நண்பன் மாலன் -Tk Kalapria - https://www.facebook.com/tksomasundaram/posts/10157522251578374

Yamuna Rajendran

 · 

கலாப்ரியாவை நினைக்கப் பாவமாக இருக்கிறது. அவர் கட்டமைத்திருப்பதும் அவரொரு காதல் கவிஞர் எனும் அதிகாரம்தான். மாலன் பற்றி புத்தர்-சித்தார்த்தன் அதற்கும் அப்பால் என ரெபர் செய்து அவர் எழுதியிருப்பது சுத்தப் பேத்தல். இதை ஒருவர் சொன்னால், அண்ணா பற்றியும் மாலன் பற்றியும் எப்பிடி ஒரே நாவால் ஈசிக்கொள்ள முடியும் என நிறுவவேண்டும். அவரது எல்லா நினைவுகளையும் எம்.ஜி.ஆர்.படத்தை வைத்துப் பார்ப்பதும், அவரது சொந்தக் காதல் அனுபவங்களைப் பேசுவதும் அவரது அகஉலகு. அதை யாரும் விமர்சிக்க அவசியம் இல்லை. புத்தன் ஒரு நாத்திகன். இன்றைய செக்யூலர் மரபுக்கு அவன் ஒரு அறத்தந்தை. மாலனை புத்தனுக்கும் அப்பால் என்று இன்று எழுதுவது அறிவுப் போக்கிரித்தனம். இது ஒரு ஸ்பெசிபிக் விஷயம். இதைவிட்டுவிட்டு படைப்பாளி வெண்ணெய் வெட்டி, விமர்சகன் ராணுவ இசைக்கோஷ்ட்டி என எள்ளல் செய்வது அதிகப்பிரசங்கித்தனம்..

53வைர முத்து and 52 others

4 Comments3 Shares

Tk Kalapria
9 hrs ·
நண்பன் மாலன் எழுத்துலகில் தடம் பதித்து 50 ஆண்டுகள் ஆவதையொட்டி அந்தி மழை மாத இதழ் நடத்தும் விழாவையொட்டி அவனைப் பற்றிய என் மனப்பதிவுகள்

