுசாக என் கையில் வந்து விழுவது; அதை, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக, தீர்ந்துவிடுமே என்ற கவலையில் நான் கொறித்துக்கொண்டிருப்பது, பொறுக்குமா அப்பாவுக்கு? விடுமுறை நாளில், ரத்தமும் சதையுமாய் அவர் வீட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பதற்கு ஒரு அர்த்தம் வேண்டாம். ”போடா, போய் அந்த சேலம் கட்டை உடைத்து விலை போடு” என்றார் அப்பா.
எனக்கு மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. அது ஒன்றும் அப்படி பெரிய வேலை இல்லை. அந்த உருப்படிகள் விற்பனைக்கு அவசரமாகத் தேவையுமில்லை. மறு நாளோ, அதற்கு மறுநாளோ கூட போட்டுக் கொள்ளலாம். அரை மணி நேரத்தில் - சரியான கையாள் நின்றால் இன்னும் குறைவாகக்கூட - செய்துவிடக்கூடிய வேலை. அது போதும் என்று வைத்துக் கொண்டால் நான் வீட்டில் அல்லவா இருப்பேன். சும்மா இருந்து விட்டால்கூடக் குற்றமில்லை. சும்மாவும் இருக்கமாட்டேன் என்கிறேனே. அதுதான் கஷ்டமாக இருக்கிறது அப்பாவுக்கு. என் புத்தக அலமாரியை அடுக்க ஆரம்பிக்கிறேன். தரை பூராவும் பரந்து கிடக்கும் புத்தகங்கள் அப்பாவை என்னென்னவோ செய்துவிடுகின்றன. என்ன செய்து இவ்வளவு பெரிய துன்பத்துக்கு ஆளாக்குகின்றன என்பதைக் கண்டுபிடிக்கவும் முடியவில்லை. அல்லது இலக்கிய நண்பன் என்னைத் தேடிக் கொண்டு வந்துவிடுகிறான். அறைக்குள்ளேயே அடைந்து கிடந்து, இருள் சூழ்ந்த பின்பும் விளக்குப் போட்டுக் கொள்ளாமல், மிதமிஞ்சிய லகரியுடன், வெறியுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கிறோம். அவ்வப்போது நண்பன் வெளியே போய் ‘தம்’ இழுத்துவிட்டு வருகிறான். பேச்சு. பேச்சு. என்னதான் பேசிக்கொள்கிறார்களோ, என்று அப்பா, அம்மா முதல் கைக்குழந்தைவரை கேட்டிருக்கிறார்கள். யாரும் இந்தக் கேள்விக்குச் சரிவரப் பதில் சொல்லவும் மாட்டேன் என்கிறார்கள். அப்படியே என் நண்பன் வரவில்லை என்றாலும் - அவன் அநேகமாக வராமல் இருப்பதில்லை - அம்மாவைத் தேடிக்கொண்டு போகிறேன். அவளுடைய கட்டிலின் ஒரு மூலையில் ஒண்டிக்கொண்டு, நோபல் பரிசைப் பிடுங்கிக்கொள்ளப்போகிற என் நாவலின் கதையை நான் சொல்ல, அவள் சுவாரஸ்யமாகக் கேட்க, அந்த இடத்தில் அக்காக்கள், தங்கை, அக்கா குழந்தைகள் எல்லோரும் கூட, பேச்சும் சிரிப்பும் கலகலப்புமாகி, அங்கு நான் ஒரு கதாநாயகன் மாதிரி ஜொலித்துக் கொண்டிருக்கும்போது, அப்பா தனியறையில் தனிமை வதைக்க, படித்து முடித்த ‘ஹிந்து’ பத்திரிகையை மாறி மாறி மடித்துக்கொண்டு, நாற்காலியில் உட்கார்ந்து கொள்வதும் மீண்டும் வராண்டாவில் உலாவுவதும்.... அப்பப்பா..... ஒரு விடுமுறை நாள் என்ன என்ன பிரச்சினைகளைக் கிளப்புகின்றன.....
‘டேய் போ, போய் சேலம் கட்டை உடைத்து விலை போடு’ என்கிறார் அப்பா. ‘கூட?’ என்கிறேன். ‘மதுக் குஞ்சுவை வரச் சொல்லியிருக்கிறேன்’ என்கிறார். இதைக் கேட்க எனக்கு மிகச் சங்கடமாக இருக்கிறது. இது ஒரு தந்திரம். எனக்குத் தெரியாமல், வேண்டாம் என்று சொல்லக்கூட எனக்கு சந்தர்ப்பம் தராமல், மதுக்குஞ்சுவை வரச்சொல்லியிருக்கிறார். வீட்டுக்கு வரச்சொல்லியிருந்தால் இப்போதுகூட வேண்டாம் என்று நான் அவனை அனுப்பிவைக்க முடியும். இது தெரியாதா அப்பாவுக்கு. அதனால்தான் நேராகக் கடைக்கு வரச்சொல்லியிருக்கிறார். இப்போது அவன் வந்து காத்துக்கொண்டிருப்பான். இனிமேல் ஒன்றும் செய்ய முடியாது. சேலம் கட்டை உடைப்பதைத் தவிர.
