என் எழுத்துக்களின் மூலம் நான் ஒழுங்கற்றவனைப் போல் தெரிந்தாலும் கடும் ஒழுங்கைக் கடைப்பிடிப்பவன். என்னோடு பழகியவர்களுக்கு அது தெரியும். அது நல்லதோ கெட்டதோ, இப்படி ஒழுங்கைக் கடைப்பிடிப்பது எனக்கு வசதியாக இருக்கிறது. அதனால் ஒழுங்கைக் கடைப்பிடிப்பதுதான் அறம் என்றெல்லாம் உளற மாட்டேன். ஒருவர் ஒழுங்கற்று இருப்பதுதான் அவருக்கு வசதியாக இருந்தால் அது அவரைப் பொறுத்தவரை நல்லதுதான். சரி, அப்படி நான் கடைப்பிடிக்கும் ஒழுங்குகளில் ஒன்று, ஒரு புத்தகத்தைப் படிக்க எடுத்தால் அதை முடித்து விட்டுத்தான் அடுத்த வாசிப்புக்கான எழுத்தை எடுப்பேன். இப்போது அப்படி நான் படித்துக் கொண்டிருப்பது ஹாருகி முராகாமியின் நோர்வேஜியன் வுட்.
இதில் இன்னொரு பிரச்சினை என்னவென்றால், வாசிப்பையும் நான் மற்றவர்கள் போல் செய்வதில்லை. புத்தகத்தில் குறிப்பிட்டுள்ள ஓவியம், இசை, சினிமா பற்றிய குறிப்புகளை எடுத்து அதைப் பார்த்த பிறகே அடுத்த வாக்கியத்துக்குச் செல்வேன். ஆனால் இதே பாணியை நீங்கள் என்னுடைய ராஸ லீலாவை வாசிக்கும் போது பின்பற்றினால் அந்த நாவலை உங்கள் வாழ்நாளில் வாசித்து முடிக்க முடியாது. அதில் நான் குறிப்பிட்டுள்ள சினிமா, இசை, நாவல் பற்றிய குறிப்புகளை பார்த்து, கேட்டு, வாசித்து முடிக்க ஒருவருக்குப் பல ஆண்டுகள் பிடிக்கும். அப்படியானால் உனக்கு மட்டும் எப்படி முடிந்தது, நீ பெரிய கொம்பா என்று என்னைக் கேட்க மாட்டீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். கேட்டால் என் பதில்: ஆம், கொம்புதான். எப்படியென்றால், நான் என் உறவினர்களின், நண்பர்களின் ஜனன, மரண, திருமண நிகழ்வுகளுக்குச் செல்வதில்லை. தொலைக்காட்சி பார்ப்பதில்லை. பார்த்ததே இல்லை. வேறு எவ்வகையிலும் ஒரு நிமிடத்தைக் கூட வீணடிப்பதில்லை. எனவே ஒரு சராசரி மனிதரின் நாளை விட என்னுடைய நாள் மிக மிக நீண்டது. அதனால்தான் பிறரால் பல பத்தாண்டுகளில் கூட முடிக்க முடியாத அத்தனையையும் ராஸ லீலாவில் உள்ளடக்க முடிந்தது. (திரைப்பட விழாக்களில் ஒரு நாளில் ஆறு சினிமா பார்ப்பது வழக்கம்.)
விஷயத்துக்கு வருகிறேன். இப்படியாக நான் ஹாருகி முராகாமியின் நோர்வேஜியன் வுட் நாவலைப் படித்துக் கொண்டிருக்கும் சமயத்தில் இன்று காலை ஜி. குப்புசாமி இந்த வார நியூயார்க்கரில் வந்துள்ள ஒரு சிறுகதையைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டு அதை அவசியம் படித்துப் பார்க்கும்படி கூறினார். கதையின் பெயர் To the Moon and Back. எழுதியவர் Etkar Keret. கதையைப் படிக்க விரும்புவோருக்காக கீழே இணைப்பு:
http://www.newyorker.com/magaz…/…/10/03/to-the-moon-and-back
விஷயத்துக்கு வருகிறேன். இப்படியாக நான் ஹாருகி முராகாமியின் நோர்வேஜியன் வுட் நாவலைப் படித்துக் கொண்டிருக்கும் சமயத்தில் இன்று காலை ஜி. குப்புசாமி இந்த வார நியூயார்க்கரில் வந்துள்ள ஒரு சிறுகதையைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டு அதை அவசியம் படித்துப் பார்க்கும்படி கூறினார். கதையின் பெயர் To the Moon and Back. எழுதியவர் Etkar Keret. கதையைப் படிக்க விரும்புவோருக்காக கீழே இணைப்பு:
http://www.newyorker.com/magaz…/…/10/03/to-the-moon-and-back
குப்புசாமி சொன்னால் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்வேன். ஆதலால், நோர்வேஜியன் வுட்டைக் கொஞ்சம் ஒதுக்கி வைத்து விட்டு நியூயார்க்கர் கதையை வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். இதைத்தான் நான் ஸீரோ டிகிரியிலும் எக்ஸைலிலும் எழுதி விட்டேனே? எக்ஸைல் பக்கம் 26. வெறும் அரைப் பக்கம்தான் இருக்கும். அதில் ஒரு நாவலே இருக்கிறது. இதையெல்லாம் நான் பக்கம் பக்கமாக வர்ணித்து, விவரித்து எழுதினால் எக்ஸைல் பத்தாயிரம் பக்கத்தைத் தாண்டி விடும். நான் வெறுமனே நாவலுக்கான குறிப்புகளையே நாவலாகக் கொடுத்திருக்கிறேனோ என்று மற்ற எழுத்தாளர்களின் படைப்புகளைப் படிக்கும் போது தோன்றுகிறது.