நண்பனாக, நல்லாசிரியனாக கலாப்ரியா

1969 அக்டோபர் முதல் வெளிவந்த ’கசடதபற’ இதழுக்கு மாதச் சந்தா மூன்று ரூபாய். அதன் ஆரம்ப நாட்களில் வண்ணதாசன் வீட்டிற்கு வரும் இதழினை வாங்கி வந்து படிப்பேன். 32 பக்கம்தான். ஆனால் ஒரு மாதம் முழுக்கப் படிக்க அதில் விஷயம் இருக்கும். 1970 ஏப்ரலில் சொர்க்கத்தைச் சுவர் எட்டி சற்றே பார்த்து விட்டுத் திரும்பியிருந்தேன். ஜூன் மாதம் என்று நினைவு,அப்போது தற்காலிக வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்ததால், ஜூன் மாதம் முதல் நான் சந்தா கட்டியிருந்தேன். அப்போது அது பெரிய தொகை. அந்த விலாசத்தை வைத்தோ என்னவோ,’வாசகன்’ என்றொரு இதழ் வந்தது. மாலன் அதன் ஆசிரியர்களுள் ஒருவன். 1/8 கிரவுன் அளவில் குட்டியாக 32 பக்க அளவில் வந்தது. கருப்பு அட்டை. சில இதழ்களே வந்தன. வாசகன் இதழில் சிறு கதைகளே அதிகமும் வந்த நினைவு. அப்போது ராஜு, பாலகுமாரன், ஜெயபாரதி, மாலன் எல்லோருமே கவிதையை விட சிறுகதை எழுதுவதிலேயே விருப்பம் உடையவர்களாக இருந்தார்கள். இவர்களின் சினேகிதியான இந்துமதியின் கதைகளும், தொடர்கதையும் அவரை அப்போது பிரபல எழுத்தாளர் வரிசையில் வைத்திருந்தது. ஜெயபாரதி என்னுடைய கவிதை நோட்டு ஒன்றில் ‘ஆட்டோகிராஃப்’ போல, “உன் (காதல்) தவிப்பு என்னையும் பாதிக்கிறது, ஏனென்றால் நானும் தோற்றவன், நீ வளர்வதை அவள் தெரிந்து கொள்ள சிறுகதைகள் எழுது,” என்று எழுதி, கையெழுத்துப் போட்டிருப்பான்
இதே காலகட்டத்தில் சுப்ரமணிய ராஜுவும், பாலகுமாரனும் தொடர்ந்து கடிதம் எழுதுவார்கள். மாலனுடன் அவ்வளவு கடிதப் போக்குவரத்து கிடையாது. உண்மையில் மாலனை மிகவும் தாமதமாகவே சந்தித்தேன். சென்னைக்குச் சென்ற ஓரிரு தடவைகளில், பாலகுமாரனையும் ராஜுவையும் மட்டுமே நேரில் சந்தித்திருந்தேன். ஞானக்கூத்தனின் அறையில் வைத்து அவர்களைச் சந்தித்தேன்.அங்கிருந்துதான் கசடதபற இதழுக்கான வேலைகள் நடக்கும். ஆனால் அப்போது கசடதபற நின்றிருந்தது. ஜெயபாரதி தினமணி கதிரில் வேலை பார்த்தான். என்னுடைய சிறுகதை ஒன்று “கண்ணாடி ஜன்னலில் விட்டெறிந்த கல்” என்று கதிரில் பிரசுரமாகி இருந்தது. அதற்கு நான் வைத்திருந்த தலைப்பு.”மேற்குச் சூரியன்”. அந்த விஜயத்தின் போதே கும்பகோணம் அருகே சுவாமி மலையில் நடக்க இருக்கும் ராஜுவின் கல்யாணத்திற்கு கண்டிப்பாக வந்து விட வேண்டுமென்று சொல்லி இருந்தார்கள், ராஜுவும் ஜெயபாரதியும்.
1975 ஜூலை 5 அன்றுதான் ராஜுவின் கல்யாணம். அதற்குள் கதிரிலிருந்து கதைக்குப் பணம் வந்து விடுமென்று நினைத்திருந்தேன். வரவில்லை. அதனால் ஐம்பது ரூபாய்க்கு மோதிரத்தை அடகு வைத்துப் புறப்பட்டு விட்டேன். என் அப்பாவின் உடல்நிலை அப்போது மோசமாக இருந்தது. அவரே சொன்னார், “ எனக்கு ரொம்ப முடியலையே இப்போது அவ்வளவு தூரம் போகணுமா,” என்று. ராஜு அவனது டி.டி.கே கம்பெனியில் எனக்கு ஒரு வேலைக்குச் சொல்லி வைத்திருந்தான். அதை அப்பாவிடம் சொன்னேன். சரியென்று ஒரு பெட்டியைத் தூண்டித் துளைத்து ஒரு ஐந்து ரூபாய்ப் பணம் தந்து அனுப்பினார். அந்தக் கல்யாணத்தில்தான் முதன் முதலில் மாலனைப் பார்த்தேன். இருவரும் அப்போது காற்றடித்தால் ஒடிந்து விடுகிற மாதிரித்தான் இருந்தோம். அதனால் அவனுடன் ஒரு இனிய ஒட்டுதல் வந்தது. நான் முந்தின நாளே போய் விட்டேன். மாலன் மறுநாள் காலையில்தான் வந்தான். அலிடாலியா ராஜாமணிதான் இருவரையும் ஒருவருக்கொருவர் அறிமுகம் செய்து வைத்தான். கல்யாணம் முடிந்து எல்லோரும் தஞ்சாவூர் கிளம்பினோம். நான் நா.விச்வநாதனுடன் பேராவூரணிக்குப் போவதாக இருந்தேன்.
பஸ்ஸில் மாலன் என் அருகில் உட்கார்ந்து வந்தான். ”ஏதாவது Fiction எழுதுகிறாயா,” என்று கேட்டான். நான் மதுரைப் பல்கலைக் கழகத்தில் ஒரு வருடம் வேலை பார்த்த அனுபவத்தை வைத்து ஒரு நாவல் எழுதிக் கொண்டிருப்பதைச் சொன்னேன். ”சீக்கிரம் எழுது, உரைநடையும் முயன்று பார்,” என்றான். நான் பேராவூரணியில் இறங்கி விச்சுவின் வீட்டிற்குப் போனாலும் மனதில் ஏதோ ஒரு இனம் புரியாத குழப்பம். ஏற்கெனவே அன்று காலையில் சுவாமி மலை கோயிலுக்குப் போகும்போது வீதியில் ஒரு பைத்தியக்காரன், அரிவாள் கம்பு சகிதம் எங்களைத் துரத்தி வர, எல்லோரும் ஓடினோம். நான் மட்டும் கீழே விழுந்து கையில் நல்ல அடி. அதன் வலி கூடிக் கொண்டே இருந்தது. அதனால் விச்சுவுடன் தங்கும் எண்ணத்தைக் கைவிட்டு ஊருக்குப் புறப்பட்டேன். ஊர் வந்து சேரும் போது என் அப்பா இறந்து போயிருந்தார். இடிந்து போயிருந்த போது, மாலனிடமிருந்து ஒரு ஆறுதலான கடிதம் வந்தது. “இப்போதுதான் நீ தைரியமாக இருக்க வேண்டும், வட்டம் முடியாமலே போகாது, வசந்தம் வராமலே இருக்காது” என்று எழுதியிருந்தான்.அவனுடைய கையெழுத்து எப்போதுமே அழகாக இருக்கும். விஷயமும், ஒரு வார்த்தை கூடவோ குறையவோ இல்லாமல் கச்சிதமாக இருக்கும். எப்போதுமே அவன் எழுத்தின் கவர்ச்சி இதுதான்.
