Tuesday, 30 August 2016

ஜூலைக்குப் பிறகு ...- கமலாதாஸ் தமிழில்: சுகுமாரன்


Lakshmi Manivannan liked this.


Ezha Vaani with பூவரசி வெளியீடுகள் and Eezhavaani Poovarashimedia.
4 hrs ·



- கமலாதாஸ்
தமிழில்: சுகுமாரன்

சுமார் 33 வருடங்களுக்கு முன்னர் நடைபெற்ற இலங்கையில் நடைபெற்ற இனக்கலவரத்தைப் பற்றிய இவரது கவிதை


ஜூலைக்குப் பிறகு ...

அந்த ஜூலைக்குப் பிறகு
கொழும்பு நகரத்தில்
தமிழர்களை வெளியில் பார்க்கவில்லை
மண்டபங்களில்
அரங்கேற்றங்கள் இருக்கவில்லை
பெண்களின் கூந்தலுக்கு வாசனை பகிர
முல்லைச்சரங்களுடன்
ஒரு பூக்காரியும் வாசலில் வரவுமில்லை.
வெருண்ட எலிகள்போல
அவர்கள் பொந்துகளில் ஒளிந்தனர்
அவர்களது உடல்களில்
எலியின் நாற்றமிருந்தது.
சாணமும் செம்பும் வெடிமருந்தும் கலந்த நாற்றம்
அவர்கள் வேட்டையாடப்பட்டவர்களாக இருந்தனர்
அவர்களது அறைகளின் . . . மாலை ஒளியில்
கதவுக்குப் பின்னால் பயந்து அரண்டு
அவர்கள் நின்றார்கள்
அவர்களது விழிவெண்மைகள்
முத்துக்கள்போல மின்னின.
இறந்தவர்களிலிருந்து
ஹிட்லர் எழுந்து வந்தான்
மீண்டும் ஒரு கைத்தட்டல்
தேவைப்படுகிறது அவனுக்கு.
வலிமையான ஆரிய ரத்தத்தைப்
புகழ்ந்து பேசுகிறான் அவன்.
அவனது
முன்னாள் நண்பர்களைக் கொல்ல
உரிமைதரும் அந்த ரத்தம்
ஒரு போதையூட்டும் பானம்.
கறுத்த திராவிடன்
மகளை அணைத்து
மடியில் கிடத்திச் சொல்கிறான்:
“கண்ணுறங்குஇ மகளே,
கண்ணுறங்கு.”

- கமலாதாஸ்
தமிழில்: சுகுமாரன்


Saturday, 27 August 2016

ப. சிங்காரம் (1920 - 1997) By சாரு நிவேதிதா

ப. சிங்காரம் (1920 - 1997)

First Published : 28 August 2016 12:00 AM IST



தமிழில் எதிரெதிர் ரசனைகளைக் கொண்ட பல எழுத்தாளர்களும் ஒருசேர ஒரே குரலில் சொல்லும் ஒரு விஷயம், தமிழின் தலைசிறந்த நாவல் ‘புயலிலே ஒரு தோணி’. அதை எழுதிய ப. சிங்காரம் டஜன் கணக்கில் நாவல் எழுதியவர் அல்ல. அவர் எழுதியது ஒரே நாவல். அதுதான் ‘புயலிலே ஒரு தோணி’. அதற்கு முன்னே அவர் எழுதிய ‘கடலுக்கு அப்பால்’ என்ற குறுநாவல் ‘புயலிலே ஒரு தோணி’க்காக எழுதப்பட்ட ஒரு முன்னுரை; அவ்வளவுதான். சரி, எந்தவொரு விஷயத்தைப் பற்றியும் ஒத்த கருத்து இல்லாத எல்லா எழுத்தாளர்களுமே தமிழின் தலைசிறந்த நாவல் என்று கொண்டாடும் ஒரு நாவலை எழுதிய சிங்காரம் அதற்குப் பிறகு ஏன் எதுவுமே எழுதவில்லை?

ப. சிங்காரம் உயிரோடு இருந்த வரை அந்தப் பெயரில் ஓர் எழுத்தாளர் இருக்கிறார் என்றே யாருக்கும் தெரிந்திருக்கவில்லை. சி.சு. செல்லப்பாவின் எழுத்து குழுவினருக்கும், க.நா.சு.வின் இலக்கிய வட்டம் குழுவினருக்கும் கூடத் தெரியவில்லை. அதற்குத் தகுந்தாற்போல் சிங்காரமும் ஒரு தனிமை விரும்பியாக இருந்தார். எந்த எழுத்தாளரோடும் அவர் தொடர்பு வைத்துக் கொள்ளவில்லை. அவருடைய உறவினரோடு கூட அவருக்குத் தொடர்பு இல்லை.

ப. சிங்காரம் சிவகங்கை மாவட்டத்தில் உள்ள சிங்கம்புணரி என்ற ஊரில் கு. பழனிவேல் நாடார், உண்ணாமலை அம்மாள் தம்பதிக்கு மூன்றாவது மகனாக 12.8.1920 அன்று பிறந்தார். இவரது பாட்டனார் ப. குமாரசாமி நாடாரும், தந்தை பழனிவேல் நாடாரும் சிங்கம்புணரியில் ஜவுளி வியாபாரம் செய்து வந்தனர். சிங்கம்புணரி தொடக்கப்பள்ளியிலும், பிறகு மதுரை செயிண்ட் மேரிஸ் உயர்நிலைப் பள்ளியிலும் பயின்ற ப. சிங்காரம், பதினெட்டு வயதில் (1938) இந்தோனேஷியாவில் உள்ள மெடான் நகருக்குக் கப்பல் ஏறினார். அங்கே செ.கா. சின்னமுத்துப் பிள்ளையின் அடகுக் கடையில் பெட்டியடிப் பையனாக வேலை செய்தார். அங்கே அவர் திருமணம் செய்து கொண்டார். (மனைவி மலாயா தேசத்துப் பெண் என்று கேள்விப்படுகிறேன். உறுதியாகத் தெரியவில்லை.) பிள்ளைப் பேறின் போது மனைவி இறந்து விட்டார். அதற்குப் பிறகு அவர் திருமணம் செய்து கொள்ளாமல் தனியாகவே இருந்து விட்டார். ‘1940-ல் இந்தியா திரும்பிய அவர் மீண்டும் இந்தோனேஷியா சென்று அங்கே மராமத்துத் துறையில் பணியாற்றினார். அந்நேரம் தென்கிழக்காசியப் போர் மூண்டது. போர் முடிந்ததும் இந்தோனேஷிய ராணுவ அரசின் அனுமதி பெற்று, தமிழர் சிலருடன் சேர்ந்து பினாங்குக்குக் கப்பலில் சரக்குகளை ஏற்றி வியாபாரம் செய்தார்.’ (‘புயலிலே ஒரு தோணி’ காலச்சுவடு பதிப்பின் ஆசிரியர் குறிப்பில்).





பின்னர் 1946 செப்டம்பரில் இந்தியா திரும்பிய சிங்காரம் மதுரை தினத்தந்தியில் வேலையில் சேர்ந்தார். அப்போதும் அவர் எழுத்தாளர் என்று யாருக்கும் தெரியாது; அவரும் சொல்லிக் கொள்ளவில்லை. அப்போது அவர் வயது 27. அப்போதிருந்து 1987 வரை தினத்தந்தியிலேயே வேலை பார்த்து பின்னர் விருப்ப ஓய்வு பெற்றார். அதாவது, 40 ஆண்டுகள் மதுரை தினத்தந்தியில் வேலை பார்த்தார் சிங்காரம். அத்தனை காலமும் அவர் மதுரை ஒய்.எம்.சி.ஏ. ஹாஸ்டலில் ஓர் அறையிலேயே தனியாக வாழ்ந்தார். ஒருநாள் இரண்டு நாள் அல்ல; 50 ஆண்டுகள் ஒரே ஊரில் ஒரே அறையில் வசித்திருக்கிறார். 1997-ம் ஆண்டு, அவர் 50 ஆண்டுகளாகத் தங்கியிருந்த ஒய்.எம்.சி.ஏ. ஹாஸ்டல் அறையிலிருந்து பலவந்தமாக வெளியேற்றப்பட்டார். அதற்குப் பிறகு மதுரை விளக்குத் தூண் அருகே உள்ள நாடார் மேன்ஷனில் (மதுரை நாடார் மஹாஜன சங்கம்) ஓர் அறையில் தங்கினார். அங்கே வந்த மூன்று மாதங்களில் இறந்து விட்டார். 1997 டிசம்பர் 30-ம் தேதி அவர் இறக்கும் போதும் அவர் அந்த அறையில்தான் இருந்தார். தனது மொத்த சேமிப்பான ஏழு லட்சத்தையும் நாடார் மஹாஜன சங்கத்துக்கு ஏழை மாணவர்களின் கல்வி வளர்ச்சிக்காக வழங்கி விட்டார். தனது இறப்பை யாருக்கும் தெரிவிக்க வேண்டியதில்லை என்றும் சொல்லி விட்டார். (புயலிலே ஒரு தோணி, காலச்சுவடு பதிப்பகம்).

வாழ்நாள் முழுவதுமே - அதாவது, மதுரை தினத்தந்தியில் பணி புரிந்து கொண்டு, ஒய்.சி.எம்.ஏ.வில் தங்கியிருந்த ஐம்பது ஆண்டுகளில் அவர் தன் உறவினர்களோடு தொடர்பே கொள்ளவில்லை. இப்படியாக உறவு, பந்தம், பாசம் எதுவுமில்லாத துறவியைப் போலவே வாழ்ந்திருக்கிறார் சிங்காரம். ‘கடலுக்கு அப்பால்’ குறுநாவலை அவர் 1950-ல் எழுதினார். ஆனால் அதை எந்தப் பதிப்பகமும் பதிப்பிக்கத் தயாராக இல்லை. ஒன்பது ஆண்டுகள் கழிந்தே 1959-ல் அது வெளிவந்தது. ‘புயலிலே ஒரு தோணி’யை 1962-ல் எழுதி முடித்தார். ஆனால் 1972 வரை அதைப் பதிப்பிக்க யாரும் முன் வரவில்லை. அதிலும் அதைக் கசாப்புக் கடையில் மாமிசம் வெட்டுவதைப் போல் வெட்டிக் குதறித்தான் பிரசுரித்தார்கள்; முழுமையாக அல்ல.

என் இலக்கிய வாழ்வின் தீராத துயரம் என்னவென்றால், ஒரு மகத்தான படைப்பாளி நம்மிடையே வாழ்ந்திருக்கிறார். ஆனால் நாம் அது பற்றிய எந்தப் பிரக்ஞையும் இல்லாமல் இருந்திருக்கிறோம். சாமானியர்களைப் பற்றிச் சொல்லவில்லை; எழுத்தாளர்களைப் பற்றிச் சொல்கிறேன். அதுவும் ப. சிங்காரம் எந்தக் காலகட்டத்தில் எழுதினார்? தமிழ் நவீன இலக்கியத்தின் பொற்காலத்தில் - அதாவது அறுபது, எழுபதுகளில் - எழுதினார்; அதிலும் தமிழின் சிகர சாதனை என்று சொல்லத்தக்க நாவலை எழுதியிருக்கிறார். அது பற்றி அந்தப் பொற்காலத்தில் வாழ்ந்த ஒரு படைப்பாளி கூட அறிந்திருக்கவில்லை. அவருடைய நாவலைப் பிரசுரம் செய்வதற்குக் கூட ஓர் ஆத்மா இல்லை; நாவல் எழுதப்பட்டு பத்தாண்டுகள் கழித்து வெளியிட்டவரும் நாவலைக் கொத்துப் பரோட்டா செய்து விட்டார். அந்த ஒரே காரணத்தினால்தான் அதற்குப் பிறகு அவர் எழுதவில்லை. இருபது ஆண்டுகள் கழித்து வரப் போகும் இரண்டாம் தலைமுறை எழுத்தாளர்களால் ‘நவீன தமிழின் சிகர சாதனை’ என்று கொண்டாடப்படப் போகும் நாவலை எழுதியும் அதைப் பிரசுரிக்கக் கூட ஆள் இல்லை என்பதால்தான் அவர் எழுதுவதையே நிறுத்தினார் என்று நினைக்கிறேன்.

அதன் பிறகு 1984-ல் அவர் வாழ்வில் ஒரு சிறிய சலனம் நிகழ்ந்தது. ந. முருகேச பாண்டியன் சிங்காரத்தை மதுரையில் சந்தித்தார். சிங்காரம் பற்றி ஒரு கட்டுரை எழுதினார். அதன் பிறகு பல ஆண்டுகளுக்கு சிங்காரம் பற்றித் தமிழில் கிடைத்த ஒரே கட்டுரை அதுவாகத்தான் இருந்தது. சிங்காரத்தின் வார்த்தைகள் இவை: ‘சொல்லுங்கள், புயலிலே ஒரு தோணியை இப்போது யார் பதிப்பிப்பார்கள்? யார் படிப்பார்கள்? சீரியஸான இலக்கிய நூல்களைப் படிக்க இங்கே யாருக்கும் ஆர்வம் இல்லை. எழுதுவதற்கு என்னிடம் எத்தனையோ விஷயங்கள் இருக்கின்றன. உலகில் தமிழன் இல்லாத ஓர் இடம் இருக்கிறதா? ஆனால் அங்கெல்லாம் போகின்ற நம் மக்கள் அந்த ஊரையோ அந்த மக்களையோ பார்ப்பதில்லை. அப்படிச் செய்திருந்தால் தமிழ் இலக்கியம் எங்கேயோ போயிருக்குமே? என் நாவலில் ஒரு கப்பலில் செல்வது பற்றி எழுதியிருக்கிறேன். அது போர்க்காலத்தில் இந்தோனேஷியாவிலிருந்து மலேஷியாவுக்கு சென்ற சரக்குக் கப்பல். அப்போது நாங்கள் ஒரு புயலிலே மாட்டிக் கொண்டோம். கப்பலில் இருந்த சரக்குகளையெல்லாம் கடலில் விட்டெறிந்தோம். அந்தச் சம்பவத்தைப் பற்றி நாவலில் எழுதிக் கொண்டிருந்த போது எனக்குப் பல சந்தேகங்கள் ஏற்பட்டன. அதனால், அந்த சரக்குக் கப்பலில் என்னோடு பயணம் செய்த நண்பர்களிடம் கேட்டேன். ஆனால் அவர்கள், ‘ஆமாம், ஞாபகம் இருக்கிறது. சரக்குக் கப்பலில் போனோம். புயல் கூட வந்தது. ஆனால் நம்மோடு யார் இருந்தது என்று ஞாபகம் இல்லையே?’ என்கிறார்கள். வெள்ளைக்காரர்கள் நம் நாட்டில் முன்னூறு ஆண்டுகள்தான் இருந்தார்கள். ஆனால் அவர்கள் பார்த்த நம்மைப் பற்றி எத்தனையெத்தனை புத்தகங்களை எழுதிக் குவித்திருக்கிறார்கள்? மதுரை டவுன் ஹால் ரோட்டில் ஒரு மாலை நேரத்தில் நடந்திருக்கிறீர்களா? மூணு சீட்டு ஆடுபவர்கள், வம்பு பேசுபவர்கள், தரகர்கள், தள்ளுவண்டி வியாபாரிகள், விபச்சாரிகள், மாமாக்கள்... உங்கள் கண்ணெதிரில் எத்தனையெத்தனை கதைகள் இருக்கின்றன... அதேபோல் கீழ மாசி வீதியில் உள்ள ஹோல்சேல் மண்டிகள், கடைகள்... அதெல்லாம் ஒரு தனி உலகம். தங்களிடம் கொள்ளை கொள்ளையாய் கதைகளை வைத்துக் கொண்டு நமக்காகக் காத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. மற்ற இடங்களுக்குப் போவானேன்? எழுதுவதற்கு எத்தனையோ இருக்கின்றன. ஆனால் அவற்றை நுணுக்கமாக ஆராய்ந்து அதை நாவலாக மாற்றும் திறன் நம்மிடம் இல்லை.

என்னுடைய ‘கடலுக்கு அப்பால்’ பற்றிப் பெரிதாகச் சொல்ல ஒன்றுமில்லை. ஆனால் ‘புயலிலே ஒரு தோணி’ ஒரு நல்ல நாவல். ஆனால் அதற்கு எந்த எதிர்வினையும் வரவில்லை.’

எழுதிப் பத்தாண்டுகளுக்குப் பதிப்பாளரே கிடைக்காமல் இருந்த ‘புயலிலே ஒரு தோணி’ 1972-ல் சிதைக்கப்பட்டு வெளிவந்தது என்று குறிப்பிட்டேன். பதிப்பாளர் அதன் நுணுக்கங்களையெல்லாம் எடுத்துத் தூக்கியெறிந்து விட்டார். இன்னும் சரியாகச் சொன்னால், ப. சிங்காரம் உயிரோடு இருந்தவரை அவருடைய ‘புயலிலே ஒரு தோணி’ புத்தகமாக வெளிவரவில்லை. அவர் உயிரோடு இருந்தவரை அவர் எழுதிய ஒரே ஒரு நாவலை அவரால் பார்க்கமுடியவில்லை.

சிங்காரத்தை அப்போதைய இலக்கியச் சூழல் கூட அடையாளம் கண்டு கொள்ளாததற்குக் காரணம், ஒருவேளை அவர் அந்தச் சூழலோடு தன்னை இணைத்துக் கொள்ளவில்லை என்பதாகவும் இருக்கலாம். சிங்காரம் சொல்கிறார்: ‘இதுவரை நான் ஒரு நல்ல தமிழ் நாவலைப் படித்ததில்லை. நான் படித்ததெல்லாம் ஆங்கில நாவல்கள்தாம். இரண்டாம் உலக யுத்தம் ஆரம்பித்தவுடனேயே இந்தியாவுடனான கடல் போக்குவரத்து நின்று போனது. தமிழ்நாட்டிலிருந்து ஒரு பத்திரிகை கூட அங்கே வரவில்லை. நான் படித்தது பூராவும் பினாங் பொது நூலகத்தில்தான். ஹெமிங்வே, டால்ஸ்டாய், ஃபாக்னர், செக்காவ், தாஸ்தாவெஸ்கி, மற்றும் ஏகப்பட்ட பேர்.’

ஆக, சிங்காரத்துக்கு உலக மொழிகளில் உள்ள நவீன இலக்கியப் பரிச்சயம் கிடைத்து விட்டது. ஆனால் மொழி? நவீனத் தமிழ் இலக்கியமே தெரியாமல் நவீனமான தமிழ் மொழியை எப்படி எழுதுவது? அதற்கு அவருக்கு உதவியது பழந்தமிழ் இலக்கியம். ஆம், பாரதி எப்படி பழந்தமிழ் இலக்கியத்திலிருந்து நவீன தமிழுக்கு வந்தாரோ அதே போல் நவீன தமிழ் இலக்கியப் பொற்காலத்தின் விளைபொருட்கள் குறித்த அறிமுகம் இல்லாமலேயே தமிழின் மிகச் சிறந்த நாவலை எழுதினார் சிங்காரம். அந்த வகையில் சிங்காரத்துக்கு முன்னோடியே இல்லை எனலாம்.

