https://archive.bookfrom.net/karl-kraus/287643-the_kraus_project.htmlHEINE AND THE CONSEQUENCES1

Two strains of intellectual vulgarity: defenselessness against content and defenselessness against form. The one experiences only the material side of art. It is of German origin. The other experiences even the rawest of materials artistically. It is of Romance origin. To the one, art is an instrument; to the other, life is an ornament. In which hell would the artist prefer to fry? He’d surely still rather live among the Germans. For although they’ve strapped art into the Procrustean Folding Bed of their commerce, they’ve also made life sober, and this is a blessing: fantasy thrives, and every man can put his own light in the barren window frames.2 Just spare me the pretty ribbons! Spare me this good taste that over there and down there delights the eye and irritates the imagination. Spare me this melody of life that disturbs my own music, which comes into its own only in the roaring of the German workday.3 Spare me this universal higher level of refinement from which it’s so easy to observe that the newspaper seller in Paris has more charm than the Prussian publisher. Believe me, you color-happy people, in cultures where every blockhead has individuality, individuality becomes a thing for blockheads.4 And spare me this mediocre chicanery in place of one’s own stupidity! Spare me the picturesque moil on the rind of an old Gorgonzola in place of the dependable white monotony of cream cheese! Life is hard to digest both here and there. But the Romance diet beautifies the spoilage; you swallow the bait and go belly-up. The German regimen spoils beauty and puts us to the test: how do we re-create it? Romance culture makes every man a poet. Art’s a piece of cake there. And Heaven a hell.5

Heinrich Heine, however, has brought the Germans tidings of this Heaven, to which their heart is drawn with a longing that has to rhyme someplace and that leads in subterranean passages directly from the countinghouse to the Blue Grotto. And, on a byway that German men avoid: from chopped liver to the blue flower.6 It was inevitable that the one with their longing and the other with their longings would consider Heinrich Heine the Fulfiller. Tuned by a culture for which the mere material of daily life suffices as a complete artistic experience, Heine provides mood music for a culture whose experience of art begins and ends with the attractions of its content.7 His writing works from the Romance feel for life into the German conception of art.8 In this configuration it offers the utile dulci, it ornaments German functionality with French spirit.9 And so, in this easy-to-read juxtaposition of form and content, in which there is no discord and no unity, it becomes the great legacy from which journalism continues to live to this very day, a dangerous mediator between art and life, a parasite on both, a singer where it should only be a messenger, filing reports where a song would be in order, its eye too fixed on its goal to see the burning color, blinded to all goals by its pleasure in the picturesque, the bane of literary utility, the spirit of utiliterature.10 Instrument made into ornament, and so badly degenerated that even the current mania for decorating consumer goods can scarcely keep up with the progress of applied art in the daily press; because at least we have yet to hear that the Wiener Werkstätte is manufacturing burglary tools.11 And even in the style of the most up-to-the-minute impressionistic journalism the Heinean model does not disqualify itself. Without Heine, no feuilleton.12 This is the French disease he smuggled in to us.13 How easy it is to get sick in Paris! How lax the morality of the German feel for language becomes! The French language lets every filou have his way with her. You have to prove yourself a man in full before the German language will give you the time of day, and that’s only the beginning of the trouble you’re in for. With French, though, everything goes smoothly, with that perfect lack of inhibition which is perfection in a woman and a lack in a language. And the Jacob’s ladder that leads to her is a climax you’ll find in the German dictionary: Geschmeichel, Geschmeide, Geschmeidig, Geschmeiß.14 Anybody and everybody can procure her services for the feuilleton. She’s a lazy Susan of the mind. The most well-grounded head isn’t safe from flashes of inspiration when it deals with her. We get everything from languages, because they contain everything that can become thought. Language arouses and stimulates, like a woman, brings joy and, with it, thought.15 The German language, however, is a companion who will think and make poetry only for the man who can give her children. You wouldn’t want to be married like this to any German housewife. And yet the woman of Paris need say nothing except, at the crucial moment, très jolie, and you’ll believe anything of her. Her mind is in her face. And if her partner had beauty in his brain as well, Romance life would not be merely très jolie but fecund, ringed not by bibelots and dainties, but by deeds and monuments.16

If they say of a German author that he must have learned a lot from the French, this is the highest praise only if it isn’t true. For it means: he’s indebted to the German language for what the French gives to everybody. People here are still being linguistically creative when people over there are already playing with the children, who came blowing in, nobody knows how. But ever since Heinrich Heine imported the trick, it’s been purely an exercise in diligence if a German feuilletonist goes to Paris to fetch himself some talent.17 If somebody nowadays actually goes to Rhodes because people dance better there, he is truly an excessively conscientious swindler. That was still necessary in Heine’s day. You’d been to Rhodes, and back here people believed that you could dance.18 Today they’ll believe that a cripple who has never left Vienna can dance the cancan, and many a person who never had a single good finger now plays the viola.19 The profitable return on distance from the reader should never be underestimated, and foreign milieus continue to be what gets taken for art. People are very talented in the jungle, and talent begins in the East around the time you reach Bucharest.20 The writer who knocks the dust off foreign costumes is getting at the fascination of the material in the most convenient way imaginable. And so a reader with a brain has the strongest distrust imaginable of storytellers who knock about in foreign milieus. The best-case scenario continues to be that they weren’t there; but most of them are unfortunately so constituted that they actually have to take a trip in order to tell a story. Of course, to have spent two years in Paris isn’t merely the advantage of such Habakkuks, it’s their definition.21 They strew the drifting sand of French, which finds its way into the pockets of every dolt, into the eyes of German readers. And let the inverse of an epigram of Nestroy,22 this true satirical thinker, apply to them: things go well enough from Paris to St. Pölten, but from there to Vienna the road gets very long!23 (If the local swindlers don’t make a killing of their own along this stretch.)24 Now, with Paris, not only the content was acquired but the form as well. The form, though—this form that is only an envelope for the content, not the content itself; that is merely dress for the body, not flesh to the spirit—this form only had to be discovered once for it to be there for all time. Heinrich Heine took care of that, and thanks to him our gentlemen no longer need betake themselves to Paris. You can write feuilletons today without having personally sniffed your way to the Champs Élysées. The great trick of linguistic fraud, which in Germany pays far better than the greatest achievement of linguistic creativity, keeps working in generation after generation of newspapers, furnishing casual readers everywhere with the most agreeable of excuses for avoiding literature.25 Talent flutters aimlessly in the world and gives sweet nourishment to the philistine’s hatred of genius. Writing feuilletons means twining curls on a bald head; but these curls please the public better than a lion’s mane of thoughts. Esprit and charm, which presumably were necessary in developing the trick and becoming adept at it, are now passed on by it automatically. With an easy hand, Heine pushed open the door to this dreadful development, and the magician who brought talent within reach of the unendowed surely himself doesn’t stand all that far above the development.26