தெரு வழியே உடம்பையும் சாவியையும் தூக்கிக் கொண்டு, மனத்திற்குள் அழுதுகொண்டு, என் வாழ்க்கையை உருவாக்கிக்கொள்ளத் தெரியாத என்னையே நிந்தித்துக்கொண்டு, என்னை இப்படித் தொடர்ந்து சங்கடப்படுத்தும் யார் என்று தெரியாத எதிரியை சபித்துக்கொண்டு போனேன்.
வெளிப்பிரக்ஞை ரொம்பவும் மங்கிப் போனதில், மற்றொரு அசையும் பொருளில் என் உடலேறி உட்கார்ந்து கொண்ட மாதிரி நகர்ந்து கொண்டிருந்தேன். ஒரு கல்தூணைக் காலால் உதைத்து எலும்பை முறித்துக் கொண்டு விழுந்து கிடக்க வேண்டும் போலிருந்தது.
***
இந்த வெள்ளிக்கிழமைகளில்தான் புதுப் படங்கள் போடுகிறார்கள். பதிமூன்று கொட்டகைகளிலும் புதுப் படங்கள். காலை ஒன்பது மணிக்குக் களை கட்டியாயிற்று. பெண்களையும் குழந்தைகளையும் தெருவில் வாரிக் கொட்டியாயிற்று. இடுப்புக் குழந்தைகளுடன் விரைகிறார்கள். இவர்கள் உடம்பில் இந்த நேரங்களில் ஏறும் விறுவிறுப்பைப் பார்த்தால், வருடக்கணக்கில் சிறையிலிருந்துவிட்டு விடுதலை பெற்றுவரும் கணவன்மார்களைக் கொட்டகைகளில் சந்திக்கப் போவதுமாதிரிதான் இருக்கிறது. வெளியே காட்டிக் கொள்ள முடியாத நாணத்தால் அமுக்கப்படும் சந்தோஷத்தில்தான் முகத்தில் இந்த போலி கடுகடுப்பு ஏறமுடியும். இந்த ஒன்பது மணிக்கு, தங்கள் வேலைகளை பரபரக்கப் பாதி முடித்தும், போட்டது போட்டபடியும் தெருக்களில் குதித்து விரைகிறார்கள். தெரிந்தவர்களைக் குறுக்கிட்டுத் தாண்டும்போது, பார்த்தும் சரியாகப் பார்க்காதது போல் சிரித்துக்கொண்டு விரைகிறார்கள். வெயில் விளாச ஆரம்பித்துவிட்டது. இப்போதே இப்படி அடித்தால் நண்பகலுக்கு அதன் கைச்சரக்கை நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை. கழுத்துகளிலும் கன்னங்களிலும் வியர்வை வழிந்து கொண்டிருக்கிறது. குங்குமப் பொட்டுகளின் ஓரங்கள் கலங்கிவிட்டன. இடுப்புக் குழந்தைகளின் தலைகள், பெண்களின் அவசர உடல் அசைவுகளில் குரங்காட்டம் ஆட, நெற்றிப் பொட்டுகளிலும் தாடைகளிலும் வியர்வை வழிகிறது. குழந்தைகளின் முகங்கள் ரொம்பவும் வாடி விட்டன. பெண்கள் தங்கள் இயற்கையான வேகத்தில் நகராதது மாதிரியும், உருத்தெரியாத ஒரு லகரியை கடைவாயில் ஒதுக்கிக்கொண்டு, அதிலிருந்து ஊறும் ஒரு ரசத்தை விழுங்கி தங்கள் நாளங்களில் பரப்பிக்கொள்வதால்தான், இவர்களால் இத்தனை அமானுஷ்யமான வேகம் கொள்ள முடிந்திருக்கிறது என்றும் தோன்றுகிறது. அவர்கள் மூளையில் ஊறப்போகும் இன்ப உணர்வுகளுக்கு பாஷை இல்லை.
நானும் சிறு வயதிலிருந்தே இவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இவர்கள் எல்லோரையும் எனக்குத் தெரியும் - அவர்களுக்கு என்னைத் தெரியாவிட்டாலும். காலத்தாலும், நாகரிகங்களாலும், நான் அறியாது அவர்கள் மீது சரியும் கஷ்டங்களாலும் சில சமயம் சந்தோஷங்களாலும் இவர்கள் அடையும் மாற்றங்களை, நான் மிக உன்னிப்பாக, மிகுந்த ஆசையுடன் கவனித்து வந்திருக்கிறேன். நான் சிறு பையனாக இருக்கும்போது வெள்ளிக்கிழமைகளின் மகோன்னதக் காலைக் காட்சிகளுக்கு, தங்கள் தாயார்களின் அவசரத்துக்கு ஈடுகொடுக்கப் பதறிக் கொண்டு, பாவாடையைச் சுருக்கிக் கொண்டு ஓடிய குட்டிகள், வயிற்றுக் குழந்தையுடனும் இடுப்புக் குழந்தையுடனும் இப்போது ஓடிக்கொண்டிருப்பார்களோ?
