COURTESY ESTHER ANANTHAMURTHY
PreviousNext
IN NOVEMBER 2006, Bangalore was officially renamed Bengaluru following a movement spearheaded by the writer UR Ananthamurthy. He had argued for this as part of a wider project of “Kannadization,” by which, he wrote shortly afterwards,“I mean the ability to belong to the world at large even as one is rooted in one’s Kannadaness.” URA, as Ananthamurthy is locally and affectionately known, was shaking his fist at the new-millennium, tech-driven, glass-and-chrome Bangalore, whose shocking prosperity seemed to have inured it to local culture. How much the new name dented this indifference remains an open question. URA admitted it was “a symbolic step,” even while hoping it would lead to a collective change of heart. He was also involved in a long-running and potentially more far-reaching campaign to enhance the presence of Kannada in Karnataka’s school system—a change that has proved much harder to effect than replacing a city’s name. In every instance of public life in the state that hung on the question of where the local should stand in relation to the English-spewing juggernaut of globalisation, URA’s opinion was sought and widely broadcast.
URA’s stature as one of the grandest writers of our era derives from Samskara and Bharathipura, the radically outspoken novels he wrote at the beginning of his career, in the 1960s and 1970s. If those novels about inward-looking critics of inherited tradition had forever altered the landscape of Kannada literature, they also seemed to invest their author with the responsibility of asking what we should do when faced with the vulnerability of those very traditions. URA the writer was long familiar to readers in Karnataka, but he was more prominent in the national media as a loquacious public figure, who held positions such as the presidency of the Sahitya Akademi and chairmanship of the Film and Television Institute of India.
Living in Bangalore since the late 1990s, I first came to know URA as just this—a commentator on most leading issues of the day, a newspaper voice. He never became part of the political establishment, yet his tone could seem, to the new migrant, very similar, in its rhetoric and generalisations, with that of the state. It is only by setting his publicly aired views alongside those in his fiction and essays, as I started to do much later, that I discovered how complex and contrarian his project was. He wanted “Bangalore” to be pronounced the Kannada way even as his writings remind us that this is not an exclusively Kannada city. It is, and has been throughout its modern history, linguistically hybrid: the elite speak one language, maybe two, but a working-class person might know all the four major southern languages, along with some Urdu, Hindi and English. Theatres here screen films in Kannada, English, Hindi, Tamil, Telugu, Malayalam and more, though the showing of non-Kannada films has been contested in recent times.
While URA hoped to get Bangalore’s citizens to reimagine the city, it was, I would discover, somewhat irrelevant in his fiction—unlike the richly evoked villages and small towns of his childhood, or even England, where he spent some years as a student. The characters that do live in Bangalore tend to pine for different homes. Other characters shrink from the idea of moving there, the modern city showing up the terrible superficiality of the urbane Indian. Jagannatha, the hero of Bharathipura, imagines himself a radical, throwing parties, living somewhere in the Cantonment with similar rootless people, with an Indianness linked to Ravi Shankar’s sitar, the sculptures of Konark, and folk songs, wearing Lucknow kurtas at parties…and women in silk saris with sleeveless blouses and shaved armpits, sisters-in-law of IAS officers or those waiting to get married to military officers, and the usual small talk, “Won’t you have something? Why? Are you dieting?”
URA’s criticism of English-language writers for their monolingualism seemed to emerge from genuine dismay, but could also border on caricature. The poet and critic Vijay Nambisan describes, in his bookLanguage as an Ethic, listening to URA declare, as president of the Sahitya Akademi, that English-language writers adopt the tongue “in order to make money; that the culture to which they owe allegiance is that of Europe; and that their writing in English—the same language World Bank memos are written in—is proof that they favour a consumerist market economy.” But URA could also be a compelling speaker in the language of the World Bank; he had a strikingly gentle, smiling manner, and was in person a thinker clearly more agile and sophisticated than the one quoted weekly in the papers. Time and again, he returned in his public talks to the question of how our individual experiences might square up with the possibly dangerous allure of concepts such as the nation and the state, and to how India remained a deeply divided society. I am not a cosmopolitan, he would also say, reminding his audience, and seemingly himself, of his roots in a traditional, rural Brahmin community from the west coast of Karnataka. Yet this repeated return to the question of roots did, inevitably, make him something of a cosmopolitan.
While a nativist edge crept into URA’s public positions over time, he categorically distanced himself from the right-wing brand of nationalism, stating to the media on the eve of the Bharatiya Janata Party’s victory in the last general election that he was reluctant to live in Narendra Modi’s India, and that the prime minister-to-be was a “bully” who would likely create an atmosphere of fear. That URA was not just adding to the clamour of opinion either for or against Modi, but expressing a deep anxiety over the BJP’s ascendency, is clear from the last book he wrote before his death in August 2014—the long essay Hindutva Athava Hind Swaraj, which recently appeared in English as Hindutva Or Hind Swaraj. The sociologist Shiv Viswanathan, in his foreword to the English edition, calls the text a manifesto. But it is less a statement of beliefs or a call to action than an introspective, and philosophical, account of the nature and possible sources of Modi’s hubris—and, further, of elements of it that could, unwittingly, be present in all of us. To try and understand the Indian right’s evil—he uses the word unhesitatingly—URA draws on literature ranging from the Old Testament to the poetry of WH Auden, with references along the way to the Indian epics and the medieval and modern Kannada poetry that shaped him.
In exploring the proximity of evil to good, and making an appeal to inner voice and ordinary experience, the essay becomes more about ethics than politics. It is only in literature, URA suggests—in the tormented conscience of Dostoevskyís Raskolnikov, for instance—that we might discover how the hunger for power can be tempered with humaneness. And a highly persuasive literary text—in that it is intimate, appearing to speak to just one listener—isMohandas Gandhi’s 1909 anti-imperialist treatiseHind Swaraj. It offers us a chance to confront and take personal responsibility for the downsides of modern civilisation, and not just imperialism.
Against this, URA sets up Vinayak Damodar Savarkar’s 1923 book Essentials of Hindutva, a rousing polemic in defence of a Hindu India. Savarkar’s Hindutva is founded on a reverence for the Sanskrit language and a belief in India as a holy land (perhaps because the foundational epics of Hinduism, the Mahabharata and Ramayana, are set here). But Hindutva is more a cultural and racial concept than a religious one—Buddhists, Sikhs and Jains are welcome in Savarkar’s India, but Muslims are not. This was the text that inspired Nathuram Godse to kill Gandhi—“the sacrificial offering made at the yajna of nation building.” And the depravity of that act was given, via Savarkar, the respectable garb of nationalism. “Evil is not evil,” URA points out ironically, “in the context of love for one’s nation.”
He does not himself intend to be polemical, acknowledging that the Gandhian era is over, and that, for the moment at least, Savarkar has won. This is more than just a political victory. It is a triumph over the Gandhian ethics of non-violence, a success of the sterile “Age of Development,” in which the natural world has been destroyed, local traditions and trades wiped out, lands snatched from communities that subsisted on them, and everything undertaken with an eye to profit by the “heartless hunters” of the corporate world. The perniciousness of the nationalism that Savarkar celebrated lies in its abstractions. Imagining a glorious past and a present cleansed of the messiness of Indian heterogeneity, we start to also yield the responsibility for our own lives to a state that can bolster this fiction and nurture our greed. The Gandhian critique of the big state is thus also URA’s, who says,“there is never a time when it is not necessary to oppose the state.” But can we do without the state altogether? How much power is optimal to stem the human instinct to anarchy? He offers us a choice of answers—from Buddhist parables to the views of Joseph Conrad.
“URA’s essay is a shaman’s warning to an India moving to self-destruct,” Viswanathan writes in the foreword. That description is equally well suited to Hind Swaraj. URA’s tract is, alongside, a necessary lament—even if a somewhat distraught and disjointed one. When several writers returned their national awards last year in protest, among other things, against the killings of the intellectuals Narendra Dabholkar, Govind Pansare and MM Kalburgi, some, in dismissing that gesture of solidarity, implied that the writers’ voice counts for little. Hindutva Or Hind Swaraj shows us that we, in fact, urgently need such a voice through which to mourn what has passed and examine what has replaced it, one that is personal and furious, concerned and thoughtful. The literary sensibility entails not just being well read, but also making space for the tangled individual conscience instead of giving way to the hymn of the nation.
THE APPLICATION OF A LITERARY SENSIBILITY to politics and a political sensibility to literature was the hallmark of URA’s style. Take his attitude to state power. The writer who argued in his last work for the necessity of opposing the state also set great store by political action as a means to effect far more powerful changes than any possible just through writing.
URA was closely associated with socialist movements in Karnataka, and later in his career also made an unsuccessful bid for a Rajya Sabha seat. “The reality for a novelist in India … is so complex as to disallow the comforts of either statusquoist acceptance or of revolutionary ruthlessness,” he wrote in an essay. URA did not so much occupy a middle ground as challenge the orthodoxies of each of these positions, and see in the resultant flux the only possible source of creativity for a thinking Indian. Even as he attempted to enter politics, he was writing fiction that asked to what extent politics is a suitable arena for ideology and action, and whether it can offer an ethical basis for being in the world rather than just a career option. Revolutionary ruthlessness may not work in practice, but its way of clarifying and sharpening the individual personality is one of the great themes of URA’s fiction.
The figure of the revolutionary—often a charismatic communist who is all for violent means to bring about a classless society—appears in several of URA’s short stories and novels, to engage, irritate and impress the protagonists and ultimately vanish in pursuit of his cause. In the short story ‘The Sky and the Cat,’ the anarchist Govindan Nayar visits the deathbed of an old friend, a village lawyer. Nayar spends his days organising the poor and his nights sleeping on the verandahs of strangers’ homes; he has gone to prison for beating a minister with a shoe and threatening him with an acid bomb. His street-corner talk repels Krishnamurthy, the dying man’s son, who is an economics professor in Delhi.
But Krishnamurthy also sees in the vagrant communist a clarity of vision and a faith in action that he himself lacks. Is Nayar a “ludicrous eccentric,” or does his elevated vision show up the pettiness of Krishnamurthyís persistent scramble for money? In ‘The Story of a Decade,’ a young Naxalite from Kerala, on the run from the police, challenges the bourgeois values of his college professor while taking shelter in the latterís home, subjecting his hostís domestic situation to a Marxist analysis. “Sir, I feel youíre under the impression that you can keep your wife happy by accumulating wealth. But your wife is not happy. Only when you are part of revolutionary activities can you be happy in the true sense.”
The revolutionary gets to have his say at greater length in the novel Avasthe. Annaji, a peasant organiser from Telangana, wanted by the police in two states and hiding out under an assumed name in a third, instructs Krishnappa, a young politician-in-the-making, on the difference between middle-class aspirations for prosperity, and the “dynamic greed” of the labouring classes, who need encouragement to rise up and change relationships in the realm of production. Avasthe is the story of Krishnappa’s sentimental education—the relationships with a series of unconventional men and women which shape him, a Shudra cowherd of the Gowda community, into a leading politician. While the novel presents something of the everyday calculations and compromises involved in politics, at its core is Krishnappa’s intensely personal search for the truth about his character and his motives.
Politics offers one route to both a better self and a better world, but the path of mysticism is equally attractive to Krishanappa—and, apparently, to URA.
As confident as the revolutionaries in URA’s fiction are the mystics. Both types of renegades are free from the hurly-burly: family, sexual attachments, worries over money, professional obligations. They have that unconstrained, direct access to experience which his educated, successful, clever but tortured protagonists can spend their lives missing. Often these visionaries are imagined as village idiots with the singular gift of self-acceptance. One of URA’s best-known stories, ‘Stallion for the Sun,’ presents a down-and-out simpleton, Venkata, who has such an acquiescent nature and capacity for joy that it makes his visiting friend, the narrator, wonder whether such a person ought to be celebrated or reviled. “I began to feel that without destroying the likes of this Venkata there would be no progress, no electricity, no river dams, no penicillin, no pride, no honour, no joy of sex, no winning a woman, no climax, no flying, no joy of life, no memory, no ecstasy, no bliss,” he thinks. But the story ends with Venkata appearing, at least for a moment, to have won the narrator over with his enchanting naiveté.