இந்த இடத்தில் இன்னொன்றையும் சொல்ல வேண்டும். Testimony Literature என்று சொல்லப்படும் எழுத்து வகை தமிழில் ஓரளவுக்கு எழுதப்பட்டு வருகின்றன. முதன்முதலில் இது ஆஸ்கார் லூயிஸின் La Vida (வாழ்க்கை) என்ற நூலின் மூலம் உலக இலக்கியத்துக்கு அறிமுகம் ஆனது. தமிழில் இதற்குப் பல உதாரணங்கள் உள்ளன. மலையாளத்தில் திருடன் மணியன் பிள்ளை நூலைச் சொல்லலாம். திருடனாக வாழ்ந்த மணியன் பிள்ளையின் கதையை அவரிடமே கேட்டு எழுதியிருக்கிறார் இந்து கோபன். பாலியல் தொழிலாளியாக வாழ்ந்த நளினி ஜமீலாவின் கதையும் இதே வகைதான். போர் அனுபவங்களை எழுதுபவர்களையும் இதே வகையில் சேர்க்கலாம். இவர்களின் கதைகளைக் கேட்டால் நம் இதயம் அதிரும். ஆனாலும் இவர்கள் எழுத்தாளர்கள் அல்ல; இவர்களிடம் இருப்பது ஒரே கதைதான். துரதிருஷ்டவசமாக, சிங்காரத்தின் புயலிலே ஒரு தோணியையும் தமிழ் புத்திஜீவிகள் ஓர் ‘அனுபவ’ நாவலாகக் கருதி விட்டனர். அந்த மாபெரும் பிழையைச் சரி செய்த பெருமை ந. முருகேச பாண்டியன், கோணங்கி, சி. மோகன், சாரு நிவேதிதா போன்ற இரண்டாம் தலைமுறை எழுத்தாளர்களையே சாரும்.

(தொடரும்)

ப. சிங்காரம் - பகுதி 2


By சாரு நிவேதிதா


First Published : 04 September 2016 12:00 AM IST







‘புயலிலே ஒரு தோணி’ கதை, இரண்டாவது உலகப் போர்க் காலத்தையொட்டி மலேயா - இந்தோனேசியா பிரதேசத்தில் நிகழ்வதாக உள்ள படைப்பு. யுத்த காலத்தை அந்தப் பிரதேசத்தில் கழித்த சிங்காரம் அதைத் தன்னுடைய நாவலுக்குக் களனாக அமைத்துக் கொண்டார். ‘புயலிலே ஒரு தோணி’யை நவீனத்துவத்துக்கும் பின்நவீனத்துவத்துக்கும் இடையில் ஊடாடும் ஒரு நாவலாகக் கொள்ளலாம். நவீனத்துவ நாவல் ஒரு மையப் புள்ளியைச் சுற்றி இயங்குகிறது. பின்நவீனத்துவ எழுத்து அந்த மையத்தை நிராகரிக்கிறது; கலைத்துப் போடுகிறது. பல்வேறு திசைகளிலிருந்தும் பல்வேறு குரல்கள் கிளம்பிப் பெருகி ஒருவித ‘கலகச்’ (anarchic) சூழலை உருவாக்குவதே பின்நவீனத்துவ எழுத்து. ‘புயலிலே ஒரு தோணி’யின் பிரதான பாத்திரமான பாண்டியனையும், அவனது எக்ஸிஸ்டென்ஷியல் தருணங்களையுமே இந்த நாவலின் மையமாகப் பார்த்து அதை ஒரு நவீனத்துவப் படைப்பாகக் கருதி விட்டது தமிழ் இலக்கிய உலகம். நவீனத்துவத்துக்கும் பின்நவீனத்துவத்துக்குமான ஒரு முக்கியமான வித்தியாசம், நவீனத்துவம் வாழ்வின் அவலங்களைக் கோபத்தோடும் துயரத்தோடும் நையாண்டி செய்கிறது என்றால் பின்நவீனத்துவம் அந்த அவலங்களைப் பகடி செய்கிறது. ஆங்கிலத்தில் முன்னதை satire என்றும், பின்னதை burlesque என்றும் சொல்லலாம். சார்லி சாப்ளினின் ‘க்ரேட் டிக்டேட்டர்’ படத்தை நையாண்டிக்கு உதாரணமாகச் சொல்லலாம். நையாண்டியின் நோக்கம், ஒரு விஷயத்தைக் கேலி செய்வதல்ல; விமரிசனம் செய்வது. ஆனால் burlesque, விமரிசனம் செய்வதில்லை; மாறாக, ஒரு மகத்தான படைப்பை எடுத்துக்கொண்டு கிண்டல் செய்கிறது. மகத்தானதென்றும் புனிதமானதென்றும் அது எதையும் விட்டு வைப்பதில்லை. Burlesque என்பதன் அர்த்தங்களில் ஒன்று, ஸ்ட்ரிப் டீஸ் நடனம். அதையும் இங்கே மனதில் கொள்ள வேண்டும். கிராமங்களில் ஒருத்தனை மற்றொருத்தன் கிண்டல் செய்து விட்டால் ‘டவுசரை அவுத்துட்டான்’ என்று பேச்சு வழக்கில் சொல்வார்கள். அதுதான் burlesque. சிங்காரம் ஏன் இதைச் செய்கிறார்? தனக்கு முன்னே தென்படும் எந்த ஒரு விஷயத்தையும் புனிதப்படுத்தி அதை வழிபடுவதுதான் பன்னெடுங் காலமாக தமிழ் மரபாக இருந்து வருகிறது. அதனால்தான் அந்தப் புனிதங்கள் அனைத்தின் ‘டவுசரையும்’ அவிழ்க்கிறார் சிங்காரம். நாவல் முழுவதுமே அதற்கு உதாரணம் என்றாலும், ஒரு கட்டத்தில் பாண்டியன் கடுமையான போதையில் இளங்கோ அடிகளை வம்புக்கு இழுக்கும் பகுதியிலிருந்து ஒன்றிரண்டு பத்திகளைத் தருகிறேன்:





‘ஆ, அதோ!... அடிகாள்! பூம்புகார்த் துறவிகாள்! உங்களைத்தான், உங்களையேதான் அழைக்கிறேன். இப்பொழுதுதான் தங்களை நினைத்தேன். தாங்களோ சட்டியும் கையுமாய்ச் சாலையோரம் நிற்கிறீர்கள். சட்டியில் ஒன்றையும் காணோமே, ஏன்?ஹெஹ் ஹெஹ் ‘இருக்குமிடந்தேடி’ வந்து ‘உருக்கமுடன்’ அன்னமிடுவார் யாரும் சிக்கவில்லையாக்கும்? ஏஞ்சாமி-சாமி, சின்னப்பயல் சொல்கிறானே என்று கோபித்துக் கொள்ளக் கூடாது - கலி காலத்தில் இந்த விரதமெல்லாம் கடைத்தேறுமா? தெருக்காட்டுக்குள் போய் ஆடிப் பாடி இரந்தால்தான் சோற்றைப் பார்க்கலாம். சோறு வேண்டுமாயின் தயவுசெய்து நான் சொல்கிறபடி செய்யுங்கள். முதலில் கெசாவனுக்குப் போய்ப் பூப்போட்ட சட்டை ஒன்று வாங்கிப் போட்டுக் கொள்ள வேண்டும். தாடி இருந்து விட்டுப் போகிறது. லேசாய் வெட்டி விட்டால் போதும். அரிதாரம் இல்லையோ? வேண்டாம். விபூதியை முகத்தில் அப்பிக் கோவணத்தால் தேய்த்து விடுங்கள். பவ்டர் பூசியது போலவே இருக்கும். சரி, என்னென்ன சினிமாப் பாட்டு தெரியும் உங்களுக்கு? என்ன, ‘பெண்ணே வா வா வா! இன்பம் தா தா தா!’ கூடத் தெரியாதா...? கதை-வசனம் பேசத் தெரியுமா? தெரியாது. பேடிக் கூத்து ஆடத் தெரியுமா? அதுதான் சாமி, குண்டியை ஆட்டிக் குதிப்பது... அதுவும் தெரியாது!... நிற்க. தங்களிடம் ஒரு சேதி கேட்க வேண்டுமென்று நினைத்தேன். அதாவது, பூம்புகாரில் மாவன்னாக் கோவன்னா மார்க்கா கோவலன் செட்டியார் பற்றித் தங்களுக்குத் தெரிந்திருக்குமே! அவர் வீட்டு வகையில் யாரேனும் இப்போது அங்கே தொழில் நடத்துகிறார்களா? இல்லையா? ஆ, எப்பேர்ப்பட்ட மார்க்கா! இருந்த இடம் தெரியாமலா போய் விட்டது! கோவன்னா அவர்கள், பெண்டாட்டி தாலியை விற்க மதுரைத் தெற்காவணி மூலவீதிக்குப் போயிருந்த இடத்தில் - இல்லையில்லை, தாலியில்லை, தண்டை, அதுதான் சிலம்பு, நகை வியாபாரிகளின் சூழ்ச்சியால் அநியாயமாய்க் கொலையுண்டாராமே, பிள்ளை வைக்கக் கூட கொள்ளி இல்லாமல் - மன்னிக்கவும், நாக்குழறுகிறது. பிள்... ம்ம்... கொள்ளி வைக்கக் கூடப் பிள்ளை இல்லாமல் கண்ணகியாத்தாளும் மலைக்காட்டில் போய் மாண்டு போனார்களாக்கும். ஐயோ, பாவம்! கணவனிடம் தண்டையைக் கழற்றிக் கொடுப்பானேன், விடாப்பிடியாய் அவனைப் பின்பற்றிப் போய் அறியாத் தேயத்தில் அநாதையாய்ச் சாவானேன்? ம்ஹ்ங்... கோவன்னா அவர்கள் எடுத்து வைத்திருந்த திருக்கடையூர் தாசி மாதவிக்கு ஒரு மகள் பிறந்திருந்ததாகவும் - அந்தத் தங்கச்சி பெயர் மணிமேகலை என்றார்கள் - அதுவும் பருவ வயதில் துறவறம் பூண்டு சாக்கிய மடத்தில் போய் ஒடுங்கி விட்டதாகவும் சொல்கிறார்களே, உண்மைதானா? ம்ஹ்ங்... கோவன்னா அவர்களின் மாமனார் எட்டி மாநாய்க்கன் வீடும் கொடியற்றுப் போனதாக்கும்... ஏஞ்சாமி, இதெல்லாம் ஏனிப்படி...? ஆ! அப்படியா? அது சரி, இன்னொரு சங்கதி. வீடு கசந்த பின் தாங்களும் திருக்கடையூருக்குத்தான் போனீர்களோ... என்ன பெயர்? திருவுடைநாயகி! நல்ல பெயர், மணியான பெயர்... ம்ம்? மூன்று மாதத்தில் புளித்து விட்டதாக்கும். பிறகு மாமல்லை, நாகை, கொற்கை... தொழிலைக் கவனிக்க நேரமில்லை. மேலாளும் அடுத்தாட்களும் சேர்ந்து பட்டை நாமம் போட்டார்கள். கடை நொடித்து விட்டது. உடுத்திய வேட்டியோடு, ‘ஊரும் சதமல்ல உற்றார் சதமல்ல உற்றுப் பெற்ற பேரும் சதமல்ல’ என்று பரதேசம் கிளம்பி விட்டீர்கள். இவ்வளவுக்கு ஆகியும் கூடப் பெண்ணாசை அடியோடு ஒழியவில்லையே. ஆமாம், சமயங்களில் நினைவு வரத்தான் செய்யும். அதற்குத்தான் ஒரு இக்கு வைத்துப் பாடியிருக்கிறீர்களே,

நினைவெழுந்தால் வீதிக்குள் நல்ல

விலை மாதருண்டிந்த மேதினியில்

என்று. அடிகாள், என்ன முன்யோசனை, என்ன நுட்ப புத்தி! ஏஞ்சாமி, விலைமாதர்தான் தங்களுக்குப் பிடிக்குமாக்கும்... கொல்லைப்புற மாங்கனிகளில் விருப்பம் இல்லையோ?’

இப்படியே நாவல் முழுவதும் கடவுள், மதம், தர்மம், மொழி, நிலம், தாய்மை, சாதி, கலாச்சாரம், மரபு, பண்பாடு, தேசம் என்று எல்லாவற்றையும் பகடி செய்கிறார். அவருடைய பகடியிலிருந்து எதுவுமே தப்பவில்லை. ஒருவேளை இது கூட தமிழ் இலக்கிய முன்னோடிகள் சிங்காரம் பற்றிப் பேசாததற்குக் காரணமாக இருக்குமோ என்று தோன்றுகிறது. சிங்காரத்தை மற்ற எழுத்தாளர்களிடமிருந்து வித்தியாசப்படுத்துவது என்னவென்றால், அவர் எழுத்து வெறும் பகடி மட்டும் அல்ல; Raymond Federmen-ன் மொழியில் சொல்வதானால், gimmicks, playfulness, narcissism, self-indulgence போன்றவற்றோடு கலந்த self-reflexiveness-ஐத்தான் ‘புயலிலே ஒரு தோணி’யில் நாம் காண்கிறோம். அல்லது, ஜான் பொத்ரியாரின் (Jean Baudrillard) வார்த்தையில், 'simulacrum'. Simulacrum மற்றும் Self-reflexiveness பற்றி ஏற்கனவே இந்தத் தொடரில் நாம் பார்த்திருக்கிறோம். இந்த நாவலில் நமக்குக் கிடைக்கும் உப பிரதிகள் (sub-texts) யாவும் கடுமையான கிண்டலையும் பகடியையும் தன்னுள் கொண்டிருக்கின்றன. மேலே உள்ள இளங்கோவடிகள் பகுதியே அதற்கு உதாரணம். ‘புயலிலே ஒரு தோணி’யில் எடுத்தாளப்பட்டிருக்கும் பழந்தமிழ் இலக்கியப் பிரதிகள் பற்றி ஒரு பெரும் ஆய்வே செய்யலாம். ரேமண்ட் ஃபெடர்மன் அதை 'pla(y)giarism' என்கிறார். பழந்தமிழ்ப் பிரதிகளிலிருந்து உருவி எடுத்து அவற்றோடு விளையாடுதல். இந்த அளவுக்குப் பழந்தமிழ் இலக்கியப் பிரதிகளோடு விளையாடும் வேறொரு தமிழ் நாவலை நான் படித்ததில்லை. தமிழர்கள் பெருமை கொண்டாடும் பண்பாட்டு/கலாச்சார விழுமியங்களோடு நாவலின் நாயகன் பாண்டியன் புகுந்து விளையாடியிருக்கிறான். உண்மையில் இரண்டாம் உலக யுத்தத்தில் சிக்கிக் கொண்ட பாண்டியனின் அவல அனுபவங்களை வைத்து வாசகர்களைக் கண்ணீர் வெள்ளத்தில் ஆழ்த்தியிருக்கலாம். அப்படிச் செய்திருந்தால் நாவல் எழுதப்பட்ட காலத்திலேயே பலராலும் சிலாகிக்கப்பட்டிருக்கும். ஆனால் சிங்காரம் அந்தப் பக்கமே போகவில்லை.

***

கதை நடக்கும் மெடான் நகரம் பற்றி சிங்காரம் சொல்கிறார்: ‘முன்னர் ‘டச்சு கிழக்கிந்தியத் தீவுகள்’ என்று அறியப்பட்ட இந்தோனேசியா பல தீவுகள், இனங்கள், மொழிகளைக் கொண்ட நாடு. அதன் ஓர் அங்கமான சுமத்ரா தீவு இலங்கையைபோல் ஏழு மடங்கு பெரியது. சுமத்ராவின் வட கிழக்குக் கரையையொட்டி மைடான் என்ற மெடான் நகரும், அதன் அருகே பிலவான் துறைமுகமும் இருக்கின்றன. அந்தப் பகுதியில் பேசப்படும் பாஷை மலாய். டச்சு ஆட்சியின் போது புழங்கிய நாணயம் கில்டர். அதன் அப்போதைய மதிப்பு ஏறத்தாழ ரூ.1.50. கில்டரைத் தமிழர்கள் ரூபாய் என்றும், இந்தோனேசியர் ருப்பியா என்றும் கூறுவர்.’

இன்றைய மெடான் பற்றி இந்த நாவலுக்கு முன்னுரை எழுதியுள்ள ஹார்வர்ட் பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியரான சுனில் அம்ரித் இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார்: ‘இன்றைய மெடானில் ஒரு சிறு தமிழ்க் குடியிருப்பு எஞ்சியுள்ளது. ‘கம்பொங் மெட்ராஸ்’ (சென்னை கிராமம்) என்று அதற்குப் பெயர். அதன் நடுவில் ஒரு மாரியம்மன் கோவில். 1881-ல் செட்டியார்கள் கட்டியது. இன்று சில தெருக்களை மட்டுமே கொண்ட பகுதி அது. சிங்காரம் நடமாடிய பகுதி இன்று குறுகி விட்டது. பல பதிற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு அவர் நினைவு கூர்ந்தது போல் சுதந்திர இந்தோனேசியா அரசாங்கம் தெருப் பெயர்கள் பலவற்றை மாற்றி விட்டது. இன்று அங்கு செல்லும் ஒரு பயணி பாண்டியன் கண்ட உலகத்தின் சில காட்சித் தெறிப்புகளையேனும் காணலாம்.’

‘புயலிலே ஒரு தோணி’ கதை நடந்து அறுபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு சிங்காரம் வாழ்ந்த பகுதிகளுக்குச் செல்லலாம் என்று முடிவு செய்து ஒரு பயணம் மேற்கொண்டேன். பயணத்தின் நோக்கங்களில் ஒன்று, சிங்காரம் பயன்படுத்தியிருக்கும் நூற்றுக்கணக்கான மலாய் வார்த்தைகளுக்குப் பொருள் காண வேண்டும் என்பது. நான் படித்த அப்போதைய பிரதியில் அந்த வார்த்தைகளுக்கு அடிக்குறிப்புகள் இல்லை. அந்த வார்த்தைகளெல்லாம் வேசிகள், செக்ஸ் தரகர்கள் போன்றவர்கள் பேசும் கொச்சை மொழி என்று தெரிந்த பிறகு ஒரு தரகரை அணுகினேன். அவர் என்னை மிக வயதான ஒரு பாலியல் தொழிலாளியிடம் அழைத்துச் சென்றார். அவர் அந்த வார்த்தைகளெல்லாம் ஆணும் பெண்ணும் கூடும் போது மட்டுமே பேசிக் கொள்பவை என்றும், அதெல்லாம் இப்போது வழக்கொழிந்து விட்டன என்றும் சொன்னார்.

சிங்காரத்தின் எழுத்துக்கும், விளிம்பு நிலை மாந்தர் பற்றி எழுதிய மற்ற எழுத்தாளர்களுக்கும் (உதாரணமாக ஜி. நாகராஜன்) உள்ள மற்றொரு வித்தியாசம், சிங்காரத்திடம் கண்ணீர் இல்லை. கடவுளை நோக்கிய பிரார்த்தனை இல்லை. ஏனென்றால், சிங்காரத்தின் உலகில் கடவுளுக்கு இடமேயில்லை.