வித்தியாசத்திற்காக, வேண்டுமென்றே பாதையை மாற்றுகிறேன். ரொம்பவும் சுற்று இது. அப்பாவுக்குத் தெரியாத சந்துகள். கண்களைக் கட்டி, இதில் எதிலாவது ஒன்றில் அவரை விட்டால், ”இது எந்த ஊர்?” என்று நிச்சயம் கேட்பார். அவருக்கு, கடைக்கு ஒரு பாதைதான் உண்டு. அந்தப் பாதை வழியாகத் தான் அவர் இருபத்தி மூன்று வருடங்களாக -அதற்கு மேலும் இருக்கும் - போய்க்கொண்டிருக்கிறார். நான் சுற்றிப் போகிறேன். சந்துகள் வழியாக. இந்தச் சந்திலுள்ள குடியிருப்புகள், ஆட்கள், முக்கியமாகப் பெண்கள், இந்தத் தெருவிலுள்ள வேசிகள், அரை வேசிகள் - அவர்கள் ஒவ்வொருவருடைய முகங்களும், அவர்களுடைய குழந்தைகளின் முகங்களும் எனக்குத் தெரியும். இந்த வீடுகள், முன் வாசல்கள் (அன்னம்மை நாடாத்திக்கு ஒரு கோலம்தான் தெரியும். மூன்று ஜிலேபிகள் பிழிந்துவைத்து விடுகிறாள், கோலப்பொடியில்) சண்டைகள், சச்சரவுகள், கெட்ட வார்த்தைகள், அவர்களுடைய முகங்கள் எனக்கு அலுக்கவே இல்லை. இவர்களுடைய ஒழுங்கற்ற தன்மையை நம்பித்தான் நான் என் ஜீவனைச் சுமந்து கொண்டிருப்பதாக, அப்பாவுடைய ஒழுங்கிலிருந்து என்னைத் தற்காத்துக்கொண்டு வருவதாக, படுகிறது.
அப்பா காலையில் ஐந்து மணிக்கெல்லாம் எழுந்து நடக்கப் போய்விடுகிறார். ஏழு மணிக்கெல்லாம் காலைக்கடன்கள், குளியல், காலை உணவு எல்லாம் அவருக்கு முடிந்து போகிறது. ஹாலின் நடுவில், வெளிவாசல் கதவை யாரேனும் திறந்தால் தெரியும்படி, சம்மணங்கூட்டி தரையில் உட்கார்ந்துகொள்கிறார். காலையில் முதலில் எழுந்த ஒரு கைக்குழந்தை அவசரமாகத் தலை சீவி, பவுடர் போட்டு, கண்ணுக்கு மையிட்டு, சட்டைக்குள் திணித்து ரெடி பண்ணப்பட்டிருக்கும். அக்கா அல்லது தங்கை, அல்லது சமையல் மாமி, கதவின் பின்பக்கம் காத்துக் கொண்டிருந்து குழந்தையை அவர் மடியில் கொண்டு வந்து போடுகிறார்கள். குழந்தையுடன் கொஞ்ச ஆரம்பித்து, அந்தக் கொஞ்சலில் ஒரு வெறி ஏறி, லகரி பிடித்து, தன்னை மறந்து, தன் உடம்பை மறந்து, தன் பெயரை மறந்து கொஞ்சுகிறார். எத்தனையோ விதமான சப்தங்களை அவர் எழுப்புகிறார், தோள் துண்டு நழுவி விழுந்துவிட்டால் கூசிக் குறுகி உள்வருத்தம் கொள்கிறவர். மணி எட்டு அடிக்கிறது. அவருடைய சந்தோஷம் கலைகிறது. விரல்களை நீட்டி மணி சரியாக அடிக்கிறதா என்று சரிபார்க்கிறார். ஒவ்வொரு காலத்துக்கு ஒவ்வொருத்தன் என்றாலும் எப்போதும் ஒரு சிஷ்யன் அவருக்குக் கன கச்சிதமாக அமைந்துகொண்டிருக்கிறான். கேட்டைத் திறந்து கொண்டு அவன் உள்ளே வருகிறான். இப்போது யாராவது அவசரமாகப் போய் குழந்தையை வாங்கிக் கொள்ள வேண்டும். அப்பா சாவியை எடுத்துக்கொள்கிறார். எட்டரை மணிக்குக் கடை திறக்கப்படுகிறது. சிஷ்யன் பின்னறையைச் சுத்தப்படுத்துகிறான். அந்தப் பின்னறைக்குள் நுழைந்து அவருடைய நாற்காலியைப் போய் அடைந்ததும், அவருக்கு ஒரு இதம் ஏற்படுகிறது. அந்த அறையில் அவர் வேலை பார்க்கும்போது, பேரேடுகளைத் திருப்பும்போது, ஃபைல்களைப் புரட்டும்போது, கடிதங்கள் எழுதும்போது, கவலையில் ஆழ்ந்திருக்கும்போது, கோபத்தில் கொதித்துக் கொண்டிருக்கும்போது, எத்தனையோ தடவை அவரை மிகக் கூர்மையாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்திருக்கிறேன். எந்த மன நிலையிலிருந்தாலும், அந்த அறை அவருக்கு மிக அவசியமான ஒரு பாதுகாப்பைக் கொடுப்பது மாதிரி எனக்குத் தோன்றியிருக்கிறது. அங்கு வந்து சேருவதற்கும், அந்த அறையின் சூழ்நிலையில் தன்னை முடிந்த மட்டும் கரைத்துக்கொள்ளவும்தான், மற்ற சகல காரியங்களையும், அவசர அவசரமாகவும் படபடப்புடனும் அவர் செய்து முடிப்பதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது. அந்த அறைக்கு அவருக்கு வர முடியாமல் போகும் நாளை என்னால் நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை. அதுதான் அவருடைய உண்மையான மரணமாக இருக்கும்.