As confident as the revolutionaries in URA’s fiction are the mystics. Both types of renegades are free from the hurly-burly: family, sexual attachments, worries over money, professional obligations. They have that unconstrained, direct access to experience which his educated, successful, clever but tortured protagonists can spend their lives missing. Often these visionaries are imagined as village idiots with the singular gift of self-acceptance. One of URA’s best-known stories, ‘Stallion for the Sun,’ presents a down-and-out simpleton, Venkata, who has such an acquiescent nature and capacity for joy that it makes his visiting friend, the narrator, wonder whether such a person ought to be celebrated or reviled. “I began to feel that without destroying the likes of this Venkata there would be no progress, no electricity, no river dams, no penicillin, no pride, no honour, no joy of sex, no winning a woman, no climax, no flying, no joy of life, no memory, no ecstasy, no bliss,” he thinks. But the story ends with Venkata appearing, at least for a moment, to have won the narrator over with his enchanting naiveté.
In the story ‘Akkayya,’ Srinivasa, a professor of English in the United States, realises that the title character—the elder sister who brought him up, a woman too scared to board a bus and who spent her time conversing with cows—would be considered an imbecile from the perspective of “Western capitalist efficiency.” Sitting in his plush Philadelphia home, Srinivasa ponders how this sister played no active part in his adult, cosmopolitan life, and yet influenced it deeply. He tells his visiting friend,
all the theories I conceptualized in the course of my successful career are either in order to move away from this world of Akkayya, or because I thought I had already moved away from it. That is how I first became a progressive Marxist, then a liberal, then a modernist, and now a post-modernist.
The narrator considers Srinivasa’s “theoretical sadness”—a wonderful phrase for the angst suffered by many of URA’s constantly cogitating characters. Dinakar, in the novel Bhava, suffers from a theoretical sadness too. He is a well-known television personality, exhausted by the shallowness of his life, taking a break to go on a pilgrimage. In contrast to him is the elderly widow Sitamma, whom he had known as a child, and who was, for a time, a foster mother to him. She is an Akkayya-like character, who lives completely in the moment, absorbed in household chores and rituals, and able to be utterly compassionate while preserving caste taboos. It is this feat—being immersed while staying detached—that, according to Hindu philosophy, gets you off the merry-go-round of birth and death from which the novel takes its name.
“Self-realization should come to you, suddenly,” says Keshav, yet another alienated, URA-like character, to his English friend Stewart in the story ‘Clip Joint.’ “It’ s then that life takes a new turn and renews itself. If not, we keep circling forever in a predetermined groove in pursuit of an elusive self-realization.” Dinakar, in Bhava, feels the same way, describing himself as someone“desiring desirelessness, and realizing it canít be got by desiring it.”
Yet in the novel Bharathipura, the motivation runs in the opposite direction. This is the most psychologically weighty of URA’s works on the question of action versus acceptance. Jagan, a young radical and village landowner recently returned from England,is certain that Bharathipura will be shaken out of its festering stupor only if he rouses the townís lower-caste people, the excrement-cleaning Holeyaru, into self-respect. Yet, at every turn, he parses, with feverish insistence, his own motives and compulsions. He is tormented with the idea that he is a “subtle fraud,” but seems to be the only person in the town who notices its oppressive hierarchies and blind faith. As Jagan’s personal project to lead the Holeyaru into the town’s temple gets going, it inevitably becomes a public one, and the repercussions are out of his hands.
URA’s fiction holds at its heart not so much politics or mysticism as a delicate existential anguish—which is, however, never solipsistic, always tangled up with a particular position in the world. The social universe evoked is often that of farming communities in the Malnad region, where he grew up. He seems to know it all—absurdly intricate caste habits, the minutiae of financial transactions required for survival, the hollowed-out lives of widows, the men in flight from tradition. The single-minded mystics and revolutionaries, charming as they are, donít form the mainstay of his stories. The ambivalent ones do—those suffering from “the sickness of being over-introspective.”
For URA, who was born in pre-Independence India and went on to pursue a PhD at the University of Birmingham in the company of influential left-leaning writers such as Raymond Williams, Richard Hoggart, Stuart Hall and EP Thompson, the ambivalences have always been personal. He is the Indian intellectual who came of age in the 1950s and 1960s, one for whom the national movement was a youthful dream that, in those early decades of independence, no longer exercised its former hold.Bharathipura is full of similarly disenchanted figures—once passionate supporters of a free India, now, in middle age, if not apathetic, at least quietly middle-class.
Beyond recording this loss of political belief, Bharathipura asks a deeper question: how does an ordinary person affirm his individuality when gripped by the facelessness of politics? A minor character called Desai, who appears only over a few pages, says that on hearing the news of India’s independence he felt,
an awareness that this would have happened even if I had not fought in the freedom struggle of 1942 … The awareness that Independence would have come to us anyway made me feel as if a deep trench had opened up in my life; as if I had been living in an illusion. History rolls on even if we’re not there.
The impulse of the novel is Gandhian—namely, the dire need to give personal meaning to political action. Only with such an investment, it is suggested, might disillusionment of the kind Desai experiences be avoided. At the same time, the dreamt-of action that animates the novel is not Gandhian, for Jagan opposes religion rather than seeking to reform it.
So while URA’s public utterances sometimes made him come across as a dour, anti-English figure, that stance (all polemic is by nature exaggeration, he once said) is not without its symbolic aspects. He could adopt the sweeping idiom of politics in support of his native language and traditions, while subjecting these traditions to scrutiny in his writing. This may seem like a contradiction, but it is, beyond that, performative. He was enacting the difficulties inherent in being an Indian writer.
EXPLICATING THE IDEA OF KARNATAKA was a major part of URA’s project—the state was, for him, not just a political formation but also a cultural anchor. One way in which he upheld its value was by rejecting the idea of the sub-national. “If Karnataka is not also a centre of a nation, then there is no nation,” he said in an interview.“The nation is multi-centred. Therefore, Tamil Nadu is a reality, Maharashtra is a reality. India is a federal country. When I say that Karnataka exists, I mean that a federal state exists.” URA also reached further back than the era of the modern nation for metaphors used by older Kannada writers to make sense of their place in the world. One of these, which he often returned to, is the twinning of marga and desi. The most enduring elements of Kannada culture, from the work of the tenth-century poet Pampa to the modern verse of Gopalakrishna Adiga, blend these two complementary strands. URA wrote,
Marga is the high-way. It is the pan-Indian ìgreatî tradition, formal, established and honoured everywhere. It is Shastra.Desi is indigenous, local, ìlittleî tradition. It varies from place to place, even from village to village, and from one caste to another. These two are in opposition as well as in a mutually creative relationship.
The tradition thereby becomes catholic; what it absorbs from elsewhere it combines with local experience. By contrast, too firm a belief in nationalism, too secure a cultural pride—and this is present in Kannada culture as well—leads to celebratory, uncritical writing. While this may seem glaringly obvious to us today, it is not necessarily something that a writer of URA’s generation could take for granted, coming of age as he did in an era when iconic figures such as DR Bendre and Kuvempu were, through their writing, bringing a sense of historical inevitability to the demand for an independent Karnataka. Patriotism is not the most fertile ground for a critical literature. The uncomfortable truths of experience, which may well fly in the face of love of country or culture, are a more potent source. Yet,
For our culture as a whole the contradictions in life are unimportant; only the transcendent is of value … We say “yes” to existence much too easily, and, therefore, on our writers who do not have a strong sense of the personal nature of experience, our culture can have a dangerous influence.
This is superbly nuanced. URA was perhaps one of the most self-aware writers this country has ever produced, ever alert to, possibly even overly conscious of, the heterogeneous sources of his creativity. Why, then, did he sometimes go the other way, speaking in the voice not of a critic but a campaigner? Why was he infatuated with political power?
A clue might be found in the writings of that arch theoretician of Indian political culture, and friend of URA’s, Ashis Nandy. In his book Time Warps, Nandy identifies three ways in which we tend to imagine the state: as protector, as liberator or moderniser, and as arbiter. If, going by the second image, we accept the state’s role in refitting or upgrading culture,
it becomes justifiable then to retain, somehow or the other, some access to state power, even if that means ideological or moral compromises Ö many radicals who are willing to adorn the smallest offices of power under regimes they themselves attack as reactionary, justify themselves through this widely shared image of state and culture Ö they believe they follow what was once a grand and romantic strategy for altering the civilisational face of India.
It is worth remembering, though, that being actively political was not always seen as a compromise. URA was channelling a pre-Independence tradition of intellectual participation in politics, and some from the generation of Kannada writers preceding him—such as Shivaram Karanth and Gopalakrishna Adiga—had made forays into politics too.
URA’s fascination with power was not purely theoretical—he certainly wanted to influence the real world—but he was also taken with power’s psychological effects. Avasthe, for instance, is a sympathetic study of a politician’s mind. Among the characters who fascinate Krishnappa is Nagaraj, yet another revolutionary who only believes in total solutions and who thinks of parliamentary politics as an imperfect means to a glorious, Maoist end. Nagaraj has no interest in his own emotions: he “lived as a loner … sticking fast to his ideals, limiting his personality by intensely focussing it towards a single goal.” Individual dilemmas do not matter to him, whereas Krishnappa, equally idealistic in some ways, is obsessed with questions of his own honesty. What, he wonders, has he done for the good of the people, and what has he undertaken out of self-interest?
Similarly, in the novella Bara, published during the Emergency, Satisha, a principled IAS officer working in a drought-affected district, finds his authority, and his intention to use it to save a starving population, trumped by the manipulations of others in power. Like Krishnappa, Satisha hopes to bring about change while heeding his conscience. Yet both characters also obsess over whether this concern for inner consistency is not mere self-indulgence. As the scholar Chandan Gowda asks in the afterword to his English translation of Bara, “what is ‘inward’? Conscience? Inner voice? Moral intuition? … Pre-existing moral diagnoses and prescriptions do not offer a promise: a search for a new ethics has become necessary.”
A new ethics is also called for to answer the question that the conflicted radicals Nandy describes have long been split over: to what extent should the country and its people modernise, and what is to be the stateís role in this project? “We are all modernisers with an uneasy conscience,” URA wrote. What prevents his views from dissolving into an empty relativism is a leaning towards the dialectic rather than the eclectic. He moves, in his fiction, towards moments of realisation, even if not resolution. In his essays, which often extend and question the slants of his novels and stories, there is a constant search for a sustainable moral position. Writing, for him, is the expression of a world view, rather than only an uncovering of sensibility. “My dream of combining Marxism with mysticism in actual praxis will never come true,” he said, about halfway through his career.“In a literary work, perhaps, but not real life.”
That thought captures URA’ s concern about literature as an effective way of engaging with the world—or, more specifically, with the idea of India. While at some moments he was exhausted with his self-questioning, wanting to retreat back into his work, almost immediately he worried about writing degenerating into“trivial aestheticism” and its pursuit leading one to lose the common touch. Yet he knew that artists can become smooth-talking public figures, and that it is only by hiding in art, as the Soviet writer and dissident Aleksandr Solzhenitsyn did, that they retain their integrity. He spoke of his choice to write in Kannada as a political one, but was also aware that, in India, the outsider-ness necessary to produce a modern literature, in whichever language, itself implied some loss. And even though some might imagine that in reading him, a Kannada writer, they are reading a representative insider—and URA’s politics contributed to this insider image—doing so obscures the vastly complex sense of both belonging and not belonging, the modernist tentativeness, that he actually felt in relation to the Kannada tradition.
In one of his short stories, ‘Peacock,’ a middle-aged man is haunted by the feeling that he once used to experience things with a now-vanished immediacy, but he is not sure whether this earlier innocence is real or imagined. This, of course, was URA’ s own conundrum: he returned repeatedly to childhood, not just for private memories but also to probe a state of being which is now eroded, not least because the world in which it was set, the Western Ghats-bound Malnad of his early years, had with time lost its magical feeling of seclusion. The turn to childhood suggests a yearning for continuity, but URA tended to be metaphorical, rather than literal, in his approach to this theme. He did not hold up an unbroken chain of influence, but rather asked how a Kannada writer today might reach out, say, to Basava, the twelfth-century poet-reformer, and find in his spoken verse a contemporary resonance.
But again, this is not a selective dipping into tradition. What ties URA to Basava is his wonder at the fact that the poet’s words are perfectly lucid to him 800 years down the line, in a way that, for instance, those of the English poet Geoffrey Chaucer, from the fourteenth century, would not be to a contemporary speaker of English. And thus it is that language becomes tradition. In the case of Kannada, oral elements sustain it—many Kannada speakers, through the ages and till the present day, have been, in the conventional sense, illiterate. And here URA leaves us with yet another paradox: the compulsively intellectual writer upholding the value of speaking rather than writing—and even, following the example of another twelfth-century poet, Allama Prabhu, sometimes choosing to remain altogether silent because “ultimately language can pollute thought.”
