Tuesday, 3 October 2017

Arundhati Roy interview Roy: Why Happiness Is A Radical Act :: http://www.vogue.co.uk/article/

OOKS



http://www.vogue.co.uk/article/arundhati-roy-interview Roy: Why Happiness Is A Radical Act
Twenty years ago, Arundhati Roy turned her back on fiction for political activism. As her long-awaited second novel makes the longlist for the Man Booker Prize, we revisit Charlotte Sinclair's interview with the writer from the July 2017 issue.

       


by CHARLOTTE SINCLAIR

 Thursday 27 July 2017

 Arundhati Roy materialises in the hotel lobby where I’m waiting for her: petite, smiling, beautiful, with high, round cheeks, huge brown eyes and a graduated bob of silvery curls that dance over her forehead and into her eyelashes. She says hello and embraces me and, in surprise, I fumble the moment. (I am a fan, and fandom does funny things to the brain.) Roy is in London to introduce The Ministry of Utmost Happiness, her first novel since 1997’s Booker-winning The God of Small Things. For ardent admirers, especially the fumbling sort, the appearance of this novel after so many years is not unlike the arrival of spring after a long winter.
BHARAT SIKKA

Two decades ago, aged 37, Roy arrived on the cultural landscape as a fully formed literary sensation. The God of Small Things was wry and furious and heartbreaking, a story drenched in the monsoon rains of a lushly evoked Kerala, whose language and images were so rich you didn’t so much read paragraphs as swim through them. (Some critics loathed it for the very same reason.) The fact that it was semi-autobiographical only added to the author’s mystique. By luck, she was also great-looking, as countless newspaper photographs attested. Readers, meanwhile, formed such a vivid attachment to the book that most can still remember where and when (and who) they were when they first encountered it.
The God of Small Things became one of those books, the ones that seem to speak to readers directly, the ones that, for all their specificity – and you can’t get more specific than the Communists and caste laws of Sixties India – capture human experience in all its violence and poetry. Also, it was funny: hypocrisies were skewered with the sly efficiency of Jane Austen. John Updike credited Roy for inventing her “own language” and dubbed her debut “Tiger Woodsian” for its outsized talent.



Translated into 42 languages, The God of Small Things has sold more than eight million copies worldwide and joined the ranks of the classics. Not bad for a first-timer. And then… no further novels, no short stories, no fiction. Instead, a year after publishing The God of Small Things, and at the height of her popularity, Roy began writing excoriating political essays illuminating the corruption of the Indian government and the human cost of the country’s race to modernity. She spoke out against the flooding of villages to create government dams, the persecution of tribes on land earmarked for mining, rising Hindu nationalism – essay after essay enumerating the ways in which the world’s largest democracy was apparently no such thing. Within a few years, Roy was her homeland’s most prominent critic, furious and infuriating in equal measure. No cow was too sacred – she even took Gandhi to task.
“I was the darling of the Indian middle class,” she tells the crowd at a book reading, in her melodic, accented English, a few days after we meet. “I was on the cover of every magazine, and then suddenly the government did nuclear tests and it was almost…” She gives a tiny shrug. “Keeping quiet was as political as saying something. I was no longer the fairy princess.”
Not that you can imagine a less appropriate appellation for Roy. She may have the diminutive height and frame for it, but from the strength of her politics I was expecting a firebrand, someone austere, perhaps even sniffy; after all, Vogue is hardly the Weekly Worker. But, then, as we sit in an empty lounge of the hotel, I notice each of her toenails is decorated with a little white flower. “Kisses, from my friend who painted them,” she smiles. She wears jeans and a cotton top and a long waistcoat of pretty blue sari material. Her fingers wind through her curls as she speaks and, as if in an ongoing attempt to clarify exactly what she means, she finishes many of her sentences with, “You know?” Her eyes darken when she is serious, but more often flash with mischief, and her laughter – which punctuates almost every sentence – is high and girlish and very appealing. Hers is an impish, maverick charm, but there is steel there, too. There is no one, she assures me, who understands better the inconvenience of her character. “I mean, it’s not as though I don’t sometimes think, ‘Why do you do it? Why can’t you just shut up?’” she laughs. “But this is the only way I have of doing things, and the only way I have of living. It’s not practical to fly in the face of things! It’s not practical not to write anything for 20 years!”


BHARAT SIKKA

For the past decade, however, Roy was secretly at work on The Ministry of Utmost Happiness. “I couldn’t write it any faster or slower. Everything I’ve been doing over the last 20 years, all of it is in there.” The first five years of writing it was a process of “just blowing the smoke rings,” she says. “I would be doing other things, writing these notes, it was like generating smoke, then I began the process of slowly moulding it, shaping it into a story.” In the gaps between her speeches and essays and protest marches, gradually the novel came into focus. “The last couple of years, it’s lucky my house didn’t catch on fire because I was putting things on the cooker and then forgetting about them. I would go to my computer in the morning and suddenly I would look up and it was nighttime.”
The resulting novel is an epic charged with Roy’s politics and written in dense, lyrical, singular prose. The tale moves from Delhi to Kashmir, diverting into separate storylines and vignettes, picking up characters then setting them aside, the strands eventually converging. We begin in Delhi, nexus of India’s “economic miracle”: “Grey flyovers snaked out of her Medusa skull, tangling and untangling under the yellow sodium haze,” Roy writes. “Sleeping bodies of homeless people lined their high, narrow pavements, head to toe, head to toe, looping into the distance. Old secrets were folded into the furrows of her loose, parchment skin. Each wrinkle was a street, each street a carnival.”
In one “wrinkle”, Anjum, a Muslim hijra – a transgender woman – enters a haveli called the House of Dreams, a bawdy community of hijras rendered in vivid detail. Anjum’s handsome looks, Roy describes, “combined with her steadfast commitment to an exaggerated, outrageous kind of femininity, made the real, biological women in the neighbourhood – even those who did not wear full burqas – look cloudy and dispersed.” Anjum, Roy says, “is expanded by her ambiguities”, while another character is “reduced by his certainties”. The story follows Anjum’s fortunes as she adopts an orphan and later moves into a city graveyard, opening a guesthouse-cum-funeral parlour, assisted in the endeavour by a blind imam and a boy named Saddam Hussein. All of which doesn’t go even halfway to conveying the depth of observation, humour, Dickensian detail, accumulating tales of city life, both awful and extraordinary – the cows grazing on refuse, a man who lives in a tree – that Roy discharges by the first hundred pages.