அப்பாவுக்குத் தெரியாத சந்துகள் வழியாகப் போகும்போது எனக்கு மிகவும் சந்தோஷமாகத்தான் இருக்கிறது. இங்கிருந்துதான், இது போன்ற சந்துகளிலிருந்துதான், பெண்கள் ஒழுக ஆரம்பிக்கிறார்கள். ஒழுகி, தெருமுனைகள் தாண்டி, வேறு பலரையும் சேர்த்துக் கொண்டு வீங்கி, ரஸ்தாக்களில் வழிந்து, கட்டி தட்டியும், திராவகத் தன்மையுடனும், சேறும் குழம்புமாக இரு கரைகளையும் பிடுங்கிக் கொண்டு ஓடும் பிரவாகம் போல் அவர்கள் விரைகிறார்கள். இந்தச் சந்தின் கடைசியில்தான் ரஸ்தாவைப் பார்க்க தாலுகா ஆபீசின் பழைய கட்டிடம் இருக்கிறது.
இந்தக் கட்டிடத்தின் வினோதமான தன்மையை வார்த்தைகளில் விவரிப்பது கடினமானது. அவ்வளவு விசித்திரம். பொறியியல் கணக்குப்படி இந்தக் கட்டிடம் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பின்பாதியில் - தேசிக விநாயகம் பிள்ளை கைக்குழந்தையாக இருந்தபோது - சரிந்து விழுந்திருக்க வேண்டும். சுவாச கோசங்கள் முற்றிலும் பழுதாகிவிட்ட ஒரு காச நோயாளி, வேப்ப மரத்தடியில் தலை சாய்த்துக் கிடப்பதான சித்திரமே இந்தக் கட்டிடத்தைப் பார்க்கும்போது ஏற்படுகிறது. இந்தக் கட்டிடத்தில்தான் அந்தக் காலத்தில் அபின் கொடுப்பார்கள். ஒவ்வொரு மலையாள மாதத்திலும் முதல் சனிக்கிழமை பிற்பகல் மூன்று மணிக்கு. தாலுகா ஆபிசின் வெளிச்சுவர், உட்பக்கம் போதிய உயரம் கொண்டது. வெளிப்பக்கமும், அதாவது ரஸ்தாவைப் பார்க்க இருக்கும் முன்பக்கம், போதிய உயரத்துடன் இருக்கும். இடது பக்கம் மட்டும் - வெளிப்பக்கம் - ஒரு பெஞ்சுபோல் மிகவும் குட்டையாக இருக்கும். பக்கவாட்டுக் காலிமனை மிகவும் மேட்டுப்பாங்கானது. அபின் வாங்க வருகிறவர்கள், நான் பார்த்த காலங்களில் அநேகமாகப் பஞ்சடைந்த கிழவர்கள், எல்லோரும் ரஸ்தாவிலிருந்து செம்மண் ஓடையில் இறங்கி, கவனமாகக் கீழே பார்த்துக்கொண்டே திடலில் ஏறி - எங்களூரிலுள்ள மூன்று திறந்தவெளி கக்கூசுகளில் இது மிக உபயோகமானது - காம்பௌண்டு மதிற்சுவர் பெஞ்சில் வரிசையாக, கழுகுகள் போல் உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பார்கள். தாலுகா ஆபீசின் பின்னாலுள்ள கக்கூஸ் சுவரில் சாய்ந்தபடி வேப்பமரத்தடி நிழலில் சில பெண்கள் - சில கிழவிகள் - யாரையும் முகமெடுத்துப் பார்க்காமல், ஆழ்நிலை தியானத்தில் ஈடுபட்டிருப்பது போல் உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பார்கள். நான் ஒரு சைத்திரிகனாக இருந்திருந்தால், இந்தக் காட்சிகளை பல ஓவியங்களாகச் சேமித்திருப்பேன். அங்கு வருபவர்களின் முகங்களிலிருந்தும் அங்கங்களிலிருந்தும் உடம்பின் ஒவ்வொரு பகுதியிலிருந்தும் கசிந்து, வராண்டாவின் ஓரங்களிலும் படிகளிலும் வேப்ப மரத்தடிகளிலும் வழியும் தள்ளாமையை, இயலாமையை, அனைத்தும் ஒடுங்கிய பின்பும் அபினை நம்பி கொடுக்கில் கொஞ்சம் ஜீவனை வைத்துக்கொண்டிருக்கும் பிடிவாதத்தை, முக்கியமாக, பஞ்சடைந்து, பீளைசாடி போதையில் மயங்கி மிதக்கும் கண்களையெல்லாம் வரைந்து காட்டியிருப்பேன்.