IF THE GANDHIAN MOMENT HAS PASSED, and if the Gandhian method of internal criticism animated URA’s writings, how are we to read him today? His fiction completes an arc—from the most explicit account of Brahminical hair-splitting in a tiny village in Samskara, to short stories such as ‘Hunt Bangle Chameleon’ and ‘Green Resort,’ in which those very rural locations are laid waste by unsparing capitalists for their natural wealth and tourist potential. By his own admission, URA was a critic of religion in his earlier works and of modernisation in his later ones. In either case, this did not entail a wholesale rejection of the past or the present. Rather, his question was: what of one’s inheritance is usable when judged by the demands of the present?
The great challenge before his characters is not to shrug off religious tradition, but to make it speak to their individual experiences. In Samskara, the upright Brahmin priest Praneshacharya, while preoccupied with a moral dilemma over the proper death rites for a wayward villager, happens to sleep with the dead man’s mistress. He recognises the nature of experience for the first time, seeing it as “risk, assault. A thing not done before, a joining in the dark of the jungle.” He tries to recast this newly-awakened understanding of sensual experience in the language he knows—which is that of dharma. Jagan, in Bharathipura, wants for himself and others to break free of the town’s dead past, even as he cannot be cynical about his childhood memories of participating in its religious rituals. Dismiss tradition completely and you are in the no manís land of the industrialised, corporate world; swallow it whole and you become obsolete.
Gandhian as this attitude is, URA deviated from Gandhi in asking questions about tradition and modernity as a writer rather than as a reformer. The renewed Praneshacharya feels, for the first time, a frenzied wonder at the beauty of the familiar landscape. “The smell of grass-roots smeared with wet earth held him in its power like an addiction. Like a hen pecking at and raking the ground, he pulled at everything that came to his hand and smelled it. Just sitting coolly under a tree had become a fulfilment, a value. To be, just to be.” Gandhi, for all his partiality to village life, was no poet of the natural world. URA was, while his fiction set in the city is less joyous, more scathing.
So the instinctive goes along with the critical faculty. The village can be beautiful, but the rural is not therefore an organic repository of beauty. And it is through literature that this distinction is honed.Samskara may have earned URA the status of a pioneering critic of Brahminism, but there was already writing accessible to him in the village of his childhood that was seeding his modern awareness—Gandhi’s Harijan and the works of Bertrand Russell and Edmund Burke, but also Chomana Dudi, a 1930s novel by the agnostic and rationalist Kannada writer Shivaram Karanth, about a lower-caste man trying and failing to hold on to a plot of land.
URA’s relationship to Hinduism is probing, open-ended, unmotivated, and therefore, again, literary. It is in this spirit, he recalls in his autobiographical essays, that as a child he secretly urinated on stones considered holy—much like Jagan, in Bharathipura, puts away his sacred thread on one occasion to see how the world feels without it. Unlike the Indian progressive writers led by Premchand, who in their founding manifesto from the mid 1930s deplored the “total lack of rationality” in Indian literature and its “devotional obsession,” URA was not antagonistic to religion. Neither was he programmatically aligned with the strong progressive tradition in Karnataka, led by Dalit writers such as Siddalingaiah and Devanur Mahadeva and rationalists such as H Narasimhaiah, much as he supported its work. URA quoted with respect Marx’s belief that the beginning of thinking is the beginning of the criticism of religion. Yet he was drawn to the mystical, even as he could be sardonic in his fiction about those who mine religion exclusively for its aesthetic value, those kurta-clad visionaries so compelling to the West who create art based on India’s purportedly deep spiritual traditions.
The essay ‘Why Not Worship in the Nude? Reflections of the Novelist in his Times,’ captures some of these ambivalences. This was written in the mid 1980s, in response to civil-society unease at news that a community in Karnataka’s Shimoga district had an annual ritual of worshipping a local goddess without their clothes on. URA is neither fully convinced by the anthropologist’s objective curiosity about the tradition, nor by the activist’s outrage that such a practice can be allowed to go on. He is taken with the inner experience of the devotees, and what it might feel like to see the naked body as neither an aesthetic nor an erotic object. But he knows, too, that this state of wonder is hard to sustain—given that these bodies are subject to the stares of the media, the state, and the modern world in general.
Being grounded in Hinduism without being an out-and-out votary of it is, of course, something enabled by the tradition itself. The wily astrologer Nagaraja Jois, in Bharathipura, casts the Hindu almanac based on Western rather than Indian astronomy, upholds transcendent Advaita philosophy instead of idol worship, and “even knew how to contend that God did not exist.” But this is all part of the daily grind of Hinduism, for none of it stands in the way of Jois wanting his son to take over the duties of the chief priest at the town’s Manjunatha temple.
URA’s heroes often turn away from religiosity in favour of a search for what religion might yield in terms of metaphorical value, as an aid to life. Samskara, his first novel, raised the question of how far ritual could really go. By the time he published Bhava, in the 1990s, URA was plotting something of a return for his world-weary characters who had moved very far from the tradition-bound world ofSamskara and into the apparently hollow lifestyles of metropolitan India. His unembarrassed approach to religion, his engagement with it in his inward way, his interest in the moral framework of Hinduism, all put URA at an angle to the largely secular tradition of modern Indian literature.
Fictional narrative also provided space for probing another strand of life, not unrelated to spiritual seeking—that is, sensual experience. There is married life and monogamy, and, at one remove from this, lust. The emotion, and the word, recurs in his fiction. Lustful characters, usually men, abound. They are often horrified or exhausted by their desires, but still do not want to be constrained by family life. Women often stand in the background, either frustrating the men with their limited imaginations, or offering to salve their wounds—a number of golden-hearted mistresses, prostitutes and old flames appear in these narratives. The more sympathetic female characters are usually those encountered outside marriage.
Holding all of this together is talk. URA’s style tends to be dialogic, and there are often seamless shifts between his protagonistsí conversations with themselves and with other people. The paradox of this extensive back-and-forth is that, despite it, characters are often left feeling that they can never completely grasp another person’s consciousness. This is a high-modernist sort of conclusion, and no doubt the basis of an influential aesthetic mode, but not everyone has accepted it as the ideal one in which to write fiction in Kannada. Talking about his new novel Shivana Dangura, the writer Chandrashekhar Kambar recently made a remark that seemed to be aimed at URA’s project. “I reject the model of self-search that we derived from European modernism,” Kambar said.“Such individualism only destroys. We must build, and defeat the loneliness of the self.”
“I FIND MYSELF CONCEPTUALIZING a lot more than what is good for me as a creative writer,” URA once wrote. But in doing so he became his own most committed interpreter—and hedged, partially, against the limitations of an assessment such as this one. If I, as a reader of English, am in danger of missing the Kannada context of his work, he supplies much of that context himself. Reading his fiction, one is introduced to the concerns of a modern Indian writer rather than those of a contemporary oneóthe distinction is the English poet and essayist Stephen Spender’s, and also URA’s. His attention is not focussed exclusively, with journalistic urgency, on the present, but also on the question of how to express poetically the relationship between this increasingly urbanised present, the still-living past, and the writer’s apprehension of both. From URA’s non-fiction, one might discover how his contemporaries and predecessors in Kannada—and also in English, Sanskrit and other Indian languages—relate to each other in his consciousness, rather than merely as upholders of tradition.
Even so, the fogginess that accompanies the reading of much Indian literature in English translation—the awkward renderings, the lack of editorial care, one’s awareness of seeing only the tip of the iceberg—is present in this case too. Barring some essays that originally appeared in English, all of URA’s fiction and non-fiction was written in Kannada. The best of the translations of his work remains the extraordinarily fluid 1976 rendition of Samskara by the poet and scholar AK Ramanujan. Some of his other novels have attracted very competent translators too, such as Susheela Punitha and Judith Kroll. The latter’s lively version of Bhava, done in collaboration with the author, is a wonderful example of how URA’s work might be made accessible. It retains a distinctively colloquial ring, and avoids the explanatory zeal that can infantilise translations of Indian fiction. His non-fiction, however, has not fared as well. While Hindutva or Hind Swaraj comes in an excellent translation by Keerti Ramachandra and Vivek Shanbag, the bulk of URA’s essays still await committed translators and publishers. Only a handful of them, from more than a dozen collections in Kannada, are currently available in English.
URA’s mixed feelings about translation affected the journey of his work into English. In the introduction to Hunt Bangle Chameleon, a translated volume of his short stories, he writes, “I feel I can be authentic only if I donít intend to be translated.” Such a sentiment contributes to one of the abiding myths about Indian literature: that it is untranslatable, and its glories essentially inaccessible to all but native speakers. This is not to discount the specific linguistic challenges involved in every translation, but to question the mystical aura often attributed to the original. It is this aura that leads to claims such as the one made by the translator Narayan Hegde in his introduction to Stallion of the Sun and Other Stories, another of URA’s translated collections: “Truly organic writers of a language refuse to yield at least some part of themselves in translation; that part is hidden away in the interiors of a language to which only sensitive native readers have access.” This could be an acknowledgement of the subtle complexities of URA’s fiction, but it could also be the translator letting himself off the hook for his shortcomings.
As a winner of the Jnanpith and Padma Bhushan awards, URA was an “important” writer—that is, one publicly enshrined rather than nationally read. Given the range of his preoccupations and the richness of his fiction, URA was more than just important—he was necessary. Even though a complete appreciation of his work requires an understanding of how he related to and broke with the Kannada tradition, his readership ought not to be circumscribed by language, not least because he was also a substantial writer and speaker in English, and, by talking about his work, constantly translated himself. URA reminds us that there once were writers, such as Rabindranath Tagore and Sarat Chandra, who became part of the common culture. We no longer relate to our writers in the same trans-regional way, even if URA himself had the makings of such a figure.
Perhaps it is the creative revival of a language, rather than a politically enforced one, that we ought to aim for. Instead, the view from Bangalore is that the metropolitan middle class is moving away from Kannada (and, inevitably, its literature), towards the more functional English. The legacy of the language wars is a mixed one. The most defensible of URA’s proposed public policies to do with Kannada—that it become a mandatory medium of primary education—was rejected by a Supreme Court order in 2014, which upheld a similar rejection some years earlier by the Karnataka High Court. The Karnataka government responded last year with a bill that makes learning the language compulsory for all school children—something URA would have wholeheartedly welcomed. Meanwhile, the gentler, more cerebral Kannada-language activism of the past is now in danger of being usurped by the Karnataka Rakshana Vedike, a right-wing group with a thuggish approach to inculcating respect for native culture. As the journalist Sugata Srinivasraju writes in his thoughtful book about being bilingual, Pickles from Home, “In Karnataka, no activist group has attained the ‘stature’ of the Shiv Sena or the MNS in Maharashtra, but they aspire to get there soon. … we may be in need of a separate movement to rescue all that is local and regional from these people. We may have to rescue Kannada and Kannadigas from ‘its own’ activists.”
It is not only URA’s concern for the Kannada language that has started to take new and alienating forms. The very combination of things that he represented—and which made him, to quote WH Auden, not just a person but “a whole climate of opinion”—is gone. A strictly traditional Brahmin upbringing, inflected with the anti-colonial movement, the first modern writing in Kannada, and an exposure to new ideas through English; the study and teaching of English literature as a way to access the great ideas of the past; an intense but qualified kinship with local traditions; a high regard for European modernism; an interest in questions that applied to the Indian psyche rather than a narrow regionalism—very little of all this will be replayed in the life of a Kannada writer of the generation coming up today. Political passion is now more likely to fuel the creativity of those from marginalised groups rather than the Brahmin middle class. Someone as steeped in English literature as URA was—and as Adiga, Ramanujan and P Lankesh were—is, today, unlikely to possess their highly developed bilingualism. And English literature itself no longer has the same relevance to Indian writers. The United States, rather than England, is more likely to attract the young intellectual.
That the main source for URA’s writing was his own biography shows that he was aware of its generational uniqueness. Reading him is revelatory of a twentieth-century Indian zeitgeist that is now—and not least because of the horrors he captured in his final book—fading out.