இதனால்தான் என் எழுத்து சர்வதேசத் தளத்துக்குப் போக வேண்டும் என்று தீவிரமாக நினைக்கிறேன். எழுதும் போது நான் தமிழ் வாசகர்களையோ சர்வதேச வாசகர்களையோ மனதில் கொள்வதில்லை. ஏற்கனவே சொல்லியபடி, கடவுளிடம் நான் நிகழ்த்தும் உரையாடல்களே என் புனைகதைகள். பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஒரு கேரளப் பல்கலைக்கழகத்தில் ஒரு மாணவன் நீங்கள் ஏன் எழுதுகிறீர்கள் என்று கேட்டபோது முன்பின் யோசிக்காமல் ஒரு பறவை பறப்பது போல் எழுதுகிறேன்; அவ்வளவுதான் என்று பதில் சொன்னேன். இன்னமும், இப்போதும் அதுதான் பதில். என்றாலும், என் புனைகதைகளை ஒரு வாசகனாகப் படித்துப் பார்க்கும் போது, ஒரு வாசகனாக சர்வதேச இலக்கியத்தில் பயணிக்கும் போது என் எழுத்து தமிழ்நாட்டு எல்லைக்குள் புரிந்து கொள்ளப்படுவதை விட சர்வதேசத் தளத்தில் வாசிக்கப்படுவதுதான் உசிதம் என்று கருதுகிறேன். அவர்கள்தான் அதை இன்னும் அதிகமாகப் புரிந்து கொள்ள முடியும் என்று தோன்றுகிறது.
இப்போது இந்த எட்கார் கெரட்டைப் படிக்கும் போது இதை நாம் முன்பே எழுதி விட்டோமே என்று தோன்றியது. அப்போது முதல் ஒரு பரவசமான உணர்வும் தொற்றிக் கொண்டது. இந்தக் காரணத்தினால்தான் என் எழுத்து ஆங்கிலத்துக்குப் போனால் அது ஓரான் பாமுக்கைப் போலவும், ஹாருகி முராகாமியைப் போலவும் கொண்டாடப்படும் என்று சொல்லி வருகிறேன்.
இப்போது இந்த எட்கார் கெரட்டைப் படிக்கும் போது இதை நாம் முன்பே எழுதி விட்டோமே என்று தோன்றியது. அப்போது முதல் ஒரு பரவசமான உணர்வும் தொற்றிக் கொண்டது. இந்தக் காரணத்தினால்தான் என் எழுத்து ஆங்கிலத்துக்குப் போனால் அது ஓரான் பாமுக்கைப் போலவும், ஹாருகி முராகாமியைப் போலவும் கொண்டாடப்படும் என்று சொல்லி வருகிறேன்.
http://www.newyorker.com/magazine/2016/10/03/to-the-moon-and-back
FICTION OCTOBER 3, 2016 ISSUE
TO THE MOON AND BACK
By Etgar Keret
PHOTOGRAPH BY ANDREW B. MYERS FOR THE NEW YORKERAUDIO: Etgar Keret reads.
I celebrate the kid’s birthday the day after. Always the day after or the day before, never on the actual date. Always the same shit. Why? Because his honor the judge decided that the kid has to be with his mommy on his birthday, even if she’s a bitch and a liar who fucks every jerk who smiles at her at work. Daddy is less important.
Lidor and I go to the mall together, not for a present; the last time I was in a duty-free shop, I bought him a remote-control multicopter drone. Eighty-nine dollars—eighty-nine!—and they didn’t even put batteries for the remote in the box. So we’re going to the mall to pick up some batteries, but I tell Lidor that it’s to have fun. What can I tell him? Not only did Daddy bring his present a day late but he didn’t even check to see if there were batteries inside? No way.
The bitch. Yesterday I say to her, Let me come to the party, just for ten minutes. To give the kid a kiss, take a shot of him with my cell when he blows out the candles, and then I’ll leave. But she starts with the threats and the restraining orders, texts her boyfriend, the law clerk, while she’s on the line with me—I can actually hear her tapping—and says that if she sees me anywhere near the building she’ll make my life hell.
Lidor wants us to fly the drone first and then go to the mall, but there are no batteries in the remote, and I don’t want to tell him that, so I say, We’ll go to the big candy store on the third floor, the one with the SpongeBob SquarePants helium balloons and the lady with yellow teeth who yells, “Come in! Come in! Buy candy for the little boy,” and I’ll buy him another present there, whatever he wants.
Lidor says, The mall’s great, but first the drone. I lie to him, tell him that the mall closes early. Luckily for me, he’s still young enough to believe.
Three in the afternoon and the mall is packed. To be with him for his birthday, I had to take half a day off work. Judging by how mobbed the mall is, I must be the only person in this country who works. But Lidor, what a sweet kid, he laughs all the time, never whines, not even when we have to wait in line forever to get inside.
At the escalator, he wants to go up the down side, for the fun of it, and I go along with him. It’s a good workout for both of us. You have to run as fast as you can so you won’t be dragged down, have to strain the whole time not to fall on your ass. Just like in life. A hunchbacked old lady who is coming down tries to argue with us, asks why we don’t go up the regular way, like everyone else. She’ll be in her grave in another minute, and this is what bothers her? I don’t even answer her.
When we get to the candy store on the third floor, the lady with yellow teeth isn’t there, only a pimple-faced teen-ager, as thin as a chopstick. I say to Lidor, “Pick out whatever you want. But only one thing, O.K.? And whatever it is, even if it costs a million shekels, Daddy will buy it for you, promise. What does Lidor want?”
The kid is excited, walks around the store like a junkie in a pharmacy, looks at the shelves, picks things up, tries to decide. Meanwhile, I use the time to buy AAA batteries. Pimple-Face doesn’t ring them up on the register, even though I wave the money in front of him. “What are we waiting for?” I ask.
“For the kid to decide,” he says, and pulls a string of gum out of his mouth. “I’ll ring them up together.” And, before I can say anything, he starts playing with his cell.
“Do them separately, man,” I insist, shoving the batteries into the bag with the drone. “Before the kid comes over. It’s a surprise.” Pimple-Face rings them up, and the cash-register drawer springs open with a ding. He doesn’t have small bills to make change for me, so he loads me down with coins.