BHARAT SIKKA

Roy is emphatically a writer in and of the world. The stories are field notes, drawn from close study. She even used to teach aerobics. “I still have this gang of weightlifter friends from those days. I had dinner with them recently.” (You couldn’t imagine such a thing of, say, Jonathan Franzen.) “That is the life in Delhi for me,” she says. “I just say hello to people, stop, have a smoke or a coffee, drift around, talk about stuff.” Once, offered a place on a writer’s retreat, she reacted with comic alarm: “Retreat? No! I want to go on an advance!” She lives alone in an apartment in a smart enclave near the Lodhi Gardens. Her friendship circle is wide and idiosyncratic, including the likes of a Hollywood actor, frontline activists and local intelligentsia, as well as the humble characters of Old Delhi whom she encounters on her daily walks through the city – “all these quirky, crazy people. Most people in Delhi like to say they hate Delhi,” she says. “But I love Delhi.”



This need to be among people is to do with Roy’s wit and warmth but also her way of seeing. Her friend the actor and writer John Cusack says, “Arundhati writes along the edge of a kind of uncanny clairvoyance. She’s an all-seeing, mischief-making voodoo priestess.” This ability to perceive life through a refracted lens sets apart her politics as well as her fiction. It’s what gets her invited into the homes of Kashmiri militants and the jungle to meet with Maoist insurgents (the request pushed under her door one night). “It’s my immediate instinct to look at something from someone else’s point of view,” she says. “It’s what drives her,” agrees the writer Eve Ensler, another friend, “a magnificent and iridescent relationship to the truth.”



Roy’s unconventionality has its roots in her childhood. In a country governed by strict rules of caste and class, being born to a Bengali Hindu father and a Syrian Christian mother, she says, “puts you off the grid in a way that’s extraordinary. It immediately opens you up to a range of things. I had a very unprotected childhood.” She started life in Shillong, a hill village in the far north-east of India. Her father was an alcoholic and > when her parents divorced, her mother, Mary, brought Arundhati – then two years old – back to the family home in Kerala with her older brother, Lalit. Even as a girl she was made vividly aware of her outsider status, saying, with a little pride, “I signalled trouble to everybody.”
As she grew up, her relationship with her brilliant but formidable mother deteriorated. Roy says, smiling, “She told me once, ‘Oh, how I tried to abort you!’” A lifetime campaigner for women’s rights and the founder of a prominent school, Mary was, and remains, Roy’s central influence. But, at 16, she found her unendurable and “left home in order to become a little happier”. Enrolled in architecture college in Delhi and living in “a little tin shack” within the city walls, Roy was “very young” and “very alone”. (Mary later said, “I let her go because I thought living the way she wanted was her fundamental right.”)


BHARAT SIKKA

Cycling around the city, borrowing rent money, living hand to mouth, she found the experience formative. “I think the best university I went to was that moment when I was just experiencing everything from the point of view of immense vulnerability,”
says Roy. (Of her actual studies: “They thought they were teaching me to build, but I thought they were teaching me to write.”) After graduating, she met and married an independent filmmaker, Pradip Krishen. They are still married, and remain friends – and Roy is stepmother to his two daughters – but they have been separated for some years. In the early Nineties, she began writing screenplays, and then The God of Small Things. After that, she no longer had to scrabble to pay her rent.
If that novel had its roots in her life, so too does The Ministry of Utmost Happiness. The novel’s Kashmir section, its most compelling, is mainly related by Tilo, who shares many characteristics with her creator, and the story is the direct result of Roy’s years spent travelling there, during which she kept notes of her impressions, unconsciously collecting stories for her novel. “You cannot tell the story of Kashmir except as fiction,” she says emphatically. “Only fiction is truth in Kashmir. You can’t write an evidentiary essay telling anyone the truth of how bizarre it is there.”
To understand why the Kashmir storyline is so powerful – and possibly even personally endangering to its author – a small history lesson is useful. A victim of its geography, it was carved into Indian and Pakistan-occupied territories after Partition. A bloody territorial conflict ensued, and the violence turned the state into the world’s largest militarised zone. In her novel, Roy depicts that violence with jet-black humour, but the level of material detail feels witnessed rather than imagined. Has she ever been inside a torture centre? “Yes,” she says. Is she haunted? She smiles a fraction, her eyes darken. “Sometimes you envy the innocent. I wish I could be that way, I do. But not always, only sometimes.” Later, she’s more strident: “Fiction has to deal with what’s happening, but I didn’t write the novel in order to deal with it – I just didn’t look away from it.”
And yet, fiction can be more damning than truth. More people are likely to read this novel than her essays on the subject,
and will undoubtedly sympathise with its depiction of the Kashmiri people and their suffering under Indian rule. To say the least, readers in India may feel otherwise.