இருதலை இந்திய
யு.ஆர்.அனந்த்மூர்த்தியின் 'முரண்பாட்டாளரான ஞானம்
அஞ்சும் ஹசன் | 1 ஆகஸ்ட் 2016
முந்தைய ImageNext பட
பணிவன்பு எஸ்தர் அனந்தமூர்த்தி
Next முந்தைய
93 84
அச்சு | மின்னஞ்சல் |
பல பக்க
2006 ஆம் ஆண்டு நவம்பரில், பெங்களூர் அதிகாரப்பூர்வமாக எழுத்தாளர் யு.ஆர்.அனந்த்மூர்த்தியின் முன்னெடுக்கப்பட்ட ஒரு இயக்கம் தொடர்ந்து பெங்களூரு என்று பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது. அவர் இந்த ஒரு பரந்த திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக அனந்தமூர்த்தி என, "Kannadization," என்று வாதிட்டார் அவர் சிறிது காலம் கழித்து எழுதிய, "நான் ஒருவர் Kannadaness வேரூன்றி உள்ளது கூட பெரிய அளவில் உலகம் சொந்தம் திறன் அர்த்தம்." URA உள்நாட்டில் மற்றும் அன்பாக அழைக்கப்படும், புதிய-புத்தாயிரம் தனது முஷ்டியை குலுக்க உள்ளது, தொழில்நுட்ப உந்துதல், கண்ணாடி மற்றும் குரோம் பெங்களூர், யாருடைய அதிர்ச்சி செழிப்பு உள்ளூர் கலாச்சாரம் அதை inured தோன்றியது. எவ்வளவு இந்த அலட்சியம், பள்ளத்தில் புதிய பெயர் ஒரு திறந்த கேள்வி இருக்கிறது. URA அது "ஒரு குறியீட்டு படி," என்று ஒப்புக் கூட அதை மனதில் ஒரு கூட்டு மாற்றத்திற்கு வழிவகுக்கும் என்று நம்புகிறார். அவர் நீண்டகால ஈடுபட்டிருந்தார் மற்றும் திறன் அதிக தொலைநோக்கு பிரச்சாரம் ஒரு நகரம் பெயருக்குப் பதிலாக விட பாதிக்கும் மிகவும் கடினமானதாக நிரூபித்துள்ள கர்நாடக பள்ளி முறை-ஒரு மாற்றத்தை கன்னடம் முன்னிலையில் அதிகரிக்க. உள்ளூர் உலகமயமாக்கலின் ஆங்கிலம்-கலப்பதைத் கும் தொடர்பில் நிற்க வேண்டும், அங்கு கேள்வி தொங்க அந்த மாநிலத்தில் பொது வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு தருணத்திலும், URA கருத்து முயன்றார் மற்றும் பரவலாக ஒளிபரப்பப்பட்டது.
சம்ஸ்காரம் மற்றும் Bharathipura இருந்து நம் காலத்து பெறப்பட்டிருக்கிறது பிரமாண்டமா எழுத்தாளர்களில் ஒருவராய் URA மேன்மை, தீவிரமாக வெளிப்படையாக பேசியிருந்த நாவல்கள் அவர் தனது வாழ்க்கை ஆரம்பத்தில், 1960 மற்றும் 1970 களில் எழுதியது. மரபுரிமை பாரம்பரியம் சுருங்கியும் விமர்சகர்கள் பற்றி அந்த நாவல்கள் என்றென்றும் கன்னட இலக்கியம் இயற்கை மாற்றியது என்றால், அவர்கள் அந்த மிக மரபுகள் பாதிப்பு எதிர்நோக்கும் போது நாம் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டு பொறுப்பு அவர்களின் ஆசிரியர் முதலீடு செய்ய தோன்றியது. URA எழுத்தாளர் கர்நாடக வாசகர்களுக்கு நீண்ட நன்கு இருந்தது, ஆனால் அவர் இந்திய திரைப்பட மற்றும் தொலைக்காட்சி கழகம் என்ற சாகித்திய அகாதமி ஜனாதிபதிக் மற்றும் விசாரணைக் கமிஷன் தலைவர் போன்ற பதவிகளை வகித்த அரட்டை அடிக்கின்ற பொது நபராக தேசிய ஊடகங்கள், அதிக முக்கியமான இருந்தது.
1990 களின் பிற்பகுதியில் இருந்து பெங்களூர் வாழ்க்கை, நான் முதல் இந்த ஒரு நாள், ஒரு செய்தித்தாள் குரல் மிக முக்கிய பிரச்சினைகள் மீது வர்ணனையாளராக URA தெரிய வந்தது. அவர் ஒருபோதும் இன்னும் அவரது தொனி, மாநில என்று, அதன் சொல்லாட்சி பொதுவாக்கங்களைப் புதிய புலம்பெயர்ந்த, மிகவும் ஒத்த, தெரிகிறது முடியும், அரசியல் ஸ்தாபனத்தின் பகுதியாக மாறியது. அது அவரது பகிரங்கப்படுத்தப்படக்கூடாது காட்சிகள், நான், மிகவும் பின்னர் செய்ய தொடங்கியது, அவருடைய அறிவியல் கட்டுரைகளும் அந்த இணைந்து அமைக்க நான் அவரது திட்டம் இருந்தது எப்படி சிக்கலான மற்றும் முரண்பாட்டாளரான கண்டுபிடிக்கப்பட்டது என்று உள்ளது. அவர் உரைத்த அவரது எழுத்துக்களில் நமக்கு நினைவூட்ட கூட இந்த ஒரு பிரத்தியேகமாக கன்னடம் நகரம் அல்ல என்று கன்னடம் வழி வேண்டும் "பெங்களூர்" என்று கூறியுள்ளார். அது, மற்றும் நவீன வரலாற்றில், மொழியின் கலப்பு முழுவதுமே: உயரடுக்கு சில உருது, இந்தி மற்றும் ஆங்கிலத்துடன் சேர்த்து ஒரு மொழி, ஒருவேளை இரண்டு பேச, ஆனால் ஒரு தொழிலாள வர்க்க நபர் அனைத்து நான்கு முக்கிய தெற்கு மொழிகளை தெரியும். கன்னடம், ஆங்கிலம், இந்தி, தமிழ், தெலுங்கு, மலையாளம் மற்றும் இங்கே தியேட்டர்ஸ் திரை படங்களில் மேலும், அல்லாத கன்னட படங்களில் காட்டுவது சமீப காலங்களில் போட்டியிட்ட வருகிறது என்றாலும்.
URA பெங்களூர் குடிமக்கள் நகரம் மறு கற்பனை பெற நம்பிக்கை தெரிவித்த அதேவேளை, அது இருந்தது, நான், அவரது ஓரளவு பொருத்தமற்ற கண்டறிய வேண்டும் அறிவியல்-போல் அவர் ஒரு மாணவர் என சில வருடங்களாக அங்கு கூட அபரிமிதமாக மீதூர்ந்து கிராமங்கள் மற்றும் அவரது குழந்தை பருவம் சிறிய நகரங்களில், அல்லது இங்கிலாந்து,. பெங்களூர் வாழ வேண்டாம் என்று பாத்திரங்கள் வெவ்வேறு வீடுகளுக்கு பிழைப்பது முனைகின்றன. பிற கதாபாத்திரங்கள் அங்கு நகரும், நவீன நகரம் நாகரிகமான இந்திய பயங்கரமான மேம்போக்கான வரை காட்டும் யோசனை விலகுவார்கள். ஜெகன்னாதர், Bharathipura ஹீரோ, தன்னை ஒரு தீவிரவாத, எறிந்து கட்சிகள், ரவிசங்கரின் சிதார், கொனார்க் சிற்பங்கள், மற்றும் நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் இணைக்கப்பட்ட ஒரு Indianness கொண்டு, கற்பனை ஒத்த வேரற்றுச் மக்கள் கண்டோன்மெண்ட் எங்கோ வாழும் கட்சிகள் லக்னோ குர்தாக்கள் அணிந்து ... மற்றும் கையில்லாத பிளவுசுகளை மற்றும் மொட்டையடித்து அக்குள்களில், சகோதரிகள், அண்ணி ஐஏஎஸ் அதிகாரிகள் அல்லது இராணுவ அதிகாரிகள் திருமணம் செய்து கொள்ள காத்திருக்கும் அந்த, மற்றும் வழக்கமான சிறிய பேச்சுடன் பட்டு புடவைகள் பெண்கள், "நீங்கள் ஏதாவது கிடைக்காதா? ஏன்? டையட்ல இருக்கீங்களா? "
தங்கள் monolingualism ஆங்கில-மொழி எழுத்தாளர்கள் URA விமர்சனத்திற்கு தான் உண்மையான கண்டனத்தையும் இருந்து வெளிப்படும் தோன்றியது, ஆனால் கேலிச்சித்திர எல்லை முடியும். கவிஞரும் விமர்சகருமான விஜய் Nambisan, தனது புத்தகத்தில் ஒரு நெறிமுறையாக மொழி, விவரிக்கிறது URA அறிவிக்க, ஆங்கில மொழி எழுத்தாளர்கள் பணத்தை அடைவதற்காக நாக்கு தத்தெடுக்க "என்று, சாகித்ய அகாதமி தலைவர் என கேட்டு; கலாச்சாரம் அவர்கள் ஒத்துப்போக என்று ஐரோப்பா ஆகும்; . மற்றும் ஆங்கிலம்-ஒரே மொழி உலக வங்கி குறிப்புக்களை தங்கள் எழுத்து எழுதப்பட்டது என்று அவர்கள் ஒரு நுகர்வுக் சந்தைப் பொருளாதாரம் சாதகமாக "ஆனால் URA உலக வங்கி மொழியில் ஒரு கட்டாயமான பேச்சாளர் இருக்க முடியும் என்று நிரூபணம் ஆகும்; அவர் ஒரு பளிச்சென்றும் மென்மையான, புன்னகை முறையில் இருந்தது, மற்றும் நபர் ஒரு சிந்தனையாளர் தெளிவாக ஆவணங்களில் ஒரு மேற்கோள் வாராந்திர விட சுறுசுறுப்பான மற்றும் அதிநவீன இருந்தது. நேரம் மற்றும் மீண்டும், அவர் தேசிய மற்றும் மாநில, போன்ற மற்றும் இந்தியா ஒரு ஆழமாக பிளவுபட்ட சமுதாயத்தை இருந்தார் என்பதை எங்கள் தனிப்பட்ட அனுபவங்கள் கருத்துக்கள் சாத்தியமான ஆபத்தான மயக்கு வரை சதுர எப்படி கேள்விக்கு அவர் அளித்த பொது பேச்சுக்களில் திரும்பினார். நான் ஒரு காஸ்மோபாலிட்டன் இல்லை, அவர், சொல்ல சபையோருக்கு நினைவுபடுத்தினார், மற்றும் வெளித்தோற்றத்தில் கர்நாடக மேற்கு கடற்கரையில் இருந்து ஒரு பாரம்பரிய, கிராமப்புற பிராமண சமூகத்தில் அவன் வேர்களிலிருந்து தன்னை, என்று. ஆயினும் வேர்கள் கேள்விக்கு இந்த முறை தரவில்லை, தவிர்க்க முடியாமல், அவரை ஒரு காஸ்மோபாலிட்டன் ஏதாவது செய்ய.
ஒரு நேட்டிவிச விளிம்பில் காலப்போக்கில் URA பொது நிலைகள் ஒரு தடங்கல் போது, அவர் திட்டவட்டமாக தன்னை தேசியவாதத்தின் வலதுசாரி பிராண்ட் இருந்து, தூர விலக்கி அவர் வாழ தயக்கம் இருந்தது என்று, கடந்த பொதுத் தேர்தலில் பாரதிய ஜனதா கட்சி வெற்றி தினத்தன்று ஊடக கூறி நரேந்திர மோடியின் இந்தியா, மற்றும் பிரதம மந்திரி-க்கு இருக்கும் வாய்ப்பு ஒரு அச்சம் நிறைந்த சூழ்நிலையை உருவாக்க வேண்டும் என்று ஒரு "புல்லி" இருந்தது. URA வெறும் அல்லது மோடிக்கு எதிராக ஒன்று கருத்து இரைச்சல் சேர்த்து இருந்தது என்று இல்லை, ஆனால், பாரதீய ஜனதா கட்சியின் ascendency மீது ஆழமான கவலை வெளிப்படுத்தும்,, கடைசி புத்தகத்தில் அவர் ஆகஸ்ட் 2014-நீண்ட கட்டுரையும் இந்துத்துவ Athava ஹிந்த் ஸ்வராஜ் தனது மரணத்திற்கு முன்பு எழுதினார் இருந்து தெளிவாக உள்ளது சமீபத்தில் இந்துத்துவா அல்லது ஹிந்த் ஸ்வராஜ் போன்ற ஆங்கிலம் தோன்றினார். சமூகவியலாளர் சிவ விஸ்வநாதன், ஆங்கிலப் பதிப்பு அவரது முன்னுரையில், ஒரு அறிக்கையில் உரை அழைப்பு விடுக்கின்றது. ஆனால் அது நம்பிக்கைகள் குறைவான ஒரு அறிக்கை அல்லது ஒரு உள், மற்றும் தத்துவ, மோடி இறுமாப்பு-மற்றும், இயல்பு மற்றும் சாத்தியமான ஆதாரங்கள் கணக்கில் விட நடவடிக்கை ஒரு அழைப்பு மேலும், அது அடிப்படைக் கூறுகள், அறியாமலோ, தற்போது எங்களுக்கு எல்லா இருக்க முடியும் . முயற்சி மற்றும் இந்திய வலது புரியலநல்லது தீய-அவர் இந்திய இதிகாசங்கள் வழி மற்றும் அவரை வடிவ என்று இடைக்கால மற்றும் நவீன கன்னட கவிதை சேர்த்து பற்றிய குறிப்புகள், வார்த்தை தயக்கமின்றி-URA பழைய ஏற்பாட்டில் இருந்து WH Auden கவிதை வரை இலக்கியத்தில் ஈர்க்கிறது பயன்படுத்துகிறது .