The trick keeps working. Paralleling the kitschification of practical life via ornament, as traced by the good American Adolf Loos, is an interlarding of journalism with intellectual elements, but here the resulting confusion is even more catastrophic.27 Instead of draining the press intellectually and restoring to literature the juices that were “extracted” from it—extorted from it—the progressive world proceeds ever afresh with the renovation of its intellectual decorations. The literary ornament doesn’t get demolished, it gets modernized in the Wiener Werkstätten of the mind. Feuilleton, mood reporting, fluff pieces—the motto “Feather Thy Nest”28 brings the poetic flourish, too,

into the homes of the masses. And nothing is more important to journalism than restoring the gloss, again and again, to the glaze of corruption. The more it adds to the profiteer’s intellectual and material wealth, the greater its need to cloak its ill intentions pleasingly. In this, the Mind itself lends a hand, sacrificing itself, as does the spirit that was stolen from the Mind. A Sunday edition’s catch can no longer take place without dangling the highest of literary values as bait, the Economist no longer goes in for robbery unless the surviving representatives of culture act as lookouts.29 But far more disgraceful than literature’s marching in the triumph of this pillage, far more dangerous than this attachement of intellectual authority to the villainy, is the villainy’s interlarding, its gilding, with the Mind, which it has siphoned off from literature and which it drags along through the local pages and all the other latrines of public opinion. The press as a social institution—since it’s simply unavoidable that the dearth of imagination get filled up with facts—would have its place in the progressive order. But what does the news that it rained in Hong Kong have to do with the Mind? And why does an arranged stock-market catastrophe or a small extortion or even just the unpaid suppression of a fact demand the entire grand apparatus, in which academics don’t shy from collaborating and for which even aesthetes offer a taste of the sweat of their feet? That train stations or public toilets, works of utility and necessity, are cluttered up with decorative junk is tolerable. But why are thieves’ dens fitted out by van de Velde?30 Only because their purpose would otherwise be obvious at a glance, and passersby would not willingly have their pockets turned inside out twice a day.31 Curiosity is always stronger than caution, and so the chicanery dolls itself up in tassels and lace.

It owes its best advantage to that Heinrich Heine who so loosened the corset on the German language that today every salesclerk can finger her breasts. What’s ghastly about the spectacle is the sameness of these talents, which are all as alike as rotten eggs. Today’s impressionistic errand boys no longer report the breaking of a leg without the mood and no burning of a building without the personal note that they all have in common. When the one describes the German kaiser, he does it exactly the same way the other describes the mayor of Vienna, and the other can’t think of anything to say about wrestlers except what the one has to say about swimming in a river. Everything suits everything always,32 and the inability to find old words counts as subtlety when the new words already suit everything. This type is either an observer who in opulent adjectives amply compensates for what Nature denied him in nouns, or an aesthete who makes himself conspicuous with his love of color and his sense of nuance and still manages to perceive things in the world around him as deeply as dirt goes under a fingernail.33 And they all have a tone of discovery, as if the world had only just now been created, when God made the Sunday feuilleton and saw that it was good.34 The first time these young people go to a public bath is when they’re sent in as reporters. This may be an experience. But they generalize it. The method for depicting a Livingston in darkest Leopoldstadt35 is obviously of great help to the impoverished Viennese imagination. For it cannot imagine the breaking of a leg unless the leg is described to it. In Berlin, despite foul ambitions, the situation is not so grave. If a streetcar accident occurs there, the Berlin reporters describe the accident. They single out what is exceptional about this streetcar accident and spare the reader what is common to all streetcar accidents. If a streetcar mishap occurs in Vienna, the gentlemen write about the nature of streetcars, about the nature of streetcar mishaps, and about the nature of mishaps in general, with the perspective: What is man?… As to the number killed, which might possibly still interest us, opinions differ unless a news agency settles the question. But the mood—all of them capture the mood; and the reporter, who could make himself useful as a rubbish collector for the world of facts, always comes running with a shred of poesy that he grabbed somewhere in the crowd. This one sees green, that one sees yellow—every one of them sees color.36

Ultimately, all amalgamation of the intellectual with the informational, this axiom of journalism, this pretext for its plans, this excuse for its dangers, is and was thoroughly Heinean—be it now also, thanks to the more recent Frenchmen and to the friendly agency of Herr Bahr, somewhat psychologically inclined and garnished with yet a bit more “meditativeness.”37 Only once was there a pause in this development—its name was Ludwig Speidel.38 In him, the art of language was a guest at the greasiest dives of the Mind. The press may feel that Speidel’s life was an episode that cut disruptively into the game begun by Heine. And yet he seemed to side with the incarnate spirit of language, summoning it on holidays to the filthiest entertainment places, so that it could see the goings-on. Never was a colleague more dubious than this one. They could parade the living man around, all right. But how long they resisted giving the dead man the honor of a book! How they sensed that a complete edition here could bring that humiliation which they once imbibed by the spoonful as pride. When they finally decided to let the “associate” into literature, Herr Schmock had the cheek to undertake the commentary, and the hand of the editor, making things cute and topical, saved for the Viennese viewpoint as much as could be saved by a grouping of Speidelian prose around the Viennese viewpoint.39 An artist wrote these feuilletons, a feuilletonist compiled these works of art—the distance between Mind and press becomes doubly appreciable thereby. The journalists were right to hesitate so long. They weren’t idle in the meantime. People yearned for Speidel’s books—the journalists invoked his modesty and gave us their own books.40 For it is the evil mark of this crisis: journalism, which drives great minds into its stable, is meanwhile overrunning their pasture. It has plundered literature—it is generous and gives its own literature to literature. There appear feuilleton collections about which there’s nothing so remarkable as that the work hasn’t fallen apart in the bookbinder’s hands. Bread is being made out of bread crumbs. What is it that continues to give them hope? The continuing interest in the subjects they select. If one of them chatters about eternity, shouldn’t he be heard for as long as eternity lasts? Journalism lives on this fallacy. It always has the grandest themes, and in its hands eternity can become timely; but it gets old just as easily. The artist gives form to the day, the hour, the minute. No matter how limited and conditional in time and location his inspiration may have been, his work grows the more limitlessly and freely the further it’s removed from its inspiration. It goes confidently out of date in a heartbeat: it grows fresh again over decades. What lives on material dies before it does. What lives in language lives on with it.41 How easy it was to read the chitchat every Sunday, and now that we can check it out of the library we can barely get through it. How hard it was to read the sentences in Die Fackel, even when we were helped by the incident they referred to.42 No, because we were helped by it! The further we’re removed from the incident, the better we understand what was said about it. How does this happen? The incident was close and the perspective was broad. It was all forewritten. It was veiled so that the inquisitive day couldn’t get at it. Now the veils are rising …43