***
கடையைத் திறந்தேன். கடையின் எதிர்பக்க, சற்றே கோணலான, சினிமாக் கொட்டகையின் வாசலிலிருந்து மதுக்குஞ்சு வெளிப்பட்டான். முன்பக்கம் காட்சிக்கு வைத்திருந்த புகைப்படங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் போலிருக்கிறது. எனக்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்தது அவனுக்கு அலுப்பைத் தந்திராது. எனக்காக வர நேர்ந்ததே, என்னைப் பார்த்த பின்புதான் அவன் நினைவில் துளிர்த்திருக்கும். நான் அவசரப்பட்டு வந்துவிட்டதுபோல் அவனுக்குத் தோன்றியிருக்கலாம். அவன் வந்து, நான் வந்து சேராத அந்த இடைவெளியை, பள்ளத்தை, பொறுமையின்மையை, எரிச்சலை, அந்தப் புகைப்படங்கள், துடைகள், முலைகள், பிருஷ்டங்கள், முத்தமற தமிழ் முத்தங்கள் அனைத்தும் மிக நன்றாக நிரப்பிக்கொண்டிருந்திருக்க வேண்டும்.
தகரப்பட்டைகளை வெகு லாவகமாகக் கிழித்து, பண்டிலைப் புரட்டி உடைக்கிறான் மதுக்குஞ்சு. கைதேர்ந்தவன். எந்த இடத்தில் அடி விழ வேண்டும் என்பது எத்தனை துல்லியமாக அவனுக்குத் தெரிகிறது. சற்றுமுன், காலத்திற்கும் அசைந்து கொடுக்காது என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்திய பண்டில், இதோ பரிதாபமாகச் சிதறிக் கிடக்கிறது. நான் பட்டியலையும் கணக்குப் பார்க்க ஒரு பக்கம் எழுதாத தாள்களையும் எடுத்து வைத்துக்கொண்டேன். அவன் ஊசி, நூல், விலைச்சீட்டு முதலியவற்றை எடுத்துக்கொண்டு வந்தான். உருப்படிகளை கவுண்டரில் வைத்து, மொத்த எண்ணிக்கையைச் சொல்லி ஒத்துக்கொண்டுவிட்டு - எண்ணம் முதல் தடவையே சரியாக வந்துவிட்டது - தரம் பிரிக்க ஆரம்பித்தான். நான் ஒரு பக்கத்தாளில் விற்பனை விலையை கணக்குப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். மதுக்குஞ்சு ஆர்டர் ஃபைலிலிருந்து ஆர்டரைத் தனியாக எடுத்து, சரக்கு சரியாக வந்திருக்கிறதா என்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். காதில் சொருகியிருந்த ஆட்டுப் புழுக்கைப் பென்சிலால் ‘டிக்’ போட்டுக்கொண்டு வந்தான். நான் விலைச்சீட்டுகளை எழுதி அவனிடம் தந்தேன்.
மின்சாரம் இல்லை. எங்கோ பக்கத்தில் பழுது பார்க்கும் வேலை நடக்கிறது போலிருக்கிறது. காலைத் தூக்கி நாற்காலியில் வைத்து கொஞ்சம் இதப்படுத்திக்கொண்டேன். தலையைத் திருப்பி ‘ஷோகேஸ்’ கண்ணாடியின் பின்னால் தொங்கிக் கொண்டிருந்த சேலைகளின் இடைவெளி வழியாகத் தெருவைக் கவனித்தேன். நெரிசல் தளர்ந்துவிட்டது. எல்லோரையும் இழுத்து, தன் அடிவயிற்றில் அமுக்கிக்கொண்டுவிட்டன இந்த கொட்டகைகள். உடல் பூராவும் எண்ணற்ற முலைகள் கொண்ட மலைபோல் விழுந்து கிடக்கும் ஒரு ராட்க்ஷசியின் உடம்பில் லட்சக்கணக்கான மூஞ்சூறுகள் கொசு கொசுவென்று ஒன்றன் மேல் ஒன்று புரண்டுகொண்டு பால் குடிப்பதுபோல் தோன்றிற்று. மடக்கு நாற்காலிகளை ஓரத்தில் ஒதுக்கி, தூசி தட்டிய இடத்தில் வாகன முண்டை ஒற்றையாக விரித்தான் மதுக்குஞ்சு. சேலைகளை எடுத்து வாகன முண்டில் பரப்பி, விலைச் சீட்டைத் தைப்பதற்கு வசதியாக வைத்துக் கொண்டிருந்தான். சம்மணங்கூட்டி உட்கார்ந்துகொண்டு தைக்க ஆரம்பித்தான்.
“நீ நம்மகிட்டே வந்து எத்தனை வருஷம் இருக்கும் டேய், மதுக்குஞ்சு” எறு கேட்டேன்.
“வருஷம் தெரியலே. பத்து வருஷம் இருக்கும். ஒரு சித்திர மாசம் இருபத்தியொண்ணாம் தேதி” மதுக்குஞ்சு லேசாகச் சிரித்தான். அவன் ஏன் சிரித்தான் என்பது எனக்குப் புரியவில்லை. அவனே சொன்னான்.
”அண்ணைக்குத்தான் பெரியசாமிக்கு பொறந்த நாளு. வீட்டிலேருந்து கடைப்புள்ளைகளுக்குப் பாயசம் வந்தது. நான் காலையிலேயே வந்தேன். ராகு காலம், போயுட்டு பதினொண்ணரை மணி தாண்டி வானு பெரியசாமி சொன்னா. நான் வந்து பாயசம் குடிச்சேன்.”