நல்ல தீய அருகாமையில் ஆய்வு, மற்றும் உள் குரல் மற்றும் சாதாரண அனுபவம் ஒரு முறையீடு செய்வதில், கட்டுரை அரசியலை விட நெறிமுறைகள் பற்றி இன்னும் ஆகிறது. அது மட்டும் இலக்கியத்தில் இருக்கிறது, URA கூறுகிறது-, Dostoevskyís ராஸ்கோல்நிகோவ் என்ற மனசாட்சியின் உறுத்துதலால் உதாரணமாக-என்று நாம் அதிகார பசி மனிதநேயம் முடிந்த வரை முயற்சி செய்ய முடியும் என்பதை கண்டறிய வேண்டும் க்கான. மற்றும் மிகவும் வசப்படுத்தும் இலக்கிய உரை-ல் அது ஒரு கேட்பவரின்-isMohandas காந்தியின் 1909 ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு ஆய்வுக்கட்டுரையில் ஹிந்த் ஸ்வராஜ் பேச தோன்றும், நெருக்கமான என்று. அது நம்மை எதிர்கொள்ளும் மற்றும் நவீன நாகரிகத்தின் குறைகளை தனிப்பட்ட பொறுப்பை, மற்றும் மட்டும் ஏகாதிபத்தியம் எடுக்க ஒரு வாய்ப்பு வழங்குகிறது.
இதற்கு எதிராக, URA இந்துத்துவ, ஒரு இந்து மதம் இந்தியாவின் பாதுகாப்பு உற்சாக வாதத்தில் விநாயக் தாமோதர் சாவர்க்கரின் 1923 புத்தகம் எசென்ஷியல்ஸ் அமைக்கிறது. சாவர்க்கரின் இந்துத்துவ சமஸ்கிருத மொழியில் ஒரு மரியாதை மற்றும் புனித நிலத்தை (ஒருவேளை இந்து மதம், மகாபாரதம் மற்றும் ராமாயணம் அடித்தளமான இதிகாசங்கள், இங்கே அமைக்க வேண்டும்) இந்தியாவில் ஒரு நம்பிக்கை நிறுவப்பட்டது. ஆனால் இந்துத்துவா விட ஒரு கலாச்சார, இன கருத்து உள்ளது ஒரு மதப்-பெளத்தர்கள், சீக்கியர்கள் மற்றும் சமணர்கள் சாவர்க்கரின் இந்தியாவில் வரவேற்கிறேன், ஆனால் முஸ்லீம்கள் அல்ல. இந்த Gandhi- அந்த செயல் வழங்கப்பட்டது இழிந்த "தேசத்தை கட்டியெழுப்பும். என்ற யாகம் at மேற்கொண்ட பலி செலுத்தப்பட்ட", சாவர்க்கர், தேசியவாதத்தின் மரியாதையான ஆடையில் வழியாக கொல்ல நாதுராம் கோட்சே ஈர்க்கப்பட்டு அந்த உரை இருந்தது. "தீய தீய அல்ல," URA வெளியே முரண்பாடாக, "ஒரு நாட்டின் அன்பு சூழலில்." சுட்டி
அவர் தன்னை, இந்த தர்க்க இருக்கும் உத்தேசித்துள்ள இல்லை காந்திய சகாப்தம் முடிந்துவிட்டது என்று ஒப்புக் மற்றும் கணம் குறைந்தது, சாவர்க்கர் வென்றுள்ளது, என்று. இது ஒரு அரசியல் வெற்றி விட அதிகமாக இருக்கிறது. இது அல்லாத வன்முறை காந்திய நன்னெறி பற்றிய வெற்றியாகும், மலட்டு ஒரு வெற்றி "அபிவிருத்தி வயது," இதில் இயற்கை உலக அழித்து விட்டது, உள்ளூர் மரபுகள் மற்றும் துடைத்தவர் வர்த்தகம், அவர்கள் மீது பேரளவில் பிழைத்திருந்தது என்று சமூகங்கள் இருந்து பறித்து நிலங்கள் மற்றும் ஒரு கண் மேற்கொள்ளப்பட்ட எல்லாம் கார்ப்பரேட் உலகின் "இதயமற்ற வேட்டைக்காரர்கள்" மூலம் இலாபம். சாவர்க்கர் கொண்டாடப்படுகிறது என்று தேசியவாதத்தின் perniciousness அதன் வாதத்தில் உள்ளது. ஒரு புகழ்பெற்ற கடந்த இந்திய வேறுபாட்டில் என்ற குழப்பங்களும் துடைத்துக் ஒரு தற்போது கற்பனை, நாங்கள் இந்த அறிவியல் தக்கவைத்துக்கொள்ளவும் எங்கள் பேராசை ஊட்டலாம் என்று ஒரு மாநில நமது சொந்த வாழ்வில் பொறுப்பை விளைவிக்கும் தொடங்கும். பெரிய மாநில காந்திய விமர்சனத்தின் இதனால் கூட, "சட்டத்தை எதிர்க்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை போது ஒரு முறை அங்கு இல்லை.", URA தான், யார் கூறுகிறார் ஆனால் நாம் முற்றிலும் மாநில இல்லாமல் செய்ய முடியும்? அராஜகத்தை மனித உள்ளுணர்வு தண்டு உகந்த எவ்வளவு சக்தி அது? அவர் எங்களுக்கு பதில்களை இருந்து ஜோசப் கான்ராட் கருத்துக்களை புத்த உவமைகள் ஒரு தேர்வு வழங்குகிறது.
"URA கட்டுரை ஒரு இந்தியா தன்னைத்தானே அழித்துக் கொள்ள நகரும் ஒரு ஷாமன் எச்சரிக்கை," விஸ்வநாதன் முன்னுரையில் எழுதுகிறார். என்று விளக்கம் சமமாக ஸ்வராஜ் ஹிந்த் பொருத்தமானதாகும். URA தான் பாதை, இணைந்து, ஒரு தேவையான புலம்புகிறார்-கூட சற்றே கலக்கமடைந்த மற்றும் ஒத்திசைவற்ற ஒன்றாகும். பல எழுத்தாளர்கள் தங்கள் தேசிய விருதுகளை கடந்த ஆண்டு எதிர்ப்பு தெரிவித்து, மற்ற விஷயங்களை, புத்திஜீவிகள் நரேந்திர Dabholkar, கோவிந்த் பன்சாரே மற்றும் எம்.எம் Kalburgi கொலைகள் எதிராக திரும்பிய போது, சில, ஒற்றுமை என்று சைகை உதறித்தள்ளுகையில் சிறிய எழுத்தாளர்கள் 'குரல் கணக்கில் என்று குறிப்பிட்டதாக. இந்துத்துவா அல்லது ஹிந்த் ஸ்வராஜ் நாங்கள், உண்மையில், அவசரமாக இதன் மூலம் அப்படிப்பட்ட ஒரு குரல் கடந்து என்ன துக்கம் அதை பதிலாக என்ன ஆய்வு செய்ய,, தனிப்பட்ட மற்றும் சீற்றம் என்று கவலை மற்றும் சிந்தனை ஒரு தேவை என்று நமக்கு காட்டுகிறது. இலக்கிய உணர்ச்சியும் தான் நன்றாக படிக்க ஏற்படுத்தக் அல்ல, மாறாக பதிலாக நாட்டின் பாடல் வழிவிட்டு சிக்கலாகிறது தனிப்பட்ட மனசாட்சி இடைவெளி செய்யும்.
விண்ணப்ப அரசியலில், இலக்கியம், அரசியல் உணர்வுகளுக்கு ஒரு இலக்கிய சென்சிபிலிடியில் URA பாணியில் தரக்குறியீடாக இருந்தது. அரச அதிகாரத்திற்கு அவரது அணுகுமுறை எடுத்து. மாநில எதிர்க்கும் அவசியத்தை தனது கடைசி வேலை வாதிட்டார் யார் எழுத்தாளர் கூட பெரிய கடையில் எழுத்து மூலம் எந்த சாத்தியம் விட அதிக சக்தி வாய்ந்த மாற்றங்கள் ஒரு வழிமுறையாக அரசியல் நடவடிக்கையின் மூலம் அமைக்க.
URA நெருக்கமாக கர்நாடக சோசலிச இயக்கங்கள் தொடர்புடையதாக இருந்தது, பின்னர் அவரது வாழ்க்கையில் ஒரு ராஜ்ய சபா சீட்டைத் முயற்சியில் தோல்வி அடைந்த செய்தார். "இந்தியாவில் ஒரு நாவலாசிரியர் உண்மை ... ஒன்று statusquoist ஏற்பு அல்லது புரட்சிகர இரக்கமின்மையுமே வசதிகளும் அனுமதிப்பதில்லை என சிக்கலான," அவர் ஒரு கட்டுரை எழுதினார். URA இவ்வளவு இந்த நிலைகள் ஒவ்வொரு ஆச்சாரங்களை சவாலாக ஒரு நடுத்தர தரையில் ஆக்கிரமித்து இல்லை, இதன் விளைவாக ஒரு நினைத்து இந்திய படைப்பாற்றல் மட்டுமே சாத்தியமான மூலம் பெருக்கு பார்க்க. அவர் அரசியலில் நுழைய முயலுகையில், அவர் புதினங்கள் எழுதுவதற்கு இருந்தது கருத்தியல் மற்றும் நடவடிக்கைக்கான பொருத்தமான அரங்கில் அரசியலில் எந்த அளவிற்கு உள்ளது, மற்றும் அதை விட ஒரு வாழ்க்கை விருப்பத்தை உலகில் இருப்பது ஒரு நெறிமுறை அடிப்படையில் வழங்க முடியும் என்பதை கேட்டு என்று. புரட்சிகர இரக்கமற்ற முறையில் நடைமுறையில் வேலை இல்லை, ஆனால் தெளிவுபடுத்தும் மற்றும் தனிப்பட்ட ஆளுமை கூர்மையடைந்து அதன் வழி URA புனைவுகள் மீது பெரும் கருப்பொருள்கள் ஒன்றாகும்.
புரட்சிகர-பெரும்பாலும் ஒரு கவர்ந்திழுக்கும் வன்முறையாக ஒரு வர்க்கமற்ற பற்றி கொண்டு அனைத்து ஆகிறது கம்யூனிச உருவம், ஈடுபட எரிச்சல் மற்றும் கதாபாத்திரங்கள் கவர மற்றும் இறுதியில் தனது காரணம் நோக்கத்தில் மறைந்து, URA சிறுகதைகளையும், நாவல்களையும் பல சமூகத்தின் தோன்றுகிறது. சிறுகதையில் 'ஸ்கை மற்றும் பூனை, அராஜகவாத கோவிந்தன் நாயர் ஒரு பழைய நண்பர், ஒரு கிராமத்தில் வழக்கறிஞர் மரணப்படுக்கையில் சென்று. நாயர் தனது நாட்கள் ஏழை மற்றும் அவரது இரவுகளில் அந்நியர்கள் வீடுகளில் verandahs தூங்கி ஏற்பாடு செலவழிக்கிறது; அவர் ஒரு ஷூ ஒரு அமைச்சர் முந்திக்கொண்டு ஒரு அமில குண்டு அவரை அச்சுறுத்தி சிறை சென்றிருக்கிறார். அவரது தெருமுனை பேச்சு கிருஷ்ணமூர்த்தி, இறக்கும் மனிதன் மகன், தில்லி பொருளாதாரப் பேராசிரியராக யார் கண்டாலே.