Just then, Lidor comes over. “What did you buy, Daddy?”
“Nothing,” I say. “Just some gum.”
“Where is it?” Lidor asks.
“I swallowed it.”
“But it’s bad to swallow gum,” he says. “It can stick to your stomach.”
Pimple-Face gives a stupid laugh.
“You want a present or what?” I say, changing the subject. “Come on, pick out something.”
“I want that,” Lidor says, pointing to the cash register. “So I can play with Yanir and Lyri, like we have a candy store.”
“They don’t sell the cash register,” I say. “Pick out something else.”
“I want the cash register,” Lidor persists. “Daddy, you promised.”
“I said to pick out something that’s for sale.”
“You’re a liar!” Lidor yells and kicks my leg as hard as he can. “Just like Mommy says. You’re all talk.”
The kick hurts, and, when something hurts me, I get pissed off. But today I manage to control myself. Because I love my son more than anything else in the world, and today’s a special day, his birthday. I mean, the day after his birthday. The bitch.
“How much do you want for the cash register?” I ask Pimple-Face, as cool as can be.
“What are you, six years old?” he says with a crooked smile. “You know it’s not for sale.” He says “six years old” as if Lidor were a moron or something, and I realize now that he’s trapped me. I have to choose a side—either I’m with him or I’m with Lidor.
“A thousand shekels,” I say and extend my hand. “We shake on it now, and I go down to the A.T.M. and come back with the money.”
“It’s not mine,” he says, squirming. “I just work here.”
“So whose is it?” I ask. “The lady with yellow teeth?”
“Yes,” he says, nodding. “Tirza.”
“So get her on the phone,” I say. “Let me talk to her. For a thousand shekels, she can get a new register. A better one.”
Lidor looks at me like I’m some kind of a superhero. There’s nothing greater than to have your kid look at you that way. It’s better than a vacation in Thailand. Better than a blow job. Better than punching someone who has it coming. “Go ahead, call her,” I say and give him a little push. Not because I’m angry. For the kid.
He taps in the number and walks away from us, half whispering into the phone. I follow him wherever he goes, Lidor behind us. He looks happy. He was already happy earlier, when I picked him up, but now he’s flying.
“She says no,” Pimple-Face tells me and shrugs as if the word had come from God.
“Give her to me.” I gesture with my hand.
“She says stores don’t sell their cash registers,” he says. I grab the phone away from him. That makes Lidor laugh. Daddy’s making Lidor laugh.
“You’ll feel a pinch and then a burn.”Share
Tweet
Buy a cartoon
“Tirza,” I say. “Hi, this is Gabi, a good customer of yours. You don’t recognize the name, but you’d know my face in a second. Listen, I need you to help me out here. A thousand shekels—you not only buy a new register, but I owe you a favor.”
“And where the fuck will we ring up the thousand?” Tirza asks on the other end of the line. She’s in a noisy place; I can hardly hear her.
“So you don’t ring it up,” I say. “What am I, the Tax Authority? A thousand shekels straight into your pocket. Come on, what do you say?”
“Put him on the phone,” she says impatiently.
“The teen-ager?” I ask.
“Yes,” Tirza says, starting to sound angry. “Put him on.”
I hand the phone to Pimple-Face. He talks to her for a minute, then ends the call. “She says no,” he tells me. “Sorry.”
Lidor takes my hand. “Cash register,” he says in his most serious voice. “You promised.”
“Two thousand,” I say to Pimple-Face. “Call her back and tell her I’ll give her two thousand, a thousand now and another thousand tomorrow.”
“But—” Pimple-Face starts.
“I can’t take out more than a thousand at a time,” I interrupt him. “I’ll bring the other thousand tomorrow morning. Don’t worry, I’ll leave you my driver’s license as a guarantee.”
“She told me not to call anymore,” he says. “She’s sitting shivah for her father. She doesn’t want to be disturbed.”
“Sorry for your loss,” I say, putting a consoling arm around his shoulder. “So think about it. Two thousand is a lot of money. If she finds out later that I offered it and you said no, she’ll tear you a new one. Listen to a grownup—it’s not worth getting into trouble over a small thing like this.”
I press the bottom of the cash-register drawer and, bam, it opens. It’s a trick I learned when I worked at the Burger Ranch, after the Army. “Take out the money,” I tell him, but he doesn’t move, so I collect the money for him and stick it into the front pocket of his jeans.
“Stores don’t sell their cash registers,” he says.
“Who cares,” I say. “Trust me, it’s a sweet deal. Wait here for me, and I’ll be back in five minutes with a thousand shekels so the bills in your pocket don’t get lonely.”
Before he can answer, I take Lidor by the hand and go down to the A.T.M. Sometimes the machine gives me problems, but today it spits out the thousand in blue two-hundred-shekel bills without arguing.
When we get back, a sweaty fat guy with a mustache is talking to Pimple-Face. I know him, he owns the frozen-yogurt stand next door. When Pimple-Face sees us come in, he points at me. I wink at him and put the thousand on the counter. “Here,” I say. Pimple-Face doesn’t move. “Come on, take it already! Lighten up!” I pick the bills up and try to shove them into his pocket.
“Leave him alone,” Fat Guy says. “He’s just a kid.”
“I can’t,” I say. “I promised my son. Today’s his birthday.”
“Happy birthday,” Fat Guy says and tousles Lidor’s hair without even looking at him. “Want some ice cream, buddy? A present from me—a cup of ice cream with whipped cream and chocolate syrup and gummy bears on top.” The whole time he’s talking his small eyes stay fixed on me.
“I want the cash register,” Lidor says, moving away from him and pressing up against me. “Daddy promised.”
“What will you do with a cash register?” Fat Guy asks but doesn’t wait for an answer. “We have one, too, but only because the tax people make us use it. It’s not good for anything. It just makes noise. What do you say—let Daddy take you to the computer store on the second floor and buy you an Xbox instead. For a thousand shekels, you can get the best one, with Kinect and everything.”