அவன் சொன்ன விஷயங்கள் எல்லாம் சரிதான். தேதி வருஷம் எனக்கு நினைவில்லை. ஆனால், ஒரு சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது. எல்லோரும் சேர்ந்து உட்கார்ந்து சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தோம். அப்பா சொன்னார்: “இன்னிக்கு ஒரு சின்னப் பயலை வேலைக்கு எடுத்தேன். என்னடா பேர்னு கேட்டேன். முருகன்னு சொன்னான். ஏற்கனவே ரெண்டு முருகன்கள் இருந்துண்டு, இவனைக் கூப்பிட்டா அவன் வரதும், அவனைக் கூப்பிட்டா இவன் வரதும், ரெண்டு பேருமே தன்னை இல்லைன்னு வராம இருக்கறதும் போறாதா. நீ வேறயானு கேட்டேன். அப்பொத்தான் இசக்கி, மில் பெயிலை உடைச்சு, மதுக்குஞ்சு 7 பீஸ்னு ஒத்துண்டான். இந்தப் பயலுக்கு, நம்ம கடையிலே மதுக்குஞ்சுனு பேர், அப்படீன்னேன்.” அப்பா தனக்குத்தானே சிரித்துக்கொண்டது இப்போதும் என் மனத்தில் தெரிகிறது.
“மதுக்குஞ்சுவா! பெயர் ரொம்ப ஜோரா இருக்கப்பா” என்று நாங்கள் சொன்னோம்.
“அப்படீன்னா அந்தப் பேரை எனக்கு ஏன் வைக்கலை?” என்று கேட்டான், என் மூத்த அக்காளின் சின்னப் பிள்ளை.
எல்லோரும் சிரித்தோம்.
இந்த ஞாபகங்கள் மனத்தில் ஓடவே மதுக்குஞ்சுவைப் பற்றி அப்பா சொல்லியிருந்த மற்றொரு விஷயம் என் மனத்தில் ஓடிற்று. ரொம்பவும் அதிர்ச்சி தரும் வித்தியாசமான விஷயம் என்பதாலேயே அது என் மனத்தில் பதிந்து போயிருந்தது. இப்போது அந்த விஷயத்தை மதுக்குஞ்சுவிடம் கேட்கலாமா? அப்படிக் கேட்பது அவன் மனத்தைச் சங்கடப்படுத்துமா? எப்படி ஆரம்பிப்பது? நான், அப்பா சொல்லியிருந்த விஷயத்தைப் பூசி மெழுகிச் சொல்ல ஆரம்பித்தேன்.
“சாமி சொன்னது சரிதான். என் வலது கண், எங்க அம்மாவோடதுதான்” என்றா மதுக்குஞ்சு.
“இப்படிச் சொல்றான் அந்தப் பயல். அதுக்கு மேலே எப்படிக் கேக்கறது? அதுக்கு மேலே எப்படிக் கேக்குறது?” என்று அப்பா திரும்பத் திரும்பக் கேட்டது என் நினைவுக்கு வந்தது.
கேட்கக்கூடிய விஷயம் இல்லைதான். இருந்தாலும் இந்த மாதிரி விஷயங்களைத் தெரிந்துகொள்ளத்தானே மனம் துடிக்கிறது.
“என்ன மதுக்குஞ்சு. ஏதேனும் விபத்தா?” என்று கேட்டேன்.
“சின்ன வயசிலே நடந்தது. கிராமத்திலே சொல்லக் கேள்விதான். எங்கம்மா ஒரு சினிமாப் பைத்தியம். ஆத்து மணல்லே உக்காந்து சினிமாப் பாத்துக்கிட்டு இருக்கா. நான் மடியிலே படுத்துக் கெடக்கேன். கீள கெடக்கற கூழாங்கல்லே எடுத்து வாயிலே போட்டுக்கறதும் அவ விரலைப் போட்டு நோண்டி எடுக்கறதுமா இருந்திருக்கேன். ஒரு தவா கண்ணை நோண்டிட்டா தெரியாம. அப்டின்னு சொல்றாங்க” என்றான்.
மதுக்குஞ்சு, மிகவும் அமைதியாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டிருந்தான். இருந்தாலும் முகம் உறைந்து போனது போலிருந்தது. அவன் மனத்தில் ஓடும் எண்ணங்களை அனுமானிக்கத் தெரியாமல் குழம்பிக் கொண்டிருந்தேன்.
“செலவங்க சொல்றாங்க, அவங்க உடனே செத்து போயுட்டாங்கனு. செலவங்க சொல்றாங்க, நான்னுக்கிட்டாகனு. அண்ணைக்கே அவங்க கண்ணை நோண்டி எனக்கு வச்சுட்டாங்களாம், ஆஸ்பத்திரியிலே” என்றான் மதுக்குஞ்சு.
”உனக்கு ஏதாவது கஸ்டமிருக்கா அதனாலே” என்று கேட்டேன்.
”ஒண்ணுமில்லே. ஆனா பார்வை இல்லே. பள்ளம்தான் ரொம்பிச்சு” என்றான் அவன்.
போன் மணி அடித்தது. ரிசீவரை காதில் வைத்துக் கொண்டேன். அப்பாதான்.