ஆனால் கிருஷ்ணமூர்த்தி மேலும் சுற்றி திரிபவர் கம்யூனிஸ்ட் பார்வை தெளிவு மற்றும் அவர் தன்னை இல்லை என்று நடவடிக்கை ஒரு நம்பிக்கை காண்கிறது. நாயர் ", நகைப்பிற்குரியது விசித்திரமான" ஒரு அல்லது அவருடைய உயர்ந்த பார்வை தொடர்ந்து பணம் Krishnamurthyís ஸ்க்ரேம்பில் சித்தரிக்கிறது வரை காட்டுகிறது? '' ஒரு பத்தாண்டின் கதை, 'ஒரு இளம் நக்சலைட் கேரளாவில் இருந்து, போலீஸ் இருந்து ரன், அவரது கல்லூரி பேராசிரியர் முதலாளித்துவ மதிப்புகள் latterís வீட்டில் தங்குமிடம் எடுத்து போது ஒரு மார்க்சிச பகுப்பாய்விற்கு அவருடைய hostís உள்நாட்டு நிலைமை உட்படுத்தியது சவால். "ஐயா, நான் உன் மனைவி செல்வம் சேகரிக்க மகிழ்ச்சியாக வைத்திருக்க முடியும் என்று எண்ணத்தில் youíre உணர்கிறேன். ஆனால் உங்கள் மனைவி மகிழ்ச்சியாக உள்ளது. நீங்கள் இருக்கும் போது மட்டும் புரட்சிகர நடவடிக்கைகள் பகுதியாக நீங்கள் உண்மையான பொருளில் மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியும். "
புரட்சிகர நாவல் Avasthe அதிக நீளம் உள்ள அவரது சொல்ல வேண்டும் பெறுகிறார். Annaji, தெலுங்கானா பகுதியை சேர்ந்த ஒரு விவசாயியின் அமைப்பாளர், இரண்டு மாநிலங்களில் உள்ள போலீஸ் விரும்பினார் மற்றும் மூன்றில் ஒரு வெளிப்படுத்திக் கொள்ளாமல் கீழ் மறைத்து, செழிப்பு நடுத்தர வர்க்க விருப்புக்கள் வித்தியாசம், கிருஷ்ணப்பா, ஒரு இளம் அரசியல்வாதி-ல் தயாரித்தல் அறிவுறுத்துகின்றது, மற்றும் எழுந்து உற்பத்தி உலகினில் உறவுகள் மாற்ற உற்சாகம் தேவைப்படுபவர்களுக்கு உழைக்கும் வர்க்கங்களின் "மாறும் பேராசை". Avasthe கிருஷ்ணப்பா தான் செண்டிமெண்ட் கல்வி-வழக்கத்திற்கு ஆண்கள் மற்றும், அவரை, கவுடா சமூகத்தின் ஒரு சூத்திரர் இடையர் வடிவமைக்கும் ஒரு முன்னணி அரசியல்வாதி ஒரு பெண்கள் ஒரு தொடர் உறவுகள் கதை. நாவல் அதன் அடிப்படை, அரசியலில் ஈடுபட தினமும் கணக்கீடுகள் மற்றும் சமரசம் ஏதாவது அளிக்கிறது போது அவரது பாத்திரம் மற்றும் அவரது நோக்கங்கள் பற்றிய உண்மையை கிருஷ்ணப்பா தான் தீவிர தனிப்பட்ட தேடல் இருக்கிறது.
அரசியல் ஒரு சிறந்த சுய மற்றும் ஒரு சிறந்த உலக இருவரும் ஒரு வழி வழங்குகிறது, ஆனால் உள்ளுணர்வு பாதை Krishanappa-மற்றும், வெளிப்படையாக, URA க்கு சமமாக கவர்ச்சிகரமான உள்ளது.
URA ஃபிக்ஷன் புரட்சியாளர்கள் என என நம்பிக்கை உள்ளுணர்வு உள்ளன. ஓடுகாலிகள் இரண்டு வகையான hurly- பருத்த இருந்து இலவச: குடும்பம், பாலியல் இணைப்புகள், பணம் மீது கவலைகள், தொழில்முறை கடமைகளை. அவர்கள் என்று அடக்காத, அவரது படித்த, வெற்றிகரமான, புத்திசாலி ஆனால் சித்திரவதை கதாபாத்திரங்கள் காணாமல் தங்கள் வாழ்க்கையை கழிக்க முடியும், இது அனுபவம் நேரடி அணுகல். பெரும்பாலும் இந்த அசாதரண சுய ஏற்பு ஒருமை பரிசு கிராமத்தில் முட்டாள் கற்பனை உள்ளன. URA சிறந்த அறியப்பட்ட கதைகள் ஒரு, 'சன் ஸ்டால்லியான்,' ஒரு கீழே மற்றும் அவுட் எளிமையானவன், வெங்கட, அத்தகைய ஒரு மிகவிருப்பத்துடன் இயற்கை மற்றும் திறன் மகிழ்ச்சி அதை அவரது வருகை நண்பர், கதை சொல்பவராக செய்கிறது என்று யார், அளிக்கிறது போன்ற ஒரு வியக்கிறேன் நபர் கொண்டாடப்படுகிறது அல்லது வைது இருக்க வேண்டும். "நான் இந்த வெங்கட விருப்பு அழித்து இல்லாமல் எந்த முன்னேற்றமும், மின்சாரம் இல்லை, எந்த நதி அணைகள், எந்த பென்சிலின், எந்தப் பெருமையும், இல்லை மரியாதை, பாலியல் மகிழ்ச்சி இருக்கும் என்று உணர ஆரம்பித்தார், எந்த ஒரு பெண், எந்த அதன் உச்சக்கட்டம் பறக்கும் வென்ற , வாழ்க்கை மகிழ்ச்சி, எந்த நினைவு, எந்த எக்ஸ்டஸி, எந்த பேரின்பம், "அவர் நினைக்கிறார். ஆனால் கதை வெங்கட குறைந்தது ஒரு கணம் தோன்றி, அவரது மயக்கும் அறியாமையையே மீது கதை சொல்பவராக வென்ற முடிவடைகிறது.
எழுதிய 'Akkayya,' சீனிவாச, அமெரிக்காவில் ஆங்கிலம் ஒரு பேராசிரியர், அவரை வளர்த்த தலைப்பு பாத்திரம்-மூத்த சகோதரி, பயந்து ஒரு பெண் பசுக்கள் என்று பேசிக் ஒரு பஸ் அவள் நேரம் கழித்த யார் ஏற என்று உணர்கிறான் "மேற்கத்திய முதலாளித்துவ திறன்." அவரது பட்டு பிலடெல்பியா வீட்டில் உட்கார்ந்து கண்ணோட்டத்தில் ஒரு மனோதிடம் கருதப்படுகிறது, சீனிவாச எப்படி இந்த சகோதரி அவரது வயது, காஸ்மோபாலிட்டன் வாழ்க்கையில் எந்த தீவிரப் பங்கு, மற்றும் இன்னும் ஆழமாக அதை தாக்கம் ஆலோசிக்கும். அவர், அவரது வருகை நண்பர் சொல்கிறது
நான் என் வெற்றிகரமான வாழ்க்கை போக்கில் கருத்தாக்கம் அனைத்து கோட்பாடுகள் Akkayya இந்த உலகில் இருந்து நகர்த்த பொருட்டு ஒன்று, அல்லது நான் நினைத்தேன் ஏனெனில் நான் ஏற்கனவே அதை விட்டு சென்றார். நான் முதல் ஒரு முற்போக்கான மார்க்சிஸ்ட், பின்னர் ஒரு தாராளவாத, பின்னர் ஒரு நவீனத்துவ, இப்போது ஒரு பின்நவீனத்துவ ஆனது எப்படி உள்ளது.
கதை சொல்பவராக சீனிவாச தான் "தத்துவார்த்த சோகம்" URA தான் தொடர்ந்து cogitating எழுத்துக்கள் பல மூலம் பாதிக்கப்பட்ட கவலையை மறைக்கும் அற்புதமான சொற்றொடர் கருதுகிறது. Dinakar, நாவல் பவ, மிக ஒரு தத்துவார்த்த சோகம் அவதிப்பட்டு. அவர் ஒரு நன்கு அறியப்பட்ட தொலைக்காட்சி ஆளுமை, அவரது வாழ்க்கை வெற்றுத் சோர்வடைந்த, ஒரு புனித யாத்திரை செல்ல ஒரு இடைவெளி எடுத்து உள்ளது. அவரை மாறாக யாரை அவர் ஒரு குழந்தை என அழைக்கப்படும், மற்றும் வந்த வயதான விதவை Sitamma, இருந்தது, ஒரு முறை, அவருக்கு ஒரு வளர்ப்புத் தாயாக. அவள், கணம் முற்றிலும் வசிக்கும் வீட்டு வேலைகளை மற்றும் சடங்குகள் உறிஞ்சப்படுகிறது, மற்றும் சாதி ஒடுக்குமுறை பாதுகாக்கும் போது முற்றிலும் கருணையுடன் இருக்க முடியும் ஒரு Akkayya போன்ற பாத்திரம், உள்ளது. அது இந்த சாதனையை-வருகின்றன தங்கிய போது மூழ்கி உள்ளது பிரிக்கப்பட்டு-என்று, இந்து மதம் தத்துவம் படி, பிறப்பு மற்றும் இறப்பு மெரி கோ சுற்று நாவல் அதன் பெயர் எடுக்கும் எந்த விட்டுத் துரத்தி பெறுகிறார்.
"சுய உணர்தல் திடீரென்று, நீங்கள் வர வேண்டும்," கேஷவ் என்கிறார், மற்றொரு அந்நியப்படுத்தியதுடன், URA போன்ற பாத்திரம், கதை அவரது ஆங்கிலம் நண்பர் ஸ்டீவர்ட் 'கூட்டு கிளிப்.' "அது 'கள் பிறகு வாழ்க்கையில் ஒரு புதிய திருப்பம் ஏற்பட்டுள்ளது மற்றும் வருக்கு மற்றொரு தன்னை. இல்லை என்றால், நாங்கள் ஒரு மழுப்பலாக சுய உணர்தல் நோக்கத்தில் ஒரு முன்னரே தீர்மானிக்கப்பட்ட பள்ளம் என்றென்றும் சுற்றி வருதல் வைத்து. desirelessness விரும்பி, அதை விரும்பியும் மூலம் கிடைத்த canít உணர்ந்து "Dinakar, பவ, அதே வழியில், தன்னை விவரிக்கும் எண்ணமாகும்" என்றார். "
ஆயினும் நாவல் Bharathipura உள்ள, உள்நோக்கம் எதிர் திசையில் இயங்கும். இந்த ஏற்பு எதிராக நடவடிக்கை பற்றிய பிரச்சினையில் URA படைப்புகள் மிகவும் உளவியல் ரீதியாக பெரியது. ஜெகன், சமீபத்தில் இங்கிலாந்து இருந்து திரும்பி ஒரு இளம் தீவிரவாத மற்றும் கிராம நில உரிமையாளர், அவர் townís கீழ் ஜாதியை மக்கள் Rouses மட்டுமே Bharathipura அதன் புரையோடிப்போன மயக்கத்தில் வெளியே குலுக்கப்படும் என்று குறிப்பிட்ட உள்ளது, சாணம் சுத்தம் சுய மரியாதை ஒரு, Holeyaru. ஆயினும், ஒவ்வொரு திருப்பத்திலும், அவர், காய்ச்சலையும் வலியுறுத்துவது, தனது சொந்த நோக்கங்கள் மற்றும் நிர்பந்தத்தின் கொண்டு parses. அவர் ", நுட்பமான மோசடி" அவர் ஒரு என்று யோசனை கொண்ட சித்திரவதை ஆனால் அதன் அடக்குமுறை மரபுகள் மற்றும் குருட்டு நம்பிக்கை கவனிக்கிறார் அந்த நகரில் உள்ள ஒரே நபர் தெரிகிறது உள்ளது. நகரம் ஆலயத்தில் ஒரு Holeyaru வழிவகுக்கும் ஜெகன் தனிப்பட்ட திட்டம், நடக்கிறது, அது தவிர்க்க முடியாமல் ஒரு பொது ஒரு என்பதாகிறது, மற்றும் பின்விளைவுகளை ஏற்படுத்தும் தனது கைகளை வெளியே உள்ளன.