I don’t say anything. I actually like the idea. It’ll save me a lot of trouble here, and later, too, with Lilia, when I take him back home. Because the minute Lilia sees the cash register, she’ll start carrying on.
“So what do you say?” Fat Guy asks Lidor. “Xbox is the best. Races, chases, whatever you want.”
“Cash register,” Lidor says, hugging my legs tightly.
“Look at what an angel he is,” I say and try to hand the money to Fat Guy. “Help me make him happy on his birthday.”
“It’s not my store,” Fat Guy protests. “I don’t even work here. I’m just trying to help—”
“But you’re not.” I move so close to him now that my face almost touches his.
“I have to go back to the store.” Fat Guy shrugs and says to Pimple-Face, “If he tries anything, call the police,” and leaves. A real hero.
I put the thousand shekels on the counter, unplug the register, and start rolling up the cord, and, when Lidor sees that, he claps his hands.
“I’m calling the cops,” Pimple-Face says, and begins punching in numbers. I grab the phone away from him again.
“Why?” I say. “It’s his birthday today. Everyone’s happy, don’t ruin it.” Pimple-Face looks at his phone, which is in my hand, then at me, and runs out of the store. I put Pimple-Face’s phone on the counter and pick up the register. “Now we’ll leave here fast,” I say to Lidor, my voice cheerful, as if this were a game. “We’ll go back home and show Mommy what you got.”
“No,” Lidor says, stamping his feet. “First we fly the helicopter and then we go home. You promised.”
“Yes,” I say in my gentlest voice. “But the cash register is heavy. Daddy can’t carry it and fly the helicopter at the same time. Now the register and tomorrow, right after school, we’ll go fly the helicopter in the park.”
Lidor thinks for a minute. “Now the helicopter,” he says. “And tomorrow the cash register.” And right then, just in time, Pimple-Face comes running back into the store with a security guard.
“What do you think you’re doing?” the guard says. He’s a short, hairy guy, looks more like a pinscher than like a security guard.
“Nothing.” I give him a wink and put the cash register back in place. “Just trying to make the kid laugh. It’s his birthday today.”
“Happy birthday, kid,” the guard says to Lidor, as if he couldn’t care less. “Many happy returns. But now you and your father have to leave.”
“Yes,” Lidor says. “We have to go and fly the helicopter.”
In the park, Lidor and I play with the multicopter drone. The brochure says that it can fly forty metres high, but after about fifteen metres it can’t pick up the signal from the remote, its propeller stops spinning, and it falls. Lidor likes that.
“Who loves Lidor the most in the world?” I ask, and Lidor answers, “Daddy!”
“And how much does Lidor love Daddy?” I ask while the multicopter drone spins around him, and he yells, “A whole bunch!”
“Up to the sky,” I shout. “Up to the moon and back!”
My cell starts vibrating in my pocket, but I ignore it. It must be Lilia. Above us, the drone is getting smaller and smaller. In another second, it’ll be out of our field of vision and will fall. Then we’ll both start running across the grass and try to catch it, and if Lidor beats me to it again he’ll laugh that killer laugh of his. There’s nothing nicer in this stinking world than the sound of a kid laughing. ♦
(Translated, from the Hebrew, by Sondra Silverston.)
Etgar Keret is an Israeli writer. “The Seven Good Years” is his most recent book.
எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி
Poetry/prose/etc.,. © M.D.Muthukumaraswamy
Sunday, June 9, 2013
கலை, இலக்கியம் எனும் மாற்று அனுபவம் : அடோர்னோ | தத்துவம்
தியோடர் அடோர்னோ
தியோடர் அடோர்னோவின் “ Against Epistemology : A Metacritique. Studies in Husserl and the Phenomenological Antinomies (studies in Contemporary German Social Thought)” என்ற புத்தகத்தையும் “Aesthetic Theory” என்ற புத்தகத்தையும் இன்று இரண்டாவது முறையாக வாசித்து முடித்தேன். நாட்டுப்புறவியல் மற்றும் பழந்தமிழ் இலக்கிய ஆராய்ச்சியில் என்னுடைய ஆய்வுகள் பெரும்பாலும் அறிவுத்தோற்றவியல் (Epistemology) சார்ந்தவை என்பதினால் அடோர்னோவின் அறிவுத்தோற்றவியலுக்கு எதிரான சிந்தனை என்னை சதா வசீகரிக்கிறது. ஆனால் இக்கட்டுரை அறிவுத்தோற்றவியலின் அடிப்படைகளை எதிர்க்க வேண்டியதன் அவசியத்தை அடோர்னோ ஏன் வலியுறுத்துகிறார் என்பது பற்றியல்ல; அந்தப் பொருள் குறித்து தனியே வேறொரு கட்டுரை எழுத வேண்டும் . இந்தக் கட்டுரையில் அடோர்னோ உலகியல் வாழ்பனுபவத்திலிருந்து
வேறுபட்ட மாற்று அனுபவமாக கலை இலக்கியத்தைக் காணவேண்டும் என்று வலியுறுத்துவதின் தத்துவ அடிப்படைகள் என்னென்ன என்பதினை விவாதிக்க விரும்புகிறேன்.