(தொடரும்)





ப. சிங்காரம் – பகுதி 4

By சாரு நிவேதிதா | Last Updated on : 17th September 2016 03:40 PM | அ+அ அ- |




Barroco என்ற போர்த்துக்கீசிய வார்த்தையிலிருந்து பிறந்தது baroque. ‘அலங்காரமான’ என்பது இதன் பொருள். ஆரம்பத்தில் இது ஆபரண உலகில் மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டு பின்பு பதினாறாம் நூற்றாண்டுக்கும் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதிக்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில் கட்டடக் கலையிலும் புகுந்தது. அதன் பிறகு இசை, ஓவியம் போன்ற துறைகளிலும் பரோக் என்ற வார்த்தை புழங்கலாயிற்று. ஸ்பெய்னில் உள்ள ஸந்த்தியாகோ தெ கம்ப்போஸ்தலா கதீட்ரல் ‘பரோக்’ பாணி கட்டடக் கலைக்கு ஓர் உதாரணம். (படம் கீழே). இலக்கியத்திலும் ‘பரோக்’ பாணி உண்டு என்பதைப் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கூப எழுத்தாளர் அலெஹோ கார்ப்பெந்த்தியரின் (Alejo Carpentier) நாவல்களைப் படித்தபோது உணர்ந்தேன். ‘புயலிலே ஒரு தோணி’யை சந்தேகமில்லாமல் ஒரு ‘பரோக்’ பாணி நாவல் என்று சொல்லலாம். ஒருவகையில் சிங்காரம் கார்ப்பெந்த்தியரையும் விஞ்சி விட்டார்; எப்படியென்றால்,



‘புயலிலே ஒரு தோணி’யில் ‘பரோக்’ பாணியோடு கூட பின்நவீனத்துவப் பகடியும் சேர்ந்து கொண்டு விட்டது.

நாவலில் நாவன்னா என்று ஒரு கதாபாத்திரம். அவர் பாவன்னாவிடம் (பாண்டியன்) போதையில் இப்படிச் சொல்கிறார்:

‘பாவன்னா! வண்டி பிடிஸ்ஸி ஏதி விட்ருங்க...கொலும்பு ஸ்திராட்டுக்கு. பிரகு கடைஹி போரேன்... பாவன்னா! பாவன்னா! கொலும்பு பொயிருகிகலா? கொலும்பு கொலும்பு கொலும்பு. நல்ல ஊரு கொலும்பு. நல்ல ஊரு கொலும்பு. ம்க்ம் ம்க்ம் க்ர்ர்.” காறித் துப்பிக் காலால் தேய்த்தார்; சில விநாடிகள் தேய்த்துக் கொண்டே இருந்தார். ‘ம்க்ம் ம்க்ம்... பாவன்ன்னா! இங்க பாருங்க பாவன்னா! பாவன்னா! உங்களுக்கு பிராமலக் கல்யானிய த்ரியுமால்யா. கல்யானி கல்யானி உடலு என்னா உடலு வுடலு வுடலு வில் போல வலையும். வில், வயில், ஹிஹி. உங்கலுக்கு வில் கையில் வஸ்ஸி அம்பு போடுறவில் கல்யானிஹி நான்னா உயிரு. கலுஃத்தை சேர்த்துக் கட்டிகிருவா. ம்க்ம் ம்க்ம்... வெஃத்தில எஸ்ஸி இறங்குறது அவ தொண்டையில சிவஃப்பா ரஃத்தமாட்டமா தெரியும்... ம்க்ம் ம்க்ம் ம்க்ம் கர்க்ர்ர்...’

இன்னொரு இடம்.

‘பெண் மயிலே! முடியாது, முடியாது. நான் தாலி கட்டும் வகையைச் சேர்ந்தவனல்லன். விலங்கு போட்ட தொழுவ வாழ்க்கை எனக்கு ஒத்து வராது. கண்மணியே கேள்: தாயின் பாதுகாப்பில் இருக்க வேண்டிய காலத்தில் வேசையரின் மார்பில் மிதந்தேன். மனையாளின் அரவணைப்பில் அடங்க வேண்டிய வயதில் மனையறத்தை வெறுத்து மனம் குழம்பித் திரிகின்றேன். பொன்னே மணியே புனைபூங்கோதாய்! என் இல்லத்தரசியாயிருக்க நீ உடன்படுவது என் பாக்கியமே. ஆனால் நானோ இல்லறத்தை வெறுக்கும் இளைஞன். முடியாததால் வெறுப்பவனின் வெறுப்பை விட, முடிந்திருந்தும் வெறுப்பவனின் வெறுப்பு மிகமிகக் கொடிதன்றோ! காரளகப் பெண்மணியே! நான் மந்தையிலிருந்து விலகிப் பிரிந்த ஓடுகாலி. பிரிந்ததால் மந்தையின் வெறுப்புக்கும், பிரிய நேர்ந்ததால் தன் வெறுப்புக்கும் உள்ளாகி இந்தப் பரந்த வையகத்தில் காலூன்ற இடமின்றி, ஒட்டிப் பற்ற ஈரப்பசை காணாமல் தன்னந்தனியனாய் அலைந்து திரிகிறேன்; அலைந்தலைந்தே திரிவேன்; அலைந்தலைந்து திரிந்தே அழிவேன். கன்னற்சுவை மொழி மின்னிடையாய்! உன் திரண்டுருண்ட மார்பிலே என்னைச் சயனித்து, உன் சேலொத்த விழியிலே என்னைக் கண்ணுற்று, உன் பாலொத்த மொழியிலே என்னைச் செவியுற்று, உன்னை அறிவதால் என்னை மறுக்கிறேன். ஆகவே, உன் உடலணைப்பில் இருக்குங்காறும் சங்க நிதி பதும நிதி இரண்டும் வேண்டேன்! கங்கை வார்சடை கரந்தான் அருளும் வேண்டேன்! எனினும், பெண் மயிலே, நான் தன்னந்தனியன். என் காதலீ! மார்பிற் படுத்து மயலூட்டி மகிழ்வித்து மறப்பூட்டும் நாயகீ! அன்னையற்ற எனக்குத் தாயாகி மடியிற் கிடத்தித் தாலாட்டவல்லையோ? தமக்கையறியா என்னை இடுப்பில் வைத்துக் கிள்ளி அழுகூட்டிப் பின் முத்தாடி ஆற்ற ஒவ்வாயோ? தங்கையற்ற என்னைத் தொடர்ந்தோடிப் பற்றிச் சிணுங்கி நச்சரியாயோ...’

நாயகீ, காதலீ என்ற வார்த்தைகளில் உள்ள நெடிலை கவனியுங்கள். தமிழ் உரைநடையின் உச்சங்களில் ஒன்றான மேற்கண்ட பத்தியை ப. சிங்காரம் எந்த மனநிலையில், எந்த இடத்தில் வைத்து எழுதினார் என்று யோசித்துப் பார்க்கிறேன். ஒருவிதப் பரவச உணர்வில், உன்மத்த நிலையில்தான் இதை எழுதியிருக்கிறார் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை. தமிழ்தான் என்று இல்லை. இந்தப் பத்திக்கு முந்தின பத்தியில் பாண்டியனை மணந்து கொள்ள விரும்பும் பெண் அவனை ‘சாயா பூஞா சிந்தா! சாயா பூஞா ராஜா!’ என்று கொஞ்சுகிறாள். இந்த வார்த்தைகளின் அர்த்தத்தைத் தேடித்தான் மலேஷியாவின் பல இடங்களில் அலைந்தேன் என்று முன்பு ஒரு அத்தியாயத்தில் குறிப்பிட்டேன்.

சிங்காரத்திடம் நான் வியந்த மற்றொரு விஷயம், துல்லியம். மொழியில் இவ்வளவு துல்லியத்தை நம்முடைய சமகால எழுத்தாளர் யாரிடத்திலும் காண முடியவில்லை. உதாரணமாக, ஒரு ஆளின் பெயர் சு. இன்னொருவரின் பெயர் ந. இதில் முதலாமவரிடமிருந்து இரண்டாமவருக்கு நிறைய ஆலோசனைகள் கிடைத்திருந்தன. இதை, பிழையே இல்லாமல் துல்லியமாக எப்படி எழுதுவது என்று ஒரு பரீட்சை செய்தால் இன்றைய எழுத்தாளர்கள் அத்தனை பேரும் தோற்று விடுவார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

நவீன கவிதை மனம் - 08 மீள் பகிர்வு : றியாஸ் குரானா

நவீன கவிதை மனம் - 08 மீள் பகிர்வு
இந்தக் கூற்றிலிருந்து, கவிதை முறைமைகளை பரிசோதனை செய்வதில் ஒரு தயக்கத்தை நகுலனின் மனம் தனக்குள்ளே கொண்டிருக்கிறது என்பதை ஊகிக்கலாம். இந்த வகைாயன இலக்கியப் பிரதிச் செயல்களுக்கு ஒரு பெயரிருக்கிறது. COLLAGE POETRY WORK ஆனால், இந்தப் புரிதலுடன் நகுலன் இதைச் செய்யவில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.
அதை இனிப் பார்க்கலாம். ”டைம்ஸ் லிட்டரி சப்ளிமென்ட் ” என்ற இதழில் ”வில்லியம் பரோஸ்” ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தார். அதில் அவர் அழுத்தம் கொடுத்த வரிகள் இவைதான்......................................
Riyas Qurana - றியாஸ் குரானா
நவீன கவிதை மனம் - 08
முதலில் நகுலனின் கவிதை ஒன்றை தருகிறேன். அதைப் படியுங்கள். சில நேரம் நீங்கள் சொல்லக்கூடும் இது நகுலனின் கவிதையல்ல. அவரின் தொகுப்புக்களில் இல்லை. ஆகவே, நான் புனைவாக இதைச் சொல்கிறேன் என்று. கிட்டத்தட்ட இது புனைவு போன்றதுதான். முற்று முழுக்க புனைவானது அல்ல. நவீன கவிதை தனது ஆரம்ப காலத்தில் பல பரிசோதனை முயற்சிகளை மேற்கொண்டது. தமிழ் கவிதைக்கென்று இருந்த யாப்பை உதறிவிட்டு, எப்படி கவிதையை நிகழ்த்திக் காட்டுவது என சிந்தித்தது. அப்போது, ஆங்கிலப் பரீட்சயமுள்ள பலர் ஆங்கிலத்தில் வெளிவரும் கவிதைகளைப் படித்தும், கவிதை குறித்த முன்வைப்புக்களை உள்வாங்கியும் தமிழில் அதை நிகழ்த்த முற்பட்டனர். எனினும், சில எடுத்துரைப்பு முறைமைகளை மட்டுமே இவர்களால் பின்தொடர முடிந்தது. என்பது வரலாறு.
சற்று முன்னர்கூட க.நாசுவின் ஒருவகை எடுத்துரைப்பு பரிசோதனை முறைமையை இங்கு பதிந்திருப்பேன். அந்த முறை தொடரப்படவில்லை. அந்தச் திசையில் கவிதை குறித்து சிந்திக்கவும், அன்றை நவீன கவிதைச் சிந்தனையாளர்களால் முடிந்திருக்கவில்லை. உதாரணத்திற்கு அந்தக் கவிதையை கீழே தருகிறேன். இதை நான் எடிட் செய்திருக்கிறேன். சிலர் சொல்லக்கூடும் ஒரு கவிஞரின் கவிதையை எடிட் செய்யக்கூடாது. அது அவரின் தனித்தன்யைில், சுதந்திரத்தில் தலையிடுவது என. அவைகளை ஒரு புறம் வைத்துவிட்டுத்தான் இதைச் செய்கிறேன். இப்படி ஒரு கவிதையை மயன் எழுதவே இல்லை என்றுகூட சிலர் சொல்லக்கூடும் சொல்லும்போது, அதற்கான பதில்களை அவர்களுக்கு தருவேன்.
கநாசு மயன் என்ற பெயரில் எழுதும்போது,
மின்னல் கீற்று
புழுக்கம் தாங்காமல்
அன்றையத் தினசரியை
விசிறிக் கொண்டு நடந்தேன்;
இந்தப் புழுக்கத்திலே
மழை பெய்தால்,
நல்லதென்று நினைத்தேன்.
தலையுச்சியிலே ஒரு குளிர் தூற்றல்
சட்டச் சடவென்று பத்துத் தூற்றல்
ஆஹா! பத்தே பத்துத் தூற்றல்தான்.
பின் புழுதியைக் கிளறிய காற்று விசிற
மழை ஓடி ஒழித்துவிட்டது.
கரிய வானம் பிளந்து கொண்டு
கோடை மின்னல் கீற்றை தேடியது.
கையை நான் நீட்டியிருந்தால்
அக்கோடை மின்கீற்று
என்னைத் தொட்டிருக்கும்;
உலகை அழித்திருக்கும்.
தினசரிச் செய்திகள் கற்றிருக்கும்;
தூற்றல் இன்பம் மரத்திருக்கும்;
புழுக்கம் வெளி நிறைந்திருக்கும்;
புழுதி எழுந்து படர்ந்திருக்கும்;
உலகம் ஒழிந்திருக்கும்.
நான் தன்னந்தனியாக இருந்து
என்னதான் செய்வது.
அதனால்தான் கை நீட்டாதிருந்தேன்.
கவிதையை வரிகளில் கண்டுபிடிக்கும் ஒருவகை புரிதலுக்கு நவீன கவிதை விமர்சகர்களும், கவிஞர்களும் பழக்கப்படத்தொடங்கியதே அதற்கான முக்கிய காரணம். கவிதை என்பது, முழுமையான ஒன்று.. அதிலிருந்து சிலவரிகளை மட்டும் உருவி எடுத்து, இது அற்புதமான படிமம் என்றோ, மிக கவித்துவமாக வந்திருக்கிறது இந்த வரி என்றோ விபரிக்கவே முற்பட்டனர். ஒரு மனிதனிக் குறித்த ஒரு பகுதியை மட்டும் பிய்த்தெடுத்துக்கொண்டு போய் சா இது அற்புதமானது எனச் சொல்வதற்கு நிகரானது இது. படிமம் என்ற ஒரு பிசாசு இவர்களைப் போட்டு ஆட்டிவைத்ததுதான் பிரதான காரணம். அது அன்று தேவையானதும்கூட என்பதை மறுக்கவில்லை. எனினும், வரிகளைக் கடந்து கவிதைச் சம்பவங்களை முன்வைப்பதினுாடாக, பிரதியினுள்ளிருக்கும் அனைத்து அம்சங்களையும் பொருட்படுத்தி கவிதை என்ற அந்த முழுமையை பேச்சுக்கு கொண்டுவர முடியவில்லை. அதனால்,தான் மேலுள்ள கவிதை எடுத்துரைப்பு முறை தொடரப்படவில்லை. அதுபோல, பலவகையான கவிதை எடுத்துரைப்பு முறைமைகள் பரிசோதிக்கப்படவில்லை.
பரிசோதிக்கப்படவில்லை என்று சொல்ல முடியாது. பரிசோதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. நகுலன் அதை முயற்சித்திருக்கிறார். ஆனால் அதுவும் தொடரப்படவே இல்லை. நகுலன் கவிதை முறைமையை பரிசோதிப்பதற்கு, கவிதை குறித்த அவரின் புரிதலே காரணமானது. அப்புரிதலில் இருக்கும் பிரதானமான குறைபாட்டையும் இங்கு நான் சுட்டிக்காட்ட இருக்கிறென். அதற்கு முன், அவர் பரிசோதனையில் ஈடுபட்ட கவிதையை இங்கு தருகிறேன். இதைக்கூட அவரின் தொகுப்புக்களில் காணமுடியாது என நினைக்கிறேன். சிலவேளை இருக்கலாம். அண்மையில் அவரின் தொகுப்புக்களை படித்தவர்கள் சொல்லுங்கள்.
இப்படி ஒரு கவிதை
நெய்தல்
காண்மதி பாண
நீ உரைத்தற்கு உரியை (நெய்தல்-40)
யான் எவன் செய்கோ பாண (நெ - 133)
ஓண்தொடி அரிவை
கொண்டனள் (நெ - 172)
இரவினாலும்
இன் துயில் அறியாது
அரவு உறு துயரம்
எய்துப தொண்டித்
தண் நறு நெய்தல் நறும்
பின் இருங் கூந்தல்
அணங்குற்றோரே (நெ 178)
தோளும் கூந்தலும்
பல பாராட்டி
வாழ்தல் ஒல்லுமோ பாண
அம்ம வாழி பாண (நெ - 178)
பிரியினும் பிரிவது அன்றே
இவளோடு மேய
மடந்தை நட்பே (குறிஞ்சி - 207)
புல்லென்று படரும்
இம்மாலைவாய்
அம்பல் கூம்ப
அலரும் சிதற
ஊரும் இவள் உருவம்
கண்டெனம் அல்லமோ
பாண ஆகலின்,
வறிது ஆகின்று
என் மடம் கெழு நெஞ்சே (மருதம் - 47)
இதுதான் அந்தக் கவிதை, வெவ்வேறு பிரதிகளிலிருந்து வரிகளை உருவி எடுத்து தனியான வேறு ஒரு பிரதியை உருவாக்கிப் பார்த்திருக்கிறார். இதை செய்துவிட்டு கீழே நகுலன் இப்படி கூறியிருப்பார். ” கவிதையை நான் எழுதிவிட்டேன். இந்தமாதிரி முயற்சிகள் வேண்டுமா என வாசகர்கள் நிச்சயித்துக்கொண்டால் நல்லது”
இந்தக் கூற்றிலிருந்து, கவிதை முறைமைகளை பரிசோதனை செய்வதில் ஒரு தயக்கத்தை நகுலனின் மனம் தனக்குள்ளே கொண்டிருக்கிறது என்பதை ஊகிக்கலாம். இந்த வகைாயன இலக்கியப் பிரதிச் செயல்களுக்கு ஒரு பெயரிருக்கிறது. COLLAGE POETRY WORK ஆனால், இந்தப் புரிதலுடன் நகுலன் இதைச் செய்யவில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.
அதை இனிப் பார்க்கலாம். ”டைம்ஸ் லிட்டரி சப்ளிமென்ட் ” என்ற இதழில் ”வில்லியம் பரோஸ்” ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தார். அதில் அவர் அழுத்தம் கொடுத்த வரிகள் இவைதான்.
” எந்த ஒரு எழுத்துப் பத்தியையும் எடுத்துக்கொண்டு அதன், வார்த்தைகளையும், சொல் அமைப்புகளையும் மாற்றி அமைத்தால் ஒரு நுாதன உருவைக் கொண்டுவரலாம்”
இந்த வரிகளை நகுலன் புரிந்துகொண்ட விதம்தான் இப்படி ஒரு கவிதை முறையை பரிசோதிக்க இடம்தந்தது. பரோஸ் குறிப்பிட்டது ஒரு பிரதியை அதற்குள்ளிருக்கும் சொற்களையும், வார்த்தை அமைப்புக்களையும் கலைத்து புதிய ஒரு ஒழுங்கில் அமைக்கும்போது மீண்டும் புதியதொரு பிரதியைக்கொண்டுவரலாம் என்பதே. ஆனால், நகுலன் புரிந்துகொண்டது வேறு, அது கட் அன் பேஸ்ட் கவிதை செயல் முறை. நிச்சயமாக இந்த இரண்டு முறைமைகளுக்கும் வேறுபாடுகள் உண்டு.
ஒரு பிரதியை கலைத்துப்போட்டு பிறிதொரு பிரதியை உருவாக்குதல். இது இன்றைய கவிதைச் செயலுக்கு முற்றிலும் அவசியமான ஒன்று. அதாவது நவீனம் கடந்த கவிதைகளை புரிந்துகொள்ளவும், உருவாக்கவும் அவசியமானது. நகுலன் சரியாகப் புரிந்துகொண்டு முயற்சித்திருந்தால் இன்று தமிழ்க்கவிதைகள் வேறு ஒரு இடத்தை தொட்டிருக்கும்.
கநாசு வின் கவிதை முறைமை தொடரப்படாதது தமிழ் கவிதைக்கு எவ்வளவு இழப்போ, அதற்கு நிகரான இழப்புத்தான், நகுலன் வில்லியம் பரோஸின் கவிதை குறித்த முன்வைப்பை தவறாக புரிந்துகொண்டதும். இந்த இரண்டுமே, தமிழ் நவீன கவிதையின் திசைமாற்றத்தை தடுத்துவிட்ட முக்கிய தருணங்களாகும். அதற்கான முழுப்பொறுப்பும் கடந்த காங்களில் கவிதையை தீர்மானிக்கும் சக்திகளாக தங்களை முன்னிறுத்திய இலக்கியச் செயற்பாட்டாளர்களே.