ராஜு, பாலகுமாரன், மாலன் மூவரும் அப்போது அலெக்ஸாண்டர் டூமாவின் த்ரீ மஸ்கெட்டியர்ஸ் போல. மூவரின் வாழ்க்கை பற்றிய அணுகு முறைகளும் வேறு வேறு. ராஜுவின் வாழ்க்கை என்பது எல்லாக் கட்டங்களிலும் பிறரின் வாழ்க்கை சார்ந்தது. பாலகுமாரனிடம் அசாத்திய திறமையுடன் தன் முனைப்பு தூக்கலாக இருக்கும். மாலன் எப்போதுமே வாழ்வில் புதுப்புது திசையில் பயணிப்பான். மூன்று பேரும் பாதரசம் போல சேர்ந்தும் இருப்பார்கள். சமயத்தில் தனித்தனி முத்துக்களாகவும் இருப்பார்கள். மூன்று பேரிடமும் கற்றுக் கொள்ள எவ்வளவோ உண்டு. மாலனிடம் இயல்பாகவே ஒரு நிர்வாகத் திறன் இருக்கும். அது அவனது அப்பாவிடமிருந்து வந்திருக்கலாம். அவர் நான் வேலை பார்த்த தனியார் வங்கிக்கே சேர்மனாக வந்த போது அவருடன் நெருங்கிப் பழகும் வாய்ப்பு கிடைத்த போது இதை நான் நேரிலேயே கண்டிருக்கிறேன்.
ஏனைய அரசுடமை வங்கிகள் போல எங்கள் வங்கியிலும் வங்கிக்கான பத்திரிகை (House Magazne) ஆரம்பிக்கும்படி என்னிடம் சொல்லி அதற்கு ஒரு பெயர் கேட்டார். நானும் என் நண்பரும் பெயர்கள் எழுதிக் கொண்டு போனோம். நண்பர் “ வந்தனம்”, ’கிரணம்’ என்பது போல எழுதி வந்திருந்தார். நான் “ பக்கங்கள்’,/ The Pages, ”வெளிச்சம்”, “பொருநை” என்று எழுதிக் கொண்டு போயிருந்தேன். அவருக்கு பொருநை என்ற பெயர் மிகவும் பிடித்துப் போனது. திருநெல்வேலியைத் தலைமையிடமாகக் கொண்ட வங்கிக்கு இது பொருத்தமான பெயர், நல்ல தெரிவு, என்று பாராட்டி விட்டுச் சொன்னார். மாலன் சினேகிதன் என்றால் சரியாகத்தான் இருக்கும் என்று. அதன் மூலம் வங்கி ஊழியர்களிடையே ஏதாவது எழுத்து ஆர்வம் உண்டாகும் என்று நம்பினார். எனக்கு அவ்வளவெல்லாம் எதிர் பார்ப்பில்லை என்று நான் சொன்னபோது “Trial costs nothing, let us try ” என்றார். அதே குணம் மாலனுக்கும் உண்டு.
இடையில் 76-77 வாக்கில் மாலனது திருமண வரவேற்பு திருநெல்வேலியில் நடந்தது அதற்குப் போயிருந்தேன். அவனது மனைவி பெயரும் சரஸ்வதிதான். அவனது அப்பாவின் நண்பர்களும், உறவினர்களும் ஏகத்திற்கு வந்திருந்த அன்றைக்கு என்னை வரவேற்பு மேடையிலிருந்து விருந்து மண்டபத்திற்கு அவனே அழைத்துப் போக வேண்டுமென்று பரபரப்புடன் இருந்தான். சிறு பத்திரிகை எழுத்தாளனை சரியானபடி அடையாளம் கண்டு கொள்வார்களா என்று நினைத்தானோ என்னவோ. நல்ல வேளை அவன் தங்கை வந்து, ”அண்ணா வாருங்கள்,” என்று உரிமையோடு அழைத்துப் போய் பக்கத்தில் நின்று கொண்டு உபசரித்தாள். ”அது ஏன் அண்ணா, கலாப்ரியா என்று பெயர் வைத்திருக்கிறீர்கள்,” என்று கேட்டாள். “கலா மேல பிரியம் அதனால கலாப்ரியா “ என்று நொடி நேரம் கூட யோசிக்காமல் சொன்னேன். கலகலவென்று சத்தமாகச் சிரித்தாள். “ரொம்ப வெளிப்படையாகச் சொல்றீங்க அண்ணா, இதையே நான் ‘ கலாஸ்ரீ’ யிடம் கேட்டப்போ அவர் ஏதேதோ வியாக்கியானம் சொன்னார், நீங்க ரொம்ப ப்ளெய்ன் ஒங்க கவிதை மாதிரி,” என்றாள். அன்றைக்கு அந்த மாலைக்கு மேல் அவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருந்தேன். அவள் அப்போது இரண்டாம் ஆண்டோ முதல் ஆண்டோ மருத்துவம் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால் கொஞ்ச காலத்திலேயே அந்த அன்புமகள் கனவு மகளாகிப் போனாள் என்ற செய்தி தெரிந்து ஒரு கடிதம் எழுதினேன். அப்போதும் “நாம் கொடுத்து வைத்தது அவ்வளவுதான் “ என்கிற பாணியில் ஒரு கடிதம் எழுதியிருந்தான்.
பொதுவாகவே அவனுக்கு ஒரு காரியம் ஆரம்பிக்கிறோம், அதற்கு முழு உழைப்பையும் அறிவையும் செலுத்த வேண்டும். அது என்ன விளைவை உண்டாக்கும் என்று யோசிக்கக் கூடாது என்று நினைப்பான். இதையெல்லாம் கண்டுணர்ந்த்தனால்த்தான் சாவி, தன் பத்திரிகைக்கு தற்காலிக ஆசிரியப் பொறுப்பையும், ’திசைகள்’ என்ற பெயரில் பத்திரிகைக்கு முழுப் பொறுப்பையும் வழங்கினார். பிரபு சாவ்லா தமிழ் இந்தியா டுடே பதிப்பிற்கு ஆசிரியப் பொறுப்பை வழங்கினார். அதிலிருந்து அவன் திறமை மிக்க பத்திரிகாசிரியனான். அவனுடைய பத்திரிகைகளில் அவனே பக்கங்களை நிரப்ப முடியுமென்றாலும் அப்படிச் செய்யவில்லை. எல்லோருக்கும் இடம் கொடுத்தான். எனக்குத் தோன்றுவதுண்டு. அவன் எழுத்தை மட்டும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால் இன்று அவனுடைய இலக்கிய உயரம் என்பது பால குமாரனை விடவெல்லாம் பெரிதாக இருந்திருக்கும். ஏனென்றால் அவன் தன் நாவல்களுக்கான தகவல்களைப் பெற கடும் பிரயாசை எடுப்பான். “ஜனகனமன “ நாவல் எழுதிக் கொண்டிருக்கும் போது, திருநெல்வேலியின் மூத்த ஆர்.எஸ்.எஸ் தலைவர்கள், தொண்டர்களையெல்லாம் தேடித்தேடிச் சந்தித்தான் என்பதை நான் அறிவேன். அந்த நாவலின் தழுவல்தான் ஹே ராம் என்று யார் ஒப்புக்கொள்ளாவிட்டாலும் அதுதான் உண்மை. ஆனால் அது பற்றி அவனுக்குப் பெரிய கோருதல்களும் இல்லை.