அடோர்னோவின் ‘அழகியல் கோட்பாடு’ புத்தகம் ஐரோப்பிய நவீன கலை இலக்கிய இயக்கத்தினை தத்துவார்த்த அழகியலின்படி மறு உருவாக்கம் செய்கிறது. காண்ட், ஹெகல் ஆகியோரின் தத்துவார்த்த அழகியலை நவீன கலை இலக்கியங்களின் பார்வையிலிருந்து மறு உருவாக்கம் செய்யும் அடோர்னோ இந்த புத்தகத்தில் இரண்டு முக்கிய பிரச்சினைகளை கையாளுகிறார்; ஒன்று முதிர்ந்த முதலாளித்துவ சமூகத்தில் கலை/ இலக்கியம் உயிர் பிழைத்திருக்குமா என்ற ஹெகலிய கேள்வி சார்ந்தது; மற்றொன்று சமூக மாற்றத்தில் கலை இலக்கியத்தின் பங்கு என்ன என்ற மார்க்சீய கேள்வி சார்ந்தது. அடோர்னோ இந்தக் கேள்விகளையும் அவை சார்ந்த பிரச்சனைகளையும் கையாளும்போது காண்ட்டிய சிந்தனையான கலை வடிவசுதந்திரம் வாய்ந்தது, தன்னளவில் முழுமையானது, உலகியல் அனுபவத்திருந்து வேறு பட்ட மாற்று அனுபவத்தை வழங்க வல்லது என்ற கருத்தினை மீண்டும் வலியுறுத்துகிறார். அதே சமயத்தில் கலை இலக்கியங்களின் சமூக வரலாற்று யதார்த்தங்களின் உள்கிடக்கைகளை அவர் மறுப்பதில்லை. அதாவது கலை இலக்கியங்கள் சமூக வரலாற்று யதார்த்தங்களின் பிரதிபலிப்பு, போன்மை செய்தல் என்ற கொள்கையை மறுத்து கலை இலக்கியங்களின் சுதந்திரத்தன்மையினை பேணும் அடோர்னோ அதே சமயம் நவீன கலை இலக்கியங்களுக்கும் சமூக வரலாற்று யதார்த்தங்களுக்கும் இடையில் சிக்கலான உறவினை முன் மொழிகிறார். இந்த சிக்கலான உறவின் வேறொரு பரிமாணத்தையே நான் அடோர்னோவிடமிருந்து ‘கற்றது கவிதைகளினால் மனதிலாகும் உலகு’ கட்டுரைத் தொடருக்கு நான் சுவீகரித்திருக்கிறேன் என்று எனக்கு இப்போது புலனாகிறது.
நவீன கலை இலக்கியங்களை உலக வாழ்வியல் அனுபவங்களில் இருந்து மாறுபட்ட அனுபவத்தைத் தர வல்லமை வாய்ந்தவையாக ஆனால் அதே சமயம் சமூக யதார்த்தங்களை அணுகுவதற்கான, புரிந்துகொள்வதற்கான பார்வைகளைத் தரக்கூடியனவாக அணுகுவதற்கான அடோர்னோவின் தத்துவார்த்த அடிப்படைகள் என்ன? அடோர்னோ, நிறுவனமயமாகி எல்லா புரிதல்களுமே ‘பகுத்தறிவு’ (rationality), மற்றும் பல் வேறு வகைப்பட்ட அடையாளங்கள் (identities), தன்னிலையாக்க அமைப்புகள் ( subjectivities) ஆகியவற்றின் மூலம் மட்டுமே நிர்வகிக்கப்படுகையில் அவ்வகை நிர்வாகங்களின் அராஜகத்திலிருந்து தப்புவதற்கான வழியை கலை இலக்கியங்கள் காட்டுகின்றன என்கிறார். தத்துவ ஆய்வாளர்கள் அடோர்னோ இந்த சிந்தனை கோவைகளில் ஹைடெக்கரை பெரும்பாலும் ஒத்திருக்கிறார் என்று எழுதுகிறார்கள். ஹைடெக்கரும் பிரதிநிதித்துவ சிந்தனை (Representational Thinking) என்பது பரந்துபட்டதாகவும் எங்கும் விரவியிருப்பதாக விசனப்படுவதும் தன்னிலைகளையே (subjectivities) எல்லாவற்றையும் அளப்பதற்கான அளவுகோல்களாக பொதுவான கருத்தாக மாறியிருப்பதாகப் புலம்புவதும் அவர் எழுத்துக்களில் பல இடங்களில் படிக்கக் கிடைக்கின்றன என்றாலும் ஹைடெக்கரின் சிந்தனையும், அடோர்னோவின் சிந்தனையும் ஒன்றுதான் என்று நான் சொல்ல மாட்டேன். அவர்களுடைய சிந்தனைகளில் கலை இலக்கியங்களை தன்னளவில் சுதந்திரமானவையாக கணிப்பதில் ஒற்றுமை இருக்கிறது என்ற அளவில் மட்டுமே அவை உண்மை.
தவிர, அடோர்னோ கலை பகுத்தறிவிலிருந்து வித்தியாசமானது ஆனால் அதில் பங்கேற்பதும் கூட என்று ‘அழகியல் கோட்பாடு’ புத்தகம் முழுக்க பல இடங்களில் எழுதுகிறார். ஹெடெக்கர் கலை அனுபவம் பகுத்தறிவில் பங்கேற்பது என்பதை விட நேரடி உலக அனுபவத்தினால் பெறக்கூடியதிலிருந்து வேறுபட்டது என்பதையே அதிகமும் முன்வைக்கிறார். நிற்க
தன்னளவிலேயே சுதந்திரமான, முழுமையான, கலை வடிவமாக இலக்கியத்தை, குறிப்பாக கவிதையை அனுமானிக்கும் பார்வை ரஷ்ய வடிவவியல்வாதிகளிடம் உருவானது. சசூரிலிருந்து முக்ரோவ்ஸ்கி வரை தன்னளவில் முழுமையான, தன்னைத்தானே சுட்டுகின்ற, சுதந்திரமான மொழி வடிவங்களைப் பற்றிப் பேசியிருக்கிறார்கள். ஆனால் அடோர்னோ கலையின் வடிவ சுதந்திரம் என்று எழுதுவது இந்த மொழிரீதியான வடிவ சுதந்திரத்தினைப் பற்றி அல்ல. அடோர்னோவின் சிந்தனையைப் புரிந்துகொள்ள நாம் அவருடைய எதிர்மறை இயங்கியலை (Negative Dialectics) நன்றாக உள்வாங்கிக்கொள்ள வேண்டும்.