But Heinrich Heine—even the aesthetes who are rescuing his immortality in an island publishing house44 (these gloriously impractical minds whose cerebral wrinkles trail away into ornament) have nothing more impressive to say about him than that his reports from Paris “have become the still-vital masterwork of modern journalism”; and these Robinsons of literary seclusion take Heine’s artistic word for it that his articles “would be very useful in developing a style for popular themes.” Here again you can sense the kinship of those who reside equally far from the Mind: those who live in form and those who live in content; who think in the line and who think in the surface; the aesthetes and the journalists. In the problem of Heine they collide. They live on off him and he in them. So it’s by no means urgent to talk about his work. What is increasingly urgent is to talk about his influence, and about the fact that his work isn’t capable of bearing up under an influence that German intellectual life will little by little cast off as unbearable. This is the way it will play out: each follower of Heine takes one tile from the mosaic of his work until no more remain. The original fades because the repellent glare of the copy opens our eyes. Here’s an original that loses what it lends to others. And can you even call something an original when its imitators are better? Naturally, to appreciate an invention that has since perfected itself into a modern machine, you have to apply historical justice. But in making an absolute judgment, don’t you have to concede that Heinrich Heine’s prose has now been surpassed by the observationally inclined technicians, the style boys, and the swindlers of charm? That this prose, which signifies wit without perspective and perspectives without wit, was quite certainly surpassed by those feuilletonists who not only read Heine but took extra pains to go to the source of sources—to Paris? And that there have since appeared imitators of his poetry who manage the feelings and the newsman’s wrinkle of disdain no less glibly, and who in particular are no less deft in making the little joke of the little melancholy, which the hurdy-gurdy verse helps so nimbly to its feet. Because, after all, nothing is easier to outfit with every modern convenience than a lyrical arrangement. It’s true that nobody would dare compare himself to Heine in the extent of his output and the scope of his intellectual interests. But today every Itzak Wisecrack45 can probably outdo him when it comes to making an aesthetic anesthetic46 and using rhyme and rhythm to turn candied husks of thought into cherry bombs.

தி க்ராஸ் திட்டம், பக்கம் 1 TO

டோரிஸ் ஏவி

மற்றும் நினைவாக

ஜார்ஜ் அவேரி

ஹெய்ன் மற்றும் பின்விளைவுகள்1

அறிவார்ந்த அநாகரிகத்தின் இரண்டு விகாரங்கள்: உள்ளடக்கத்திற்கு எதிரான பாதுகாப்பின்மை மற்றும் வடிவத்திற்கு எதிரான பாதுகாப்பின்மை. ஒருவன் கலையின் பொருள் பக்கத்தை மட்டுமே அனுபவிக்கிறான். இது ஜெர்மன் வம்சாவளியைச் சேர்ந்தது. மற்றவை கச்சாப் பொருட்களைக் கூட கலை ரீதியாக அனுபவிக்கின்றன. இது காதல் தோற்றம் கொண்டது. ஒருவருக்கு, கலை ஒரு கருவி; மற்றவருக்கு வாழ்க்கை ஒரு ஆபரணம். கலைஞர் எந்த நரகத்தில் வறுத்தெடுப்பார்? அவர் இன்னும் ஜேர்மனியர்களிடையே வாழ விரும்புவார். அவர்கள் தங்கள் வணிகத்தின் ப்ரோக்ரூஸ்டீன் மடிப்பு படுக்கையில் கலையை கட்டியிருந்தாலும், அவர்கள் வாழ்க்கையை நிதானமாக்கியிருக்கிறார்கள், இது ஒரு ஆசீர்வாதம்: கற்பனை செழித்து வளர்கிறது, மேலும் ஒவ்வொரு மனிதனும் தனது சொந்த ஒளியை தரிசு ஜன்னல் பிரேம்களில் வைக்க முடியும்.2 எனக்கு அழகான ரிப்பன்கள்! அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக கண்ணை மகிழ்விக்கும் மற்றும் கற்பனையை எரிச்சலூட்டும் இந்த நல்ல சுவையை என்னிடம் விட்டுவிடுங்கள். ஜேர்மன் வேலை நாளின் உறுமலில் மட்டுமே வரும் என் சொந்த இசையைத் தொந்தரவு செய்யும் இந்த வாழ்க்கையின் மெல்லிசையை என்னிடம் விடுங்கள். 3 இந்த உலகளாவிய உயர் மட்ட சுத்திகரிப்பு, பாரிஸில் செய்தித்தாள் விற்பனையாளரிடம் அதிகம் இருப்பதைக் கவனிப்பது மிகவும் எளிதானது. பிரஷ்யன் பதிப்பகத்தை விட வசீகரம். என்னை நம்புங்கள், வண்ண மகிழ்ச்சியான மக்களே, ஒவ்வொரு தொகுதிக்கும் தனித்துவம் இருக்கும் கலாச்சாரங்களில், தனித்துவம் பிளாக்ஹெட்களுக்கு ஒரு விஷயமாக மாறும். க்ரீம் பாலாடைக்கட்டியின் நம்பத்தகுந்த வெள்ளை மோனோடோனிக்கு பதிலாக பழைய கோர்கோன்சோலாவின் தோலில் உள்ள அழகிய மொயிலை எனக்கு விட்டுவிடுங்கள்! வாழ்க்கை அங்கும் இங்கும் ஜீரணிக்க கடினமாக உள்ளது. ஆனால் ரொமான்ஸ் டயட் கெட்டுப்போவதை அழகுபடுத்துகிறது; நீங்கள் தூண்டிலை விழுங்கி வயிற்றை உயர்த்துகிறீர்கள். ஜேர்மன் ஒழுங்குமுறை அழகைக் கெடுத்து நம்மை சோதனைக்கு உட்படுத்துகிறது: அதை எப்படி மீண்டும் உருவாக்குவது? காதல் கலாச்சாரம் ஒவ்வொரு மனிதனையும் கவிஞனாக ஆக்குகிறது. கலை அங்கே ஒரு கேக். மற்றும் சொர்க்கம் ஒரு நரகம்.5