அவன் இந்தியா டுடே ஆசிரியராக இருந்த போது, மதுரையில் மீரா நடத்திய ஒரு புத்தகக் கண்காட்சிக்கு சிறப்புரையாற்ற வந்திருந்தான். அப்போது நான் வங்கியின் பயிற்சி வகுப்புகளுக்காகச் சென்றிருந்தேன். நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின் சந்திக்கிறோம். மாலை நேரத்தில் விடுதி அறையில் ரொம்ப ஆத்மார்த்தமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். ”எனக்கு எல்லாமே போதும் என்று தோன்றுகிறதப்பா” என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். எனக்குமே அப்படி ஒரு பிறழ்வு மனோ நிலை இருந்தது.அதற்காக நான் மன நல மருத்துவரிடம் சிகிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்தேன் அப்போது. ஆனால் அவன் சொன்னது என்னைப் போல டிப்ரஷன் சார்ந்து அல்ல. போதுமென்ற மனமே பொன் செய்யும் மருந்து என்கிற contenment மனநிலை போல.
அந்நேரத்தில் பெயர்ப்பலகைகளில் தமிழில் எழுத வேண்டுமென்ற போராட்டம் உச்சத்தில் இருந்தது. அதன் இயங்குதளமே மதுரைதான். அது பற்றி ஆனால் அதற்கு எதிராக அவன் சில கருத்துகளை இந்தியா டுடேயில் வெளியிட்டிருந்தான். அந்தக் கூட்டத்தின் பாதியில், சிலர் மேடையைக் கைப்பற்றி அவனது இந்தியா டுடேயின் கருத்துகளுக்கு மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தி, பேச்சு வன்முறையாக மாறி அவனைத் தாக்க நெருங்கியபோது நானும் சிலரும் அவனைச் சூழ்ந்து நின்றோம். என் கையைக் கூட ஒருவர் பின் புறமாக முறுக்கி ஏதோ மிரட்டினார். கூட்டம் கலாட்டாவில் முடிந்தது. அவனை அப்படியே பாதுகாப்பாக விடுதி அறைக்கும் அங்கிருந்து ரயில் நிலையத்திற்கும் அழைத்துப் போய், ரயில் ஏற்றி விட்டு வந்தோம். மிகவும் பயந்து போயிருந்த மீரா அப்போதுதான் மூச்சு விட்டார். ஒரு ரயில்வே நண்பர் அவனுடன் திண்டுக்கல் வரை சென்று இருக்கை உறுதி செய்து திரும்பினார். அப்போதும் ஒரு கடிதம் எழுதியிருந்தான். ”சிலரால்தான் எவ்வளவு காலம் கழித்துச் சந்தித்தாலும் முதலில் பழகியது போலவே பழக முடிகிறது. நடந்தவை குறித்து எனக்கு வருத்தமில்லை. உன்னைச் சந்தித்தது நிறைவாக இருந்தது,” என்பது போல எழுதியிருந்தான்.
ஒரு விதத்தில் அவனது எல்லா உழைப்புகளுமே “எந்த இடத்தையும் அடைய அல்ல. சும்மா நடக்கவே விரும்புகிறோம்” என்று வாசகன் பத்திரிகை ஆரம்பித்த போது சொன்ன கொள்கை அடிப்படையில் கட்டப்பட்டவையே. தினமணி ஆசிரியப் பொறுப்பு, குமுதம் ஆசிரியப் பொறுப்பு, சன் டி.வி செய்தி ஆசிரியப் பொறுப்பு எல்லாவற்றிலும் தன் முத்திரையைப் பதித்து ஒரு சரியான வழிகாட்டலை உண்டாக்கிய பின் வேறொரு புதிய பணியில் (In a new Module) தன்னைப் பொருத்திக் கொள்வான். அவனது தலையாய பங்களிப்பு “புதிய தலைமுறை” இதழில் முழுக்கத் தெரிந்தது. அதைப் பத்திரிகையாக அல்ல இளைஞர்களுக்கான இயக்கமாக ஆக்கி இருந்தான். எனக்கு அதில் ஒரு நல்ல தொடர் எழுதும் வாய்ப்பை அவனே அளித்தான். 1975 ல் அவன்,” நீ உரைநடை எழுது” என்று சொன்னதை நான் 2009 இல்தான் ஆரம்பித்தேன். அப்படி எழுதிய உரைநடைத் தொடர்கள் எல்லாவற்றிலும் புதிய தலைமுறை இதழில் நான் எழுதிய “காற்றின் பாடல்” முக்கியமானது. அதற்குக் காரணம் அதை எழுதும்போதெல்லாம் உற்சாகமூட்டுகிற ஒரு ஆசிரியராக அவன் இருந்தான்.
அவனது அரசியல் நிலைப்பாடு மாறிக் கொண்டேயிருக்கும். அதற்குக் காரணம் அவனது தேடுதல்களில் அவன் முழுமையை எட்டிய திருப்தி கொள்ளவில்லை. அவன், “கேள்விகளை எழுப்பிக் கொண்டே சிந்திப்பான். அதனால் கேள்விகள் இழுத்துச் செல்லும் திசையிலேயே செல்வான்,” என்று நான் உணர்கிறேன். அவன் தொடர்ந்து கேள்விகள் கேட்பவனாக இருக்கிறவன். பதில்கள் அவ்வளவு எளிதில் கிடைத்து விடுவதில்லை. அவனே ஒரு பேட்டியில் இது பற்றி அவன் அம்மா திட்டுவதாகச் சொல்லும், “ உனக்கு கோணக்கட்சி ஆடறதே வழக்கமாப் போச்சு” எனக் குறிப்பிட்டிருப்பது மேலோட்டமாகச் சரி போலத் தோன்றினாலும், . நாமெல்லோரும் ஹெர்மன் ஹெஸ்செயின் சித்தார்த்தன் நாவலில் அதில் வருகிற ’கோவிந்தன்’ போல. புத்தனைச் சந்தித்து அவரது போதனைகளில் திருப்தியுற்று விடுகிறோம் . அவன் அதில் வருகிற சித்தார்த்தன் போல. அவன் புத்தனைத் தாண்டியும் செல்ல நினைக்கிறவன். ஆனால் புத்தர் குறிப்பிடுவது போல சாமர்த்தியம் காண்பிக்காதவன்.அவன் நண்பனாகவும் நல்லாசிரியனாகவும் வாய்த்தது என் நல்லூழே.