“வேலை முடிஞ்சுதா? என்ன சேத்துப் போட்டே?”
’சுவடு’ - 1979
Sunday, May 29, 2016
போதை ஏற்றாத கதை - தி இந்து கலை ஞாயிறு பத்தி 29.05.16 (அசல் வடிவம்)
http://www.maamallan.com/2016/05/290516.html
மேலோட்டமான பொழுது போக்கு எழுத்தைத்தாண்டி கொஞ்சம் ஆழமாகப் படிக்கத் தொடங்கும் ஆரம்ப வாசகனைக் கவரக் கூடியதாக இருப்பது உணர்ச்சிகரமான நெகிழ வைக்கும் எழுத்து. ஆனால் சிறந்த இலக்கியவாதிகளாக அறியப்படும் பெரிய எழுத்தாளர்களில் பெரும்பாலோர் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பை அப்பட்டமாக வெளிப்படுத்தும் விதத்தில் எழுதுவதில்லை. இதன் காரணமாகவே தொடக்க வாசகர்களுக்கு இலக்கியம் சுவாரசியமானதில்லை என்கிற எண்ணம் தோன்றிவிடுகிறது.
மனதை விம்மச் செய்வதற்கும் விரியச் செய்வதற்குமான வித்தியாசமாக இதைப் பார்க்கலாம்.
கதையின் உயிர் கருவில் இருக்கிறது. உணர்வுபூர்வமாய் ஒன்றை அனுபவித்த கலைஞன், வாசகனை உணர்ச்சிபூர்வமாய்த் தூண்டுவதைவிட உணர வைப்பதையே முதன்மையான காரியம் எனக் கருதுவான். அதன் காரணமாகவே அதீத நாடகீயமாய் விவரிக்கும் அணுகுமுறையைத் தவிர்த்துவிடுகிறான்.
இதற்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டாய் சுந்தர ராமசாமியின் பள்ளம் கதையைக் கூறலாம். இந்தக் கதையை, இடதுசாரி வங்கித் தொழிற்சங்கத்தில் தீவிரமாக இயங்கத் தொடங்கியிருந்த நண்பரொருவருக்கு 80களில் படிக்கக் கொடுத்தேன். தலைப்பைப் பார்த்துவிட்டு, என்ன கதை என்றார். சினிமா என்றேன். ஒரு கணம் அசைவற்று நின்று, சினிமா பள்ளம் இது போதும். இதுவே பல விஷயங்களைச் சொல்லிவிடுகிறதே என்று பிரமித்தார். 80கள், அரசியலில் கோலோச்சி தமிழ்நாட்டின் தலைவிதியை சினிமா தீர்மானிக்கத் தொடங்கியிருந்த காலம். இந்தக் கதை 1979ல் வெளியாகி இருக்கிறது.
எழுத்தாளரின் அடையாளங்களுடன் தன்மை ஒருமையில் சொல்லப்பட்ட கதை. துண்டுதுண்டான பல காட்சிகளை கொலாஜ் எனும் இணையொட்டுப் படமாக விவரிக்கப்படும் கதை.
என்னதான் முதலாளி மகன் என்றாலும் ஓய்வு தினத்தன்றும் கடையைத் திறக்க வேண்டியாதாக இருக்கிற அலுப்பு. ஓய்வு நாளைக் கூட தனக்கென்று அனுபவிக்க முடியாத வருத்தம். வெள்ளிக்கிழமை விடுமுறை விடும் துணிக்கடை.
கைக்குழந்தைகளை இடுப்பில் சுமந்தபடி புதுப் படத்தின் முதல் காட்சிக்காக சந்ததிகளாக வெள்ளியன்று வெயிலில் விரையும் பெண்கள்.
கறாரான அப்பாவின் தினப்படிகள். கடையின் அலுவலக அறையில் அவர் உணரும் பாதுகாப்பு.
பழைய அரசு அலுவலகக் கட்டிடம். அங்கே அபினுக்காகக் காத்திருக்கும் போதைக்கு அடிமைகளான முதியவர்கள்.
கதையின் இறுதியில் வரும், உதவியாளன் கைக்குழந்தையாய் இருக்கையில் நிகழ்ந்த அதிர்ச்சிகரமான சம்பவம்.
ஆரம்ப வாசகனுக்கு, இதைப் படிக்கையில், கதை ஆற்றொழுக்காக இல்லாது தொடர்பற்றது போல் தோற்றமளித்து இடைமறிக்கும் விவரிப்புகள் எதற்காக என்று தொடக்கத்தில் தோன்றக்கூடும். ஆனால் கதையில் சொல்லப்படும் ஒவ்வொன்றும் எதற்காகச் சொல்லப்படுகிறது என சற்றே யோசிக்கத் தொடங்கினால் பள்ளம் நிரம்பிவிடும்.
இந்தக் கதை ஏன் இந்த வடிவத்தில் சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது.