எவ்வாறாயினும், ஹென்ரிச் ஹெய்ன், ஜெர்மானியர்களுக்கு இந்த சொர்க்கத்தைப் பற்றிய செய்திகளைக் கொண்டு வந்துள்ளார், அவர்களின் இதயம் எங்காவது ரைம் செய்ய வேண்டும் என்ற ஏக்கத்தால் ஈர்க்கப்படுகிறது மற்றும் இது நிலத்தடி பாதைகளில் நேரடியாக கவுண்டிங்ஹவுஸிலிருந்து ப்ளூ குரோட்டோவிற்கு செல்கிறது. மேலும், ஜேர்மன் ஆண்கள் தவிர்க்கும் ஒரு வழிப்பாதையில்: நறுக்கப்பட்ட கல்லீரலில் இருந்து நீல மலர் வரை. 6 அவர்களின் ஏக்கத்துடன் மற்றவர் ஏக்கத்துடன் ஹென்ரிச் ஹெய்னை நிறைவேற்றுவது தவிர்க்க முடியாதது. ஒரு முழுமையான கலை அனுபவமாக தினசரி வாழ்க்கையின் பொருள் மட்டுமே போதுமானதாக இருக்கும் ஒரு கலாச்சாரத்தால் மாற்றியமைக்கப்பட்டது, ஹெய்ன் ஒரு கலாச்சாரத்திற்கான மனநிலை இசையை வழங்குகிறது, அதன் கலை அனுபவம் அதன் உள்ளடக்கத்தின் ஈர்ப்புகளுடன் தொடங்குகிறது. ஜேர்மன் கலையின் கருத்தாக்கத்திற்குள்.8 இந்த உள்ளமைவில் இது உபயோகமான டல்சியை வழங்குகிறது, இது ஜெர்மன் செயல்பாட்டை பிரஞ்சு ஆவியுடன் அலங்கரிக்கிறது.9 எனவே, வடிவம் மற்றும் உள்ளடக்கத்தை எளிதில் படிக்கக்கூடிய இந்த இணைப்பில் எந்த முரண்பாடும் இல்லை. ஒற்றுமை, அது ஒரு பெரிய மரபிலிருந்து இன்றுவரை தொடர்ந்து வாழ்ந்து வருகிறது, கலைக்கும் வாழ்க்கைக்கும் இடையில் ஒரு ஆபத்தான மத்தியஸ்தர், இரண்டிற்கும் ஒரு ஒட்டுண்ணி, ஒரு பாடகர் ஒரு தூதராக மட்டுமே இருக்க வேண்டிய ஒரு பாடகர், ஒரு பாடல் ஒழுங்காக இருக்க வேண்டும் என்று அறிக்கைகளை தாக்கல் செய்கிறார் , அதன் கண்ணும் எரியும் நிறத்தைக் காண அதன் இலக்கை நிலைநிறுத்தியது, அதன் இன்பத்தால் அனைத்து இலக்குகளையும் குருடாக்கியது, அதன் அழகியல், இலக்கியப் பயன்களின் தடை, உபயோகத்தின் ஆவி. நுகர்வுப் பொருட்களை அலங்கரிப்பதற்கான வெறி தினசரி பத்திரிகைகளில் பயன்பாட்டு கலையின் முன்னேற்றத்தை அரிதாகவே வைத்திருக்க முடியும்; ஏனெனில் வீனர் வெர்க்ஸ்டாட் திருட்டு கருவிகளை உற்பத்தி செய்கிறார் என்பதை நாம் இன்னும் கேள்விப்பட்டிருக்கவில்லை. Heine, no feuilleton.12 இது அவர் நமக்குக் கடத்திய பிரெஞ்சு நோய்.13 பாரிஸில் நோய்வாய்ப்படுவது எவ்வளவு எளிது! மொழியின் மீதான ஜெர்மானியர்களின் ஒழுக்கம் எவ்வளவு தளர்வானது! பிரெஞ்சு மொழி ஒவ்வொரு ஃபிலோவையும் அவளுடன் வழி நடத்த அனுமதிக்கிறது. ஜேர்மன் மொழி உங்களுக்கு நாளின் நேரத்தைக் கொடுக்கும் முன், நீங்கள் உங்களை முழுமையாக ஒரு மனிதராக நிரூபிக்க வேண்டும், அதுதான் நீங்கள் சந்திக்கும் பிரச்சனையின் ஆரம்பம். பிரெஞ்ச் மொழியில், எல்லாமே சீராகச் செல்கிறது, அது ஒரு பெண்ணின் முழுமை மற்றும் ஒரு மொழியின் பற்றாக்குறை ஆகியவற்றுடன் முழுமையான தடையின்மை. மேலும் ஜேக்கப் ஏணியை ஜேர்மன் அகராதியில் நீங்கள் காணக்கூடிய உச்சக்கட்டம்: Geschmeichel, Geschmeide, Geschmeidig, Geschmeiß.14 ஃபியூலிட்டனுக்கான அவரது சேவைகளை யார் வேண்டுமானாலும் மற்றும் அனைவரும் பெறலாம். அவள் மனம் சோம்பேறி சூசன். மிகவும் நன்கு அடித்தளமிட்ட தலை அவளுடன் பழகும்போது உத்வேகத்தின் ஃப்ளாஷ்களிலிருந்து பாதுகாப்பாக இல்லை. நாம் மொழிகளிலிருந்து அனைத்தையும் பெறுகிறோம், ஏனென்றால் அவை சிந்தனையாக மாறக்கூடிய அனைத்தையும் உள்ளடக்கியது. மொழி, ஒரு பெண்ணைப் போலவே, மகிழ்ச்சியையும், அதனுடன், சிந்தனையையும் தூண்டுகிறது மற்றும் தூண்டுகிறது. 15 ஜெர்மன் மொழி, இருப்பினும், தனது குழந்தைகளுக்கு கொடுக்கக்கூடிய ஆணுக்காக மட்டுமே சிந்திக்கும் மற்றும் கவிதை செய்யும் ஒரு துணை.நீங்கள் எந்த ஒரு ஜெர்மன் வீட்டுப் பெண்ணையும் இப்படி திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்ப மாட்டீர்கள். இன்னும் முக்கியமான தருணத்தில் ட்ரெஸ் ஜோலியைத் தவிர பாரிஸ் பெண் எதுவும் சொல்லத் தேவையில்லை, நீங்கள் அவளைப் பற்றி எதையும் நம்புவீர்கள். அவள் மனம் அவள் முகத்தில் இருக்கிறது. அவளுடைய துணைக்கு அவனது மூளையிலும் அழகு இருந்தால், காதல் வாழ்க்கை வெறும் ஜோலியாக இருக்காது, ஆனால் அது பிப்லாட்கள் மற்றும் டெய்ன்ட்டிகளால் அல்ல, ஆனால் செயல்கள் மற்றும் நினைவுச்சின்னங்களால் வளையப்படும்.16