https://www.rogerebert.com/reviews/great-movie-cache-2005

CACHÉ
 Caché Movie Review
Caché Movie Poster
CACHÉ (2006)
Cast
Juliette Binoche as Anne Laurent
Daniel Auteuil as Georges Laurent
Maurice Benichou as Majid
Annie Girardot as Georges' mom
Bernard Le Coq as Georges' editor
Daniel Duval as Pierre
Directed and written by
Michael Haneke
Action, Drama, Foreign, Romance, Thriller

Rated R for brief strong violence

117 minutes
  |  Roger Ebert

January 13, 2010   |   29  May Contain Spoilers
Print Page

How is it possible to watch a thriller intently two times and completely miss a smoking gun that's in full view? Yet I did. Only on my third trip through Michael Haneke's "Cache" did I consciously observe a shot which forced me to redefine the film. I was not alone. I haven't read all of the reviews of the film, but after seeing that shot I looked up a lot of them, and the shot is never referred to. For that matter, no one seems to point to a conclusion that it might suggest.

I described the film as "a thriller." So it is, but a thriller that implodes, not releasing its tension in action but coiling it deeper inside. "Cache" on its fundamental level is about a family that becomes aware it is being watched. And not merely watched, but seen. The family's bourgeois home, in a side street in an ordinary district of Paris, is observed in an opening shot that lasts about five minutes.

The camera is locked down. We see the house. Its facade is almost entirely hidden from the street by shrubbery. Nothing happens. After perhaps three minutes, a bicyclist passes: That reveals it's footage, and not a photograph. Later, people emerge from the front door and head out for the day. And then we see the stripes a video tape displays when it's being rewound, and hear voices discussing it. The shot was watching, and now it is being watched.

It was on a tape left at the door of Anne and Georges Laurent (Juliette Binoche and Daniel Auteuil). They have a 15-year-old son, Pierrot (Lester Makedonsky). Georges hosts a public television talk show about books. She has a job in publishing. The walls in their home are lined with books, and the rooms filled with computers, editing equipment, all the tools of virtual labor.

The mysterious video is maddening. Others arrive, some are accompanied by childish drawings: A black and white cartoon head, with a slash of red blood at its mouth or neck. Who sends them? What message do they contain? Georges and Anne have lived comfortably behind their shrubbery for years, in what seems a stable marriage. Friends often come for dinner and good conversation. Their lives proceed on share assumptions. Now this.

It introduces a wedge between them -- the small point a first, then forcing a wider separation. Georges says he knows nothing about the tapes. We believe him. But Anne knows him so well that she senses they make him uncomfortable about something. He has secrets, perhaps even from himself. He grows unreasonably irritated by her questions. She discovers him withholding information.

Juliette Binoche, that actress of perfect tone, modulates Anne's feelings realistically. She doesn't become hysterical, simply offended. She regards Georges, and we see she knows him well. He may be hiding nothing, but i that case, he is nevertheless hiding it. Daniel Auteuil seems almost like a child found out at something.