Tuesday, 23 August 2016

My great-uncle's lover was the inspiration for Lara in Doctor Zhivago - not his wife - Anna Pasternak


My great-uncle's lover was the inspiration for Lara in Doctor Zhivago - not his wife

http://www.telegraph.co.uk/women/life/my-great-uncles-lover-was-the-inspiration-for-lara-in-doctor-zhi/
Anna Pasternak



Olga and Boris Pasternak, who wrote Doctor Zhivago
Credit: HarperCollins

Anna Pasternak 20 August 2016 • 6:00am




It was in 1935 that Boris Pasternak, then aged 45, first spoke of his intent to write an epic Russian novel. And it was to my grandmother, his younger sister, Josephine, (who married her Pasternak cousin, hence the continuation of the surname) that he confided that the seeds of a novel were germinating in his mind; an enduring love story set between the Russian Revolution and the Second World War.

Josephine was stunned. She later told me: "I could not believe my ears. Was this the man as I had known him, unique, towering above platitudes and trivialities, intending to lend his inimitable prose to a subject petty and vulgar? Surely he would never write one of those sentimental stories?"

My grandmother could not have predicted the power nor legendary success that Boris's "sentimental" love story would hold. Doctor Zhivago would win him the Nobel Prize for literature after six previous nominations. It became an instant, international best-seller in 1957 when first published in Italy, but it wasn’t until 1988 that the book, regarded as anti-revolutionary, was legitimately published in Boris's adored "Mother Russia." (Until then the novel had been considered so controversial that British intelligence would smuggle in banned copies to Soviet readers as part of covert publishing programmes that flourished during the Cold War.)



Pasternak with Olga Ivinskaya and their daughter Irina Credit:
Ullstein bild via Getty Images




Central to the novel is the passionate love affair shared by Yury Zhivago, a doctor and poet, and Lara Guichard, the heroine, who becomes a nurse. It was during the research for my book Lara, that I discovered that the true inspiration for this character was Olga Vsevolodovna Ivinskaya, a twice widowed editor who met Boris in 1946 when was 34, he was 56. Their affair lasted fourteen years until Boris's death in 1960.

Her character was immortalised in 1965 by a breath-taking Julie Christie in David Lean's film adaptation of the book. The film won five Academy Awards and was nominated for five more. It remains the eighth highest-grossing film in American film history. Yet the true love story that inspired it has never been fully explored before.

I became interested in the story 1990,when I asked my ninety year old grandmother to reminisce about her brother. Three years before she died, I sat with her in her Oxford home as she vividly brought their Moscow childhood and life alive for me. I was haunted by the sense that so much was left unsaid about Olga’s love affair with Boris. Fifteen years later, after reading copious biographies of my great uncle, I knew that I wanted to write my book, Lara, about Olga and Boris's love affair.


Moscow celebrates World War Two victory anniversary Play! 01:58





My research took me to Moscow, to meet Boris's son, Evgeny, (then 87) and to Peredelkino, the writer's colony outside Moscow where Boris wrote his novel, to speak with his daughter-in-law, Natasha. I travelled to Stanford University, California, where Josephine bequeathed her archives and to Milan, to the Feltrinelli Foundation, where I touched the original Zhivago manuscript that had been smuggled out of Russia for the Italian publisher, Giangiacomo Feltrinelli, who bought world rights.

When it became clear that the Russians would never publish Zhivago, due to the anti-revolutionary stance of the book, Boris risked death under Stalin by sanctioning publication abroad. Feltrinelli's son, Carlo, who discussed his father's meetings with Olga with me, agreed with my thesis; that Olga is the unsung heroine behind the publication of the novel.

This is controversial as the role of Olga in Boris's life has been consistently repressed both by the Pasternak family and Boris's biographers. Olga has been belittled and dismissed as an "adventurous" and "temptress." Josephine, who refused to even mention Olga's name, tried to convince me that Lara was based on Boris's second wife, Zinaida. It is true that when Boris started writing the novel, he had not yet met Olga. Lara's teenage trauma of being seduced by the much older Victor Komarovsky is a direct echo of Zinaida's experiences with her sexually predatory cousin. However, as soon as Boris met and fell in love with Olga in 1946, his Lara changed and softened, to completely embody her.



Omar Sharif and Julie Christie in the film,
Doctor Zhivago Credit: Sharok Hatami/REX




My family downplayed the role of Olga in Boris's life because they held him in such high esteem that for him to have had two wives - Evgenia and Zinaida - and a public mistress, was indigestible to their strict moral code. They were loyal to Boris's second wife, Zinaida, to whom he remained married throughout his affair. Boris had two sons; one from his first wife, Evgenia, and one with Zinaida.

It took me five years to persuade Olga's daughter, Irina, to meet me. Irina is immortalised as Katenka, Lara's daughter in the novel. She was eight when her mother met Boris and her teenage years were dominated by their affair. I was finally to meet her in Paris, where she has lived for thirty years. It was a precious moment when she showed me a translation of Goethe's Faust that Boris had given her. She proudly read the final inscription to me: "Almost like a father, Your BP." After Boris's death, both she and her mother were sent to a prison camp on fabricated charges of smuggling royalties, yet Irina still worships Boris.

Olga paid an enormous price for loving "her Boria" as she also became a pawn in a highly political game. Stalin, who had a special admiration for Pasternak, did not imprison the controversial writer for writing anti-Soviet slander. This is miraculous; after 1917, nearly 1500 writers in the Soviet Union were executed or died in labour camps. Instead, Stalin ordered that Olga was harassed and persecuted. She was twice sentenced to periods in labour camps. Firstly, in 1949, while Boris was writing Zhivago.



Rosalia, Leonid and Alexander in the
dining room of their Moscow apartment




For nine months she was interrogated about Boris's work in progress yet not once did she reveal the content of the book. The interrogation transcripts are testament to her courage and loyalty. She miscarried Boris's child in the Lubyanka before being sent to a Mordavian labour camp for three and a half years. Her mother, Maria, looked after Irina. Boris, meanwhile, channelled the anguish, guilt and pain caused by their separation into his prose, creating scenes of aching longing between Yury and Lara.

When Olga was released on Stalin's death in 1953, she became Boris's "right hand"; indispensible to him. While he lived with Zinaida in "the big house" at Peredelkino, Olga moved nearby into "the little house." He openly split his days between the two. Olga typed his manuscript out twice for him and acted as an unofficial literary agent. After he won the Nobel Prize and the Soviet authorities savaged him for daring to write his truth about the Russian Revolution, expelling him from the Writers' Union, Olga persuaded him from committing suicide. Although Boris did not do the one thing that Olga wanted - he did not leave his wife for her- he loved her wholeheartedly. He would say to guests "Lara exists, go and meet her" handing out her telephone number.

If he had left Zinaida and married Olga, Olga would not have been sent to the gulag again after his death. The Pasternak surname would have protected her. On his deathbed, Boris expressed his guilt at his weakness. Doctor Zhivago is his lasting cri de coeur to Olga. As Boris writes of his Lara/Olga in Doctor Zhivago: "How well he loved her, and how loveable she was in exactly the way he needed..."

Lara: The Untold Love Story That Inspired Doctor Zhivago by Anna Pasternak is published by HarperCollins Publishers (£20). To order your copy for £16.99 plus p&p call 0844 871 1514 or visit books.telegraph.co.uk

Saturday, 20 August 2016

வெள்ளையானைகளைப் போன்ற மலைகள் - ஹெமிங்வே, குழந்தை - டொனால்டு பார்தெல்மே (1931 - 1989)


Riyas Qurana shared Riyas Qurana - றியாஸ் குரானா's post.
18 August at 21:02 ·



ஹெமிங்வேயின் சிறுகதை "Hills like white elephants" | மொழிபெயர்ப்பு - எம்.டி. முத்துக்குமாரஸ்வாமி. அருக்கு நன்றி.

வெள்ளையானைகளைப் போன்ற மலைகள்Riyas Qurana - றியாஸ் குரானா
18 August at 20:56 ·

ஹெமிங்வேயின் சிறுகதை "Hills like white elephants" | மொழிபெயர்ப்பு - எம்.டி. முத்துக்குமாரஸ்வாமி. அவர்களுக்கு நன்றி.

எர்னெஸ்ட் ஹெமிங்வேயின் மிகவும் புகழ் பெற்ற சிறுகதை ‘வெள்ளையானைகளைப் போன்ற மலைகள்”. மூன்றே பக்கங்களிலான இந்த சி றுகதையைப் பற்றி விமர்சகர்கள் ஆயிரக்கணக்காண பக்கங்கள் எழுதியிருக்கிறார்கள். சொற்சிக்கனத்துக்குப் பேர் போன ஹெமிங்வே இந்தக் கதையில் எதையும் வெளிப்ப்டையாகச் சொல்வதில்லை. மைய கதாபாத்திரங்களான ஆணும் பெண்ணும் அமெரிக்கன் என்றும், இளம்பெண் என்றும் மட்டுமே குறிக்கப்படுகின்றனர். ஒரே ஒரு இடத்தில் மட்டுமே அந்த ஆண் அந்தப் பெண்ணை கருக்கலைப்பு செய்யச்சொல்கிறான் என்பது சூசகமாகக் கதையில் சுட்டப்படுகிறது. வரிக்கு வரி அலங்காரமில்லை, உவமைகளில்லை. ஆனால் வெள்ளையானைகள் போன்ற மலைகள் பல அர்த்தங்களைச் சொல்லும் குறியீடுகளாகிவிடுகின்றன.

--------------------------------------------------

வெள்ளையானைகளைப் போன்ற மலைகள்

எப்ரோ சமவெளியில் மலைகள் நீளமாகவும் வெள்ளையாகவும் இருந்தன. இந்தப் பக்கத்தில் நிழலோ மரங்களோ ஏதுமில்லை; ரயில்நிலையம் சூரிய வெளிச்சத்திலிருந்த இரண்டு ரயில்களுக்கு நடுவே இருந்தது. ரயில் நிலையத்திற்கு அருகே பக்கத்தில் கட்டிடத்தின் இளம் சூட்டுடன் கூடிய நிழலில் கதவைத் திறந்தால் ஒரு மதுபானக் கடையும் அதன் கதவில் பூச்சிகளை உள்ளே விடாதிருக்க மூங்கில் மணிகளால் ஆன திரையும் இருந்தன. அந்த அமெரிக்கனும் இளம் பெண்ணும் கட்டிடத்திற்கு வெளியில் படிந்த நிழலில் இருந்த மேஜையில் அமர்ந்திருந்தனர். மிகவும் வெப்பமாக இருந்த அந்த இடத்திற்கு பார்சலோனா விரைவு வண்டி நாற்பது நிமிடங்களுக்கு ஒரு முறை வரும்; அந்த சந்திப்பில் இரண்டு நிமிடங்கள் நின்றுவிட்டு மாட்ரிட் நகருக்கு செல்லும்.

“நாம் என்ன குடிக்கலாம்?” அந்த இளம் பெண் கேட்டாள். அவள் தன் தொப்பியைக் கழற்றி மேஜையின் மேல் வைத்திருந்தாள்.

“மிகவும் வெப்பமாக இருக்கிறது” என்று அந்த மனிதன் சொன்னான்.

“பியர் குடிக்கலாம்”

“டோஸ் செர்வெசாஸ்” என்று அந்த மனிதன் திரையை நோக்கி சொன்னான்.

“பெரிய கோப்பைகளா” ஒரு பெண்மணி வாயிலில் இருந்து கேட்டாள்.

“ஆமா, இரண்டு பெரிய கோப்பைகள்”

அந்தப் பெண்மணி இரண்டு கண்ணாடிக்கோப்பை பியர்களும் அவற்றிற்கு அடியில் வைக்கக்கூடிய உறிஞ்சு பட்டைகளையும் கொண்டுவந்து வைத்துவிட்டு அந்த மனிதனையும் இளம் பெண்ணையும் பார்த்தாள். அந்த இளம்பெண் மலைகளின் வரிசையைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். சூரிய வெளிச்சத்தில் அவை வெள்ளையாக இருந்தன. அந்த நாட்டுப்புறம் பழுப்பாகவும் வறண்டும் இருந்தது.

“அவை வெள்ளை யானைகளைப் போல இருக்கின்றன” என்றாள் அவள்.

“நான் அப்படியொன்றைப் பார்த்ததேயில்லை” அந்த மனிதன் பியரைக் குடித்தான்.

“இல்லை, நீ பார்த்திருக்க மாட்டாய்”

“நான் பார்த்திருக்கக்கூடும்” என்றான் அவன். “ நான் பார்த்திருக்க மாட்டேன் என்று நீ சொல்வதால் மட்டும் எதுவும் நிரூபணம் ஆவதில்லை”

இளம்பெண் மணிகளால் ஆன திரையைப் பார்த்தாள். “ அவர்கள் எதையோ அதில் வண்ணம் தீட்டி எழுதியிருக்கிறார்கள். என்ன சொல்கிறது அது?”

“அனிஸ் டெல் டொரொ. அது ஒரு மதுபானம்”

“அதைக் குடிக்கலாமா?”

அந்த மனிதன் “இங்கே கவனியுங்கள்” என்று திரையின் வழி கத்தினான். அந்தப் பெண்மணி பாரிலிருந்து வெளியே வந்தாள்.

“ நான்கு கோப்பைகள். எங்களுக்கு அனிஸ் டெல் டொரோ வேண்டும்”

“தண்ணீருடனா?’

“உனக்கு தண்ணீருடன் வேண்டுமா?”

“எனக்குத் தெரியலியே” என்றாள் இளம்பெண் “ தண்ணீருடன் நன்றாக இருக்குமா?”

“அது சரி”

“தண்ணீருடன் உங்களுக்கு வேண்டுமா?” என்று கேட்டாள் பெண்மணி.

“ ஆமா தன்ணீருடன் தாங்க”

“இது அதிமதுரம் போல ருசிக்கிறது” என்ற இளம் பெண் தன் கண்ணாடிக் கோப்பையை கீழே வைத்தாள்.

“எல்லாவற்றின் வழியும் அப்படித்தான்”

“ஆமாம். எல்லாமே அதிமதுரம் போலத்தான் ருசிக்கிறது. அதிலும் எதற்கெல்லாம் நீ ரொம்ப நாள் காத்திருந்தாயோ அதுவெல்லாமே அப்படித்தான் ருசிக்கிறது”

“ஓ நிறுத்து அதை”

“நீதான் ஆரம்பித்தாய்” என்றாள் இளம்பெண். “நான் சந்தோஷமா, சந்தோஷப்படுத்தப்பட்டுதான் இருக்கேன். என் நேரமும் நன்றாகத்தான் கழிந்தது”

“ நாம மகிழ்ச்சியா நேரத்த கழிக்கலாமே”

“ சரி. நான் முயற்சி செய்யத்தான் செய்தேன். அந்த மலைகள் வெள்ளையானைகளைப் போல இருக்குன்னு சொன்னேன். அது கெட்டிகாரத்தனமா இல்லையா?”

“ அது கெட்டிகாரத்தனம்தான்”

“இந்து புது வகை மதுவை குடித்துப் பார்க்க விரும்பினேன். அவ்வளவுதானே நாம செய்வது- பொருட்களைப் பார்ப்பதும் புதிய பானங்களை குடித்துப் பார்ப்பதும்?”

“அப்படித்தான் நானும் நினைக்கிறேன்”

அந்த இளம்பெண் தூரத்திலிருந்த மலைகளைப் பார்த்தாள்.

“ அவை ரொம்ப அழகான மலைகள்” என்றாள் இளம்பெண் “ அவை வெள்ளை யானைகளைப் போல இல்லை. நான் மரங்களின் வழி தெரியும் அவற்றின் மேற்புறத்தினை மட்டுமே நான் சொன்னேன்”

“இன்னும் கொஞ்சம் நாம் குடிக்க வேண்டுமா?”

“சரி”

இளம் சூடான காற்று மணிகளாலான திரையை மேஜையை நோக்கித் தள்ளியது.

“பியர் குளிர்ச்சியாகவும் நன்றாகவும் இருக்கிறது” என்றான் அந்த மனிதன்

“நன்றாக இருக்கிறது” என்றாள் இளம்பெண்

“ அது உண்மையில் ரொம்ப எளிமையான அறுவை சிகிக்சை, ஜிக்.” என்றான் அவன். “உண்மையில் அது அறுவை சிகிக்சை கூட இல்லை”

மேஜையின் கால்கள் அழுத்தியிருந்த தரையை அந்த இளம் பெண் பார்த்தாள்.

“நீ ஒன்றும் சொல்ல மாட்டாய் என்று எனக்குத் தெரியும் ஜிக். உண்மையில் அது எதுவுமேயில்லை. காற்றை லேசாய் உள்ளே விடுவதுதான்”

இளம்பெண் எதுவும் சொல்லவில்லை.

“நான் உன் கூட வருவேன். உன் கூடவே எல்லா நேரமும் இருப்பேன். அவர்கள் கொஞ்சம் காற்றை உள்ளே விடுவார்கள் அவ்வளவுதான். அதன் பிறகு எல்லாமே சுத்தமாய் இயற்கையாக மாறிவிடும்”

“ அதற்கப்புறம் நாம என்ன செய்வோம்?”

“அதற்கப்புறம் நாம ரொம்ப நல்லா இருப்போம். முன்பு நாம எப்படி இருந்தோமோ அது போலவே இருப்போம்”

“எதுனால அப்படி சொல்ற?”

“அது ஒன்னுதான் நம்மை படுத்துகிறது. அது மட்டும்தான் நம் சந்தோஷத்தைக் கெடுத்தது”

இளம்பெண் மணியாலான திரையைப் பார்த்தாள் கையை நீட்டி திரையிலிருந்த இரண்டு மணிகளை எடுத்தாள்.

“அதுக்குப் பிறகு எல்லாம் சரியாகிடும் நாம இரண்டு பேரும் சந்தஷோமா இருப்போம் அப்டிங்கிறியா?”

‘நாம சந்தோஷமா இருப்போம்னு எனக்குத் தெரியும். நீ பயப்படாதே. அதை செய்து முடித்த நிறைய பேரை எனக்குத் தெரியும்”

“எனக்கும்தான் நிறையபேரைத் தெரியும்.” என்றாள் இளம்பெண் “அதற்கப்புறம் அவர்கள் அவ்வளவு சந்தோஷமா இருந்தாங்க”

“சரி. உனக்கு பிடிக்கலைன்னா நீ செய்ய வேண்டாம். உனக்கு இஷ்டமில்லாம நான் அத உன்னை செய்ய வைக்கமாட்டேன். ஆனா அது ரொம்ப எளிமையானதுன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்”

“நீ உண்மையிலேயே நா அதச் செய்யனும்னு விரும்புறியா?”

“செய்யக்கூடிய சிறந்த காரியம் அதுதான்னு நான் நினைக்கேன். ஆனா உனக்கு அதுல இஷ்டம் இல்லைனா நீ செய்ய வேண்டாம்”

“நா அதச் செஞ்சேன்னா நீ சந்தோஷமா இருப்பியா, எல்லாமே முன்னே மாதிரி ஆயிருமா நீ என்னை காதலிப்பியா?”