ஹெகலைப் போலவே காண்ட்டிய எதிரிணைகளான நிகழ்வு ( Phenomenon) மற்றும் அக இயக்கம் (Noumenon) ஆகியவை ஒன்றிலிருந்து ஒன்று வேறுபட்டதாகவோ, தூய்மையான தனித்துவம் உடையனவாகவோ, ஆழ்நிலை அனுபவங்களை (transcendental experiences) வழங்க வல்லனவாகவோ காண்ட் முன்வைப்பது போல இருக்க முடியாது என வாதிடும் அடோர்னோ அவைகளுக்கு இடையிலுள்ள உறவை ஒன்றோடு ஒன்று ஒப்புமை இல்லாதவை (nonidentical) என்று குறிப்பிடுகிறார். எந்தவொரு உண்மையான அனுபவமும் ஏற்கனவே தெரிந்த கருத்தாக்கமோ உள்ளுணர்வோ (a priori concept or an intuition) கற்பனையின் வழி அகவயமாகிற எந்திரத்தன்மை வாய்ந்ததாக இருக்க இயலாது. உண்மையான அனுபவம் என்பது எண்ணங்களையும் உணர்வுகளையும் தாண்டி நிகழக்கூடியதே ஆகும்.
ஒன்றோடு ஒன்று ஒப்புமை இல்லாதாவை என நிகழ்வினையும், அக இயக்கத்தினையும் அடோர்னோ விளக்குவதே அவருடைய பொருள்மையவாதத்தினை ஹெகலிய லட்சியவாதத்திலிருந்து வேறுபட்டவராக மாற்றுகிறது. எதிரிணைகளான நிகழ்வு- அக இயக்கம், தன்னிலை- பொருள், பகுத்தறிவு- யதார்த்தம் ஆகியனவற்றிற்கு ஹெகலைப் போலவே யூகபூர்வமான அடையளங்களையே (speculative identities) தரும் அடோர்னோ ஹெகலிடமிருந்து வேறுபட்டு இந்த அடையாளங்கள் நேர்மறையாக அடையப்பெறுவதில்லை என்கிறார். அதாவது மனித சிந்தனையின் அடையாளமும் ஒருமையும் தன்னோடு ஒப்புமையில்லாத பொருளுலகின் மேல் ஏற்றப்பட்டு அவற்றின் பன்முகத்தன்மையும் வித்தியாசங்களும் ஒடுக்கப்பட்டு அல்லது நிராகரிக்கப்பட்டு தன்னை நிலைநிறுத்திக்கொள்வதாகிறது. இந்த நிலைநிறுத்திக்கொள்ளுதல் பயன் மதிப்பினையும் (use value) பண்டமாற்று மதிப்பினையும் (exchange value) ஒன்றாகக் கருதக்கூடிய சமூக அமைப்பினால் உருவாகக்கூடியதாகும். இந்தக் காரணத்தினாலேயே ஹெகலின் நேர்மறை இயங்கியலையும் அது உருவாக்குகிற முரணியக்க பகுத்தறிவுவாதத்தையும் அடோர்னோ மறுதளிக்கிறார்.
ஆஸ்ட்விட்சுக்குப் பிறகு கவிதை எழுதுதலே சாத்தியமில்லை என்று சொன்ன அடோர்னோவின் அழகியல் கோட்பாடு கலை இலக்கியத்திற்கென தனித்துவத்தை வழங்குவதற்கான காரணம் அந்த தனித்துவத்தின் மூலம் மனித சுதந்திரத்திற்கான வழியை கண்டடையலாம் என்பதுதான். தன் எதிர்மறை இயங்கியலின்படி கலை இலக்கியத்தினையும் சமூக யதார்த்தத்தையும் ஒன்றோடு ஒன்று ஒப்புமையில்லாத உலகங்கள் (nonidentical universes) என்று நிறுவுவதன் மூலம் கலை இலக்கியங்களின் உள்ளார்ந்த தர்க்கத்தினை வேறு தளத்திற்கு அடோர்னோவினால் நகர்த்த முடிகிறது.
கலை இலக்கியங்களின் உள்ளார்ந்த தர்க்கத்தினை நனவிலி நிலைக்கு சதா காரணமாக்குவதை அடோர்னோ ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. தன்னுடைய ‘அழகியல் கோட்பாடு’ புத்தகத்தில் இவ்வாறாக கலை இலக்கியங்களின் தர்க்கத்தினை நனவிலிக்கு மாத்திரமே காரணமாக கற்றுக்குட்டிகளே சொல்வார்கள் எனும் அடோர்னோ நனவிலி என்பது கலை இலக்கியத்தின் உற்பத்திக்கு காரணமான பல பொருளாய உந்துதல்களில் அதும் ஒன்று அவ்வளவுதான் என்கிறார். கலை இலக்கியத்தின் உள் தர்க்கங்களுக்கு நனவிலியை மாத்திரம் காரணமாகக் கொண்டாடும் காட்டுமிராண்டித்தனம் உளப்பகுப்பாய்வு தன்னை இன்னும் யதார்த்த கோட்பாடின்படி (Reality principle) இயங்க அனுமதிப்பதில் சூல் கொள்கிறது என்றும் அடோர்னோ வாதிடுகிறார். உண்மையில் கலை இலக்கிய உற்பத்தியில் வடிவங்களின் விதிகளே நனவிலியின் இயக்கத்தினை நெறிப்படுத்தி சீரமைக்கின்றன. இந்த சீரமைத்தல் (mediation) உலகியல் யதார்த்தம், தர்க்கம் ஆகியவற்றிலிருந்து ‘தப்பித்தலாக’ மட்டுமே உளப்பகுப்பாய்வில் ஆராயப்படுகிறது. கற்பனை என்பது யதார்த்ததிலிருந்து தப்பித்தலாக இருக்கக்கூடும் ஆனால் யதார்த்த கோட்பாடின்படி கற்பிதம் செய்யப்படும் உலகு கற்பனையினால் உருவாக்கப்படும் உலகினை விட மேம்பட்டதாக கருதப்பட இயலாது. உழைப்பின் பகுப்பினை தன் அடைப்படையாகக் கொள்ளும் சமூகம் கலைஞனை நரம்பியல் சிக்கலுக்கு ஆட்பட்டவனாக யதார்த்த கோட்பாட்டினை மேம்பட்டதாக உயர்த்தி பிடித்து சித்தரிக்கலாம்; ஆனால் அந்த சித்தரிப்பு பழுதுபட்டது. பீத்தோவனுக்கும் ரெம்பிராண்டுக்கும் யதார்த்தத்தைப் பற்றிய அதி தீவிரமான நுண்ணுணர்வு இயங்குகின்ற அதே நேரத்தில் அந்த யதார்த்தத்திலிருந்து முற்றிலும் அந்நியமான உணர்வுகளும் இயங்குவதையும் காண்கிறோம். இந்த யதார்த்தத்திலிருந்து அந்நியமான நுண்ணுணர்வுகள் அதீத கற்பனையின் (fantasy) பாற்பட்டவை; அதீத கற்பனை சுதந்திரத்திற்கான விழைவு. முழுமையான இயங்கியலிலிருந்தும் (dialectic), பகுத்தறிவின் ஆதிக்கத்திலிருந்தும் அதீத கற்பனையின் வழி கலை இலக்கியம் சுதந்திரத்தை நோக்கி இட்டுச் செல்கிறது. கலை இலக்கியங்களை நனவிலியின்பாற்பட்டதாக மட்டும் பார்க்கும் பார்வை கலை இலக்கியங்களின் சுதந்திர விழைவினை தீண்டுவது கூட இல்லை.