I'll be brief. Other tapes arrive, suggesting Georges drive to a particular address and knock on a particular door. There he meets Majid (Maurice Benichou), a man about his age. They haven't seen one another since both were five or six. This was the man sending the tapes? Majid says he knows nothing about it. We believe him. We really do. Georges conceals details of his visit from Anne. Why? He asserts that Majid must be the source of the tapes. Then he must know Majid has a reason.

One subdued night in their bedroom, Anne regards him and asks simply, "What did you do to him?" Does Georges know?" I will let you discover how the two men knew each other as children. Whatever happened, it is still there in the air between them.

Haneke surrounds this mystery with the details of everyday life. Dinner parties, meetings at the office, meal preparation, tapings of the TV show, a lunch between Anne and a mutual friend, a visit by Georges to his elderly mother. Problems with Pierrot, a teenager who is sulky and distant in the way that teenagers are when they have little to complain about except their discontent. Pierrot frightens them by being missing all night. The police are called in. Pierrot's disappearance is explained. The police leave. Georges doesn't want to press the matter of the tapes with the police. His wife believes he protests too much.

We ask ourselves: Is the real mystery not who is sending the tapes, but how they cause Georges to feel? The focus shifts from an outside threat to one hidden in his character. Haneke's attention is on the couple forced apart, not on the source of the tapes and drawings. Indeed, when we discover the origin of the bloody mouth and neck images, it does nothing, really, to suggest Majid sent them. That's largely because Maurice Benichou, the actor playing Majid, does such a convincing job of playing innocence. To repeat: We believe him.

Haneke, a masterful Austrian whose "The White Ribbon" won Cannes 2009, is a meticulous filmmaker. His camera is precisely placed, and he firmly controls what we see and how we see it. Point of view is all-important. Background images of TV news may be relevant. We learn from Georges of a long-suppressed incident in 1961, during Algerian demonstrations in Paris, when the bodies of 200 demonstrators were found floating in the Seine. How could this be forgotten? Has France hidden it in its memory?

A stationary camera is objective. A moving camera implies a subjective viewer, whether that viewer is a character, the director, or the audience. Haneke uses the technique of making the camera "move" in time, not space. His locked-down shots are objective. When they're reversed on a VCR, they become subjective. Likewise shots within the Laurent house sometimes seem to be objective. This is underlines by the fact that some of the tapes seem to have been shot from positions that must have been in full view. A tape taken within Majid's apartment, for example. If Majid didn't make it, who did? There's a reverse shot in Majid's apartment, showing the shelves where a camera must have been hidden to film the video. If you advance through it a frame at a time, on the bottom shelf you'll see in plain view what could be a camera lens, or maybe not. It seems too large.

Someone knows something. Georges may suspect what it is. It refers to his fifth year: How much do we recall or understand from then? Majid knows what it is. His grown son (Walid Afkir) may know, but says not, and he is also convincing. Given the Law of Economy of Characters, there is only one remaining player: Pierrot, the son. What could he possibly know, and how could he have learned a secret probably not clear even to his father, who has certainly never discussed it with him.

Yet the son, too, seems ruled out. Everyone seems ruled out. In an interview on the DVD Haneke is pleased by confounding our expectations. Those raised on the mainstream cinema, he says, are accustomed to an ending that resolves things, "so they can leave the film and forget it." He discusses many explanations for "Cache," and points out none are necessary.

Yet there is the film's final shot, which has been so much discussed, showing two characters meeting who shouldn't know one another. What does that mean? Does it solve anything? Haneke is delighted that he constructed the shot so about half of all viewers fail to even notice them on a large canvas filled with extras. That works for him, too. Now I call your attention to the shot I missed the first time through. You will find it on the DVD, centering around 20:39. You tell me what it means. It's the smoking gun, but did it shoot anybody?

POPULAR BLOG POSTS
QQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQ
josh freedman • 5 years ago
the sender of the tapes is irrelevant. This film attempts to portray how France (through Georges) has dealt with its uncomfortable past with the Algerians (through Majid). France hid the fact they killed and threw the bodies of Algerians into the river in 1961. The tapes, rewind that memory that France/Georges has tried to forget. Majid (allegory of Algeria) attempts to get Georges/France to take responsibility for his actions (getting Majid orphaned/killing of Algerians). Georges hides behind his words while never actually lying - just shading responsibility - like the French government. Even when Georges tells the truth, he is literally in the dark. Like the French had done, they were too coward to take responsibility in public.

22 
•Reply•Share ›
Avatar
Sajjad Saberi  josh freedman • 7 months ago
very nice and pertinent review. thnx

4 
•Reply•Share ›
Avatar
Stacy_C • 6 years ago
OK, curiosity roused. What is the smoking gun scene — anyone?

12 
•Reply•Share ›
Avatar
dougholden  Stacy_C • 6 years ago
As seen from a download and at around 19:30 there's a dark interior shot stalking what appears to be the child Majid coughing up blood into a sink... pointing to the possibility that Georges wasn't lying, that the family is the victim of a terroristic plot of revenge; the smoking gun? Still, it doesn't really point to such resolution for me. It does serve to further compound the element of (mis)trust, which is so beautifully orchestrated throughout the film on many social levels and between every character.

10 
•Reply•Share ›
Avatar
TSam  Stacy_C • 5 years ago
In the final scene Pierrot and Majid's son are seen talking outside the school.