“Today, in the era of what they call post-truth, there aren’t any facts,” she says. “Feelings are more true in that way.” She pauses before continuing carefully. “Fiction is a world view, it’s not a manifesto. I’m not the naive fiction writer, I’m a person who’s written 20 years of frontline stuff.” She breaks off. “I don’t know what will happen.” In India, she continues quietly, “it’s become really frightening. There are people who say, ‘She should be shot. She should be jailed.’ I’ve had rocks thrown at my house.” At her book launch, she elaborates, “If I’m supposed to speak somewhere, these gangs of stormtroopers gather, shouting ‘Arundhati Roy, she’s a traitor’, ‘She’s a friend of Pakistan’ – all just stupid stuff. The real danger is not fundamentalism, the real danger is cretinism. Really! You are just defenceless against stupidity.”
John Cusack – with whom she travelled to Moscow to meet whistleblower Edward Snowden (they recounted their trip in a book of essays, Things That Can and Cannot Be Said) – says, “The way she thinks about it, of course she’s brave, but the bastards are going to do what they’re going to do and we’re going to do what we’re going to do. Fuck ’em.”
“Whether you’re fearful or fearless, what happens will happen,” says Roy, a note of resignation creeping into her voice. “It’s idiotic to be fearless, but it’s not worth living in fear.” Anyway, her optimism is “in the DNA”. It’s in the book too. Characters find joy and love and friendship in the most inauspicious circumstances. The book’s
title is satirical, but not sarcastic: utmost happiness is sometimes possible. Optimism as a rebel stance, then? “Yes!” she grins. “And laughter. Because if you lose that, then what are you fighting for? Sometimes you just snatch the moment, and that’s the only real thing. These fragile victories that you snatch and fully live – that’s wonderful in itself.”
The Ministry of Utmost Happiness is published by Hamish Hamilton at £14.99
புத்தகங்கள்
அருந்ததி ராய்: மகிழ்ச்சி ஏன் ஒரு தீவிர சட்டம்
இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், அருந்ததி ரோய் தனது அரசியல் பின்னணியைப் பற்றி கற்பனை செய்தார். அவரது நீண்டகாலமாக எதிர்பார்க்கப்பட்ட இரண்டாவது நாவலானது மேன் புக்கர் பரிசுக்கு நீண்ட காலமாக இருப்பதால், ஜூலை 2017 இதழின் எழுத்தாளருடன் சார்லோட் சின்க்ளேரின் நேர்காணலை நாம் மறுபரிசீலனை செய்கிறோம்.

   
சார்லட் சிங்கில்டின் மூலம்

வியாழன் 27 ஜூலை 2017
அருந்ததி ராய் நான் அவளுக்காக காத்துக்கொண்டிருக்கும் ஹோட்டலின் லாபியில் பொருந்துகிறது: உயிருள்ள, புன்னகை, அழகான, உயர், சுற்று கன்னங்கள், பெரிய பழுப்பு நிற கண்கள் மற்றும் வெள்ளி சுருட்டை ஒரு பட்டம் பெற்ற பட்டா, அவள் நெற்றியில் நின்று, அவளுடைய கண் இமைகளில். அவள் ஹலோ சொல்றாங்க, என்னைத் தொந்தரவு செய்கிறாள், ஆச்சரியத்துடன், நான் அந்த தருணத்தை வெறுக்கிறேன். (நான் ஒரு ரசிகன், மற்றும் பேண்ட் மூளைக்கு வேடிக்கையான காரியங்களை செய்கிறேன்.) ராய் லண்டனில் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்த அமைச்சகத்தை அறிமுகப்படுத்தியுள்ளார், 1997 ஆம் ஆண்டு முதல் புக்கர் வென்ற த கேட் ஆப் ஸ்மால் திங்ஸின் முதல் நாவல். தீவிர ரசிகர்களுக்கு, குறிப்பாக முட்டாள்தனமான வகைக்கு, இந்த நாவலின் பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, நீண்ட குளிர்காலத்திற்குப் பிறகு வசந்த வருகையைப் போல் அல்ல.


பிஹார்ட் சிக்கா
இரண்டு தசாப்தங்களுக்கு முன்னர், 37 வயதான ராய், கலாச்சார ரீதியாக முழுமையான இலக்கிய உணர்வைப் பெற்றார். கேரளாவின் மழைக்காலங்களில் மழை பெய்யும் ஒரு கதை, சிறிய மற்றும் நாகரீகமான இதழ்களில் இருந்த கேரளாவின் கதை, அதன் மொழி மற்றும் படங்கள் ஆகியவற்றின் மூலம் நீங்களே நீங்களே பாய்வதைப் போன்ற பத்திகளை வாசிக்கவில்லை. (சில விமர்சகர்கள் அதே காரணத்திற்காக அதை வெறுத்தனர்.) இது அரை-சுயசரிதையானது ஆசிரியரின் மர்மத்திற்கு மட்டுமே சேர்க்கப்பட்டது. அதிர்ஷ்டவசமாக, எண்ணற்ற பத்திரிகை புகைப்படங்கள் சான்றாக, அவள் அழகாக இருந்தாள். வாசகர்கள், இதற்கிடையில், அவர்கள் எப்போது, ​​எப்போது (மற்றும் யார்) அவர்கள் முதல் சந்தித்தது போது மிகவும் நினைவில் என்று இன்னும் புத்தகம் போன்ற ஒரு தெளிவான இணைப்பு உருவாக்கப்பட்டது.

