நிஜமும் பொய்யும்
இமயம்
நிஜமும் பொய்யும்
ராகவன் ஒரு சூட்கேசுடன் ரயில் பெட்டிக்குள் ஏறினான். இடது கையில் வைத்திருந்த பயணச் சீட்டை ஒரு முறை பார்த்தான். பிறகு தனக்கென ஒதுக்கப்பட்டிருந்த இடத்தை நோக்கி வந்தான். பெட்டிகள் வைப்பதற்கென்று இருந்த இடத்தில் சூட்கேசை வைத்து விட்டுத் தனக்குரிய இடத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டான். தலையைத் தூக்கி அந்தப் பெட்டி முழுவதும் பார்த்தான். ஏழெட்டு பேர் மட்டுமே உட்கார்ந்துகொண்டிருப்பது தெரிந்தது. ஆட்கள் குறைவாக இருப்பதே அவனுக்குச் சலிப்பை உண்டாக்கிற்று. ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்தான். நடைபாதையில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக ஆட்கள் நடந்துகொண்டிருப்பது தெரிந்தது. கூட்டம் அதிகமில்லை. கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். ரயில் புறப்படுவதற்கு இன்னும் நேரம் இருப்பது தெரிந்தது, இவ்வளவு முன்னதாக வந்திருக்க வேண்டாம் என்று நினைத்தான். நடைபாதையில் போவதும் வருவதுமாக இருந்த கூட்டத்தை மீண்டும் பார்க்க ஆரம்பித்தவனின் கண்ணில் எதிரில் தபால் பெட்டி தொங்கிக்கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. தபால் பெட்டி யையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தவன், சட்டென்று எழுந்து சூட்கேசைக் கீழே இறக்கி, மடியில் வைத்துக்கொண்டு சூட்கேசை மூடி, அதன்மீது நோட்டை வைத்து எழுத ஆரம்பித்தான்.
‘அன்புள்ள அம்மாவுக்கு ராகவன் எழுதிக்கொண்டது. இங்கு நான் நல்லமுறையில் இருக்கிறேன். காய்ச்சல், தலைவலி என்று உடம்புக்கு ஒன்றுமில்லை. நீ எப்படி இருக்கிறாய்? உடம்புக்கு ஒன்றுமில்லையே. மூன்று, நான்கு மாதங்களாகக் கடிதம் போடவில்லை என்று நீ வருத்தப்பட்டு எழுதியிருந்த கடிதம் கிடைத்தது. எழுத வேண்டுமென்று தினமும்தான் நினைக்கிறேன். கடிதம் எழுத நேரமே கிடைக்கவில்லை. காலையில் கம்பெனிக்குப் போனால் திரும்பி வர ராத்திரியாகிவிடுகிறது. ரூமுக்கு வந்த மறு நிமிசமே படுத்தால் போதுமென்றிருக்கிறது. மீறி எழுதலாம் என்றாலும், இங்கு போனில் பேசிப்பேசியே பழக்கமாகிவிட்டதால் எழுதுகிற பழக்கமே போய்விட்டது. எழுதுவதற்குக் கைவர மாட்டேனென்கிறது. அதோடு, இரண்டு மூன்று மாதமாகவே கம்பெனியில் ஒரே பிரச்சினை. ஆள்குறைப்பு செய்ததற்காகப் போராட்டம், ஸ்ட்ரைக், ஊர்வலம் என்று நடந்துகொண்டிருக்கிறது. எந்த நேரத்தில் என்ன நடக்கும் என்று தெரியவில்லை. ஒரே குழப்பமாக இருக்கிறது. இதனால்தான் அப்பாவோட திவசத்திற்கும், மகத்தில் அரிசி கொடுப்பதற்கும் வர