6 
•Reply•Share ›
Avatar
Etienne Grosbois  TSam • 5 years ago
Do you know Michael Haneke (the director) wrote a dialogue for the final scene between Pierrot and Majid's son, and that is what the actors are saying in this shot. But he never told anyone else what is said in this dialogue. Except the actors, of course.

27 
•Reply•Share ›
Avatar
Doug Roberts  Stacy_C • 6 years ago
It looks like a scene where the main character picks a takeaway menu off the windscreen of his car. But I can't see anything but that in it.

1 
•Reply•Share ›
Avatar
Claude  Stacy_C • 4 years ago
I'm not sure why Roger called it a smoking gun scene, but this is what happens. The scene that starts at 20:39 begins with a character saying, "Sitting right at the far end, near the mirror." The previous scene was of Georges and Pierrot, with Pierrot sitting right at the far end of the shot, near the car's passenger mirror.

So the dialogue points to Pierrot, but with what intent?


•Reply•Share ›
Avatar
Bill  Stacy_C • 6 years ago
He said that it was at a certain point on the DVD and an article took a screenshot of the movie at that time and saw nothing. I tried looking it up and no one knows what he saw. Still a great movie.


•Reply•Share ›
Avatar
Alex Robinson  Bill • 3 years ago
Focus on the shot. then the beginning of the next scene. The man is saying "Sitting right at the far end, near the mirror." as he begins his story. If you go back to the shot of them in the car, the son is on the right next to the wing mirror and is "hidden" from view. his son is most likely sending the tapes, maybe with Majid's son as an accomplice. The son is like his father, both very clever for their young age and manipulative.

3 
•Reply•Share ›
Avatar
Cathal Carolan  Bill • 6 years ago
Well that wasn't a very good article then! Watch the scene and keep your eye on the roof of Daniel's car.


•Reply•Share ›
Avatar
Hachiiiko  Cathal Carolan • 5 years ago
Are you referring to the little fin? It's a radio antenna, not uncommon on cars like Georges'.


•Reply•Share ›
Avatar
Balasubramanian Ganesan • 6 years ago
I watched this movie and at the end of it, have an empty feeling. I was and am still unsure after a few days whether it was really worth my time. While there are many questions that arise, I've just been asking "so?" Relationships always go up and down no matter what happens and which type it is -friendship, marriage, parent-child, you name it. Objectively reviewing it, I felt this movie had nothing to offer and is very forgettable.

13 
•Reply•Share ›
Avatar
Jay Dee  Balasubramanian Ganesan • 2 years ago
It's about the massacre of Algerians....


•Reply•Share ›
Avatar
ev • 6 years ago
http://clumtrops.tumblr.com...

My amateur analysis/speculation about Roger Ebert's smoking gun

7 
•Reply•Share ›
Avatar
Garnet70  ev • 5 years ago
Your link is dead. Please repost your analysis..

1 
•Reply•Share ›
Avatar
mdsdavis • 5 years ago
I really don't enjoy films that are open to the viewer's interpretation. My interpretation is that I lost 2 hours that I won't get back, and that is not something to be cherished. Georges may have felt guilty simply because he's a decent human being, or because of his upbringing, but he was right - he had nothing to feel guilty about. Now that's out of the way, what's left? Not much.

2 
•Reply•Share ›
Avatar
Lior1209  mdsdavis • 4 years ago
I've been thinking quite a bit about this topic of "what's the value of open-endedness?". The conclusion I came to was that if a film manages to compel the viewer to ponder its themes and loose ends, it succeeded. For me at least, Caché succeeds big time, and also works great as simply a superb thriller.

The question to ask about open-ended films is this-do you want to think about it? That's the thin line that separates 2001: A Space Odyssey and Caché from The Brown Bunny and 9 Songs.

4 
•Reply•Share ›
Avatar
Cole Robert Heideman  mdsdavis • 3 years ago
"I don't want to think when I look at a piece of art"

2 
•Reply•Share ›
Avatar
mdsdavis  Cole Robert Heideman • 3 years ago
I don't view films as pieces of art.


•Reply•Share ›
Avatar
Cole Robert Heideman  mdsdavis • 3 years ago
haha ok. You're absolutely wrong not to, but I'll leave it alone.

2 
•Reply•Share ›
Avatar
Jay Dee  mdsdavis • 2 years ago
Films ARE ART.....it's not called the 7th art for nothing....

1 
•Reply•Share ›
Avatar
Maynard M. • 3 years ago
Before the scene with blood boy, there is a shot from inside the house looking through a window down on the street, probably taken from the son's room (probably taken from the boy himself...??). That is what I see on my German DVD at around 20:39. And I guess that was what Ebert meant.

1 
•Reply•Share ›
Avatar
dre7861 • 4 years ago
I went back and watched the scene that Roger was talking about. It's a grainier film stock and seems to me to represent Georges' memory of being in his parents house. As the camera moves forward, you can hear a retching sound. The camera turns towards a large window where Majid as a child is sitting with his back turned to us. He then becomes aware of a presence there and turns towards the camera. He has blood smeared across his lower face, in his hand is something white that is blood smeared and there are longs strands of blood dangling from his mouth. I watched it several times and could not decide what was the white thing in his hand. I thought it might be some sort of wadded up paper that he coughed the blood into but to me it had a rubbery look to. There is an earlier similar flashback scene at around 13:24, which also shows the young Majid turning surprised with a blood smeared face but this time no with object in his hands. Clearly Majid is coughing up blood although Georges says that he made that up to get his parents to send Majid away. I'm not quite sure what Roger saw that made him thing it was a smoking gun. Alas we will never know.