ஒரு ஜெர்மன் எழுத்தாளரைப் பற்றி, அவர் பிரெஞ்சுக்காரர்களிடமிருந்து நிறைய கற்றுக்கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் கூறினால், அது உண்மையாக இல்லாவிட்டால் மட்டுமே இது மிக உயர்ந்த பாராட்டு. இதன் பொருள்: பிரெஞ்சுக்காரர்கள் அனைவருக்கும் கொடுப்பதற்காக அவர் ஜெர்மன் மொழிக்கு கடன்பட்டிருக்கிறார். அங்குள்ள மக்கள் ஏற்கனவே குழந்தைகளுடன் விளையாடிக்கொண்டிருக்கும்போது இங்குள்ள மக்கள் இன்னும் மொழியியல் ரீதியாக ஆக்கப்பூர்வமாக இருக்கிறார்கள், அவர்கள் உள்ளே வந்தவர்கள் எப்படி என்று யாருக்கும் தெரியாது. ஆனால் ஹென்ரிச் ஹெய்ன் இந்த தந்திரத்தை இறக்குமதி செய்ததிலிருந்து, ஒரு ஜெர்மன் ஃபியூலெட்டோனிஸ்ட் தனக்கென சில திறமைகளைப் பெறுவதற்காக பாரிஸுக்குச் சென்றால், அது முழுக்க முழுக்க விடாமுயற்சியின் ஒரு பயிற்சியாகும். . ஹெய்னின் காலத்திலும் அது அவசியமாக இருந்தது. நீங்கள் ரோட்ஸுக்குப் போயிருப்பீர்கள், நீங்கள் நடனமாட முடியும் என்று இங்கு மக்கள் நம்பினார்கள். 18 வியன்னாவை விட்டுப் போகாத ஒரு ஊனமுற்றவர் கான்கன் நடனமாட முடியும் என்று இன்று அவர்கள் நம்புவார்கள், ஒரு விரல் கூட நன்றாக இல்லாத பலர் இப்போது விளையாடுகிறார்கள். viola.19 வாசகரிடமிருந்து வரும் தொலைவுக்கான இலாபகரமான வருமானத்தை ஒருபோதும் குறைத்து மதிப்பிடக்கூடாது, மேலும் வெளிநாட்டு சூழல்கள் கலைக்காக எடுக்கப்பட்டவையாகவே இருக்கும். மக்கள் காட்டில் மிகவும் திறமையானவர்கள், நீங்கள் புக்கரெஸ்ட்டை அடையும் நேரத்தில் கிழக்கில் திறமை தொடங்குகிறது. 20 வெளிநாட்டு ஆடைகளை தூசி தட்டி எடுக்கும் எழுத்தாளர் கற்பனை செய்யக்கூடிய மிகவும் வசதியான வழியில் பொருட்களை ஈர்க்கிறார். எனவே மூளையுடன் கூடிய ஒரு வாசகருக்கு வெளிநாட்டுச் சூழலில் தட்டி எழுப்பும் கதைசொல்லிகள் மீது கற்பனை செய்ய முடியாத அளவுக்கு வலுவான அவநம்பிக்கை உள்ளது. சிறந்த சூழ்நிலையில் அவர்கள் அங்கு இல்லை என்று தொடர்கிறது; ஆனால் அவர்களில் பெரும்பாலோர் துரதிர்ஷ்டவசமாக ஒரு கதையைச் சொல்ல ஒரு பயணத்தை மேற்கொள்ள வேண்டும். நிச்சயமாக, பாரிஸில் இரண்டு ஆண்டுகள் கழித்திருப்பது அத்தகைய ஹபக்குக்குகளின் நன்மை மட்டுமல்ல, அது அவர்களின் வரையறை.21 அவர்கள் பிரெஞ்சு மொழியின் சறுக்கல் மணலை வீசினர், இது ஒவ்வொரு டால்ட்டின் பைகளிலும், ஜெர்மன் வாசகர்களின் கண்களுக்குள் நுழைகிறது. . இந்த உண்மையான நையாண்டிச் சிந்தனையாளரான நெஸ்ட்ரோயின் ஒரு எபிகிராமின் தலைகீழ், அவர்களுக்குப் பொருந்தும்: பாரிஸிலிருந்து செயின்ட் பால்டன் வரை விஷயங்கள் நன்றாகச் செல்கின்றன, ஆனால் அங்கிருந்து வியன்னாவுக்குச் செல்லும் பாதை மிக நீளமாகிறது!23 (உள்ளூர் மோசடி செய்பவர்கள் செய்யாவிட்டால்' t இந்த நீட்டிப்புடன் தங்கள் சொந்த கொலை செய்ய.)24 இப்போது, ​​பாரிஸ் உடன், உள்ளடக்கம் மட்டும் அல்ல, வடிவமும் பெறப்பட்டது. வடிவம், இருப்பினும்-இந்த வடிவம் உள்ளடக்கத்திற்கான ஒரு உறை மட்டுமே, உள்ளடக்கம் அல்ல; அது வெறும் உடலுக்கான ஆடை, ஆவிக்கு மாம்சம் அல்ல - இந்த வடிவம் எல்லா நேரத்திலும் இருக்க ஒரு முறை மட்டுமே கண்டுபிடிக்கப்பட வேண்டும். ஹென்ரிச் ஹெய்ன் அதை கவனித்துக்கொண்டார், அவருக்கு நன்றி, எங்கள் மனிதர்கள் இனி பாரிஸுக்கு செல்ல வேண்டியதில்லை. சாம்ப்ஸ் எலிஸீஸுக்குச் செல்லும் உங்கள் வழியை தனிப்பட்ட முறையில் முகர்ந்து பார்க்காமல் இன்று நீங்கள் ஃபியூலெட்டான்களை எழுதலாம். ஜேர்மனியில் மொழியியல் படைப்பாற்றலின் மிகப் பெரிய சாதனையை விட மிகச் சிறப்பாகச் செலுத்தும் மொழியியல் மோசடியின் பெரிய தந்திரம், தலைமுறை தலைமுறையாக செய்தித்தாள்களை உருவாக்கி, இலக்கியத்தைத் தவிர்ப்பதற்கான மிகவும் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய சாக்குகளுடன் எல்லா இடங்களிலும் சாதாரண வாசகர்களை வழங்குகிறது.25 திறமை உலகில் இலக்கின்றி பறக்கிறது மற்றும் மேதையின் மீதான பெலிஸ்தியனின் வெறுப்புக்கு இனிமையான ஊட்டச்சத்தை அளிக்கிறது. ஃபியூலெட்டான்களை எழுதுவது என்பது வழுக்கைத் தலையில் சுருட்டைப் பிணைப்பது; ஆனால் இந்த சுருள்கள் சிங்கத்தின் எண்ணங்களை விட பொதுமக்களை மகிழ்விக்கின்றன. எஸ்பிரிட் மற்றும் வசீகரம், தந்திரத்தை வளர்ப்பதற்கும், அதில் திறமையானவர்களாக மாறுவதற்கும் அவசியமாக இருந்தது, இப்போது அது தானாகவே அனுப்பப்படுகிறது. ஒரு எளிதான கையால், ஹெய்ன் இந்த பயங்கரமான வளர்ச்சிக்கான கதவைத் திறந்தார், மேலும் திறமை இல்லாதவர்களிடம் திறமையைக் கொண்டு வந்த மந்திரவாதி நிச்சயமாக வளர்ச்சிக்கு மேலே நிற்க மாட்டார்.26

தந்திரம் தொடர்ந்து வேலை செய்கிறது. நல்ல அமெரிக்கன் அடால்ஃப் லூஸ் கண்டுபிடித்தது போல, ஆபரணம் மூலம் நடைமுறை வாழ்க்கையின் கிட்ஷிஃபிகேஷனுக்கு இணையாக, அறிவார்ந்த கூறுகளுடன் பத்திரிக்கையின் இடையீடு உள்ளது, ஆனால் இங்கு ஏற்படும் குழப்பம் இன்னும் பேரழிவை ஏற்படுத்துகிறது. அதிலிருந்து "பிரிந்தெடுக்கப்பட்டவை" - அதிலிருந்து கப்பம் பெறப்பட்டவை - முற்போக்கு உலகம் அதன் அறிவுசார் அலங்காரங்களை புதுப்பிப்பதன் மூலம் எப்போதும் புதிதாக முன்னேறுகிறது. இலக்கிய ஆபரணம் இடிக்கப்படுவதில்லை, அது மனதின் வீனர் வெர்க்ஸ்டாட்டனில் நவீனப்படுத்தப்படுகிறது. Feuilleton, mood Reporting, fluffpieces — “Feather Your Nest”28 என்ற பொன்மொழி கவிதை செழிப்பையும் தருகிறது,




WINK 1$ ஆக வளரும், அது தொடங்கியது! இப்போது Binance இல் வாங்கவும்!


WINK $1 ஆக வளர்ந்து வருகிறது - வாய்ப்பை இழக்காதீர்கள் - Binan இல் வாங்குங்கள்…


WINK விரைவில் 1$ ஐத் தொடும்! இப்போது Binance இல் வாங்கவும்!