அடோர்னோ தன் அழகியல் கோட்பாடினை விளக்க சாமுவேல் பெக்கட்டினை தெரிவு செய்திருப்பது மிகவும் பொருத்தமானதே. அடோர்னோவின் ‘அழகியல் கோட்பாடு’ புத்தகம் பெக்கெட்டிற்கு சமர்ப்பணம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது; புத்தகம் முழுக்க பெக்கட் அடோர்னோவினால் மிக அதிகமாகக் கொண்டாடப்படுகிறார். டெர்ரி ஈகிள்டன்தான் என்று நினைக்கிறேன் பெக்கட்டின் மொழியினை அடிபட்ட மிருகத்தின் மொழி என்று ஏதோ ஒரு கட்டுரையில் விவரித்திருக்கிறார். அடிபட்ட மிருகம் தன் வேதனையில் முனகி, மூச்சுத் திணறி, தவித்து, தான் அனுபவிக்கும் துன்பத்தினை கறாரான தர்க்கத்தோடும் சொல்ல முடியாதவற்றை சொல்வதாகவும் இருப்பது போன்ற மொழி பெக்கட்டுடையது. ஸ்விஃப்டிலிருந்து, ஸ்டெர்னிலிருந்து, ஜாய்ஸ், ஃப்ளான் ஓ ப்ரியன் வரை ஐரிஷ் இலக்கிய மரபின் வழி உருவாக்கப்பட்ட இலக்கிய மொழி பெக்கட்டிடம் புது நுட்பத்தைப் பெறுகிறது. பெக்கெட் ஒரு முறை சொன்னாராம் தனக்குப் பிடித்த வார்த்தை ‘ஒருவேளை’ (Perhaps) என்று. ஃப்ரெஞ்சு எதிர்ப்பியக்கத்தின் அங்கத்தினரான பெக்கெட் தீர்மானமான நிர்ணயங்களையும் முடிவுகளையும் யதேச்சதிகாரத்தின் அடிப்படைகளாகக் கண்டது அவருடைய கலை அடிப்படையினை சார்ந்ததுதான். தீர்மானமான நிர்ணயங்களே கொல்கின்றன. தீர்மானமற்றவை நம்பிக்கைக்கும் அவநம்பிக்கைக்க்கும் ஒரே சமயத்தில் வாயில்களைத் திறக்கின்றன. கோடோவுக்காக காத்திருந்தால் உலகத்திற்கென்று எந்த தீர்மானமான யதார்த்த நிர்ணயங்களும் இல்லாதிருப்பின் கோடோ ஒருவேளை வந்தும் சேரலாம்தானே?
நாவல்கள் என்று பெக்கட் தன்னுடைய சில படைப்புகளை அழைப்பதை என்னவென்பது? பெக்கெட்டின் நாவல்கள் மனித இருப்பினை சில அடிப்படையான உறவுகளாக குறுக்குகின்றன; அவற்றின் கதையாடல்கள் ஒரு வகையான செயலின்மையை நோக்கி நகர்கின்றன. அடோர்னோ எழுதுகிறார் பெக்கட் ஆவணப்படுத்துதலிருந்தும், பிம்பசேர்க்கையிலிருந்தும் (montage) தன்னுடைய கதையாடல்களின் உத்திகளை எடுத்துக்கொள்கிறார் என்று. அதாவது தன்னிலையாக்கம் (creation of subjectivity) அர்த்தத்தை உருவாக்குகிறது என்பது பொய்யென்றும் மாயை என்றும் உறவுகளை ஆவணப்படுத்துதலும், பிம்பச்சேர்க்கையும் எடுத்துரைக்கின்றன என்பதினை பெக்கெட்டின் கதையாடல் உத்திகள் தெரிவிக்கின்றன. மனித உறவுகளின் வழி உருவாகிற ‘யதார்த்தம்’, பிம்ப சேர்க்கைகளின் வழி கற்பிதம் செய்யப்படுகின்ற ‘யதார்த்தம்’ யதார்த்தம் என்று பகுத்தறிவின்படி முன்வைக்கப்படுபவையையும், நேர்காட்சிவாத அனுபவத்தின் படி முன்வைக்கப்படுபவையையும் முற்றிலுமாக சிதைத்துவிடுகின்றன.