சிறிய புத்தகங்களின் கடவுள், அந்த நூல்களில் ஒன்று, நேரடியாக வாசகர்களுக்கு பேசுவதாகத் தோன்றுகிறது, அவற்றின் அனைத்துத் தன்மைக்கும், மற்றும் அறுபதுகளின் இந்தியர்களின் கம்யூனிஸ்டுகள் மற்றும் சாதி சட்டங்களை விட நீங்கள் இன்னும் குறிப்பிட்டவராய் இருக்க முடியாது - மனிதனை பிடிக்கவும் அனைத்து வன்முறை மற்றும் கவிதை அனுபவம். மேலும், அது வேடிக்கையானது: ஜானின் ஆஸ்டனின் களிப்புத்தன்மையுடன் பாசாங்குத்தனமான தோல்வி. ஜான் ரெப்டிக்கு ராயை "சொந்த மொழி" கண்டுபிடித்து ராய் தனது முதல் "டைகர் உட்ச்சியன்" அதன் அடக்கமான திறமைக்கு டப் செய்தார்.

கலாச்சாரம் திருத்து: ஜூலை

கலாச்சாரம் திருத்து: ஜூலை
CULTURE EDIT 01 Jul 2017
அடுத்த படிக்கவும்
இந்த இலையுதிர் காலத்தில் என்ன படிக்க வேண்டும்

இந்த இலையுதிர் காலத்தில் என்ன படிக்க வேண்டும்
ஹெய்லே MAITLAND மூலம்


42 மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்ட, தி க்வாட் ஆஃப் ஸ்மால் திங்க்ஸ் உலகளவில் எட்டு மில்லியன் பிரதிகளை விற்பனை செய்து, கிளாசிக் வரிசையில் இணைந்தது. முதல் டைமர் மோசமாக இல்லை. மேலும் ... மேலும் நாவல்கள், குறுந்தகவல்கள், கற்பனை இல்லை. அதற்கு பதிலாக, த கிரேட் ஆஃப் ஸ்மால் திங்ஸ் வெளியிட்ட ஒரு வருடத்திற்கு பிறகு, மற்றும் அவரது பிரபலத்தின் உச்சக்கட்டத்தில், ராய் இந்திய அரசாங்கத்தின் ஊழல் மற்றும் நவீனமயமாக்கத்திற்கு நாட்டின் இனம் பற்றிய மனித செலவினங்களை வெளிச்சத்திற்கு கொண்டுவருவதில் அரசியல் கட்டுரைகளைப் பரப்பியது. உலகின் மிகப்பெரிய ஜனநாயகம் வெளிப்படையாக எந்த வழியிலும் இல்லை என்பதை விவரிக்கும் கட்டுரையின் பின்னர், இந்துத் தேசியவாதத்தை உயர்த்துவதற்காக அரசாங்க அணைகளை உருவாக்கவும், சுரங்கங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ள நிலப்பகுதிகளில் பழங்குடியின மக்களைத் துன்புறுத்துவதற்கும் கிராமங்களுக்கு வெள்ளம் ஏற்பட்டது. சில ஆண்டுகளுக்குள், ராய் தனது தாயகத்தின் மிக முக்கியமான விமர்சகர், கோபமாகவும் கோபமாகவும் இருந்தார். எந்த மாடு மிகவும் புனிதமானது - அவர் காந்திக்கு பணிபுரிந்தார்.

"நான் இந்திய நடுத்தர வர்க்கத்தின் அன்பே," என்று அவர் சந்தித்த ஒரு சில நாட்களுக்குப் பிறகு, அவளது மெல்லிய, மிகுந்த ஆங்கிலத்தில், ஒரு புத்தக வாசிப்பில் அவர் கூட்டத்தை கூறுகிறார். "நான் ஒவ்வொரு பத்திரிகையின் அட்டைப்படத்திலும் இருந்தேன், பின்னர் திடீரென்று அரசாங்கம் அணு சோதனைகளை செய்திருந்தது, அது கிட்டத்தட்ட ..." அவள் ஒரு சிறிய குரல் கொடுக்கிறார். "அமைதியாக இருந்ததால், ஏதாவது சொல்வது போல அரசியல் போல இருந்தது. நான் இனி தேவதை இளவரசி இல்லை. "

ராய் ஒரு குறைந்த பொருத்தமான appellation நீங்கள் கற்பனை செய்யலாம் என்று. அவளுக்கு சிறிய உயரமும் சட்டமும் இருக்கலாம், ஆனால் அவளுடைய அரசியலின் வலிமையிலிருந்து நான் ஒரு தீப்பொறியை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன், யாரோ கடுமையாக உழைத்தாலும் கூட, அனைத்து பிறகு, வோக் வாராந்திர தொழிலாளி அரிதாகத்தான். ஆனால், பின்னர், நாங்கள் ஹோட்டல் ஒரு வெற்று லவுஞ்ச் உட்கார்ந்து போது, ​​நான் அவளை நகங்கள் ஒவ்வொரு ஒரு சிறிய வெள்ளை மலர் அலங்கரிக்கப்பட்டுள்ளது கவனிக்க. "முத்தங்கள், என் சிநேகிதரிடமிருந்து அவர்கள் சித்திரவதை செய்தார்கள்," அவள் புன்னகைக்கிறாள். அவர் ஜீன்ஸ் மற்றும் ஒரு பருத்தி டாப் மற்றும் அழகான நீல சேரி பொருள் ஒரு நீண்ட waistcoat அணிந்துள்ளார். அவளது விரல்களால் அவளது கர்வங்களைக் கொண்டு அவள் பேசுகிறாள், அவள் என்னவென்பதை தெளிவுபடுத்துவதற்கு ஒரு முயற்சியில் ஈடுபடுகிறாள் என்றால், "அவள் உனக்குத் தெரியுமா?" என்றாள். அவள் கண்கள் அவளது கண்கள் கலங்கினாலும், அநீதி, மற்றும் அவரது சிரிப்பு - இது கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு தண்டனை punctuates - உயர் மற்றும் பசியை மற்றும் மிகவும் கேட்டுக்கொள்கிறார் உள்ளது. ஹேர்ஸ் ஒரு இழிவான, மேவ்ரிக் மந்திரம், ஆனால் அங்கு எஃகு இருக்கிறது. யாரும் இல்லை, அவள் தன் பாத்திரத்தின் சிரமத்தை நன்றாக புரிந்துகொள்கிறாள் என்று எனக்கு உறுதியளிக்கிறார். "நான் சொல்கிறேன், சில நேரங்களில் நான் நினைக்கவில்லை, நீங்கள் ஏன் அதை செய்ய வேண்டும்? ஏன் நீ வாயை அடைக்க முடியாது? '' அவள் சிரிக்கிறாள். "ஆனால் இதுதான் நான் செய்ய வேண்டிய ஒரே வழி, நான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரே வழி. இது விஷயங்களை முகத்தில் பறக்க நடைமுறை இல்லை! இது 20 ஆண்டுகளுக்கு எதையும் எழுதுவது நடைமுறை அல்ல! "