All in all I liked this film. It has a quiet intensity that I found riveting. Despite that I have no clue who sent the tapes and the creepy drawings; and if Majid and/or his son had other motives. I also can't explain why the son suddenly becomes very hostile to his Mother when they seem to be getting along fine at the beginning of the film.Additionally we are left with the questions of whether Anne was being unfaithful to her husband - the scene in the cafe seems to indicate yes and what are we to make of Georges insisting that Anne send Pierre and his wife home. After the startling second scene with Majid, why didn't Georges call the police. What are we to make of the African guy that gets into an argument with Georges? What was the connection between Pierrot and Majid's son? The son definitely seeks out Pierrot but their conversation seems friendly even lighthearted. This film deliberately provides no answers to these questions, although one can guess. But I think that uncertainty is what gives the film its strength.

1 
•Reply•Share ›
Avatar
bra jkishor tiwary • 5 years ago
george sending tapes himself , when at thier chilhood someone (new parrents) took majid , george was shooting at distant

1 
•Reply•Share ›
Avatar
P.K. Hunter • 7 months ago
All of the metaphors about Algeria/France, and the deep stuff about 'blame and conscience' are cool. Got it. But, tapes were sent and they led to consternation. Painfully evoking the angst in the viewers. It's idiotic to suggest that "who sent is irrelevant". It absolutely is. Perhaps the metaphors would have been more strident if the 'mystery' was resolved, or some clues given. In the absence of that this otherwise interesting (but far too slow, and I like slow burns in general) is just plain farty.


•Reply•Share ›
Avatar
Joel • 4 years ago
Michael Haneke's Code Unknown opens with a little girl backing up to a wall and cowering down in a facetious and fragile position. Then her classmates offer interpretations: "Imprisoned" -- the girl shakes her head; "Alone" -- the girl shakes her head; "Sad" -- the girl shakes her head. The children grow more and more frustrated, tugging on their cheeks in concentration, and the girl looks blank. We cut to the opening credits and never find out the word that she was miming. Haneke breaking the fourth wall?


•Reply•Share ›
Avatar
This comment was deleted.

Avatar
CanadianSniper  Guest • 6 years ago
Most liked Haneke's first Funny Games better than his American shot-for-shot remake


•Reply•Share ›
−
Avatar
Giorgi • 5 years ago
I think Roger's hint on the smoking gun is simply a joke, once again emphasizing our (viewers) affirmed nature of seeking details that solve the whole mystery. There is no smoking gun but anyway, neither a gun, nor a cannon would make a difference here. That's the point of the film. Roger gives us a self test for our perception. I love it!


•Reply•Share ›
ALSO ON ROGEREBERT.COM
Joker Movie Review & Film Summary (2019) | Roger Ebert
174 comments  2 days ago
Avatar
Saul Till — You have no idea how bored people are of hearing you guys complaining about 'SJWs' all the time. Every comment section, even for films like this, where there is literally no justification to refer to them, you drone on and on nevertheless.You are worse than the worst SJWs - because there are more of you, because you're even more convinced everyone is desperate to hear your opinion and because you're(somehow) even whinier.

The Load Movie Review & Film Summary (2019) | Roger Ebert
3 comments  5 days ago
Avatar
glazed_ham — Harmonizing so much weighty thematic and symbolic content is a major feat. And "Sorceror" was such a haunting movie – it will be interesting to see talented filmmakers take the premise in a new direction. In short, this is going at the top of my must-see list.

Tigers Are Not Afraid Movie Review (2019) | Roger Ebert
1 comment  10 days ago
Avatar
Donald Simmons — Saw this tonight in Toronto with Lopez being interviewed by del Toro afterwards. Tremendous film and the Q&A was great.

Venice 2019: Roman Polanski's J’Accuse | Festivals & Awards | …
39 comments  3 days ago
Avatar
Adam Zanzie — Polanski is not a child rapist. Yes. he committed statutory rape by having sex with a thirteen-year-old girl, but the psychologists in Chino prison came to the conclusion that he was a sane person, not a pedophile who goes around attacking children. Obviously, what he did to Samantha was wrong, but the reason people defend him is because they believe he's served his punishment already. It doesn't make anyone indecent to watch his movies, and it certainly doesn't make anyone decent to boycott them. A truly insufferable idiot who complains about Polanski is political commentator Mark Dice, who made a video (which he later deleted...) in which he ranted about the "Hollywood liberals" who gave Polanski his (well-deserved, I might add) standing ovation at the Oscars, and then attempted to divorce Harrison Ford from that pack by claiming that Ford looked "absolutely disgusted" onstage after announcing Polanski as the winner. Mr. Dice is unaware of a special trip which Harrison Ford took to France after that telecast... and Mr. Dice is also hilariously unaware of, um, a little 80's movie called "Frantic". I have always believed that boycotting Polanski's movies smacks of self-righteousness. Why? Check out Samantha Geimer's memoir. She sets the record straight. I recommend it to *everyone* who ever wants to engage in this debate.

Powered by Disqus
Subscribe
Add Disqus to your siteDisqus' Privacy Policy