யதேச்சதிகாரத்தை நோக்கி நகரும் சமூகம் ஒற்றை அர்த்த ஒழுங்கமைப்பினை தன் சமூக ஒப்பந்தமாக்க முயற்சிக்கிறது. பெக்கெட்டின் நாவல்களில் வரும் மனித உறவுகள் அருவமானவை; அந்த அருவங்கள் புற யதார்த்தம் வழி கட்டமைக்கப்படுகின்ற தன்னைலைகளை கேள்விக்குள்ளாக்குகின்றன. அதன் வழி ஒற்றை அர்த்த ஒழுங்கமைப்புகளே கேள்விக்குள்ளாக்கப்படுகின்றன. பெக்கெட்டின் நாடகங்களோ ஒற்றை அர்த்த ஒழுங்கமைவுகளால் சிதைக்கப்பட்ட பிம்பக்கோர்வைகளை முன்வைக்கின்றன. அடோர்னோ எழுதுகிறார் “The space between discursive barbarism and poetic euphemism that remains to artworks is scarcely larger than the point of indifference into which Beckett burrowed”
‘கோடோவுக்காக காத்திருத்தல்’ நாடகத்தில் ஒன்றுமே நடப்பதில்லை. ஒன்றுமே நடக்காததைப் பற்றிய ஒரு நாடகமா என்பதுதான் ‘கோடோவுக்காக காத்திருத்தல்’ நாடகத்தை இன்றளவும் முக்கியமான நாடகமாக மார்றியிருக்கிறது. மேற்கத்திய பார்வையாளர்கள் மீண்டும் மீண்டும் இந்த நாடகத்தில் மேற்கத்திய நாகரீகத்தின் அழிவினையும், போரினால் ஏற்படும் கொடுமைகளையும், பெரும் அழிவுக்கு இட்டுச் சென்ற ஒற்றை அர்த்த ஒழுங்கமைப்பின் கூறுகளையும் இனம் காணுகிறார்கள். பெக்கெட்டின் ‘கோடோவுக்கு காத்திருத்தலில்’ வரும் நாடோடிகள் யாவர்? அவர்களின் அனுபவங்கள் யாருடைய அனுபவங்கள்? எந்த புற யதார்த்தத்தை அவர்கள் பிரதிபலிக்கிறார்கள்? அல்லது எந்த தன்னிலைகளின் அக இயக்கங்களை அவர்கள் பேசுகிறார்கள்? ஆலன் ராபே கிரியேயிலிருந்து ஃப்ளெட்சர் வரை எத்தனை சிந்தனையாளர்களும் எழுத்தாளர்களும் தத்துவவாதிகளும் எத்தனை விதமான விளக்கங்களை ‘கோடோவுக்காக காத்திருத்தல்’ பற்றி எழுதிருக்கிறார்கள்! ஆனால் ‘கோடோவுக்காக காத்திருத்தல்’ அத்தனை விளக்கங்களையும் உள்வாங்கிய நிலையிலும் இன்னும் புதியதாகவே இருக்கிறது. அடோர்னோ ‘கோடோவுக்காக காத்திருத்தல்’ அத்தனை குறியீட்டு விளக்கங்களையும் தாண்டி நிற்பதற்குக் காரணம் அதன் மைய குறியீடான கடவுளைப் பற்றி உள்ளார்ந்த விமர்சனத்தை நாடகப்பிரதி வைத்திருக்கிறது என்பதுதான் என்று எழுதுகிறார். இந்த ‘எதிர்மறை’ நவீனத்துவ படைப்புகளின் முக்கியமான அம்சம் என்று அடையாளம் காணும் அடோர்னோ அந்த எதிர்மறை அமசத்தினாலேயே தன்னளவிலேயான சுதந்திரத்தை அடைந்துவிட்ட படைப்பாகவும் ‘கோடோவுக்காக காத்திருத்தலைக்‘ காண்கிறார்.
நவீனத்துவ கலைக்கும் சமூக யதார்த்தத்திற்கும் உள்ள விமர்சனபூர்வமான உறவினை பகுத்தறிவு, ஒற்றை அர்த்த ஒழுங்கமைப்பு, எதிர்மறை இயங்கியல் ஆகிய தளங்களுக்கு எடுத்துச் சென்றதன் மூலம் கலை இலக்கியங்கள் தரும் மாற்று அனுபவங்களின் தன்மையினை அடோர்னோவினால் பொதுமைப்படுத்தி துல்லியமாக்க முடிகிறது. அடோர்னோவின் “The unsolved antagonisms of reality return in artworks as immanent problems of form. This, not the insertion of objective elements, defines the relation of art to society.” என்ற வாக்கியம் என்னைப் பொறுத்தவரை மிக முக்கியமானது. அது கலை இலக்கியங்களில் வடிவ சோதனையின் முன்னோடித்தன்மையும் முக்க்கியத்துவத்தையும் எடுத்துச் சொல்வது.
‘கோடோவுக்காக காத்திருத்தலில்’ நாடோடிகள் இருவரும் ஒருவரிடமிருந்து ஒருவர் பிரிவதும் ஏன் அவர்களின் தற்கொலை எண்ணங்களும் கூட ஒரு வகை விளையாட்டுக்களாகிவிடுகின்றன. அந்த நாடகத்தில் வரும் பின்வரும் உரையாடல்கள் இந்தக்கட்டுரைக்கும் சரியான முடிவாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.
VLADIMIR: (in anguish) Say anything at all!
ESTROGON: What do we do now?
VLADIMIR: Wait for Godot.
VLADIMIR: Ah!
Silence.
VLADIMIR: This is awful!
ESTROGON: Sing something
VLADIMIR: No no! (He reflects) We could start all over again perhaps.
ESTROGON: That should be easy
VLADIMIR: It’s the start that’s difficult
ESTROGON: You can start from anything
VLADIMIR: Yes, but you have to decide.
ESTROGON: True
Silence.
VLADIMIR: Help me!
ESTROGON: I’m trying
Silence.