கடந்த தசாப்தத்திற்காக, ராய் இரகசியமாக மகிழ்ச்சியடைந்த அமைச்சுக்கு இரகசியமாக வேலை செய்தார். "நான் வேகமான அல்லது மெதுவாக எழுத முடியவில்லை. கடந்த 20 ஆண்டுகளில் நான் செய்து வருகின்ற ஒவ்வொன்றும் அங்கேயே இருக்கிறது. "இது முதல் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு எழுதியது," புகைப்பிடிப்பவர்களை மட்டும் ஊதிப் பார்க்கும் செயல் "என்று அவள் சொல்கிறாள். "நான் மற்ற விஷயங்களைச் செய்வேன், இந்த குறிப்புகளை எழுதுகிறேன், அது புகைப்பிடிப்பதைப் போல் இருந்தது, பின்னர் மெதுவாக அதை ஒரு கதையாக மாற்றுவதற்கான செயல்முறையைத் தொடங்கினேன்." அவரது உரையாடல்களுக்கும் கட்டுரைகளுக்கும் இடையில் உள்ள இடைவெளிகளில், படிப்படியாக நாவலை கவனம் செலுத்தப்பட்டது. "கடந்த சில ஆண்டுகளாக, அது அதிர்ஷ்டம் என் வீட்டில் நான் குக்கர் மீது விஷயங்களை வைத்து பின்னர் அவர்களை பற்றி மறந்து ஏனெனில் தீ பிடிக்கவில்லை. நான் காலையில் என் கணினியில் செல்வேன், திடீரென்று நான் பார்க்கிறேன், அது இரவுநேரமாக இருந்தது. "

இதன் விளைவாக நாவலானது ராய் அரசியலைக் கொண்ட ஒரு காவியமாகவும், அடர்த்தியான, பாடல் வரிகள், பாடல்களிலும் எழுதப்பட்டது. தில்லி முதல் காஷ்மீர் வரையிலான கதை, தனி கதைசொல்லல்களாகவும், விக்னேட்டாகவும் மாறுகிறது, எழுத்துக்களை எடுக்கிறது, அவற்றை ஒதுக்கி வைக்கிறார்கள், முடிவில்லாமல் பின்தொடர்கிறார்கள். இந்தியாவின் "பொருளாதார அற்புதம்" பற்றி டெல்லியில் தொடங்குகிறோம்: "மெடியூசா மண்டை ஓடு, மஞ்சள் சோடியம் தாழ்ப்பாளைக் கீழே இழுத்துச் செல்கிறது," என்று ராய் எழுதுகிறார். "வீடற்ற மக்களின் சடலங்கள் தங்கள் உயர்ந்த, குறுகலான பாதைகள், கால்விரல்கள், தலையில் கால், தூரத்திற்குள் சுற்றிக் கொண்டன. பழைய இரகசியங்களை அவளது தளர்வான, தோலுரிந்த தோலின் வடிகட்டிகளில் மடித்து வைக்கப்பட்டன. ஒவ்வொரு சுருக்கமும் ஒரு வீதி, ஒவ்வொரு தெருவும் ஒரு திருவிழாவாகும். "

ஒரு "சுருங்கி", அஞ்சம், ஒரு முஸ்லீம் ஹிஜிரா - ஒரு திருநங்கை பெண் - ஹவுஸ் ட்ரீம்ஸ் என்று ஒரு ஹவேலி நுழைகிறது, தெளிவான விவரிக்கப்பட்டுள்ளது ஹிஜிரா ஒரு bawdy சமூகம். அஞ்சுவின் அழகான தோற்றம், ராய் விவரிக்கிறார்: "ஒரு மிகைப்படுத்தப்பட்ட, மூர்க்கத்தனமான வகையான பெண்மையைக் கொண்டு அவளுக்கு உறுதியான உறுதியுடன், அண்டை வீட்டிலுள்ள உண்மையான, உயிரியல் பெண்களை - முழுப் பூச்சிகளை அணிந்து கொள்ளாதவர்களும் கூட - தோற்றமளித்து, சிதறிக் கிடந்தனர்." என்கிறார், "அவரது தெளிவின்மைகளால் விரிவுபடுத்தப்படுகிறது", மற்றொரு பாத்திரம் "தனது உறுதி மூலம் குறைக்கப்படுகிறது". கதை அஞ்சூமின் அதிர்ஷ்டத்தை பின்பற்றுகிறது, அனாதை மற்றும் ஒரு நகரத்தின் கல்லறைக்கு நகர்கிறது, ஒரு விருந்தினர் இல்லம்-சம்மந்தமான பார்லர் திறந்து, ஒரு குருட்டு இமாம் மற்றும் சதாம் ஹுசைன் என்ற ஒரு பையன் மூலம் உதவியதில் உதவியது. இவை அனைத்துமே கவனிப்பு, நகைச்சுவை, டிக்கென்ஸிய விவரம், நகர வாழ்க்கையின் கதைகள் திரட்டுதல், இரக்கமற்ற மற்றும் அசாதாரணமானவை - ஒரு மரத்தில் வாழும் ஒரு மனிதனை மறுக்கின்றன, முதல் நூறு பக்கங்கள்.