URA புனை அதன் இதயம் வைத்திருக்கிறது போன்ற மிக அதிகமாக இல்லை அரசியலில் அல்லது மெய்யுணர்வுகளில் ஒரு நுட்பமான இருத்தலியல் வேதனையை-இது, எனினும், ஒருபோதும் solipsistic, எப்போதும் வரை உலகில் ஒரு குறிப்பிட்ட நிலையை சிக்கலாகிறது. இச்சமூக மீதூர்ந்து அடிக்கடி அவர் வளர்ந்தார், அங்கு மலநாடு பகுதியில், உள்ள சமூகங்கள் வேளாண்மையின் என்று. அவர் அதை அனைத்து அபத்தமாகக் சிக்கலான சாதி பழக்கம் என்று தெரிகிறது, நிதி பரிமாற்றங்கள் உயிர் தேவையான மிக சிறிய, விதவைகள் உள்ளீடற்ற உயிர்களை, பாரம்பரியம் இருந்து விமானம் ஆண்கள். ஒற்றை எண்ணம் உள்ளுணர்வு மற்றும் புரட்சியாளர்கள், அவர்கள் அழகான என, அவரது கதைகள் பிரதானமாகக் அமைக்க donít. இருதலை தான் செய்ய அந்த பாதிக்கப்பட்ட "மேல் உள் இருப்பது நோய்."
சுதந்திரத்துக்கு முன் இந்தியாவில் பிறந்த போன்ற ரேமண்ட் வில்லியம்ஸ், ரிச்சர்ட் Hoggart, ஸ்டுவர்ட் ஹால் மற்றும் EP தாம்சன் செல்வாக்குள்ள இடதுசாரி எழுத்தாளர்கள் நிறுவனத்தின் பர்மிங்காம் பல்கலைக்கழகத்தில் முனைவர் பட்டம் பெற்றவர் தொடர சென்றிருந்த URA, ஐந்து, ambivalences எப்போதும் வேண்டும் தனிப்பட்ட இருந்திருக்கும். அவருக்கே தேசிய இயக்கம் சுதந்திரம் அந்த ஆரம்ப தசாப்தங்களில், இனி அதன் முன்னாள் நிறுத்தி வைத்திருந்தார் என்பது, ஒரு இளமை கனவு இருந்தது 1950 மற்றும் 1960, வயது வந்த இந்திய அறிவுசார் உள்ளது. Bharathipura ஒரு இலவச இந்திய இதேபோல் பற்றுகளை புள்ளிவிவரங்கள்-முறை உணர்ச்சி ஆதரவாளர்கள், இப்போது, நடுத்தர வயதில், உணர்ச்சியற்ற இல்லை என்றால், குறைந்தது அமைதியாக நடுத்தர வர்க்க முழு உள்ளது.
அரசியல் facelessness பீடிக்கப்பட்டுள்ளது போது எப்படி ஒரு சாதாரண நபர் தனது தனித்துவம் affirm இல்லை: அரசியல் நம்பிக்கை இந்த இழப்பை பதிவு அப்பால், Bharathipura ஒரு ஆழமான கேள்வி கேட்கிறது? ஒரு சில பக்கங்களை தோன்றும் தேசாய் என அழைக்கப்படுகிறது ஒரு சிறிய பாத்திரம், இந்தியா விடுதலை செய்தியை கேட்டவுடன் அவர் உணர்ந்தார் என்று கூறுகிறார்,
சுதந்திர நமக்கு வர வேண்டும் என்று நான் 1942 சுதந்திரப் போராட்டத்தில் சேர்ந்திருந்ததில்லை கூட இந்த நடந்திருக்கும் என்று ஒரு விழிப்புணர்வை ... விழிப்புணர்வு எப்படியும் ஒரு ஆழமான அகழி என் வாழ்க்கையில் திறந்து என்பதுபோன்று எனக்கு தோன்றுகிறது; போல் நான் ஒரு மாயை வாழ்ந்து வந்தனர். வரலாறு நாம் அங்கு இல்லை என்றால் சுருள்கள்.
நாவலின் உந்துவிசை உள்ளது காந்திய-அதாவது, அரசியல் நடவடிக்கை தனிப்பட்ட பொருள் கொடுக்க அவசரமான. இத்தகைய முதலீடு, அது பரிந்துரைத்தார், வகையான தேசாய் அனுபவங்களை தவிர்க்கப்பட பற்றியும் பெரும் ஏமாற்றம் வேண்டும். அதே நேரத்தில், கனவு-நாவல் உற்சாகமூட்டிய நடவடிக்கை ஜெகன் அதைச் சீர்திருத்த முயன்று விட மதம் எதிர்க்கிறது, இல்லை காந்திய உள்ளது.
எனவே URA பொது கூற்றுக்களால் சில நேரங்களில் செய்த போது அவரை ஒரு கடுமையான, ஆங்கிலம் எதிரான பிரமுகர் குறுக்கே வந்து, அந்த நிலைப்பாட்டை (அனைத்து சர்ச்சையினுள் இயல்பு மிகைப்படுத்தல் மூலம், அவர் ஒரு முறை கூறினார்) அதன் அடையாள அம்சங்களில் இல்லாமல் இல்லை. அவர் தனது எழுத்து மீளாய்வு இந்த பாரம்பரியங்களின் ஆட்படுத்தி விட்டு, தனது சொந்த மொழி மற்றும் மரபுகள் ஆதரவு அரசியலில் பெரும் மரபு ஏற்க முடியும். இந்த முரண்பாடு போல தோன்றலாம், ஆனால் அது பெர்ஃபார்மேடிவ், அந்த அப்பால், உள்ளது. அவர் ஒரு இந்திய எழுத்தாளர் இருப்பது உள்ளார்ந்த சிரமங்களை மேம்படுத்தியது இருந்தது.
இருந்தது URA திட்டம்-அரசின் ஒரு முக்கிய பகுதியாக கர்நாடக ஐடியா EXPLICATING இல்லை ஒரு அரசியல் கட்சியாவது ஆனால் ஒரு கலாச்சார நங்கூரம், அவருக்கு, இருந்தது. அவர் அதன் மதிப்பு ஏற்றிருந்த ஒரு வழி துணை தேசிய யோசனை நிராகரித்ததன் மூலம் இருந்தது. "கர்நாடகம், ஒரு நாட்டின் ஒரு நடுவில் இல்லை என்றால், பின்னர், எந்த ஒரு நாடும்," என்று அவர் ஒரு பேட்டியில் கூறினார். "நாட்டின் பல மையமாக உள்ளது. எனவே, தமிழ்நாடு ஒரு உண்மை, மகாராஷ்டிரா ஒரு உண்மை. இந்தியா ஒரு கூட்டாட்சி நாடு. நான் கர்நாடக உள்ளது என்று சொல்லும் போது, நான் ஒரு சமஷ்டி அரசை உள்ளது என்று அர்த்தம். "URA மீண்டும் மேலும் உலக தங்கள் இடம் உணர்வு செய்ய பழைய கன்னட எழுத்தாளர்கள் பயன்படுத்தப்படும் உருவகம் க்கான நவீன நாட்டின் சகாப்தம் விட அடைந்தது. இந்த ஒரு, அவர் அடிக்கடி திரும்பினார், மார்கா மற்றும் செக்ஸ் என்ற இரட்டை உள்ளது. கன்னடம் கலாச்சாரம் மிக நீடித்த கூறுகள், பத்தாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கவிஞர் பம்பை கோபாலகிருஷ்ண அடிகா நவீன வசனம் பணியில் இருந்து, இந்த இரண்டு நிரப்பு இழைகளாக கலவை. URA, எழுதினார்
மார்கா உயர் வழி. இது தீயில் இந்திய ìgreatî பாரம்பரியம், முறையான, நிறுவப்பட்ட எல்லா இடங்களிலும் விருது. அது சாஸ்திரம் உள்ளது.
தேசி பழங்குடி, உள்ளூர், ìlittleî பாரம்பரியம். அது கூட கிராமம் கிராமமாகச், இடத்திற்கு இடம் மாறுபடுகிறது, மற்றும் ஒரு சாதி மற்றொரு. இந்த இரண்டு பரஸ்பரம் படைப்பு உறவு எதிர்க் அத்துடன் உள்ளன.
பாரம்பரியம், அதன் மூலம் கத்தோலிக்க ஆகிறது; அதிலிருந்து உறிஞ்சி வேறு அதை உள்ளூர் அனுபவம் ஒருங்கிணைக்கிறது. மாறாக, மிக மிக, தேசியவாதத்தில் நம்பிக்கை நிறுவனம் ஒரு கலாச்சார பாதுகாக்க பெருமை-இந்த கொண்டாட்ட, விமர்சனமற்ற எழுத்து அதே தடங்கள் கன்னடம் கலாச்சாரம் தற்போது உள்ளது. இன்று நமக்கு வெளிப்படையானதாகும் தோன்றலாம் போது, அது அவசியமில்லை URA தலைமுறைப் எழுத்தாளர் அவர் ஒரு சகாப்தம் செய்தது போன்ற டாக்டர் பிந்த்ரே மற்றும் குவேம்புவின் போன்ற சின்னமான புள்ளிவிவரங்கள் அவற்றின் எழுத்து மூலம், இருந்த போது வயது வந்த, வழங்கப்பட்டது எடுக்க முடியும் என்று ஒன்று உள்ளது ஒரு சுயாதீனமான கர்நாடக தேவை சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது ஒரு உணர்வு கொண்டு. தேசப்பற்று ஒரு விமர்சன இலக்கியத்தில் மிகவும் வளமான நிலத்தில் அல்ல. இது நாட்டின் அல்லது கலாச்சாரத்தின் காதல் முகத்தை பறக்க கூடும் அனுபவம் ஆதரவற்ற உண்மைகளை,, மிக அதிகமான ஆதாரமாக இருக்கிறது. ஆயினும்,
ஒரு வாழ்நாள் முழுவதும் முரண்பாடுகள் முக்கியமல்லஎப்போது நம் கலாசாரத்தை; மட்டுமே தலை மதிப்பு, அனுபவம் தனிப்பட்ட தன்மையை ஒரு வலிமையான உணர்வு இல்லை எங்கள் எழுத்தாளர்கள் மீது, நமது கலாச்சாரம் ஒரு ஆபத்தான செல்வாக்கு செலுத்த முடியும், எனவே ... நாங்கள் "ஆம்" இருப்பு மிக அதிக எளிதாக சொல்ல, மற்றும்.
இந்த மிக அருமையாக நெகிழ்ந்து உள்ளது. URA ஒருவேளை குறித்து எப்பொழுதும் விழிப்புடன் மிகவும் சுய தெரியும் எழுத்தாளர்கள் இந்த நாட்டில் இதுவரை தயாரிக்கப்பட்ட, ஒரு, சாத்தியமான கூட அதிக அவரது படைப்பாற்றல் பன்முகப்பட்ட ஆதாரங்கள், உணர்வு இருந்தது. அப்படியானால், அவர் சில நேரங்களில் வேறு வழி, குரல் மட்டும் ஒரு விமர்சகர் ஆனால் ஒரு பிரச்சாரகர் பேசும் போனீர்கள்? ஏன் அவர் அரசியல் அதிகாரத்தை மீது தணியாத காதல் இருந்தது?
ஒரு துப்பு இந்திய அரசியல் கலாச்சாரம் என்று பரம தத்துவாசிரியராக எழுத்துக்களில் காணப்படும், மற்றும் URA தான், ஆஷிஸ் நந்தி என்ற நண்பர். பாதுகாவலர்களாக, விடுதலை அல்லது நவீன என, மற்றும் நடுவராகக்: தனது புத்தகத்தில் நேரம் warps உள்ள, நந்தி இதில் நாம் மாநில கற்பனை முனைகின்றன மூன்று வழிகளில் அடையாளம். என்றால், இரண்டாவது படம் மூலம் போகிறது, நாங்கள் மீண்டும் பொருத்துதல் அல்லது கலாச்சாரம் மேம்படுத்தும் மாநில பங்கு, ஏற்று
அது தங்களை மூலம் நியாயப்படுத்த, பின்னர் எப்படியோ என்று கருத்தியல் அல்லது தார்மீக சமரசம் ஆட்சிகள் கீழ் அதிகாரத்தை சிறிய அலுவலகங்கள் அலங்கரிக்கும் தங்களைப் போலவே பிற்போக்கு தாக்க தயாராக இருக்கும் பல தீவிரவாதிகள் ஓ என்றால் கூட,, மற்ற அரச அதிகாரத்திற்கு சில அணுகல் தக்கவைப்பதிலும் நியாயமானதல்ல ஆகிறது மாநில மற்றும் கலாச்சாரம் ஓ இந்த பரவலாக பகிர்ந்து படத்தை அவர்கள் ஒரு முறை இந்திய நாகரிக முகத்தை மாற்றுவதன் ஒரு பெரும் மற்றும் காதல் மூலோபாயம் என்ன பின்பற்ற நம்புகிறேன்.