முடியவில்லை. முக்கியமாக, கம்பெனியில் லீவே கொடுக்க மாட்டேன் என்கிறார்கள். மீறிப் போனால் அதையே காரணமாக வைத்து வெளியே தள்ளிவிடுவார்களோ என்று பயமாக இருக்கிறது. இதென்ன கவர்மண்ட் வேலையா, நம் இஷ்டத்திற்குப் போக, வர? தனியார் வேலை என்றால் பலதும் இருக்கும்தான். இதையெல்லாம் நினைத்து நீ கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டாம்’ என்று எழுதிவிட்டு, எழுதியதை ஒரு முறை படித்துப்பார்த்தான். பிறகு கைக்கடி காரத்தைப் பார்த்தான். நேரமாகிவிட்டதை உணர்ந்து அவசரமாகக் கிறுக்க ஆரம்பித்தான். ‘குழம்புச் செலவுக்கு எங்கப் போவன்னு சொல்லிக்கிட்டு பண்ணக் கீரய, பசலக்கீரய, புளிச்சக்கீரய கடஞ்சி தின்னுக்கிட்டுதான் கிடக்குறியா? ஒண்ணும் செலவு ஆயிடாது. நெல் சோறு ஆக்கி நல்ல குழம்பா வச்சி சாப்புடு. கத்திரிக்காயெ வாங்காத. செட்டிக் கடயில கூறுகட்டி வச்சியிருக்கிற சொத்தெக் கத்திரிக்காயே வாங்கித்தொலைக்காத. நான் இங்க மூணு வேளையும் நெல் சோறுதான் சாப்புடுறன். காசு போட்டாலும் மெட்ராசில சோளச் சோறு கிடைக்காது, தெரிஞ்சிக்க. போன மாசத்துக்கு முந்தின மாசம் அனுப்புன பணத்தில சோத்துக்கு வாங்காம ‘பேரன் பொறந்தா வெள்ளி அர்ணாக்கொடி வேணுமே’ன்னு எடுத்து வச்சியிருக்கியாமே. இன்னம் கல்யாணமே நடக்கல. அதுக்குள்ளார கொடிக்கென்ன அவசரம்? இன்னும் செட்டிக் கடயிலபோயி ஓசி வெத்தல, பிசுக்கு வெத்தலக்கிக் கையேந்திகிட்டுத்தான் நிக்குறியா? காசுபோட்டு வெத்தல வாங்கு. என்னோட மானத்த வாங்காத. எழுதினா அவன் பாட்டுக்கும் எழுதிக்கிட்டு இருக்கட்டும், எனக்கு என்னான்னு சொன்னியாமே. திட்டக்குடி செட்டி என்னப் பத்தி என்னா நெனைப்பான்?’
‘எல்லாத்தையும்விட முக்கியமா ஊர்ல இருக்கிற முறைக்காரப் பொண்ணுங்ககிட்டப் போயி ‘எம்மவன கட்டிக்கிறியா’ன்னு கேக்குறியாமே. இது உனக்குத் தேவையா? அதோட ஒண்ணு, ரெண்டு பேரோட ஜாதகத்த எல்லாம் வாங்கிப் பொருத்தம் பாத்தியாமே. கொஞ்ச நாளக்கிப் பேசாம இரு. இந்த ஜாதகம் பாக்கிறது, பொருத்தம் பாக்குறத எல்லாம் நிறுத்திவை. வீட்டுக்குள்ளார கோழி வந்தது, ஆடு வந்ததுன்னு சொல்லி அக்கத்துப்பக்கத்து வீட்டுக்காரங்ககிட்ட எல்லாம் சண்ட வாங்கிக்கிட்டு இருக்காத. ஒரு சண்டயில பக்கத்து வீட்டுக்காரன் ‘வேலயில இருந்தா உம் மவன் என்ன பெரிய இவனா?’ன்னு கேட்டானாமே. நீ அவன்கிட்ட வாயக் கொடுக்காத. நான் வந்து பேசிக்கிறேன். வீட்டுல இருக்கிற எல்லாக் கோழிங்களையும் வித்துத் தொலச்சிடு. கல்யாணச் செலவுக்கு வேணுமின்னு வளத்துக்கிட்டிருக்கிற கால் உருப்படி ஆடுவுளையும் சந்தக்கி ஓட்டிக்கிட்டுப் போயி தள்ளி வுட்டுடு. நிம்மதியா இருக்கக் கத்துக்க.’