ராய் ஒரு உலகில் எழுத்தாளர் மற்றும் எழுத்தாளர். இந்த கதைகள் நெருக்கமான ஆய்வுகளிலிருந்து பெறப்பட்ட கள குறிப்புகள் ஆகும். அவர் ஏரோபிக்ஸ் கற்றுக்கொடுத்தார். "அந்த நாட்களிலிருந்து இந்த எடை இழப்பு நண்பர்கள் என்னிடம் இருக்கிறார்கள். சமீபத்தில் அவர்களோடு நான் இரவு உணவைப் பெற்றேன். "(ஜொனாதன் ஃபிரான்சென் என்ற ஒரு விஷயத்தை நீங்கள் கற்பனை செய்து பார்க்கக்கூடாது.)" இது எனக்கு டெல்லி வாழ்க்கையே, "என்கிறார் அவர். "நான் மக்களுக்கு வணக்கம் தெரிவிக்கிறேன், நிறுத்துங்கள், புகை அல்லது காபியைக் கொண்டாடுங்கள், பொருட்களைப் பற்றி பேசுகிறேன்." ஒருமுறை, எழுத்தாளரின் பின்வாங்கலில் ஒரு இடத்தை வழங்கினார், காமிக் அலாரத்துடன் அவர் பதிலளித்தார்: "பின்வாங்கலாமா? இல்லை! நான் ஒரு முன்கூட்டியே செல்ல விரும்புகிறேன்! "லோடி கார்டன்ஸ் அருகே ஒரு ஸ்மார்ட் என்ங்க்லேவிலும் தனியாக ஒரு வீடு. அவரது நட்பு வட்டம் ஒரு ஹாலிவுட் நடிகர், முன்னணி ஆர்வலர்கள் மற்றும் உள்ளூர் புத்திஜீவிகள், அதே போல் பழைய டில்லி தாழ்மையான பாத்திரங்கள் அவள் நகரத்தின் மூலம் தனது தினசரி நடைப்பயிற்சி சந்திக்கும் யார் உட்பட, பரந்த மற்றும் தனித்துவமான - "இந்த நகைச்சுவையான, பைத்தியம் மக்கள். தில்லி மக்களில் பெரும்பாலோர் தில்லியை வெறுக்கிறார்கள் என்று சொல்கிறார்கள் "என்கிறார் அவர். "ஆனால் நான் டெல்லியை நேசிக்கிறேன்."



மக்கள் மத்தியில் இது இருக்க வேண்டும் ராய் அறிவு மற்றும் சூடான செய்ய ஆனால் பார்க்க அவரது வழி. அவரது நண்பர் நடிகர் மற்றும் எழுத்தாளர் ஜான் குசாக் கூறுகிறார், "அருந்ததி ஒரு வகையான விசித்திரமான கண்ணியத்தின் விளிம்பில் எழுதுகிறார். அவள் எல்லாவற்றையும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள், குழப்பத்தை உண்டாக்கும் பில்லி சூதாட்டக்காரர். "வாழ்க்கையை உணர்ந்துகொள்ளும் தன்மை ஒரு லென்ஸின் மூலம் தனது அரசியலையும் தன் கற்பனையையும் ஒதுக்கி வைக்கிறது. காஷ்மீர் தீவிரவாதிகள் மற்றும் காட்டில் உள்ள மாவோயிஸ்டு கிளர்ச்சியாளர்களுடன் சந்திப்பதற்காக (ஒரு இரவு தனது வீட்டின் கீழ் உள்ள கோரிக்கை) சந்திக்குமாறு அவள் அழைத்திருப்பார். "வேறுவழியின் பார்வையில் இருந்து எதையாவது பார்க்க எனக்கு உடனடி உள்ளுணர்வு இருக்கிறது," என அவர் கூறுகிறார். எழுத்தாளர் ஈவ் என்ஸ்லர், இன்னொரு நண்பர், "சத்தியத்திற்கு ஒரு அற்புதமான மற்றும் அசாதாரணமான உறவு" என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறார்.


ராயின் கட்டுப்பாடற்ற தன்மை குழந்தை பருவத்தில் அதன் வேர்களைக் கொண்டுள்ளது. சாதி மற்றும் வர்க்கத்தின் கண்டிப்பான விதிகளால் நிர்வகிக்கப்படும் ஒரு நாட்டில், பெங்காலி இந்து தந்தைக்கும் சிரிய கிறிஸ்தவ தாய்மாருக்கும் பிறந்தவர், "அசாதாரணமான ஒரு வழியில் கட்டத்தை நீக்கி விடுகிறது. இது உடனடியாக ஒரு வரம்பிற்குள் உங்களைத் திறக்கிறது. நான் மிகவும் பாதுகாப்பற்ற குழந்தை பருவத்தில் இருந்தேன். "அவர் இந்தியாவின் வடகிழக்கு பகுதியில் உள்ள ஒரு மலை கிராமத்தில் ஷில்லாங்கில் வாழ்ந்தார். அவரது தந்தை ஒரு ஆல்கஹால் மற்றும் அவரது பெற்றோர் விவாகரத்து செய்தபோது, ​​அவரது தாயார், மேரி, அருந்ததிக்கு இரண்டு ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை வழங்கினார்.