அது நினைவு மதிப்பு, தீவிரமாக அரசியல் இருப்பது எப்போதும் சமரசம் பார்க்கப்படவில்லை என்று, எனினும். URA அரசியலில் அறிவுசார் பங்கு ஒரு சுதந்திரத்துக்கு முன் பாரம்பரியம் வடிகால்இட்டுக் இருந்தது, மற்றும் போன்ற அவரை Shivaram காரந்த் மற்றும் கோபாலகிருஷ்ண என முந்தைய கன்னட எழுத்தாளர்கள் உருவாக்கத்தில் இருந்து சில அடிகா தன்மையே கூட அரசியல் களத்தில் செய்து.
சக்தி URA ஆர்வத்தை வெறும் தத்துவார்த்த-அவன் இல்லை நிச்சயமாக உண்மையான செல்வாக்கு வேண்டும் உலக ஆனால் அவர் சக்தி உளவியல் விளைவுகள் எடுக்கப்பட்டது. Avasthe, உதாரணமாக, ஒரு அரசியல்வாதி மனதில் ஒரு அனுதாபம் கல்வியாகும். நபரின் எழுத்துக்கள் மத்தியில் கிருஷ்ணப்பா நாகராஜ், இன்னும் ஒரு நிறைவற்ற ஒரு புகழ்பெற்ற, மாவோயிஸ்ட் இறுதியில் வேண்டும் என மொத்தம் தீர்வுகளை மட்டுமே நம்புகிறார் யார் மற்றொரு புரட்சிகர பாராளுமன்ற அரசியலின் நினைக்கிறார்கள். நாகராஜ் தனது சொந்த உணர்வுகளை எந்த ஆர்வமும் இல்லை: அவர் கிருஷ்ணப்பா அதேசமயம் சில சமமாக சிறந்தவராக "ஒரு பிரத்யேக பண்பையும் என, தீவிர ஒரு இலக்கை நோக்கி அது காட்டிய வகையில் அவரது ஆளுமை கட்டுப்படுத்தும் வாழ்ந்து ... அவரது கொள்கைகளை வேகமாக ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும்." தனி தடுமாற்றம் அவரை தேவையில்லை, வழிகளில், தனது சொந்த நேர்மை கேள்விகள் தான் மும்முரமாக உள்ளது. என்ன, அவர் வியக்கிறார், அவர் மக்களின் நன்மைக்காக செய்யவில்லை, அவர் சுய வட்டி உனக்கு என்ன எடுத்திருக்கிறது?
இதேபோல், குறு பாரா, நெருக்கடிநிலை காலத்தில் வெளியிடப்பட்ட, Satisha, ஒரு வறட்சியால் பாதிக்கப்பட்ட மாவட்டத்தில் வேலை ஒரு கொள்கை ரீதியான ஐஏஎஸ் அதிகாரி, அவரது அதிகாரம் காண்கிறார், தன் விருப்பத்தை ஒரு பட்டினி மக்கள் தொகையில், சக்தி மற்றவர்களின் கையாளுதல் மூலம் விட்டது காப்பாற்ற அதை பயன்படுத்த . கிருஷ்ணப்பா போல், Satisha அவரது மனசாட்சி heeding போது மாற்றத்தை கொண்டு வர நம்புகிறது. ஆயினும் இரண்டு பாத்திரங்கள் கூட உள் நிலைத்தன்மையும் இந்த கவலை வெறும் சுய நுகர்வு இல்லையா என்ற பேயாட்டம். க்கு பாரா அவரது ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு பின்னுரையில் அறிஞர் சந்தன் கவுடா கேட்கும், "என்ன 'உள்நோக்கி' ஆகும்? மனசாட்சி? உள் குரல்? தார்மீக உள்ளுணர்வு? ... முன் இருக்கும் தார்மீக நோயறிதல்களையும் மருந்துகளும் ஒரு வாக்குறுதி வழங்க வேண்டாம்: ஒரு புதிய நெறிமுறைகள் ஒரு தேடல் தேவையான மாறிவிட்டது ".
ஒரு புதிய நெறிமுறைகள் சண்டையிட்டனர் தீவிரவாதிகள் நந்தி விவரிக்கிறது நீண்ட பிளவு ஏற்பட்டது என்று கேள்விக்கு பதில் அழைக்கப்படுகிறது: நாடு மற்றும் அதன் மக்கள் எந்த அளவிற்கு புதுமையாக வேண்டும், என்ன இந்த திட்டத்தில் stateís பங்கு இருக்க வேண்டும்? "நாம் ஒரு மாதிரியாக மனசாட்சி அனைத்து நவீனமயமாக்காளர்கள்," URA எழுதினார். என்ன ஒரு வெற்று சார்பியல்வாதத்தின் கரைந்துபோவதற்கு இருந்து தனது கருத்துக்களை தடுக்கிறது மாறாக பன்முகம் விட இயங்கியல் நோக்கி ஒரு சாய்ந்த உள்ளது. அவர், தனது கற்பனைப் உணர்தல் தருணங்களை நோக்கி, இந்த தீர்மானம் இல்லை என்றால் நகர்கிறது. அவரது கட்டுரைகள், அடிக்கடி நீட்டிக்க மற்றும் அவரது நாவல்கள் மற்றும் கதைகள் slants கேள்வி இதில், ஒரு நிலையான தார்மீக நிலையில் ஒரு நிலையான தேடல் இருக்கிறது. எழுதுதல், அவருக்கு, ஒரு உலக பார்வையில் வெளிப்பாடு, மாறாக உணர்திறனை மட்டும் ஒரு, மறைக்கப்படாத உள்ளது. "உண்மையான கதிர்வீச்சு உள்ள மெய்யுணர்வுகளில் மார்க்சிசத்தை இணைந்த நனவாகும் மாட்டேன் என் கனவு," அவர், ஏறக்குறைய பாதியை தனது வாழ்க்கை மூலம் "ஒரு இலக்கிய பணி, ஒருவேளை, ஆனால் நிஜ வாழ்க்கையில்." என்றார்.
என்று சிந்தனை URA 'கள் இந்தியா யோசனை, உலக, அல்லது இன்னும் குறிப்பாக ஈடுபடும் ஒரு பயனுள்ள வழி இலக்கியத்தை பற்றி கவலை கைப்பற்றுகிறது. , மீண்டும் தனது வேலையை பின்வாங்க விரும்பும் அவர் தனது சுய கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்டு கொண்டு தீர்ந்துவிட்டது சில தருணங்களை, கிட்டத்தட்ட உடனடியாக அவர் "அற்பமான அழகியல்" மற்றும் அதன் நோக்கத்தில் ஒரு முன்னணி பொதுவான தொடர்பு இழக்க சீரழிவிற்குள்ளாகும் எழுதி பற்றி கவலை போது. இன்னும் அவர் கலைஞர்கள் மென்மையான பேசும் பொது புள்ளிவிவரங்கள் ஆக முடியும் என்று தெரியும், அது மட்டுமே சோவியத் எழுத்தாளர் மற்றும் அதிருப்தியடைந்த அலெக்சாண்டர் சோல்செனிட்சின் செய்தது போல், கலை மறைத்து, மூலம் என்று அவர்கள் தங்கள் உத்தமத்தில் என்று. அவர் ஒரு அரசியல் என்று கன்னடம் எழுத, தன் விருப்பப்படி பேசினார், ஆனால் இந்தியாவில், தேவையான வெளியாள் நெஸ் எது மொழி, தன்னை சில இழப்பு குறிப்பிட்டதாக ஒரு நவீன இலக்கியம், உற்பத்தி செய்ய, அவர் அறிந்திருந்தார். அப்பொழுது சிலர் அவர்மேல் படிக்கும் என்று நினைத்து இருக்கலாம் என்றாலும், ஒரு கன்னட எழுத்தாளர், அவர்கள் ஒரு பிரதிநிதி உள் மற்றும் படித்து URA தான் அரசியலில் இந்த உள் பங்களிப்பு படத்தை-அவ்வாறு சேர்ந்த இரு சேர்ந்த இல்லை, நவீனத்துவ தற்காலிகத்தன்மையான பெருமளவிற்கு சிக்கலான உணர்வு, மறைக்கிற அவர் உண்மையில் கன்னடம் பாரம்பரியம் தொடர்பாக உணர்ந்தேன்.
அவருடைய சிறு கதைகள் ஒன்றில், 'மயில்,' ஒரு நடுத்தர வயது மனிதன் உணர்வு அவர் ஒருமுறை ஒரு இப்போது மறைந்துவிட்டது அடுத்த கொண்டு விஷயங்களை அனுபவிக்க பயன்படுத்தப்படும் என்று பேய்கள் நடமாடுவதாக, ஆனால் அவர் இந்த முந்தைய குற்றமற்ற உண்மையான அல்லது கற்பனை என்பதை உறுதியாக இல்லை. இந்த, நிச்சயமாக, URA 'கள் சொந்த புதிர் இருந்தது: அவர் தான் தனியார் நினைவுகள் அல்ல, குழந்தை பருவத்தில் மீண்டும் மீண்டும் திரும்பினார் ஆனால் இப்போது அரித்து இது, குறைந்தது உலகின் எந்த அதை அமைக்க ஏனெனில், மேற்கு தொடர்ச்சி மலையில் உட்படுத்துகிறது ஆய்வு செய்ய -bound தனது ஆரம்ப ஆண்டுகளில் மல்நாத், நேரம் இம்முடிவை அதன் மந்திர உணர்வு இழந்து கொண்டு இருந்தது. குழந்தை பருவத்தில் முறை தொடர்ச்சி ஏங்குவதை அறிவுறுத்துகிறது, ஆனால் URA இந்த தீம் அவரது அணுகுமுறை, மாறாக எழுத்தியல் விட, உருவக நன்றாக. அவர் செல்வாக்கு ஒரு உடையாத சங்கிலி நடத்த முடியவில்லை, மாறாக ஒரு கன்னட எழுத்தாளர் இன்று Basava, பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டு கவிஞர்-சீர்திருத்தவாதி வேண்டும், சென்றடைய எப்படி இருக்கிறது என்று சொல்ல,, மற்றும் ஒரு சமகால அதிர்வு வசனம் பேசப்படும் அவரது கண்டுபிடிக்க கேட்டார்.
ஆனால் மீண்டும், இந்த பாரம்பரியம் ஒரு தேர்ந்த நனை உள்ளது. என்ன Basava செய்ய URA போடுகிறான் கவிஞர் வார்த்தைகளை உதாரணமாக, ஆங்கில கவிஞர் ஜெஃப்ரி சாஸர் அந்த, பதினான்காம் நூற்றாண்டில் இருந்து, இருக்க முடியாது என்று, ஒரு வழியில், 800 ஆண்டுகள் வரி கீழே அவரை செய்தபின் தெளிவான உள்ளன என்ற உண்மையை தனது ஆச்சர்யமும் இல்லை ஆங்கிலம் ஒரு சமகால பேச்சாளர். இதனால் மொழி பாரம்பரியம் இருக்கிறார். கன்னடம் வழக்கில், வாய்வழி உறுப்புகள் காலங்காலமாக, அது பல கன்னடம் தாய்மொழியாக காப்பாற்றி தற்போதைய நாள் வரை, வழக்கமான பொருளில், இருந்திருக்கும் படிப்பறிவில்லாத வேண்டும். இங்கு URA மற்றொரு முரண்பாடு எங்களை விட்டு: compulsively அறிவுசார் எழுத்தாளர் சில நேரங்களில் முற்றிலும் அமைதியாக இருக்கும் தேர்வு,, பேசும் விட எழுத்து கூட மதிப்பு பின்பற்றுவதில் மற்றொரு பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டு கவிஞர் அல்லாமா பிரபு எடுத்துக்காட்டாக தொடர்ந்து "ஏனெனில் இறுதியில் மொழி முடியும் சிந்தனை மாசுபடுத்த. "
காந்திய தருணத்திலிருந்து ஆகிவிட்டன என்றால், மற்றும் உள் விமர்சனத்தை காந்திய முறை URA படைப்புக்கள் அனிமேஷன் என்றால், இன்று அவரை நாம் எப்படிப் படிக்க வேண்டும்?