“இப்பவுமே நான் உன்னை காதலிக்கிறேன். நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்னு உனக்குத் தெரியும்”

“ எனக்குத் தெரியும். ஆனா நான் அதச் செஞ்சுட்டேன்னா, எல்லாமே பழையபடி நல்லா ஆயிருமா நா அந்தப் பொருளெல்லாம் வெள்ளை யானைங்க போல இருக்குன்னு சொன்னா உனக்குப் பிடிக்குமா?”

“எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். இப்பவுமே எனக்கு அது ரொம்ப பிடிக்குது. ஆனா என்னால் அதப் பத்தி நினைக்க முடியல. எனக்கு கவலை வந்துட்டுன்னா நான் எப்டி ஆயிர்றேன்னு உனக்குத் தெரியும்தானே”

“ நா செஞ்சுட்டேன்னா நீ அப்புறம் கவலையே படமாட்டியா?”

“நா அதப் பத்தி கவலப் படமாட்டேன். ஏன்னா அது ரொம்ப எளிமையானது”

“அப்டின்னா நா அத செஞ்சுக்கிறேன். ஏன்னா நான் என்னைப் பத்தி கவலைப்படல”

“என்ன சொல்ற நீ?”

“ நான் என்னப் பத்தி கவலப்படல”

“நான் உன்னைப் பத்தி கவலைப் படறேன். அக்கறையோட இருக்கேன்”

“ஓ ஆமா. ஆனா நான் என்னப் பத்திக் கவலப்படல. நா அதச் செஞ்சுடறேன். எல்லாமே அப்புறம் நல்லா ஆயிடும்”

“ நீ அப்டி நினைச்சேன்னா நீ அதச் செய்ய வேண்டாம்”

இளம்பெண் எழுந்து ரயில் நிலையத்தின் கடைசி முனை வரை நடந்து சென்றாள். மறுபக்கத்தில் தானிய வயல்களும் எப்ரோ நதிக்கரையில் மரங்களும் இருந்தன. தூரத்தில் நதிக்கரையைத் தாண்டி மலைகள் இருந்தன. மேகத்தின் நிழல் ஒன்று தானிய வயலின் வெளியில் நகர்ந்து சென்றது. அவள் நதியினை மரங்களூடே பார்த்தாள்.

“இது எல்லாத்தையும் நாம் வச்சுக்கலாம். எல்லாத்தையும் நாம வச்சுக்கலாம். ஒவ்வொரு நாளையும் நாம இன்னும் இன்னும் முடியாததா நாம பண்ணிரலாம்"

“என்ன சொன்ன?”

“எல்லாத்தையும் நாம் வச்சுக்கலாம்னு நான் சொன்னேன்”

“எல்லாத்தையும் நாம் வச்சுக்கலாம்”

“இல்ல முடியாது”

“மொத்த உலகத்தையும் நாம வச்சுக்கலாம்”

“இல்ல நம்மளால முடியாது"

“நாம எங்க வேணாலும் போலாம்”

“இல்ல முடியாது. அதுக்கப்புறம் அது நம்மளோடது இல்ல”

“நம்மளோடதுதான்”

“இல்ல. அது நம்மளோடது இல்ல. ஒரு தடவ நம்மகிட்டேர்ந்து அவங்க எடுத்துட்டாங்கன்னா அத திரும்பப் பெறவே முடியாது”

“ ஆனா அவங்க அத இன்னும் எடுக்கவேயில்லையே”

“பாக்கலாம். பொறுத்திருந்து பாக்கலாம்”

“நா எந்த மாதிரியும் நினைக்கல. எனக்கு நல்லா தெரியும்”

“உனக்கு இஷ்டமில்லாத எதையும் நா செய்யச் சொல்ல மாட்டேன்”

“அது என்னோட நல்லதுக்கும் இல்லதான். நாம இன்னொரு பியர் குடிக்கலாமா?”

“சரி. ஆனா நீ எதப் புரிஞ்சிக்கிடனும்னா..”

“எனக்குப் புரியுது. நாம ஒரு வேள கொஞ்ச நேரம் பேசாம இருப்போமா?”

அவர்கள் மேஜையில் வந்து அமர்ந்தார்கள். அந்த இளம்பெண் மலைகளையும் வறண்ட சமவெளியையும் பார்த்துக்கொண்டிருக்க அவன் அவளையும் மேஜையையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

“ நீ எதப் புரிஞ்சிக்கிடனும்னா” அவன் சொன்னான் “ உனக்கு இஷ்டமில்லைன்னா நீ அத செய்யவேண்டாம்னுதான் நா சொல்லுவேன். உனக்கு அது ஏதேனும் அர்த்தமுள்ளதுன்னா நா அதன் போக்கிலேயே போகத் தயாரா இருக்கேன்”

“அது உனக்கு அர்த்தமுள்ளதா? நாம ஒத்துப் போகலாம்”

“ ஓ நிச்சயமா. ஆனா எனக்கு உன்னத் தவிர வேறு யாரும் வேண்டாம். வேறு யாருமே எனக்கு வேண்டாம். எனக்கு அது ரொம்ப எளிமையானதுன்னு தெரியும்”

“ஆமா உனக்கு அது ரொம்ப எளிமையானதுன்னு தெரியும்.”

“நீ அதச் சொல்றது சரிதான். ஆனா எனக்கு நிச்சயமா தெரியும்”

“எனக்காக நீ ஒரு காரியம் செய்வியா?

“உனக்காக நா என்ன வேணும்னாலும் செய்வேன்”

“நீ தயவு செய்து, தயவு செய்து, தயவு செய்து, தயவு செய்து, தயவு செய்து, தயவு செய்து, பேச்சை நிறுத்திறியா?”

அவன் எதுவும் சொல்லாமல் ரயில் நிலையத்தின் சுவரின் ஓரமாக வைக்கப்பட்டிருந்த அவர்களுடைய பைகளைப் பார்த்தான். அவர்கள் இரவுகளைக் கழித்த விடுதிகளின் வில்லைகள் அவற்றில் ஓட்டப்பட்டிருந்தன.

“ஆனா உனக்கு அதச் செய்ய இஷ்டமில்ல. நா எதப்பத்தியும் கவலப்படல”

“நா கத்தப் போறேன்”

அந்தப் பெண்மணி திரையை விலக்கிவிட்டு வந்து இரண்டு கன்ணாடிக்கோப்பைகளில் பியரையும் அவற்றுக்கான உறிஞ்சு பட்டைகளையும் வைத்துவிட்டுப் போனாள். “இன்னும் ஐந்து நிமிடத்தில் ரயில் வந்துவிடும்” என்றாள் அவள்.

“அவள் என்ன சொன்னாள்” என்று கேட்டாள் இளம்பெண்

“இன்னும் ஐந்து நிமிடத்தில் ரயில் வந்துவிடும்னு சொன்னாள்”

அந்த இளம்பெண் அந்தப் பெண்மணியைப் பார்த்து நன்றி தெரிவிக்கும் முகமாக புன்னகை புரிந்தாள்.
“ நான் நம்ம பைகளையெல்லாம் இப்பவே எதிர்த்த பகுதில வச்சுட்டு வந்துர்றேன்” என்றான் அவன். அவள் அவனைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள்.

“சரி. வச்சுட்டு வா. நாம பியர குடிச்சு முடிச்சிரலாம்”

அவன் அந்த இரண்டு கனத்த பைகளையும் தூக்கிக்கொண்டு நிலையத்தின் அடுத்த பக்கத்தில் இருந்த பகுதிக்குச் சென்றான். தண்டவாளத்தில் அவன் பார்த்தபோது அங்கே ரயில் வந்திருக்கவில்லை. திரும்பி வந்தவன் பார் அறைக்குச் சென்றான். அங்கே ரயில்லுக்காகக் காத்துக்கொண்டிருந்த பலரும் குடித்துக்கொண்டிருந்தனர். பாரில் அவர் ஒரு அனிஸ் குடித்தான்; சுற்றியிருந்தவர்களையெல்லாம் பார்த்தான். அவர்களெல்லோரும் ரயிலுக்காகக் காத்திருந்தனர். அவன் மணியாலான திரையைக் கடந்து வந்தான். அவள் மேஜையில் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவனைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள்.

“நீ இப்போது நன்றாக உணர்கிறாயா?”

“நான் நன்றாக இருக்கிறேன்” என்றாள் அவள் “ என்னிடத்தில் எந்தக் கோளாறும் இல்லை. நான் நன்றாக இருக்கிறேன்”

R
iyas Qurana shared Riyas Qurana - றியாஸ் குரானா's post.
Yesterday at 16:39 ·



குழந்தை. - சிறுகதை.

டொனால்டு பார்தெல்மே (1931 - 1989)) தமிழில்: சி. மோகன்Riyas Qurana - றியாஸ் குரானா
Yesterday at 16:37 ·

குழந்தை. - சிறுகதை.

டொனால்டு பார்தெல்மே (1931 - 1989)) தமிழில்: சி. மோகன்

குழந்தை செய்யத் தொடங்கிய முதல் தவறு, தன் புத்தகங்களிலிருந்து பக்கங்களைக் கிழிக்க ஆரம்பித்ததுதான். அதனால், அவள் புத்தகத்திலிருந்து கிழிக்கும் ஒவ்வொரு பக்கத்திற்கும், பக்கத்திற்கு நான்கு மணி நேரமென அவள் தன் அறையில், மூடிய கதவுகளுக்குப் பின்னால் தனியாக இருக்க வேண்டுமென்று நாங்கள் ஒரு விதி செய்தோம். அவள் ஒரு நாளில் ஒரு பக்கம் கிழித்த ஆரம்ப கட்டத்தில் இவ்விதி - மூடிய அறையில் இருந்து எழும் அழுகையும் கதறலும் பதற்றம் தந்த போதிலும் - நன்றாகவே செயல்பட்டது. உன் தவறுக்கான தண்டனையை அல்லது தண்டனையின் ஒரு பகுதியையேனும் ஏற்றுக்கொள்ளவே வேண்டுமென நாங்கள் நியாயப்படுத்தினோம். ஆனால், பிறகு அவளின் பிடிமானம் வளர்சியடைந்த நிலையில் ஒரே சமயத்தில் இரண்டு பக்கங்களைக் கிழித்தெறிந்தாள். அதன் காரணமாக, மூடிய அறையில் தனியாக அவள் எட்டு மணி நேரம் இருக்க வேண்டி ஆயிற்று. அதற்கேற்ப தொல்லை எல்லோருக்கும் இரண்டு மடங்காகியது. எனினும், அவள் அவ்வாறு செய்வதை நிறுத்துவதாக இல்லை. அதன் பிறகு, நாட்கள் செல்லச் செல்ல, அவள் மூன்று அல்லது நான்கு பக்கங்களைக் கிழிக்கும் நாட்களை நாங்கள் எதிர்கொள்ள வேண்டி வந்தது. அதன் காரணமாக, தொடர்ச்சியாக பதினாறு மணிநேரம் வரை அவள் தன் அறையில் தனியாக இருக்கும்படி ஆயிற்று. வேளா வேளைக்கு உணவு கொடுப்பதற்கு இது இடையூறாக இருந்ததால் என் மனைவி கவலைப்பட்டாள். ஆனால் நாம் ஒரு விதியை உருவாக்கினால் அதற்கு நாம் கட்டுப்பட்டாக வேண்டுமெனவும் பாரபட்சமோ தளர்வோ காட்டாமல் இருக்கவேண்டுமெனவும் நான் நினைத்தேன். இல்லையெனில் அவர்கள் தவறான கருத்து கொண்டு விடுவார்கள். அந்தச் சமயத்தில் அவள் பதினான்கு அல்லது பதினைந்து மாதங்கள் நிரம்பியவளாக இருந்தாள். அவ்வப்போது ஒரு மணி நேரம் போலக் கதறிய பின்பு அவள் தூங்கிவிடுவதென்னவோ உண்மைதான். அது கருணையின்பாற்பட்டது. அவள் அறை மிகவும் அழகானது. மரத்தினாலான அழகிய ஆடுகுதிரையும், நூறு பொம்மைகளும், பொதிக்கப்பட்ட மிருகங்களும் நிறைந்தது.

நேரத்தை பிரயோசனமாகப் பயன்படுத்தினால் புதிர் விளையாட்டு போன்று பல்வேறு காரியங்களை அந்த அறையில் செய்யலாம். துரதிருஷ்டவசமாக, நாங்கள் கதவைத் திறக்கும் சில சமயங்களில் மேலும் சில புத்தகங்களிலிருந்து மேலும் சில பக்கங்களை, அவள் உள்ளே இருக்கும்போது கிழித்திருப்பதை நாங்கள் கண்டோம். இந்தப் பக்கங்களையும் உரிய வகையில் கணக்கில் சேர்த்துக் கொண்டாக வேண்டும்.

குழந்தையின் பெயர் பார்ன் டான்சின். நாங்கள் எங்களுடையதிலிருந்து குழந்தைக்கு சிவப்பு, வெள்ளை மற்றும் நீல ஒயின் கொஞ்சம் கொடுத்தோம். மேலும் அவளுடன் சிரத்தையோடு பேசிப் பார்த்தோம். ஆனால், அது எவ்வித பயனும் அளிக்கவில்லை.

உண்மையான கெட்டிக்காரத்தனத்தை அவள் பெற்று விட்டாள் என்பதை நான் சொல்லியாக வேண்டும். வீட்டில் அவள் விளையாடிக்கொண்டிருக்கும்போது - தன் அறையிலிருந்து அவள் வெளி வந்திருக்கக்கூடிய அந்த அபூர்வமான தருணங்களில் - நீங்கள் அவளுக்கருகில் சென்றால், அங்கு அவளுக்கு முன் ஒரு புத்தகம் திறந்தபடி இருக்கும். நீங்கள் அதைப் பரிசோதித்தால் அது பார்ப்பதற்கு மிகச் சரியாகவே இருக்கும். அதன்பிறகு நீங்கள் உன்னிப்பாகக் பார்த்தால் சிறு முனை கிழிக்கப்பட்ட ஒரு பக்கத்தைக் காண்பீர்கள். இது, பட்டும் படாமலுமான சாதாரண பார்வையில் மிகச் சுலபமாகத் தெரிய வராது. ஆனால் அவள் என்ன செய்திருக்கிறாள் என்பது எனக்குத் தெரியும். அவள் அந்தச் சிறு முனையைக் கிழித்து அப்படியே விழுங்கியிருப்பாள். அதனால், அவற்றையும் அவள் கணக்கில் சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டிய நிலையில் சேர்த்துக் கொண்டாயிற்று. உங்கள் திட்டத்தைத் தவிடு-பொடியாக்குவதற்கான தடைகளை ஏற்படுத்துவதற்காக எந்த ஒரு எல்லைக்கும் அவர்கள் செல்வார்கள். நாம் குழந்தையிடம் அதிகக் கண்டிப்போடு நடந்துகொள்வதால்தான் அவள் மிகவும் மெலிந்து கொண்டே போகிறாள் என்றாள் என் மனைவி. ஆனால் குழந்தை இஜவ்வுலகில் இ ஜன்னும் நீண்ட காலத்துக்கு வாழவிருக்கிறாள்; இந்த வாழ்க்கையை, ஏராளமான விதிகள் நிறைந்த இவ்வுலகில், அவள் பிறருடன் சேர்ந்து வாழ்ந்தாக வேண்டும்; விதிமுறைகளுக்கேற்ப இயங்க உன்னால் கற்றுக்கொள்ள இ ஜயலாது போனால் நீ ஜஇவ்வுலகில் வெறுக்கப்பட்டு ஒரு குணவிலியென தனித்து விடப் படுவாய். சமூகத்திலிருந்து விலக்கி வைக்கப்பட்டு புறக்கணிக்கப்படுவாய் என நான் குறிப்பிட்டேன். தன் அறையில் தொடர்ச்சியாக எண்பத்தெட்டு மணிநேரம் தனித்திருக்கச் செய்ததுதான் இருந்ததற்குள் மிக நீண்ட காலம். கதவின் கொக்கியை இரும்புக் கொண்டி கொண்டு என் மனைவி நீக்கித் திறந்தபோது அது முடிவுக்கு வந்தது. அப்போதும் அவள் இன்னும் பனிரெண்டு மணி நேரம் உள்ளிருந்திருக்க எங்களுக்குக் கடமைப்பட்டிருந்தாள். ஏனெனில், அவள் அப்போது இஜருபத்தைந்து பக்கங்களுக்காக உள்ளிருந்தாள். நான் மீண்டும் கொக்கியில் கதவை இணைத்தேன். மேலும், ஒரு பெரிய பூட்டு போட்டுப் பூட்டினேன். அதை ஒரு காந்தத் தகடு கொண்ட மட்டுமே ஒருவரால் திறக்க முடியும். அந்தக் காந்தத் தடை என்னிடமே வைத்துக்கொண்டேன்.

எனினும், எவ்வித முன்னேற்றமுமில்லை. குழந்தை, தன் அறையிலிருந்து, ஜருட்பொந்திலிருந்து வெளிவரும் ஒரு வெளவாலைப் போல் வருவாள். அருகிலிருக்கும் 'குட்நைட் மூன்' அல்லது வேறு ஏதோ ஒரு புத்தகத்தை நோக்கி விரைவாள். தன் கையால் முரட்டுத்தனமாக அதன் பக்கங்களைக் கிழிக்கத் தொடங்குவாள். பத்து நொடிகளில் 'குட்நைட் மூன்' இன் முப்பத்து நான்கு பக்கங்கள் தரையில் கிடக்கும். அவற்றோடு மேலட்டைகளும். நான் சற்றே கவலைப்படத் தொடங்கினேன். உரிய மணியளவை நான் அவள் பற்றுக் கணக்கில் சேர்த்தபோது, அதன் பிறகு 1992* வரை அவள் தன் அறையை விட்டு வெளிவரப் போவதில்லை என்பதை அறிய முடிந்தது. மேலும், அவள் மிகவும் வெளிறிக் காணப்பட்டாள். வாரக்கணக்கில் அவள் பூங்காவுக்குச் சென்றிருக்கவில்லை. ஏறத்தாழ ஒரு தார்மீகச் சிக்கல் எங்களுக்கு ஏற்பட்டு விட்டிருந்தது.

புத்தகங்களிலிருந்து பக்கங்களைக் கிழிப்பது சரியானதே எனவும், அதைவிட, முன்னர் அவள் புத்தகங்களிலிருந்து பக்கங்களைக் கிழித்துக் கொண்டிருந்ததும் சரியானதே எனவும் அறிவித்து இந்தப் பிரச்சனையை நான் தீர்த்தேன். பெற்றோராய் ஜஇருப்பதில் நிறைவளிக்கக் கூடிய விஷயங்களில் இஜதுவும் ஒன்று. ஏராளமான ஏற்பாடுகள் - ஒவ்வொன்றும் தங்கத்தைப் போல் சிறந்தது - உங்கள் கைவசமிருக்கின்றன. நானும் குழந்தையும் சந்தோஷமாக, தரையில் அருகருகே அமர்ந்து, புத்தகங்களிலிருந்து பக்கங்களைக் கிழித்தோம். சிலசமயம் நாங்கள் தெருவிற்குச் சென்று காற்று விசைக் கண்ணாடித் தடுப்பானை - வெறுமனே கேளிக்கைக்காக - சேர்த்து நொறுக்கினோம்.