ஓய்வு நாட்களில் நண்பனுடன் பகலில் இலக்கியம் பேசத்தொடங்கி இருட்டியபின்பும் விளக்கு போடக்கூட மறந்து ‘வெறியுடன்’ விவாதித்துத் துய்த்துக்கொண்டு இருப்பதையும் –
அப்பா தம் அலுவலக அறையில் சகலத்தையும் மறந்து வேலையில் சந்தோஷமாக மூழ்கிவிடுவதையும் –
போதைக்கு அடிமையாகி வயதான காலத்தில் அபினுக்காகக் காத்திருக்கும் வயசாளிகளையும் -
ஒரே சரடில் இணைத்துப் பார்த்தால், வாசக மூளையின் இடுக்குகளில் தொந்தரவு செய்துகொண்டிருக்கும் இருட்டுத் திட்டுகள் அடுக்கடுக்காய்த் திறந்துகொண்டு வெளிச்சப்படக்கூடும்.
மனிதர்கள் அனைவருக்குமே எதிலாவது மூழ்கி தம்மைக் கரைத்துக்கொள்வது என்பது பெருமகிழ்வைத் தரக்கூடியது. அவரவர்க்கு அவரவர் போதை அத்யாவசியம். வாழ்வின் யதார்த்தக் குரூரத்திலிருந்து கொஞ்ச நேரமேனும் தப்பிக்கக் கிடைத்த இருட்டில் கிடைக்கும் ஆனந்தத்தின் மிடக்கு அளப்பரியது. அதுதான் அவர்கள் வாழ்வதற்கு அர்த்தம் கற்பிப்பதாக இருக்கிறது. கைக்குழந்தையை இடுப்பில் இடுக்கிக் கொண்டு சினிமாவுக்கு விரையும் பெண்ணுக்கும் தந்தையின் கெடுபிடியிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக்கொண்டு தனது பிரத்தியேக இலக்கிய உலகில் நண்பனோடு உலவும் இளைஞனுக்கும் ஒருபோலத் தேவைப்படுகிறது. ஒரு போதை விழிப்பிலிருந்து கிறக்கத்துக்கும் மற்றொன்று உறக்கத்திலிருந்து விழிப்புக்கும் எதிரெதிர் திசைகளில் இட்டுச் செல்கிறது.
கஞ்சி குடிப்பதற்கிலார் – அதன்
காரணங்கள் இவையெனும் அறிவுமிலார்
என்கிற கவி ஆதங்கத்தின் கதை வடிவம் இக் கதை.
வெகுஜன எழுத்து வியாபாரியின் கையில் இந்தக் கதை கிடைத்திருந்தால் வாசகனைப் பிழியப் பிழிய அழ வைப்பதிலேயே குறியாய் இருந்திருப்பான் - அதைத்தானே நாயக வழிபாட்டுச் சினிமாக்களும் செய்கின்றன என்கிற சுரணையே இல்லாமல். ஆனால் இந்தக் கதையின் குவி மையம் போதையைக் குறித்த தெளிவான ஆழமான அணுகல். பல்லாயிரம்பேரை கவர்ந்திழுக்கும் சினிமாவின் போதையை விமர்சிக்கப் புறப்பட்டு கதையின் இறுதிக் காட்சியை நாடகீயமாய் கதறக் கதற விவரித்து எழுதுவதன் மூலம் எழுத்தில் மற்றொரு போதையை ஊட்டுவதல்ல கலைஞனின் நோக்கம்.
பார்வையாளனுக்கு எவ்விதத்திலும் சிந்திக்கும் சிரமத்தைக் கொடுக்காமல், கருப்பு வெள்ளை நல்லவன் கெட்டவன் என்கிற இருமைகளை ஆற்றொழுக்காய் சொல்லிச் சென்றுகொண்டிருந்த சினிமா, மக்களின் மீது ஏற்படுத்திகொண்டிருந்த தாக்கத்தைச் சொல்ல வரும் சுந்தர ராமசாமி நேர்க்கொட்டில் கதை சொல்லும் பாணியை இதில் தவிர்த்திருப்பது தற்செயலல்ல.
கதை சொல்லி, சினிமாவுக்கு ஓடும் பெண்களைப் பராக்கு பார்த்தபடி கடை திறக்கத் தாமதமாய் வந்து சேருவதும் அந்தத் தாமத கால அவகாசத்தை சினிமாத் தியேட்டரில் ஒட்டப்பட்டிருக்கும் போஸ்டர்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதில் கடைப்பையன் செலவிடுவதும் எவ்வளவு இயல்பாய் வந்து உட்கார்ந்திருக்கின்றன.
கதையின் கிளைமாக்ஸை எப்படியெல்லாம் நாடகீயமாக்கி நம்மைக் கதறவைக்கலாம் என்பதிலல்ல, சினிமாவின் போதை இந்த அளவுக்குப் போகிறதென்றால், அது எந்த அளவுக்கு மக்களின் நாடி நரம்புகளில் காலங்காலமாய் பாய்ச்சப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது என்பதில் நம் கவனத்தைக் குவிப்பதே சுந்தர ராமசாமியின் நோக்கம்.
எந்தக் கதையிலும் எழுத்தாளனின் கவனம் குவியுமிடம் எது என்பதே அவனது நோக்கத்தைத் தீர்மானிக்கிறது. நோக்கமே அவனைக் கேளிக்கையாளனிடமிருந்து பிரித்துத் தனியே நிறுத்துகிறது. சொல்கிற விதமே அதைக் கலையாய் உயர்த்துகிறது.