இலவசமாக கால்பந்து பார்க்கவும்வெகுஜன வீடுகளுக்குள். ஊழலின் பளபளப்பான பளபளப்பை மீண்டும் மீண்டும் மீட்டெடுப்பதை விட பத்திரிகைக்கு முக்கியமானது எதுவுமில்லை. லாபம் ஈட்டுபவர்களின் அறிவுசார் மற்றும் பொருள் செல்வத்தை அது எவ்வளவு அதிகமாகச் சேர்க்கிறதோ, அந்த அளவுக்கு அதன் தீய நோக்கங்களை மகிழ்ச்சியுடன் மூடிவைக்க வேண்டிய தேவை அதிகமாகும். இதில், மனதிலிருந்து திருடப்பட்ட ஆவியைப் போலவே மனமும் தன்னையே தியாகம் செய்து கைகொடுக்கிறது. ஞாயிறு பதிப்பின் பிடிப்பு இலக்கிய விழுமியங்களை தூண்டில் போடாமல் இனி நடக்காது, கலாச்சாரத்தின் எஞ்சியிருக்கும் பிரதிநிதிகள் கண்காணித்து செயல்பட்டால் ஒழிய பொருளாதார வல்லுனர் கொள்ளையடிக்க மாட்டார். கொள்ளையடிப்பது, வில்லத்தனத்தின் மீதான அறிவார்ந்த அதிகாரத்தின் இந்த பற்றுதலை விட மிகவும் ஆபத்தானது, வில்லனியின் இன்டர்லார்டிங், அதன் கில்டிங், அது இலக்கியத்திலிருந்து பிரித்தெடுக்கப்பட்டு, உள்ளூர் பக்கங்கள் மற்றும் பிற பொது கழிப்பறைகள் வழியாக இழுத்துச் செல்கிறது. கருத்து. ஒரு சமூக நிறுவனமாக பத்திரிகைகள் - கற்பனையின் பற்றாக்குறை உண்மைகளால் நிரப்பப்படுவது தவிர்க்க முடியாதது என்பதால் - முற்போக்கான வரிசையில் அதன் இடம் இருக்கும். ஆனால் ஹாங்காங்கில் மழை பெய்த செய்திக்கும் மனசுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? ஏன் ஒரு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட பங்குச் சந்தைப் பேரழிவு அல்லது ஒரு சிறிய மிரட்டி பணம் பறித்தல் அல்லது ஒரு உண்மையைச் செலுத்தாமல் அடக்குவது கூட முழு பெரும் கருவியைக் கோருகிறது, இதில் கல்வியாளர்கள் ஒத்துழைப்பதில் வெட்கப்படுவதில்லை மற்றும் அழகியல்வாதிகள் கூட தங்கள் வியர்வையின் சுவையை வழங்குகிறார்கள். அடி? ரயில் நிலையங்கள் அல்லது பொதுக் கழிப்பறைகள், உபயோகப் பணிகள் மற்றும் அத்தியாவசியப் பணிகள், அலங்காரக் குப்பைகளால் ஆங்காங்கே கிடப்பது சகிக்கத்தக்கது. ஆனால், ஏன் திருடர்களின் குகைகளை வான் டி வெல்டே பொருத்துகிறார்? எனவே சிக்கனரி பொம்மைகள் குஞ்சங்கள் மற்றும் சரிகைகளில் தன்னைத்தானே வரையறுத்துக் கொள்கின்றன.

இன்று ஒவ்வொரு விற்பனையாளரும் தனது மார்பகங்களை விரலடிக்கக்கூடிய வகையில் ஜெர்மன் மொழியில் கோர்செட்டைத் தளர்த்திய ஹென்ரிச் ஹெய்னுக்கு இது சிறந்த நன்மையைக் கொடுக்கிறது. இந்த விந்தையின் மோசமான விஷயம் என்னவென்றால், அழுகிய முட்டைகளைப் போல ஒரே மாதிரியான இந்த திறமைகளின் ஒற்றுமை. இன்றைய இம்ப்ரெஷனிஸ்டிக் பையன்கள் மூட் இல்லாமல் கால் உடைவதைப் பற்றிப் புகாரளிக்க மாட்டார்கள் மற்றும் அவர்கள் அனைவருக்கும் பொதுவான தனிப்பட்ட குறிப்பு இல்லாமல் கட்டிடத்தை எரிக்க மாட்டார்கள். ஒருவர் ஜெர்மன் கைசரை விவரிக்கும்போது, ​​மற்றவர் வியன்னாவின் மேயரை விவரிக்கும் விதத்தில் அதைச் செய்கிறார், மற்றவர் ஆற்றில் நீந்துவதைப் பற்றி என்ன சொல்ல வேண்டும் என்பதைத் தவிர மல்யுத்த வீரர்களைப் பற்றி எதுவும் சொல்ல முடியாது. எல்லாமே எப்பொழுதும் எல்லாவற்றுக்கும் பொருந்தும், 32 புதிய சொற்கள் ஏற்கனவே எல்லாவற்றுக்கும் பொருந்தும் போது பழைய சொற்களைக் கண்டுபிடிக்க இயலாமை நுணுக்கமாக எண்ணப்படுகிறது. இந்த வகை, செழுமையான உரிச்சொற்களில், பெயர்ச்சொற்களில் இயற்கை அவரை மறுத்ததற்குப் போதுமான அளவு ஈடுசெய்யும் ஒரு பார்வையாளர், அல்லது தனது வண்ணத்தின் மீதான காதல் மற்றும் நுணுக்க உணர்வு ஆகியவற்றால் தன்னைத் தெளிவாகக் காட்டி, தன்னைச் சுற்றியுள்ள உலகில் உள்ள விஷயங்களை ஆழமாக உணரும் ஒரு அழகியல். ஒரு விரல் நகத்தின் கீழ் அழுக்கு செல்கிறது. அவர்கள் செய்தியாளர்களாக அனுப்பப்படுவது பொது குளியல். இது ஒரு அனுபவமாக இருக்கலாம். ஆனால் அவர்கள் அதை பொதுமைப்படுத்துகிறார்கள். இருண்ட லியோபோல்ட்ஸ்டாட்35 இல் லிவிங்ஸ்டனை சித்தரிக்கும் முறை, ஏழ்மையான வியன்னாவின் கற்பனைக்கு பெரும் உதவியாக உள்ளது. ஏனென்றால், கால் உடைவதைக் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாது. பேர்லினில், மோசமான லட்சியங்கள் இருந்தபோதிலும், நிலைமை அவ்வளவு மோசமாக இல்லை. ஒரு தெருக் கார் விபத்து அங்கு நடந்தால், பெர்லின் நிருபர்கள் விபத்தை விவரிக்கிறார்கள். இந்த தெருக் கார் விபத்தில் என்ன விதிவிலக்கானது என்பதை அவர்கள் தனிமைப்படுத்தி, அனைத்து தெருக் கார் விபத்துக்களுக்கும் பொதுவானதை வாசகர்களிடம் விட்டுவிடுகிறார்கள். வியன்னாவில் ஒரு தெருக் கார் விபத்து நடந்தால், மனிதர்கள் தெருக் கார்களின் இயல்புகளைப் பற்றியும், தெருக் கார் விபத்துக்களின் தன்மையைப் பற்றியும், பொதுவாக விபத்துகளின் தன்மையைப் பற்றியும், கண்ணோட்டத்துடன் எழுதுகிறார்கள்: மனிதன் என்ன?... கொல்லப்பட்ட எண்ணிக்கையைப் பொறுத்தவரை, எது இருக்கலாம். ஒருவேளை இன்னும் எங்களுக்கு ஆர்வமாக இருக்கலாம், ஒரு செய்தி நிறுவனம் கேள்வியைத் தீர்க்காத வரை கருத்துக்கள் வேறுபடுகின்றன. ஆனால் மனநிலை-அவை அனைத்தும் மனநிலையைப் பிடிக்கின்றன; உண்மைகளின் உலகத்திற்கு குப்பை சேகரிப்பவராகத் தன்னைப் பயன் படுத்திக் கொள்ளக்கூடிய நிருபர், எப்பொழுதும் கூட்டத்தில் எங்கோ பிடுங்கிக் கொண்ட கவிதைத் துண்டுடன் ஓடி வருவார். இவன் பச்சையைப் பார்க்கிறான், அவன் மஞ்சள் நிறத்தைப் பார்க்கிறான்-ஒவ்வொருவரும் நிறத்தைப் பார்க்கிறார்கள்.36