Friday, 19 August 2016

Ted Hughes, The Art of Poetry No. 71 - Drue Heinz

Ted Hughes, The Art of Poetry No. 71

Interviewed by Drue Heinz

A portrait of Ted hughes by Rob Lycett. Date: March 19th, 1993. Location: Calder high School, Mytholmroyd, West Yorkshire
Ted Hughes lives with his wife, Carol, on a farm in Devonshire. It is a working farm—sheep and cows—and the Hugheses are known to leave a party early to tend to them. “Carol’s got to get the sheep in,” Hughes will explain.
He came to London for the interview, which took place in the interviewer’s dining room. The poet was wearing a tweed jacket, dark trousers, and a tie whose predominantly blue color matched his eyes. His voice is commanding. He is often invited to read his work, the flow of his language enlivening the text. In appearance he is impressive, and yet there is very little aggression or intimidation in his look. Indeed, one admirer has said that her first thought sitting opposite him was that this was what God should look like “when you get there.”
Born Edward James Hughes on August 17, 1930 in the small mill town of Mytholmroyd, he is the youngest of the three children of Edith Farrar Hughes and William Henry Hughes. The first seven years of his life were spent in West Yorkshire, on that area’s barren, windswept moors. Hughes once said that he could “never escape the impression that the whole region [was] in mourning for the First World War.”
He began to write poetry at age seven, after his family moved to Mexborough. It was under the tutelage of his teacher at the town’s only grammar school that Hughes began to mature—his work evolving into the rhythmic passionate poetry for which he has become known throughout the world.
Following two years of service in the Royal Air Force, Hughes enrolled at Pembroke College, Cambridge University. He had initially intended to study English literature but found that department’s curriculum too limited; archeology and anthropology proved to be areas of the academic arena more suited to his taste.
Two years after graduating, Hughes and a group of classmates founded the infamous literary magazine St. Botolph’s Review—known more for its inaugural party than its longevity (it lasted only one issue). It was at that party that Hughes met Sylvia Plath, an American student studying in England. Plath would recall the event in a journal entry: “I met the strongest man in the world, ex-Cambridge, brilliant poet whose work I loved before I met him, a large, bulky, healthy Adam, half French, half Irish, with a voice like the thunder of god—a singer, story-teller, lion, and world wanderer, a vagabond who will never stop.” They were wed on June 16, 1956 and remained married for six and a half years, having two children, Frieda and Nicholas. In the fall of 1962 they became estranged over Hughes’s alleged infidelities. On February 11, 1963, while residing in a separate apartment, Plath placed towels under the door of the room where her children were napping, laid out a snack for them, turned on the gas jet of her kitchen stove and placed her head in the oven—asphyxiating herself.
A few months after their marriage Plath had entered a number of her husband’s poems in a competition judged by W. H. Auden, among others. Hughes was awarded first prize for his collection Hawk in the Rain. It was published in 1957 by Faber & Faber in England and Harper & Row in America. With his next publication, Lupercal, in 1960, Hughes became recognized as one of the most significant English poets to emerge since World War II, winning the Somerset Maugham Award in 1960 and the Hawthornden Prize in 1961.
His next notable work was Wadwo, a compilation of five short stories, a radio play, and some forty poems. Although it contained many of the violent animal images of Hughes’s earlier work, it reflected the poet’s growing enchantment with mythology. Wadwo led Hughes into an odd fascination with one of the most solitary and ominous images in folklore, the crow. While his aspiration to create an epic tale centering on this bird has not been fulfilled, he did publish Crow: From the Life and Songs of the Crow in 1970, sixty-six poems or “songs,” as Hughes referred to them. The American version, published by Harper the following year, was well received. The New York Review of Books said that Crow was “perhaps a more plausible explanation for the present condition of the world than the Christian sequence.”
Still deeply interested in mythology and folklore, Hughes created Orghast, a play based largely on the Prometheus legend, in 1971, while he was in Iran with members of the International Center for Theater Research. He wrote most of the play’s dialogue in an invented language to illustrate the theory that sound alone could express very complex human emotions. Hughes continued on this theme with his next work of poetry entitled Prometheus on His Crag, published in 1973 by Rainbow Press.
His next two works of note, Cave Birds and Gaudete, were predominantly based on the Gravesian concept that mankind has sinned by denying the “White Goddess,” the natural, primordial aspect of modern man, while choosing to nurture a conscious, almost sterile intellectual humanism.
Following the publication of his 1983 work River, Ted Hughes was named poet laureate of Great Britain. His recent publications, Flowers and Insects (1987) andWolfwatching (1991), show a return to his earlier nature-oriented work—possessing a raw force that evokes the physical immediacy of human experience.
Hughes has shown a great range in his work, and aside from his adult verse, he has written children’s stories (Tales of the Early World), poetry (Under the North Star) and plays (The Coming of the Kings). Hughes has also edited selections of other writers’ work, most notably the late Plath’s. The controversy surrounding Hughes’s notorious editing and reordering of Plath’s poetry and journals, the destruction of at least one volume of the latter, as well as the mysterious disappearance of her putative final novel have mythologized both poets and made it difficult for Hughes to live the anonymous life he has sought in rural Devonshire.