கேரளாவில் தனது மூத்த சகோதரன் லலித் குடும்பத்துடன் வசித்து வந்தார். ஒரு சிறிய பெண்மணியைப் போலவே, ஒரு சிறிய பெருமையுடன், "நான் எல்லோருக்கும் சிரமத்தைக் காட்டினேன்" என்று கூறி, வெளிநாட்டின் நிலையைப் பற்றி நன்கு அறிந்திருந்தாள். அவள் வளர்ந்தபொழுது, அவளது புத்திசாலித்தனமான ஆனால் ஆற்றல்மிக்க தாயுடன் உறவு மோசமடைந்தது. ராய், சிரிக்கிறாள், "ஓ, நான் உன்னை எப்படிக் கைவிட முயன்றேன்!" என்று ஒருமுறை சொன்னாள். "பெண்கள் உரிமைகள் மற்றும் வாழ்நாள் முழுவதும் பிரச்சாரகராக இருந்த மேரி ஒரு முக்கிய பள்ளியின் நிறுவனர், ராய் மத்திய செல்வாக்கு இருந்தது. ஆனால், 16 வயதில், அவளது அசாதரணமற்ற மற்றும் "இடது வீட்டிற்கு சிறிது மகிழ்ச்சியாக" இருப்பதைக் கண்டார். தில்லி கட்டிடக்கலை கல்லூரியில் பதிவுசெய்தார் மற்றும் நகரின் சுவர்களில் உள்ள "ஒரு சிறிய தகரம் ஷேக்" வசிப்பதில் ராய் "மிக இளம்" மற்றும் "தனியாக" இருந்தார். (மேரி பின்னர் கூறியது, "நான் அவளை விரும்பினேன், அவளுடைய அடிப்படை உரிமையை நான் விரும்பினேன்.")
நகரத்தைச் சுற்றி சைக்கிள் ஓட்டுதல், வாடகைக்கு வாங்கும் பணத்தை, வாயில் வாழும் கை, அனுபவத்தை உருவாக்கியது. "நான் மிகப்பெரிய பாதிப்புக்குரிய பார்வையில் இருந்து எல்லாவற்றையும் அனுபவித்தபோது, ​​நான் சென்ற சிறந்த பல்கலைக் கழகம் தான் என்று நினைக்கிறேன்"
ராய் என்கிறார். (அவரது உண்மையான படிப்புகள்: "அவர்கள் என்னை கட்டியெழுப்பக் கற்றுக் கொண்டனர் என்று நினைத்தார்கள், ஆனால் அவர்கள் எனக்கு எழுத கற்றுக்கொடுத்தார்கள் என்று நான் நினைத்தேன்"). பட்டம் பெற்ற பிறகு, அவர் ஒரு சுதந்திர திரைப்பட தயாரிப்பாளரான ப்ரெரிப் கிர்ஷென்னை மணந்தார். அவர்கள் இன்னும் திருமணம் செய்துகொள்கிறார்கள், மற்றும் நண்பர்களாக இருக்கிறார்கள் - மற்றும் ராய் அவருடைய இரண்டு மகள்களுக்கு மாற்றியமைக்கிறார் - ஆனால் அவர்கள் சில வருடங்களாக பிரிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஆரம்பத்தில் தொண்ணூறுகளில், அவர் திரைக்கதைகளை எழுதத் தொடங்கினார், பின்னர் தி க்வாட் ஆஃப் ஸ்மால் திங்ஸ். அதற்குப் பிறகு, அவள் வாடகைக்கு பணம் செலுத்தத் தவறிவிட்டாள்.

அந்த நாவலானது அவரது வாழ்க்கையில் வேரூன்றியிருந்தால், மிகுந்த மகிழ்ச்சியுள்ள அமைச்சுக்கு இதுவும் உதவுகிறது. காஷ்மீர் பிரிவினரின் மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை, முக்கியமாக திலோ உருவாக்கியது, அவர் தனது படைப்பாளருடன் பல குணநலன்களைப் பகிர்ந்துகொள்கிறார், இந்த கதை ராய் ஆண்டுகளில் பயணம் செய்த நேரத்தின் நேரடி விளைவு ஆகும், அதில் அவர் தனது பதிவுகள் பற்றிய குறிப்புகள், அவளுடைய நாவல். "காஷ்மீர் கதையை கற்பனையாக தவிர நீங்கள் சொல்ல முடியாது," என்று அவர் உறுதியாக கூறுகிறார். காஷ்மீரில் சத்தியம் மட்டுமே உண்மை. யாராவது ஒரு விசித்திரமான கட்டுரையை எழுத முடியாவிட்டால் அது எப்படி வினோதமானது என்பது பற்றிய உண்மையை எழுத முடியாது. "