இறுதியில், அறிவுஜீவிகளின் தகவல், இதழியல் கோட்பாடு, அதன் திட்டங்களுக்கான இந்த சாக்குப்போக்கு, அதன் ஆபத்துகளுக்கான இந்த சாக்கு, இவை அனைத்தும் முற்றிலும் ஹெய்னியனாக இருக்கிறது-இப்போது அதுவும், சமீபத்திய பிரெஞ்சுக்காரர்களுக்கும் நட்பு நிறுவனத்திற்கும் நன்றி. ஹெர் பாரின், ஓரளவு உளவியல் ரீதியில் நாட்டம் கொண்டவர் மற்றும் இன்னும் கொஞ்சம் கூடுதலான "தியானம்" கொண்டவர்.37 இந்த வளர்ச்சியில் ஒருமுறை மட்டுமே இடைநிறுத்தம் ஏற்பட்டது-அதன் பெயர் லுட்விக் ஸ்பீடல்.38 அவரிடம், மொழிக் கலையானது க்ரீசி டைவ்ஸில் விருந்தினராக இருந்தது. மனதின். ஸ்பீடலின் வாழ்க்கை ஹெய்ன் தொடங்கிய ஆட்டத்தில் இடையூறு விளைவிக்கும் ஒரு அத்தியாயம் என்று பத்திரிகைகள் உணரலாம். ஆயினும்கூட, அவர் மொழியின் அவதார உணர்வின் பக்கமாகத் தோன்றினார், விடுமுறை நாட்களில் அதை அசுத்தமான பொழுதுபோக்கு இடங்களுக்கு வரவழைத்தார், அதனால் அது நடப்பதைப் பார்க்க முடியும். ஒரு சக ஊழியர் இதை விட சந்தேகத்திற்குரியவராக இருந்ததில்லை. அவர்கள் வாழும் மனிதனை சுற்றி அணிவகுத்து செல்ல முடியும். ஆனால் இறந்த மனிதனுக்கு புத்தகம் என்ற மரியாதை கொடுக்க எவ்வளவு காலம் எதிர்த்தார்கள்! ஒருமுறை ஸ்பூன்ஃபுல்லைப் பெருமிதமாக உள்வாங்கிக் கொண்ட அந்த அவமானத்தை இங்கே ஒரு முழுமையான பதிப்பு கொண்டுவரும் என்பதை அவர்கள் எப்படி உணர்ந்தார்கள். இறுதியாக அவர்கள் "இணையரை" இலக்கியத்தில் அனுமதிக்க முடிவு செய்தபோது, ​​ஹெர் ஷ்மாக் வர்ணனையை மேற்கொள்வதற்கான கன்னத்தைக் கொண்டிருந்தார், மேலும் எடிட்டரின் கை, விஷயங்களை அழகாகவும், மேற்பூச்சாகவும் மாற்றியது, ஒரு குழுவால் சேமிக்கப்படும் அளவுக்கு வியன்னாவின் பார்வைக்கு சேமிக்கப்பட்டது. வியன்னாவின் பார்வையில் ஸ்பீடிலியன் உரைநடை. பத்திரிகையாளர்கள் இவ்வளவு நேரம் தயங்குவது சரிதான். இதற்கிடையில் அவர்கள் சும்மா இருக்கவில்லை. ஸ்பீடலின் புத்தகங்களுக்காக மக்கள் ஏங்கினர்-பத்திரிகையாளர்கள் அவருடைய அடக்கத்தை வெளிப்படுத்தி, எங்களுக்குத் தங்களுடைய புத்தகங்களைத் தந்தார்கள். 40 ஏனெனில், இந்த நெருக்கடியின் தீய குறி இதுதான்: பெரிய மனதைத் தன் நிலைக்குத் தள்ளும் இதழியல், இதற்கிடையில் அவர்களின் மேய்ச்சலைக் கடந்து செல்கிறது. அது இலக்கியத்தைக் கொள்ளையடித்துவிட்டது - அது தாராளமாக இருக்கிறது மற்றும் இலக்கியத்திற்கு அதன் சொந்த இலக்கியத்தை அளிக்கிறது. ஃபியூலெட்டன் சேகரிப்புகள் தோன்றுகின்றன, அதில் குறிப்பிடத்தக்கது எதுவுமில்லை, அந்த வேலை புத்தக பைண்டரின் கைகளில் விழவில்லை. ரொட்டி துண்டுகளிலிருந்து ரொட்டி தயாரிக்கப்படுகிறது. அவர்களுக்கு தொடர்ந்து நம்பிக்கை தருவது எது? அவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் பாடங்களில் தொடர்ந்து ஆர்வம். அவர்களில் ஒருவர் நித்தியத்தைப் பற்றி அரட்டை அடித்தால், நித்தியம் இருக்கும் வரை அவரைக் கேட்கக் கூடாதா? இதழியல் இந்த பொய்யில் வாழ்கிறது. இது எப்போதும் பிரமாண்டமான கருப்பொருள்களைக் கொண்டுள்ளது, மேலும் அதன் கைகளில் நித்தியம் சரியான நேரத்தில் மாறும்; ஆனால் அது எளிதில் பழையதாகிவிடும். கலைஞர் நாள், மணி, நிமிடம் என்று வடிவம் கொடுக்கிறார். அவரது உத்வேகம் எவ்வளவு மட்டுப்படுத்தப்பட்ட மற்றும் நிபந்தனைக்குட்பட்டதாக இருந்தாலும், அவரது உத்வேகத்திலிருந்து அது அகற்றப்படும் அளவுக்கு அவரது பணி வரம்பற்றதாகவும் சுதந்திரமாகவும் வளர்கிறது. இதயத் துடிப்பில் இது நம்பிக்கையுடன் காலாவதியாகிறது: இது பல தசாப்தங்களாக மீண்டும் புதியதாக வளர்கிறது. பொருளில் வாழ்வது அதற்கு முன்பே இறந்து விடுகிறது. மொழியில் வாழ்வது அதனுடன் வாழ்கிறது. 41 ஒவ்வொரு ஞாயிற்றுக்கிழமையும் சிட்சாட்டைப் படிப்பது எவ்வளவு எளிதாக இருந்தது,இப்போது நாம் அதை நூலகத்திலிருந்து சரிபார்க்க முடியும் என்பதால், அதை நாம் அரிதாகவே பெற முடியும். Die Fackel இல் உள்ள வாக்கியங்களைப் படிப்பது எவ்வளவு கடினமாக இருந்தது, அவர்கள் குறிப்பிட்ட சம்பவத்தால் எங்களுக்கு உதவப்பட்டபோதும் கூட. 42 இல்லை, ஏனென்றால் அது எங்களுக்கு உதவியது! அந்தச் சம்பவத்திலிருந்து நாம் எவ்வளவு அதிகமாக அகற்றப்படுகிறோமோ, அவ்வளவு நன்றாக அதைப் பற்றி என்ன சொல்லப்பட்டது என்பதைப் புரிந்துகொள்வோம். இது எப்படி நடக்கிறது? சம்பவம் நெருக்கமாக இருந்தது மற்றும் பார்வை பரந்ததாக இருந்தது. இது எல்லாம் முன்னரே எழுதப்பட்டது. விசாரிக்கும் நாள் அதை அடைய முடியாதபடி முக்காடு போடப்பட்டிருந்தது. இப்போது திரைச்சீலைகள் உயர்ந்து வருகின்றன …43