INTERVIEWER
Would you like to talk about your childhood? What shaped your work and contributed to your development as a poet?
TED HUGHES
Well, as far as my writing is concerned, maybe the crucial thing was that I spent my first years in a valley in West Yorkshire in the north of England, which was really a long street of industrial towns—textile mills, textile factories. The little village where I was born had quite a few; the next town fifty. And so on. These towns were surrounded by a very wide landscape of high moorland, in contrast to that industry into which everybody disappeared everyday. They just vanished. If you weren’t at school you were alone in an empty wilderness.
When I came to consciousness my whole interest was in wild animals. My earliest memories are of the lead animal toys you could buy in those days, wonderfully accurate models. Throughout my childhood I collected these. I had a brother, ten years older, whose passion was shooting. He wanted to be a big game hunter or a game warden in Africa—that was his dream. His compromise in West Yorkshire was to shoot over the hillsides and on the moor edge with a rifle. He would take me along. So my early memories of being three and four are of going off with him, being his retriever. I became completely preoccupied by his world of hunting. He was also a very imaginative fellow; he mythologized his hunting world as North American Indian, paleolithic. And I lived in his dream. Up to the age of seventeen or eighteen, shooting and fishing and my preoccupation with animals were pretty well my life, apart from books. That makes me sound like more of a loner than I was. Up to twelve or thirteen I also played with my town friends every evening, a little gang, the innocent stuff of those days, kicking about the neighborhood. But weekends I was off on my own. I had a double life.
The writing, the reading came up gradually behind that. From the age of about eight or nine I read just about every comic book available in England. At that time my parents owned a newsagent’s shop. I took the comics from the shop, read them, and put them back. That went on until I was twelve or thirteen. Then my mother brought in a sort of children’s encyclopedia that included sections of folklore. Little folktales. I remember the shock of reading those stories. I could not believe that such wonderful things existed. The only stories we’d had as younger children were ones our mother had told us—that she made up, mostly. In those early days ours wasn’t a house full of books. My father knew quite long passages of “Hiawatha” that he used to recite, something he had from his school days. That had its effect. I remember I wrote a good deal of comic verse for classroom consumption in Hiawatha meter. But throughout your life you have certain literary shocks, and the folktales were my first. From then on I began to collect folklore, folk stories, and mythology. That became my craze.
INTERVIEWER
Can you remember when you first started writing?
HUGHES
I first started writing those comic verses when I was eleven, when I went to grammar school. I realized that certain things I wrote amused my teacher and my classmates. I began to regard myself as a writer, writing as my specialty. But nothing more than that until I was about fourteen, when I discovered Kipling’s poems. I was completely bowled over by the rhythm. Their rhythmical, mechanical drive got into me. So suddenly I began to write rhythmical poems, long sagas in Kiplingesque rhythms. I started showing them to my English teacher—at the time a young woman in her early twenties, very keen on poetry. I suppose I was fourteen, fifteen. I was sensitive, of course, to any bit of recognition of anything in my writing. I remember her—probably groping to say something encouraging—pointing to one phrase saying, This is really . . . interesting. Then she said, It’s real poetry. It wasn’t a phrase; it was a compound epithet concerning the hammer of a punt gun on an imaginary wildfowling hunt. I immediately pricked up my ears. That moment still seems the crucial one. Suddenly I became interested in producing more of that kind of thing. Her words somehow directed me to the main pleasure in my own life, the kind of experience I lived for. So I homed in. Then very quickly—you know how fast these things happen at that age—I began to think, Well, maybe this is what I want to do. And by the time I was sixteen that was all I wanted to do.
I equipped myself in the most obvious way: whatever I liked I tried to learn by heart. I imitated things. And I read a great deal aloud to myself. Reading verse aloud put me on a kind of high. Gradually all this replaced shooting and fishing. When my shooting pal went off to do his national service, I used to sit around in the woods, muttering through my books. I read the whole of The Faerie Queene like that. All of Milton. Lots more. It became sort of a hobby-habit. I read a good deal else as well and was constantly trying to write something, of course. That same teacher lent me her Eliot and introduced me to three or four of Hopkins’s poems. Then I met Yeats. I was still preoccupied by Kipling when I met Yeats via the third part of his poem “The Wandering of Oisin,” which was in the kind of meter I was looking for. Yeats sucked me in through the Irish folklore and myth and the occult business. My dominant passion in poetry up to and through university was Yeats, Yeats under the canopy of Shakespeare and Blake. By the time I got to university, at twenty-one, my sacred canon was fixed: Chaucer, Shakespeare, Marlowe, Blake, Wordsworth, Keats, Coleridge, Hopkins, Yeats, Eliot. I knew no American poetry at all except Eliot. I had a complete Whitman but still didn’t know how to read it. The only modern foreign poet I knew was Rilke in Spender’s and Leishmann’s translation. I was fascinated by Rilke. I had one or two collections with me through my national service. I could see the huge worlds of other possibilities opening in there. But I couldn’t see how to get into them. I also had my mother’s Bible, a small book with the psalms, Jeremiah, the Song of Songs, Proverbs, Job, and other bits here and there all set out as free verse. I read whatever contemporary verse I happened to come across, but apart from Dylan Thomas and Auden, I rejected it. It didn’t give me any leads somehow, or maybe I simply wasn’t ready for it.
INTERVIEWER
Was it difficult to make a living when you started out? How did you do it?
HUGHES
I was ready to do anything, really. Any small job. I went to the U.S. and taught a little bit, though I didn’t want to. I taught first in England in a secondary school, fourteen-year-old boys. I experienced the terrific exhaustion of that profession. I wanted to keep my energy for myself, as if I had the right. I found teaching fascinating but wanted too much to do something else. Then I saw how much money could be made quite quickly by writing children’s books. A story—perhaps not true—is that Maxine Kumin wrote fifteen children’s stories and made a thousand dollars for each. That seemed to me preferable to attempting a big novel or a problematic play, which would devour great stretches of time with doubtful results in cash. Also, it seemed to me I had a knack of a kind for inventing children’s stories. So I did write quite a few. But I didn’t have Maxine Kumin’s magic. I couldn’t sell any of them. I sold them only years later, after my verse had made a reputation for me of a kind. So up to the age of thirty-three, I was living on what one lives on: reviews, BBC work, little radio plays, that sort of thing. Anything for immediate cash. Then, when I was thirty-three, I suddenly received in the post the news that the Abraham Woursell Foundation had given me a lecturer’s salary at the University of Vienna for five years. I had no idea how I came to be awarded this. That salary took me from thirty-four years old to thirty-eight, and by that time I was earning my living by my writing. A critical five years. That was when I had the children, and the money saved me from looking for a job outside the house.
INTERVIEWER
Do you have a favorite place to write or can you write anywhere?
HUGHES
Hotel rooms are good. Railway compartments are good. I’ve had several huts of one sort or another. Ever since I began to write with a purpose I’ve been looking for the ideal place. I think most writers go through it. I’ve known several who liked to treat it as a job—writing in some office well away from home, going there regular hours. Sylvia had a friend, a novelist, who used to leave her grand house and go into downtown Boston to a tiny room with a table and chair where she wrote facing a blank wall. Didn’t Somerset Maugham also write facing a blank wall? Subtle distraction is the enemy—a big beautiful view, the tide going in and out. Of course, you think it oughtn’t to matter, and sometimes it doesn’t. Several of my favorite pieces in my book Crow I wrote traveling up and down Germany with a woman and small child—I just went on writing wherever we were. Enoch Powell claims that noise and bustle help him to concentrate. Then again, Goethe couldn’t write a line if there was another person anywhere in the same house, or so he said at some point. I’ve tried to test it on myself, and my feeling is that your sense of being concentrated can deceive you. Writing in what seems to be a happy concentrated way, in a room in your own house with books and everything necessary to your life around you, produces something noticeably different, I think, from writing in some empty silent place far away from all that. Because however we concentrate, we remain aware at some level of everything around us. Fast asleep, we keep track of the time to the second. The person conversing at one end of a long table quite unconsciously uses the same unusual words, within a second or two, as the person conversing with somebody else at the other end—though they’re amazed to learn they’ve done it. Also, different kinds of writing need different kinds of concentration. Goethe, picking up a transmission from the other side of his mind, from beyond his usual mind, needs different tuning than Enoch Powell when he writes a speech. Brain rhythms would show us what’s going on, I expect. But for me successful writing has usually been a case of having found good conditions for real, effortless concentration. When I was living in Boston, in my late twenties, I was so conscious of this that at one point I covered the windows with brown paper to blank out any view and wore earplugs—simply to isolate myself from distraction. That’s how I worked for a year. When I came back to England, I think the best place I found in that first year or two was a tiny cubicle at the top of the stairs that was no bigger than a table really. But it was a wonderful place to write. I mean, I can see now, by what I wrote there, that it was a good place. At the time it just seemed like a convenient place.
INTERVIEWER
What tools do you require?
HUGHES
Just a pen.
INTERVIEWER
Just a pen? You write longhand?
HUGHES
I made an interesting discovery about myself when I first worked for a film company. I had to write brief summaries of novels and plays to give the directors some idea of their film potential—a page or so of prose about each book or play and then my comment. That was where I began to write for the first time directly onto a typewriter. I was then about twenty-five. I realized instantly that when I composed directly onto the typewriter my sentences became three times as long, much longer. My subordinate clauses flowered and multiplied and ramified away down the length of the page, all much more eloquently than anything I would have written by hand. Recently I made another similar discovery. For about thirty years I’ve been on the judging panel of the W. H. Smith children’s writing competition. Annually there are about sixty thousand entries. These are cut down to about eight hundred. Among these our panel finds seventy prizewinners. Usually the entries are a page, two pages, three pages. That’s been the norm. Just a poem or a bit of prose, a little longer. But in the early 1980s we suddenly began to get seventy- and eighty-page works. These were usually space fiction, always very inventive and always extraordinarily fluent—a definite impression of a command of words and prose, but without exception strangely boring. It was almost impossible to read them through. After two or three years, as these became more numerous, we realized that this was a new thing. So we inquired. It turned out that these were pieces that children had composed on word processors. What’s happening is that as the actual tools for getting words onto the page become more flexible and externalized, the writer can get down almost every thought or every extension of thought. That ought to be an advantage. But in fact, in all these cases, it just extends everything slightly too much. Every sentence is too long. Everything is taken a bit too far, too attenuated. There’s always a bit too much there, and it’s too thin. Whereas when writing by hand you meet the terrible resistance of what happened your first year at it when you couldn’t write at all . . . when you were making attempts, pretending to form letters. These ancient feelings are there, wanting to be expressed. When you sit with your pen, every year of your life is right there, wired into the communication between your brain and your writing hand. There is a natural characteristic resistance that produces a certain kind of result analogous to your actual handwriting. As you force your expression against that built-in resistance, things become automatically more compressed, more summary and, perhaps, psychologically denser. I suppose if you use a word processor and deliberately prune everything back, alert to the tendencies, it should be possible to get the best of both worlds.
Maybe what I’m saying applies only to those who have gone through the long conditioning of writing only with a pen or pencil up through their mid-twenties. For those who start early on a typewriter or, these days, on a computer screen, things must be different. The wiring must be different. In handwriting the brain is mediated by the drawing hand, in typewriting by the fingers hitting the keyboard, in dictation by the idea of a vocal style, in word processing by touching the keyboard and by the screen’s feedback. The fact seems to be that each of these methods produces a different syntactic result from the same brain. Maybe the crucial element in handwriting is that the hand is simultaneously drawing. I know I’m very conscious of hidden imagery in handwriting—a subtext of a rudimentary picture language. Perhaps that tends to enforce more cooperation from the other side of the brain. And perhaps that extra load of right brain suggestions prompts a different succession of words and ideas. Perhaps that’s what I am talking about.
INTERVIEWER
So word processing is a new discipline.
HUGHES
It’s a new discipline that these particular children haven’t learned. And which I think some novelists haven’t learned. “Brevity is the soul of wit.” It makes the imagination jump. I think I recognize among some modern novels the supersonic hand of the word processor uncurbed. When Henry James started dictating, his sentences became interminable, didn’t they? And the physical world, as his brother William complained, suddenly disappeared from them. Henry hadn’t realized. He was astonished.
INTERVIEWER
How long does it take to write a poem? Of course it depends on length and hibernation time, but still . . .
HUGHES
Well, in looking back over the whole lot, the best ones took just as long as it took to write them down; the not-so-satisfactory ones I’d tinker with sometimes for two or three years, but certainly for a few days, and I’d continue making changes over months. Some of them I’d still like to change.
INTERVIEWER
Are poems ever truly finished?
HUGHES
My experience with the things that arrive instantaneously is that I can’t change them. They are finished. There is one particular poem, an often anthologized piece that just came—“Hawk Roosting.” I simply wrote it out just as it appeared in front of me. There is a word in the middle that I’m not sure about. I always have this internal hiccup when I get to it because I had to make the choice between the singular and the plural form and neither of them is right.
INTERVIEWER
Has the answer occurred to you since?
HUGHES
No. I don’t know that it could be solved. It’s just one of those funny things. So that poem was abandoned insofar as I couldn’t solve that problem. But otherwise it’s a poem that I could no more think of changing than physically changing myself. Poems get to the point where they are stronger than you are. They come up from some other depth and they find a place on the page. You can never find that depth again, that same kind of authority and voice. I might feel I would like to change something about them, but they’re still stronger than I am and I cannot.
INTERVIEWER
Do you read or show your work to others while it is in progress?
HUGHES
I try not to. There’s a Jewish proverb that Leonard Baskin’s always quoting: Never show fools half-work. That “fools” is a bit hard, but I imagine most people who make things know what is meant.
INTERVIEWER
How has criticism of your work affected you or your poetry?
HUGHES
I think it’s the shock of every writer’s life when their first book is published. The shock of their lives. One has somehow to adjust from being anonymous, a figure in ambush, working from concealment, to being and working in full public view. It had an enormous effect on me. My impression was that I had suddenly walked into a wall of heavy hostile fire. That first year I wrote verses with three magical assonances to the line with the intention of abolishing certain critics! Now I read those reviews and they seem quite good. So it was writer’s paranoia. The shock to a person who’s never been named in public of being mentioned in newspapers can be absolutely traumatic. To everybody else it looks fairly harmless, even enviable. What I can see was that it enormously accelerated my determination to bring my whole operation into my own terms, to make my own form of writing and to abandon a lot of more casual paths that I might have followed. If I’d remained completely unknown, a writer not commented on, I think I might have gone off in all kinds of other directions. One can never be sure, of course.
INTERVIEWER
Wasn’t there ever a desire to do something else?
HUGHES
Yes, always. Yes. I’ve sometimes wondered if it wouldn’t be a good idea to write under a few pseudonyms. Keep several quite different lines of writing going. Like Fernando Pessoa, the Portuguese poet who tried four different poetic personalities. They all worked simultaneously. He simply lived with the four. What does Eliot say? “Dance, dance, / Like a dancing bear, / Cry like a parrot, chatter like an ape, / To find expression.” It’s certainly limiting to confine your writing to one public persona, because the moment you publish your own name you lose freedom. It’s like being in a close-knit family. The moment you do anything new, the whole family jumps on it, comments, teases, advises against, does everything to make you self-conscious. There’s a unanimous reaction to keep you as you were. You’d suppose any writer worth his salt could be bold and fearless and not give a damn. But in fact very few can. We’re at the mercy of the groups that shaped our early days. We’re so helplessly social—like cells in an organ. Maybe that’s why madness sometimes works—it knocks out the oversensitive connection. And maybe that’s why exile is good. I wonder if the subjective impression of most writers is that whenever they take a new step, some big, unconscious reaction among readers tries to stop them . . . often a big conscious reaction among colleagues. Hardy stopped writing novels by just that. In his late years, while he was up in an apple tree, pruning it, he had a vision of the most magnificent novel—all the characters, many episodes, even some dialogue—the one ultimate novel that he absolutely had to write. What happened? By the time he came down out of the tree the whole vision had fled. And it never reappeared. Even Goethe, back then, made some remark about the impossibility of producing a natural oeuvre of fully ripened works when everything was instantly before the public and its hectic, printed reactions. Of course Goethe himself was a terrible stopper of other young writers. One of the strongest arguments that Shakespeare’s plays were written by somebody unsuspected, maybe, was the uniquely complete development of that creative mind and its vision.
Also, there’s a tendency to lay down laws for yourself about the kind of thing you want to do—an ideal of style, an exemplary probity of some kind, or maybe an ideal of thuggery, a release into disregard for all conventions and so on. Once they become your expected product, these are all traps. One way out of this might be to write a kind of provisional drama where you can explore all sorts of different provisional attitudes and voices. Remember the unresolved opposition of Trigorin and Treplev in Chekov’s The Seagull? Chekov had a huge nostalgia for Treplev’s weird vision. Somewhere he described the sort of work he longed to write—full of passionate, howling women, Greek tragedy dimension—and he bemoans the gentle doctor’s attentiveness that imbues his actual writing. Now, if he’d been anonymous from the start, might he have explored the other things too? In poetry, living as a public persona in your writing is maybe even more crippling. Once you’ve contracted to write only the truth about yourself—as in some respected kinds of modern verse, or as in Shakespeare’s sonnets—then you can too easily limit yourself to what you imagine are the truths of the ego that claims your conscious biography. Your own equivalent of what Shakespeare got into his plays is simply foregone. But being experimental isn’t enough. The plunge has to be for real. The new thing has to be not you or has to seem so till it turns out to be the new you or the other you.
INTERVIEWER
You say that every writer should have a pseudonym for writing things different than their usual work. Have you ever used one?
HUGHES
Never—except once or twice at university. But I wish I had. I wish I’d established one or two out there. The danger, I suppose, of using pseudonyms is that it interferes with that desirable process—the unification of the personality. Goethe said that even the writing of plays, dividing the imagination up among different fictional personalities, damaged what he valued—the mind’s wholeness. I wonder what he meant exactly, since he also described his mode of thinking as imagined conversations with various people. Maybe the pseudonyms, like other personalities conjured up in a dramatic work, can be a preliminary stage of identifying and exploring new parts of yourself. Then the next stage would be to incorporate them in the unifying process. Accept responsibility for them. Maybe that’s what Yeats meant by seeking his opposite. The great Sufi master Ibn el-Arabi described the essential method of spiritual advancement as an inner conversation with the personalities that seem to exist beyond what you regard as your own limits . . . getting those personalities to tell you what you did not know, or what you could not easily conceive of within your habitual limits. This is commonplace in some therapies, of course.
INTERVIEWER
What kind of working relationship have you had with editors of both poetry and prose?
HUGHES
On the whole I’ve been lucky with them. Extremely lucky. I was more than lucky to have T. S. Eliot as my first editor in England. Sylvia had typed up and sent off my manuscript to a Ninety-second Street Y first poetry book competition—judged by Marianne Moore, Stephen Spender, and Auden. First prize was publication by Harper Brothers. When it won, Sylvia sent Faber the typescript and a letter with that information in which, in American style, she referred to me as Ted. They replied that Faber did not publish first books by American authors. When she told them I was British they took it. That’s how I came to be Ted rather than something else.
Eliot’s editorial hand on me could not have been lighter. In my second book of verse he suggested one verbal change, but I didn’t follow it. I should have. He made some very useful suggestions in a book of verse for children that I wrote. I certainly followed those. My present children’s editor at Faber, Janice Thompson, is brilliant in that she definitely gets me to write more things than I otherwise might and makes very acute judgments and suggestions about what I do produce. Editors in the U.S.—well, I’ve liked and got on with them all. But at that long distance I’ve never got to know any so well as I’ve known the Faber succession. Except for Fran McCullough at Harper. Fran became a close friend while she was editing Sylvia’s books and mine. She edited Sylvia’s novel The Bell Jar and Letters Home. Later she edited Sylvia’sJournals. Some explosive drama in all that. Only the beginning of bigger explosions. I hope we’ve remained friends in the fallout.
INTERVIEWER
Has it ever become impossible to write?
HUGHES
The nearest I’ve ever felt to a block was a sort of unfitness in the athletic sense—the need for an all-out, sustained effort of writing simply to get myself into shape before starting on what I imagined would be the real thing. One whole book arrived like that, not a very long book, but one which I felt I needed to galvanize my inertia, break through the huge sloth I was up against. On the spur I invented a little plot: nine birds come to the fallen Adam urging him to get up and be birdlike. I wrote the whole as a bagatelle to sweat myself out of that inertia—and to conjure myself to be a bit more birdlike. Then, suddenly there it was, a sort of book. Adam and the Sacred Nine. I’d written a book just trying to get to the point where I might begin to write something that might go into a book. Still, did it break through to the real thing? That’s the question, isn’t it? A block is when we can’t get through to the real thing. Many writers write a great deal, but very few write more than a very little of the real thing. So most writing must be displaced activity. When cockerels confront each other and daren’t fight, they busily start pecking imaginary grains off to the side. That’s displaced activity. Much of what we do at any level is a bit like that, I fancy. But hard to know which is which. On the other hand, the machinery has to be kept running. The big problem for those who write verse is keeping the machine running without simply exercising evasion of the real confrontation. If Ulanova, the ballerina, missed one day of practice, she couldn’t get back to peak fitness without a week of hard work. Dickens said the same about his writing—if he missed a day he needed a week of hard slog to get back into the flow.
INTERVIEWER
Could I ask about your relationship with other poets? You knew Auden and Eliot.
HUGHES
I met Auden for more than a hello only twice. It was at a poetry festival in 1966. Our conversation was very brief. He said, “What do you make of David Jones’sAnathemata?” I replied, “A work of genius, a masterpiece.” “Correct,” he said. That was it. The other occasion was after one of the 1966 International Poetry Festival evenings on the South Bank in London when he was fuming against Neruda. I listened to his diatribe. We’d asked Neruda to read for twelve minutes, maybe fifteen. He’d read for over half an hour, longer—apparently from a piece of paper about four inches square. Auden always timed his readings to the minute. Neruda and Auden died almost on the same day; The New Statesman gave Neruda the front page and tucked Auden inside. I felt pained by that, though I have no doubt that Neruda is in a different class, a world class, as a poet. I sort of swallowed Auden whole some time in my early twenties—or tried to. He was so much part of the atmosphere. Some of his work I have always admired a lot. And I admire him—the Goethean side, the dazzle of natural brilliance in all his remarks. But I never felt any real poetic affinity with him. I suppose he is not a poet who taps the sort of things I am trying to tap in myself. Eliot was. I met Eliot only rarely and briefly. Once he and his wife Valerie invited Sylvia and myself to dinner. We were a bit overawed. Fortunately Stephen Spender, who was there, knew how to handle it. What do I recall? Many small humorous remarks. His very slow eating. The size of his hands—very large hands. Once I asked him if the Landscapes, those short beautiful little pieces each so different from the others, were selections from a great many similar unpublished things. I thought they might be the sort of poem he whittled away at between the bigger works. No, he said. That’s all there were. They just came. It’s a mystery. He wins the big races with such ease—but how did he keep in trim? How did he get into form? He seems to me one of the very great poets. One of the very few.
INTERVIEWER
What did you think of Ezra Pound? Did he give you pleasure?
HUGHES
He did, yes. Still does. But as a personality—he doesn’t have the power to fascinate as a personality that, for instance, Eliot does; or Yeats, perhaps because his internal evolution, or whatever it was, was so broken, so confused by a militance that took it over from the outside. Perhaps one recoils from what feels like a disintegration. But many pages of the verse seem to me wonderful in all kinds of ways.
INTERVIEWER
You have been associated with Mark Strand and W. S. Merwin. How do you see their work as compared to yours?
HUGHES
I know Merwin’s work pretty well. Mark Strand’s less well, though I look at it very closely wherever I find it. I’ve been close to Bill Merwin in the past. I got to know him in the late fifties through Jack Sweeney who was then running the Lamont Poetry Library at Harvard. They had a house in London, and when Sylvia and I got back there in late 1959 they helped us a lot, in practical and other ways. Dido Merwin found us our flat, then half furnished it, then cooked things for Sylvia in the run-up to our daughter being born. That was the high point of my friendship with Bill. He was an important writer for me at that time. It was a crucial moment in his poetry—very big transformations were going on in there; it was coming out of its chrysalis. And I suppose because we were so close, living only a couple of hundred yards apart, his inner changes were part of the osmotic flow of feelings between us. Very important for me. That’s when I began to get out of my second collection of poems and into my third—which became the book entitled Wodwo. He helped me out of my chrysalis too. Partway out. And he was pretty important for Sylvia a little later when the Ariel poems began to arrive in early 1962. One of the hidden supply lines behind Ariel was the set of Neruda translations that Bill did for the BBC at that time. I still have her copy. It wasn’t just Neruda that helped her. It was the way she saw how Bill used Neruda. That wasn’t her only supply line, but it was one. I think Bill’s traveled further on his road than any contemporary U.S. or British writer I can think of. Amazing resources and skills.
INTERVIEWER
What do you think of the label “confessional poetry” and the tendency for more and more poets to work in that mode?
HUGHES
Goethe called his work one big confession, didn’t he? Looking at his work in the broadest sense, you could say the same of Shakespeare: a total self-examination and self-accusation, a total confession—very naked, I think, when you look into it. Maybe it’s the same with any writing that has real poetic life. Maybe all poetry, insofar as it moves us and connects with us, is a revealing of something that the writer doesn’t actually want to say but desperately needs to communicate, to be delivered of. Perhaps it’s the need to keep it hidden that makes it poetic—makes it poetry. The writer daren’t actually put it into words, so it leaks out obliquely, smuggled through analogies. We think we’re writing something to amuse, but we’re actually saying something we desperately need to share. The real mystery is this strange need. Why can’t we just hide it and shut up? Why do we have to blab? Why do human beings need to confess? Maybe if you don’t have that secret confession, you don’t have a poem—don’t even have a story. Don’t have a writer. If most poetry doesn’t seem to be in any sense confessional, it’s because the strategy of concealment, of obliquity, can be so compulsive that it’s almost entirely successful. The smuggling analogy is loaded with interesting cargo that seems to be there for its own sake—subject matter of general interest—but at the bottom of Paradise Lost and Samson Agonistes, for instance, Milton tells us what nearly got him executed. The novelty of some of Robert Lowell’s most affecting pieces in Life Studies, some of Anne Sexton’s poems, and some of Sylvia’s was the way they tried to throw off that luggage, the deliberate way they stripped off the veiling analogies. Sylvia went furthest in the sense that her secret was most dangerous to her. She desperately needed to reveal it. You can’t overestimate her compulsion to write like that. She had to write those things—even against her most vital interests. She died before she knew what The Bell Jar and the Ariel poems were going to do to her life, but she had to get them out. She had to tell everybody . . . like those Native American groups who periodically told everything that was wrong and painful in their lives in the presence of the whole tribe. It was no good doing it in secret; it had to be done in front of everybody else. Maybe that’s why poets go to such lengths to get their poems published. It’s no good whispering them to a priest or a confessional. And it’s not for fame, because they go on doing it after they’ve learned what fame amounts to. No, until the revelation’s actually published, the poet feels no release. In all that, Sylvia was an extreme case, I think.