ஏன் காஷ்மீர் கதைகள் மிகவும் சக்திவாய்ந்தவை என்பதை புரிந்து கொள்ளவும், மற்றும் அதன் ஆசிரியருக்கு தனிப்பட்ட முறையில் கூட ஆபத்தை விளைவிக்கலாம் - ஒரு சிறிய வரலாற்று பாடம் பயனுள்ளதாக இருக்கும். அதன் புவியியலின் ஒரு பாதிப்பு, அது இந்திய மற்றும் பாகிஸ்தானிய ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பகுதிகளாக பிரிக்கப்பட்டு பிரிந்து சென்றது. ஒரு இரத்தக்களரி பிராந்திய மோதல் ஏற்பட்டது, மற்றும் வன்முறை உலகின் மிகப்பெரிய இராணுவமயமாக்கப்பட்ட மண்டலமாக மாறியது. அவரது நாவலில், ராய் ஜெட்-கருப்பு நகைச்சுவை கொண்ட வன்முறை சித்தரிக்கப்படுகிறது, ஆனால் பொருள் விவரம் அளவு கற்பனை விட சாட்சி உணர்கிறது. அவர் ஒரு சித்திரவதை மையத்தில் இருந்தாரா? "ஆமாம்," அவள் சொல்கிறாள். அவள் வேண்டாமா? அவள் ஒரு கணம் சிரிக்கிறாள், அவளுடைய கண்கள் இருண்டுபோகின்றன. "சில நேரங்களில் நீங்கள் அப்பாவி பொறாமை. நான் அந்த வழியில் இருக்க விரும்புகிறேன், நான் செய்கிறேன். ஆனால் எப்போதாவது, சில நேரங்களில் அல்ல. "பின்னர், அவர் இன்னும் கடுமையானவர்:" என்ன நடக்கிறது என்பதைப் பற்றி கற்பனை செய்ய வேண்டும், ஆனால் அதை சமாளிக்க நான் புதிதாக எழுதவில்லை - நான் அதை விட்டு விலகி இருக்கவில்லை. "
இன்னும் சொல்லப்போனால், சத்தியத்தைவிட கற்பனை மிகவும் கெட்டது. இந்த நாவலின் விடயங்களை விட இந்த நாவலைப் பற்றிக் கூடுதலான மக்கள் படிக்கலாம்,
காஷ்மீர் மக்களுடைய சித்திரவதையையும் இந்திய ஆட்சியின் கீழ் அவர்களின் துன்பத்தையும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி அனுகூலமாக்குகிறது. குறைந்தபட்சம், இந்தியாவில் வாசகர்கள் உணரலாம்.

"இன்று, அவர்கள் பிந்தைய உண்மை என்று என்ன, எந்த உண்மை இல்லை," என்று அவர் கூறுகிறார். "உணர்ச்சிகள் இந்த விதத்தில் மிகவும் உண்மையாக இருக்கின்றன." "ஃபிக்ஷன் ஒரு உலகப் பார்வை, இது ஒரு அறிக்கை அல்ல. நான் அப்பாவி புனைகதை எழுத்தாளர் அல்ல, நான் எழுதிய ஒரு நபர் 20 ஆண்டுகால முன்னணி பொருள் எழுதியவர். "அவள் உடைந்து போகிறாள். "என்ன நடக்குது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை." இந்தியாவில், அவர் அமைதியாக தொடர்கிறார், "அது மிகவும் பயமுறுத்துகிறது. சொல்லும் மக்கள், 'அவள் சுட்டுக் கொல்லப்பட வேண்டும். "என் வீட்டிற்குள் பாறைகள் வீசப்பட்டிருக்கின்றன." அவள் புத்தக வெளியீட்டு விழாவில், "நான் எங்காவது பேச வேண்டுமென்றால், இந்த குண்டுவெடிப்பாளர்களைக் கூட்டிச் செல், அருந்ததி ராய் என்று கூப்பிட்டு, ஒரு துரோகி" , 'அவள் பாகிஸ்தான் ஒரு நண்பன்' - அனைத்து முட்டாள்தனமான விஷயங்கள். உண்மையான ஆபத்து அடிப்படைவாதம் அல்ல, உண்மையான ஆபத்து கிறீஸ்திவாதமாகும். உண்மையில்! நீங்கள் முட்டாள்தனத்திற்கு எதிராக பாதுகாப்பாக இருக்கிறீர்கள். "

ஜான் குசாக் - அவருடன் எடிட் ஸ்னோவ்டென் சந்திப்பதற்காக மாஸ்கோவிற்குப் பயணம் செய்தார். (அவர்கள் கட்டுரைகள், ஒரு புத்தகத்தில், திங்ஸ் தட் கான் அண்ட் கான்ட் பிட் சைட்) அவர்களின் பயணத்தை நினைவுகூர்ந்தனர் - "அதைப் பற்றி அவர் நினைக்கும் விதமாக, நிச்சயமாக அவர் தைரியமானவர், ஆனால் பாஸ்டர்ட்ஸ் அவர்கள் என்ன செய்ய போகிறார்கள் என்ன செய்ய போகிறோம் நாம் செய்ய போகிறோம் என்ன செய்ய போகிறோம். முகம் 'எம். "

"நீங்கள் பயப்படுகிறோமா அல்லது அச்சமற்றவராக இருந்தாலும் சரி, என்ன நடக்கும்?" என்று ராய் சொல்கிறார். "இது அச்சமற்றதாக இருப்பதற்கு முட்டாள்தனமானது, ஆனால் அது பயத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கவில்லை." எப்படியிருந்தாலும், அவரது நம்பிக்கை "டி.என்.ஏவில்" இருக்கிறது. இது புத்தகத்தில் உள்ளது. மிகவும் மகிழ்ச்சியற்ற சூழ்நிலைகளில் எழுத்துக்கள் மகிழ்ச்சி மற்றும் அன்பு மற்றும் நட்பு கண்டுபிடிக்கின்றன. புத்தகங்கள்
தலைப்பு நையாண்டி, ஆனால் வடுவல்லாதது: மிகுந்த சந்தோஷம் சில நேரங்களில் சாத்தியமாகும். ஒரு கிளர்ச்சி நிலைப்பாட்டின் விருப்பம், பின்னர்? "ஆமாம்!" அவள் சிரித்தாள். "மற்றும் சிரிப்பு. ஏனென்றால் நீ அதை இழந்துவிட்டால், நீ எதற்காக போராடுகிறாய்? சில நேரங்களில் நீ இப்போது கணிக்கிறாய், அது தான் உண்மையான விஷயம். நீங்கள் பறிக்க மற்றும் முழுமையாக வாழ இந்த பலவீனமான வெற்றிகள் - அது தன்னை அற்புதம். "

ஹமிஷ் ஹாமில்டன் 14,999 இல் மிகுந்த மகிழ்ச்சி அமைச்சு வெளியிடப்பட்டுள்ளது
at