ஆனால் ஹென்ரிச் ஹெய்ன்—ஒரு தீவு பதிப்பக இல்லத்தில் தனது அழியாத தன்மையை மீட்டெடுக்கும் அழகியல்வாதிகள் கூட (பெருமூளைச் சுருக்கங்கள் ஆபரணமாகத் திரியும் இந்த புகழ்பெற்ற நடைமுறைக்கு மாறான மனங்கள்) அவரைப் பற்றி பாரிஸில் இருந்து வரும் அறிக்கைகள் "நிச்சயமாகிவிட்டன. நவீன பத்திரிகையின் முக்கிய தலைசிறந்த படைப்பு"; மேலும் இந்த ராபின்சன் இலக்கியத் தனிமையில் ஹெய்னின் கலைச் சொல்லை எடுத்துக்கொள்வது, அவருடைய கட்டுரைகள் "பிரபலமான கருப்பொருள்களுக்கு ஒரு பாணியை உருவாக்க மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும்." மனதில் இருந்து சமமாக வசிப்பவர்களின் உறவை இங்கே மீண்டும் நீங்கள் உணரலாம்: வடிவத்தில் வாழ்பவர்கள் மற்றும் உள்ளடக்கத்தில் வாழ்பவர்கள்; வரியில் சிந்திப்பவர்கள் மற்றும் மேற்பரப்பில் சிந்திப்பவர்கள்; அழகியல் மற்றும் பத்திரிகையாளர்கள். ஹெய்ன் பிரச்சனையில் அவர்கள் மோதுகின்றனர். அவர்கள் அவரையும் அவர் அவர்களுக்குள்ளும் வாழ்கிறார்கள். எனவே அவருடைய வேலையைப் பற்றி பேசுவது அவசரமில்லை. அவரது செல்வாக்கைப் பற்றி பேசுவது மேலும் அவசரமானது, மேலும் அவரது பணியின் செல்வாக்கின் கீழ் தாங்க முடியாது என்ற உண்மையைப் பற்றி பேசுவது, ஜேர்மன் அறிவுஜீவி வாழ்க்கை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தாங்க முடியாதது. இது இப்படித்தான் விளையாடும்: ஹெய்னைப் பின்தொடர்பவர் ஒவ்வொருவரும் அவரது வேலையின் மொசைக்கிலிருந்து ஒரு ஓடு ஒன்றை எடுக்கிறார்கள். நகலின் விரட்டும் ஒளி நம் கண்களைத் திறப்பதால் அசல் மங்குகிறது. மற்றவர்களுக்குக் கடனாகக் கொடுப்பதை இழக்கும் அசல் இதோ. மற்றும் அதை பின்பற்றுபவர்கள் சிறப்பாக இருக்கும் போது நீங்கள் அதை அசல் என்று அழைக்க முடியுமா? இயற்கையாகவே, ஒரு நவீன இயந்திரமாக தன்னை முழுமையாக்கிய ஒரு கண்டுபிடிப்பைப் பாராட்ட, நீங்கள் வரலாற்று நீதியைப் பயன்படுத்த வேண்டும். ஆனால் ஒரு முழுமையான தீர்ப்பை வழங்குவதில், ஹென்ரிச் ஹெய்னின் உரைநடை இப்போது கவனிக்கும் ஆர்வமுள்ள தொழில்நுட்ப வல்லுநர்கள், ஸ்டைல் ​​​​பாய்ஸ் மற்றும் வசீகரத்தின் மோசடியாளர்களால் மிஞ்சிவிட்டது என்பதை நீங்கள் ஒப்புக் கொள்ள வேண்டியதில்லையா? இந்த உரைநடை, கண்ணோட்டம் இல்லாத புத்திசாலித்தனம் மற்றும் புத்திசாலித்தனம் இல்லாத முன்னோக்கு ஆகியவற்றைக் குறிக்கிறது, ஹெய்னைப் படிப்பது மட்டுமல்லாமல், ஆதாரங்களின் ஆதாரமான பாரிஸுக்குச் செல்வதற்கு கூடுதல் சிரத்தை எடுத்த ஃபியூலெட்டோனிஸ்டுகளால் நிச்சயமாக மிஞ்சியது? அவரது கவிதைகளைப் பின்பற்றுபவர்கள் தோன்றியிருக்கிறார்கள், அவர்கள் உணர்வுகளையும் செய்தியாளரின் இகழ்ச்சியின் சுருக்கத்தையும் குறைவில்லாமல் கையாளுகிறார்கள், குறிப்பாக சிறிய மனச்சோர்வின் சிறிய நகைச்சுவையைச் செய்வதில் குறைந்த திறமை இல்லாதவர்கள், இதற்கு ஹர்டி-கர்டி வசனம் உதவுகிறது. அதன் கால்களுக்கு வேகமாய். ஏனெனில், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, ஒரு பாடல் ஏற்பாட்டைக் காட்டிலும் ஒவ்வொரு நவீன வசதியுடனும் அலங்காரம் செய்வது எளிதானது அல்ல. ஹெய்னின் வெளியீட்டின் அளவு மற்றும் அவரது அறிவுசார் நலன்களின் நோக்கம் ஆகியவற்றில் யாரும் தன்னை அவருடன் ஒப்பிடத் துணிய மாட்டார்கள் என்பது உண்மைதான். ஆனால் இன்று ஒவ்வொரு Itzak Wisecrack45 ஒரு அழகியல் மயக்க மருந்து செய்யும் போது அவரை விஞ்சலாம்