INTERVIEWER
Could you talk a bit more about Sylvia?
HUGHES
Sylvia and I met because she was curious about my group of friends at university and I was curious about her. I was working in London but I used to go back up to Cambridge at weekends. Half a dozen or so of us made a poetic gang. Our main cooperative activity was drinking in the Anchor and our main common interest, apart from fellow feeling and mutual attraction, was Irish, Scottish, and Welsh traditional songs—folk songs and broadsheet ballads. We sang a lot. Recorded folk songs were rare in those days. Our poetic interests were more mutually understood than talked about. But we did print a broadsheet of literary comment. In one issue, one of our group, our Welshman, Dan Huws, demolished a poem that Sylvia had published, “Caryatids.” He later became a close friend of hers, wrote a beautiful elegy when she died. That attack attracted her attention. Also, she had met one of our group, Lucas Myers, an American, who was an especially close friend of mine. Luke was very dark and skinny. He could be incredibly wild. Just what you hoped for from Tennessee. His poems were startling to us—Hart Crane, Wallace Stevens vocabulary, zany. He interested Sylvia. In her journals she records the occasional dream in which Luke appears unmistakably. When we published a magazine full of our own poems, the only issue of St. Botolph’s, and launched it at a big dance party, Sylvia came to see what the rest of us looked like. Up to that point I’d never set eyes on her. I’d heard plenty about her from an English girlfriend who shared supervisions with her. There she suddenly was, raving Luke’s verses at Luke and my verses at me.
Once I got to know her and read her poems, I saw straight off that she was a genius of some kind. Quite suddenly we were completely committed to each other and to each other’s writing. The year before, I had started writing again after the years of the devastation of university. I’d just written what have become some of my more anthologized pieces—“The Thought Fox,” the Jaguar poems, “Wind.” I see now that when we met, my writing, like hers, left its old path and started to circle and search. To me, of course, she was not only herself—she was America and American literature in person. I don’t know what I was to her. Apart from the more monumental classics—Tolstoy, Dostoyevsky, and so on—my background reading was utterly different from hers. But our minds soon became two parts of one operation. We dreamed a lot of shared or complementary dreams. Our telepathy was intrusive. I don’t know whether our verse exchanged much, if we influenced one another that way—not in the early days. Maybe others see that differently. Our methods were not the same. Hers was to collect a heap of vivid objects and good words and make a pattern; the pattern would be projected from somewhere deep inside, from her very distinctly evolved myth. It appears distinctly evolved to a reader now—despite having been totally unconscious to her then. My method was to find a thread end and draw the rest out of a hidden tangle. Her method was more painterly, mine more narrative, perhaps. Throughout our time together we looked at each other’s verses at every stage—up to the Ariel poems of October 1962, which was when we separated.
INTERVIEWER
Do you know how Sylvia used her journals? Were they diaries or notebooks for her poetry and fiction?
HUGHES
Well, I think Janet Malcolm in The New Yorker made a fair point about the journals: a lot of what’s in them is practice . . . shaping up for some possible novel, little chapters for novels. She was constantly sketching something that happened and working it into something she thought might fit into a novel. She thought of her journals as working notes for some ultimate novel although, in fact, I don’t think any of it ever went into The Bell Jar. She changed certain things to make them work, to make some kind of symbolic statement of a feeling. She wasn’t writing an account of this or that event; she was trying to get to some other kind of ancient, i.e., childhood, material. Some of her short stories take the technique a stage further. Wanting to express that ancient feeling.
INTERVIEWER
What happened to Plath’s last novel that was never published?
HUGHES
Well, what I was aware of was a fragment of a novel, about seventy pages. Her mother said she saw a whole novel, but I never knew about it. What I was aware of was sixty, seventy pages that disappeared. And to tell you the truth, I always assumed her mother took them all on one of her visits.
INTERVIEWER
Would you talk about burning Plath’s journals?
HUGHES
What I actually destroyed was one journal that covered maybe two or three months, the last months. And it was just sad. I just didn’t want her children to see it, no. Particularly her last days.
INTERVIEWER
What about Ariel? Did you reorder the poems there?
HUGHES
Well, nobody in the U.S. wanted to publish the collection as she left it. The one publisher over there who was interested wanted to cut it to twenty poems. The fear seemed to be that the whole lot might provoke some sort of backlash—some revulsion. And at the time, you know, few magazine editors would publish the Arielpoems; few liked them. The qualities weren’t so obvious in those days. So right from the start there was a question over just how the book was to be presented. I wanted the book that would display the whole range and variety. I remember writing to the man who suggested cutting it to twenty—a longish intemperate letter, as I recall—and saying I felt that was simply impossible. I was torn between cutting some things out and putting some more things in. I was keen to get some of the last poems in. But the real problem was, as I’ve said, that the U.S. publishers I approached did not want Sylvia’s collection as it stood. Faber in England were happy to publish the book in any form. Finally it was a compromise—I cut some things out and I put others in. As a result I have been mightily accused of disordering her intentions and even suppressing part of her work. But those charges have evolved twenty, thirty years after the event. They are based on simple ignorance of how it all happened. Within six years of that first publication all her late poems were published in collections—all that she’d put in her own Ariel and those she’d kept out. It was her growing frame, of course, that made it possible to publish them. And years ago, for anybody who was curious, I published the contents and order of her own typescript—so if anybody wants to see what her Ariel was it’s quite easy. On the other hand, how final was her order? She was forever shuffling the poems in her typescripts—looking for different connections, better sequences. She knew there were always new possibilities, all fluid.
INTERVIEWER
Could you say a bit more about how your own poems originate and how you begin writing?
HUGHES
Well, I have a sort of notion. Just the tail end of an idea, usually just the thread of an idea. If I can feel behind that a sort of waiting momentum, a sense of some charge there to tap, then I just plunge in. What usually happens then—inevitably I would say—is that I go off in some wholly different direction. The thread end of an idea burns away and I’m pulled in—on the momentum of whatever was there waiting. Then that feeling opens up other energies, all the possibilities in my head, I suppose. That’s the pleasure—never quite knowing what’s there, being surprised. Once I get onto something I usually finish it. In a way it goes on finishing itself while I attend to its needs. It might be days, months. Later, often enough, I see exactly what it needs to be and I finish it in moments, usually by getting rid of things.
INTERVIEWER
What do birds mean for you? The figures of the hawk and the crow—so astonishing. Are you tired to death of explaining them?
HUGHES
I don’t know how to explain them. There are certain things that are just impressive, aren’t there? One stone can be impressive and the stones around it aren’t. It’s the same with animals. Some, for some reason, are strangely impressive. They just get into you in a strange way. Certain birds obviously have this extra quality that fascinates your attention. Obviously hawks have always done that for me, as a great many others have—not only impressive in themselves but also in that they’ve accumulated an enormous literature making them even more impressive. And crows too. Crows are the central bird in many mythologies. The crow is at every extreme, lives on every piece of land on earth, the most intelligent bird.
INTERVIEWER
Your poem “The Thought Fox” is thought to be your ars poetica. Do you agree with that?
HUGHES
There is a sense in which every poem that comes off is a description or a dramatization of its own creation. Within the poem, I sometimes think, is all the evidence you need for explaining how the poem came to be and why it is as it is. Then again, every poem that works is like a metaphor of the whole mind writing, the solution of all the oppositions and imbalances going on at that time. When the mind finds the balance of all those things and projects it, that’s a poem. It’s a kind of hologram of the mental condition at that moment, which then immediately changes and moves on to some other sort of balance and rearrangement. What counts is that it be a symbol of that momentary wholeness. That’s how I see it.
INTERVIEWER
Why do you choose to speak through animals so often?
HUGHES
I suppose because they were there at the beginning. Like parents. Since I spent my first seventeen or eighteen years constantly thinking about them more or less, they became a language—a symbolic language which is also the language of my whole life. It was not something I began to learn about at university or something that happened to me when I was thirty, but part of the machinery of my mind from the beginning. They are a way of connecting all my deepest feelings together. So when I look for or get hold of a feeling of that kind, it tends to bring up the image of an animal or animals simply because that’s the deepest, earliest language that my imagination learned. Or one of the deepest, earliest languages. People were there too.
INTERVIEWER
What would you say is the function of poetry as opposed to the function of prose?
HUGHES
In the seventies I got to know one or two healers. The one I knew best believed that since everybody has access to the energies of the autoimmune system, some individuals develop a surplus. His own history was one of needing more than most—forty years of ankylosing spondylitis. In the end, when he was past sixty, a medium told him that no one could heal him, but that he could heal himself if he would start to heal others. So he started healing and within six months was virtually cured. Watching and listening to him, the idea occurred to me that art was perhaps this—the psychological component of the autoimmune system. It works on the artist as a healing. But it works on others too, as a medicine. Hence our great, insatiable thirst for it. However it comes out—whether a design in a carpet, a painting on a wall, the shaping of a doorway—we recognize that medicinal element because of the instant healing effect, and we call it art. It consoles and heals something in us. That’s why that aspect of things is so important, and why what we want to preserve in civilizations and societies is their art—because it’s a living medicine that we can still use. It still works. We feel it working. Prose, narratives, etcetera, can carry this healing. Poetry does it more intensely. Music, maybe, most intensely of all.
INTERVIEWER
On another matter entirely, do you think the literary communities in England and America differ from each other?
HUGHES
Yes, profoundly. The world and the whole grounding of experience for American writers is so utterly different from that of English writers. The hinterlands of American writing are so much more varied and the scope of their hinterlands is so infinitely vast. Many more natural and social worlds are available to American writers. For every generation of Americans there’s more material that is utterly new and strange. I think the problem for American writers is to keep up with their material, whereas the problem for English writers is to find new material—material that isn’t already in some real sense secondhand, used-up, dog-eared, predigested. You see this in a very simple way in the contrast between the American and English writing about field sports—shooting and fishing. The range, richness, variety, quantity, quality of the American sports writing is stupefying. There are some fine writers on these subjects in the U.K., but one has the impression that they are simply updating, modernizing material that was used up generations ago, and a very limited range of material it is.
INTERVIEWER
What do you think of writing workshops and M.F.A. programs?
HUGHES
Sometimes they work wonders. When the Arvon Writing Foundation—what would be called a creative writing college in the U.S.—was started here in England in 1969, I was asked to join the founders. I had taught creative writing classes at the University of Massachusetts and it had been rather a wonderful experience. I learned an awful lot from the students themselves. I saw how those classes worked, how the students educated each other in writing skills, how one talented student can somehow transform the talents of a whole class. But on the whole I felt that the idea was impractical for England. I thought I knew too well the bigoted antagonism that most of our older writers felt about transatlantic ideas of creative writing. I’d heard it expressed too often. So I thought the idea could not work here simply because the writers would not cooperate. But the founders of Arvon, two poets, went ahead and invited me to give a reading of my verses to the first course. The students were a group of fourteen-year-olds from a local school. Within that one week they had produced work that astonished me. Within five days, in fact. They were in an incredible state of creative excitement. Here in England the idea worked in a way that I had never seen in the U.S. So Arvon developed. Younger writers, and most of the older writers as it turned out, tutored the courses with an almost natural skill and very often with amazing results. The experience persuaded me that a creative writing course of Arvon’s kind has more impact here, perhaps because the English personality and character tend to be comparatively fixed and set, rigid, so that any change comes with a bang. You get revelations of talent in people who had never dreamed they could write a word. Amazing conversions.
INTERVIEWER
Would you like to have had such a program available to you when you started out?
HUGHES
I’ve often wondered. I’m not sure if I would have gone. What I wanted to do was work it all out in my own terms and at my own pace. I didn’t want to be influenced, or at least I wanted to choose my influences for myself. Between the age when I began to write seriously and the time I left the university at the age of twenty-four, I read very little in poetry, novels and drama apart from the great authors—the authors I considered to be great. Within that literature I was a hundred-great-books reader. My first real encounter with the possibilities of contemporary poetry came only in 1954 or 1955 when a Penguin anthology of American poetry came out. I’d become aware of some names of course—Frost, Wallace Stevens, even Theodore Roethke, Hart Crane. That anthology came out just as I was ready to look further. So I completely bypassed contemporary English poetry, apart from Auden and Dylan Thomas, and came fresh to the American. Everything in that book seemed exciting to me—exciting and familiar. Wilbur, Bill Merwin, Elizabeth Bishop, Lowell. But most of all John Crowe Ransom. For two or three years Ransom became a craze of mine, and he still was when I met Sylvia. I managed to enthuse her to the point that he seriously affected her style for a period. But many things in that anthology hit me, pieces like Karl Shapiro’s “Auto Wreck.” When I met Sylvia I also met her library, and the whole wave hit me. I began to devour everything American. But my point is that up to then my exciting new discoveries in poetry had been things like the first act of Two Noble Kinsmen (not usually included in Shakespeare’s complete works), or Lady Gregory’s translation of the Arran song: “It was late last night the dog was speaking of you.” What I felt I wanted to do didn’t seem to exist. I was conscious mainly of a kind of musical energy. My notion was to make real and solid what would contain it—something to do with the way I read poems to myself.
INTERVIEWER
And you eventually burst out of that.
HUGHES
The earliest piece of mine that I kept was a lyric titled “Song” that came to me as such things should in your nineteenth year—literally a voice in the air at about 3:00 A.M. when I was on night duty just after I’d started national service. Between that and the next piece that I saved, the poem I titled “The Thought Fox,” lay six years of total confusion. Six years! That’s when I read myself to bits, as Nietzsche said students do. Also, I ran smack into the first part of the English lit tripos at Cambridge. I got out of that and into anthropology none too soon. I was writing all the time, but in confusion. I mopped up everything that was going on inside me with Beethoven’s music. Throughout that time, he was my therapy. After university I lived in London, did various jobs, but I was removed from friends and from constant Beethoven, and for the first time in years I thought about nothing but the poem I was trying to write. Then one night up came “The Thought Fox” and, soon after, the other pieces I mentioned. But I had less a sense of bursting out, I think, more a sense of tuning in to my own transmission. Tuning out the influences, the static and interference. I didn’t get there by explosives. My whole understanding of it was that I could get it only by concentration.
INTERVIEWER
In the late twentieth century is there a tradition of British poetry that is different from other English-speaking nations?
HUGHES
Well, when I began to write I certainly felt there to be. The tradition had its gods, the great sacred national figures of the past. Some of them not so great. But they policed the behavior of young poets and they policed the tastes of readers—most of all the tastes of readers. Yes, in the 1950s it was still a strong orthodoxy. Eliot and Pound had challenged it, but they hadn’t fractured it. I’m not even sure if they modified it much. Mainly you were aware that this tradition was distinctly not-continental and distinctly not-American. It had hypersensitive detectors for any trace of contamination from those two sources. In general, I suppose, it was defensive. We were made very aware of it in the early fifties by Robert Graves. He gave a series of lectures at Cambridge that purged the tradition of its heretics—bad Wordsworth and so on—and of its alien stowaways Eliot and Pound. Graves had a strange kind of authority through the late fifties—the man of tradition, the learned champion of the British tradition. I fancied he had an effect even on Auden, who certainly admired him a lot. But then came the sixties. In the U.K. the shock of the sixties is usually tied to the Beatles. But as far as poetry was concerned their influence was marginal, I think. The poetry shock that hit the U.K. in the sixties started before the Beatles. Sylvia responded to the first ripples of it. In a sense, Ariel is a response to those first signs, and she never heard the Beatles. What happened were two big simultaneous events in the world of poetry—the first was the sudden waking up of the world from the ice age of the war. Countries that had been separated by blockades or crushed under the Communist ice suddenly seemed to wake up. In poetry they rushed to embrace one another, first on that amazing boom of translation, then in the International Poetry Festivals that got going mid-decade. Maybe the Pasternak explosion in the late fifties was the beginning. But in general, Bill Merwin had translated a huge amount of various authors. We had Robert Bly’s first volumes of hisSixties magazine. We collected the first translations of Zbigniew Herbert and Holub—unearthed by Alvarez in, I think, 1962. I’m not sure when the Penguin translations began, but their first Lorca edition had appeared in 1960. The boom began early and then simply grew right through the decade.
The other momentous event came from the U.S.—the shockwave not so much of pop music but of the lifestyle of the Beat poets, with Allen Ginsberg as high priest. That shockwave, which swept America at the end of the fifties, hit England in the beginning of the sixties. The Beatles were its English amplifiers in one sense, but the actual thing at the time was the lifestyle. You saw all your friends transformed in a slow flash. And with the lifestyle came the poetry, the transcendentalism, the Beat publications. Those two big waves—one of international poetry and the other, the California revolution, blend into one. What was really very strange was the way the fans of the new pop music and folk music craze all took to buying poetry—especially translated modern poetry. Penguin stepped up their output of new titles; every publisher seemed to be commissioning new translations of foreign poets. Those fans bought huge numbers of the books. They were packed in at the first of the Art Council’s big International Poetry Festivals in 1966, which I helped organize. Our program was based on an issue of Daniel Weissbort’s new magazine, Modern Poetry in Translation, which I think was the first such magazine in Britain. It was an amazing occasion. Almost every big figure I invited accepted and came. And by chance, on the day of the festival London happened to be full of poets from all over the place. We invited quite a few and they joined in. Any young poet in the U.K. aware of that must have been hit pretty hard. The variety of different poetries that were not only suddenly available, but in high fashion, was staggering.
The mad atmosphere of those early International Festivals only lasted a year or two. Probably that one in 1966 and the earlier, more spontaneous one in 1965 were the great ones. But the rest of it reeled on into the early seventies until finally the translation boom began to flag. Still, the best of the books haven’t gone away. And that awakening of all the countries to one another’s poetry hasn’t gone to sleep. Poets like Holub have become almost honorary British poets. In many ways, none of that has closed down. Has it modified British tradition? Well, it must have modified it one way: at least all young British poets now know that the British tradition is not the only one among the traditions of the globe. Everything is now completely open, every approach, with infinite possibilities. Obviously the British tradition still exists as a staple of certain historically hard-earned qualities if anybody is still there who knows how to inherit them. Raleigh’s qualities haven’t become irrelevant. When I read Primo Levi’s verse I’m reminded of Raleigh. But for young British poets it’s no longer the only tradition, no longer a tradition closed in on itself and defensive.
INTERVIEWER
You’ve just come back from Macedonia—a poetry festival that was obviously very important. What was the understanding of British poetry there? 
HUGHES
I had a curious experience on the airplane coming back. I boarded in Skopje and noticed this young woman on the opposite side of the aisle, oh, about thirty-five. I saw her look at me and I thought because the whole festival in Struga had been so publicized and televised throughout Macedonia—that maybe she felt she had seen me, maybe even recognized me since they gave me the Laurel Wreath of Gold this year and there’d been a certain amount of camera concentration. But neither of us said anything. Then there she was again on the next leg of the flight in the seat in front of me, and she asked if I was who I was. She had seen me on TV. Finally she said, I was very surprised that they gave the prize to British poetry. Naturally I asked her why. And she replied, Well, I thought British poetry was dead. It turned out she was a doctor in Dubai. I had with me this rather magnificent Macedonian-made volume of my poems translated into Macedonian. So I handed her the book and said, Here’s an opportunity to examine the patient. When she returned it to me half an hour later she was very gracious. Ten minutes after that I saw she was reading the latest Times Literary Supplement
INTERVIEWER
It’s like the British poet is dead every few years, isn’t it? 
HUGHES
What struck me was that it came out so pat. A sort of obvious truism, as if everybody over the continental landmass simply knew it. And in the TLS she had her finger on the pulse. 
INTERVIEWER
Is poetry as vital to people now as it was thirty years ago? Aren’t sales of poetry going up? 
HUGHES
Well, it’s a fact—not much observed maybe except by the judges of children’s writing competitions—that the teaching of how to write poetry is now producing extraordinary results. Mainly at the lower ages. This might not be so new in the U.S., but in the U.K. it’s a phenomenon of the last fifteen years, especially of the last ten. The twenty-five-year influence of the Arvon Foundation can’t be ignored. You only have to ask around among young published poets and look at the prizewinners of the various competitions. And Arvon has spawned a host of other places doing a similar job. All this must be helping sales in the U.K. It’s a new kind of reading and writing public that simply didn’t exist in Britain before the early seventies. And it’s definitely not confined to the universities.
But I expect the real reasons must be deeper. Poetry sales are supposed to rise during a war, aren’t they, when people are forced to become aware of what really matters. You could invent an explanation, I’m sure. Maybe something to do with the way we all live on two levels—a top level where we scramble to respond moment by moment to the bombardment of impressions, demands, opportunities. And a bottom level where our last-ditch human values live—the long-term feelings like instinct, the bedrock facts of our character. Usually, we can live happily on the top level and forget the bottom level. But, all it takes to dump the population on the top level to the lowest pits of the bottom level, with all their values and all their ideas totally changed, is a war. I would suggest that poetry is one of the voices of the bottom level.
The poetry translation boom of the sixties was inseparable, I think, from the Vietnam War. That war felt like the Cold War finally bursting into flames—the beginning of war with the combined Communist regimes. And the translated modern poetry boom was inseparable from that catastrophe. It pervaded everything. Two societies, the U.S. and the U.K., that were notably stuck on the top level were trying to divine the bottom-level reality being lived out in Southeast Asia. But in general everyone under the Communist regimes was on the bottom level. You remember all those attempts to actualize it, to live it secondhand? To be part of it somehow?
Pasternak was the first big voice to be heard from under the Russian ice. But then came Yevtushenko and Voznesensky on their reading tours through the West. Their popularity, their glamour, was amazing. I remember C. P. Snow introducing Yevtushenko onstage at the South Bank by characterizing him as “what we really mean by a celebrity.” Behind that, Mandelshtam, Akhmatova, Mayakovsky, and the rest were suddenly the greatest names; translations began to pour out. There was a huge thirst. And I remember the big shock—another of the big literary shocks in my life—of discovering the poetry of Russia’s victims in Herbert, Holub, Popa, and so on, and along with that the poetry of Amichai, Celan . . . So you could say the great craving of the U.S. and the U.K. on the top level to anticipate and experience that reality on the bottom level did take in one way the form of a craze for translated poetry, an almost undiscriminating appetite for any news whatsoever through that hotline. The market for those books was colossal.
Now what’s going on in the Balkans is making that bottom level resonate again, as well as the African famines, the thirty-odd horrible little wars crackling away, and behind all that a new sense of impending global disaster, an obscure mix of environmental and political breakdowns, runaway populations, and the economic threat of the Far East. Anyway, a sense of big trouble coming, with all the evidence of the first phases jamming the TV screens. Here in the U.K. we’re still only an audience on the top level watching the calamities taking place on the bottom level. But we’re a twenty-four-hour-a-day top-level audience, supersaturated with impressions of life on the bottom level. The war in former Yugoslavia has raised the curtain on it all. So given that model of the two levels, the appetite for poetry should be rising again, a little. Or slowly. 
INTERVIEWER
Finally, what does this progression mean in terms of form? What are your thoughts on free as opposed to formal verse? 
HUGHES
In the way you’ve put the question “formal” suggests regular metrics, regular stanzas and, usually, rhyme. But it also suggests some absolute form that doesn’t have those more evident features; it suggests any form governed by a strong, inflexible inner law that the writer finds himself having to obey, that he can’t just play around with as he can play around with, say, the wording of a letter. That kind of deeper, hidden form, though it doesn’t show regular metrical or stanzaic patterning or end rhyme, can’t in any way be called “free.” Take any passage of “The Waste Land,” or maybe a better example is Eliot’s poem “Marina.” Every word in those poems is as formally fixed, as locked into flexible inner laws, as words can be. The music of those words, the musical inevitability of the pitch, the pacing, the combination of inflections—all that is in some way absolute, unalterable, the ultimate perfect containment of unusually powerful poetic forces. You could say the same of many other examples: Smart’s “Jubilate Agno,” any passages in Shakespeare’s blank verse, Shakespeare’s prose. To my mind, the best of the kind of verse usually called free always aspires towards that kind of formal inevitability—a fixed, unalterable, musical, and yet hidden dramatic shape. One difference between this kind of verse and regular, metrical, rhymed stanzas is the problem it sets the reader at first reading. Regular formal features give the reader immediate bearings, the A-B-C directions for reading or performing the piece being nursery simple; the poem has a familiar, friendly look from that very first encounter. But when these are missing—no regular meter, no stanza shape, no obvious rhyme—the reader has to grope, searching for that less obvious, deeper set of musical dramatic laws. That takes time, more than one or two readings. And it takes poetic imagination—or some talent for rhythmical, expressive speech. But if those laws are actually there, as they are in the Eliot, the Smart, and the Shakespeare, sooner or later they assert their inevitability in the reader’s mind, and the reader begins to recognize the presence of some absolute, inner form. Of course if those laws aren’t there, they can never assert themselves. The piece never gets a grip on the reader. It might be interesting and even exciting to read at first encounter, but then it will slowly fall to bits. The reader will begin to recognize the absence of any law that makes it go one way rather than another . . . the absence of any deeper pattern of hidden forces. So the thing ceases to be read.
In the long run, the same fate—to be rejected and forgotten—overtakes most formally shaped verse too, no matter how strict its meter or how accurate and dexterous its rhymes. Good metrical rhymed verse, if it’s to grip the imagination and stay readable, has to have, as well as those external formal features, the same dynamo of hidden musical dramatic laws as the apparently free verse.
Having said that, I think you are then left with the pro and contra arguments for using or not using those features of regular meter, stanza, rhyme. The main argument, to my mind, for not using them is to gain access to the huge variety of musical patterns that they shut out. Imagine if Shakespeare had stuck to sonnets and long-rhymed poems and had never got onto the explorations of his blank verse and those wonderful musical flights of dialogue or onto his prose. Imagine what might have come out of the eighteenth century in England if the regime of the couplet hadn’t been so absolute. How could Whitman ever have happened if he’d stuck to his crabby rhymes? That seems to me a strong argument. But the main argument for using meter, rhyme, stanza also seems strong. It’s not just that rhymes and the requirement of meter actually stimulate invention—which they obviously do, at certain levels—but it’s the strange satisfaction of making that square treasure chest and packing it. Or making that locket with its jewel or its portrait. Or making that periscope box of precisely arranged lenses. There’s mystery to it, I’m quite sure. Maybe a mathematical satisfaction. Take the ballad stanza, which is basically just an old English couplet. The best of those quatrains have a kind of primal force, not just musical finality but an inner force, a weight of paid-for experience that most people can recognize. Yet when you break the meter, lose or disarray the rhymes, everything’s gone. Then there’s Primo Levi’s remark. He found that in the death camps, where it became very important to dig poems out of the memory, the poems of regular meter and rhyme proved more loyal, and I’m not sure he didn’t say that they were more consoling. You don’t forget his remark.