‘அடுப்புக்கட்டிக்கி நேரா ஒழுகுதுன்னு எழுதியிருந்தியே, அது என்னாச்சி? அதில் செத்தயகித்தயப் போட்டு அடச்சியா? இல்லன்னா, மேய்ச்சக்கார மாமன்கிட்ட நான் சொன்னன்னு சொல்லிக் கூட்டியாந்து ஒழுகுற எடத்துலெ செத்தயப் போட்டு அடெ. ஊருக்கு வர்றப்போ அவருக்கு நான் சாராயம் வாங்கிப் போடுறன்னு சொல்லு. ஊர்ல வேற என்னா விசயம்? மழை எதாவது பெஞ்சுதா? போன வருசம் மாதிரி இந்த வருசமும் ஆச்சாம்போச்சாம் மழைதானா? சாமிக்கு எப்போது காப்புக் கட்டுறாங்க? திருவிழா போட்டா என்னோட பேர்ல ஒரு மல்லு வேட்டியும் மாலையும் வாங்கிப் போடு. வரி கேட்டா கொடுத்துடு. கம்மனாட்டி கயிசரகிட்ட வந்து வரி கேக்குறீங்களேன்னு சண்டக்கிப் போவாத.’
‘வேல கிடச்சி என் கைக்குப் பணம் வந்ததும் உன்ன மறந்துட்டன்னு எப்பவும்போல போன லெட்டர்லயும் எழுதியிருக்க. நான் ஒண்ணயும் மறக்கல. நான் செத்தாதான் நம்ப பழய கதயெல்லாம் மறக்கும். அப்பா செத்துக்கிடந்தப்ப பிணத்துக்கு வழி விடக்கூட ஒருத்தரும் வரல. எழவு சொல்லக்கூட யாரும் போவலங்கிறத மறந்துட முடியுமா? தண்ணீ எடுக்கப் போன சாந்தியோட சடயப் புடிச்சி இழுத்தேன்னு சொல்லி மாரியாயி கோவில் முன்னால என்ன நிக்கவச்சி
<br />
அபராதம் போட்டப்ப ‘இந்தத் தடவ மன்னிப்பு தாங்கன்னு பஞ்சாயத்தில வியிந்துவியிந்து நீ கும்புட்டதயும் பாக்காம போனாங்களே, அத மறக்கச் சொல்லுறியா? எத நான் மறப்பன்? நான் பத்தாவது படிக் கறப்போ வந்த தீபாவளிக்குக் கறி எடுக்கப் பணமில்லாம, கடனுக்கும் கறி எடுக்க முடியாம இருந்த. கேட்டவங்ககிட்ட எல்லாம் வெள்ளிக்கிழமை எப்பிடிக் கவுச்சி ஆக்குறதுன்னுதான் கறி எடுக்கலன்னு நீ சொல்வ. ஆனா அந்தப் பயதான் வெம்மாறிப் போவான்னு சொல்லித் தெருவுல ஒவ்வொரு வீடா சொல்லிக்கிட்டே போயி, ஒவ்வொரு வீட்டிலயும் கறிக் குழம்பு வாங்கியாந்து ஒரு சட்டிக் கொழம்பு சேத்து, மூணு நாளு சூடுபண்ணி, சூடுபண்ணி எனக்கு மட்டும் போட்ட. நான் எதயும் மறக்கல, எல்லாம் மனசுல இருக்கு.’
‘இப்ப நான் எழுதப்போற விசயத்த அவசரப்பட்டு ஊருல யாருகிட்டயும் சொல்ல வேணாம். நான் வேல பாக்குற கம்பெனியில எங்கூட வேலபாக்குற ஒருத்தரோட பொண்ணு காலெஜ்வர படிச்சிட்டு இப்ப எங்க கம்பெனியிலதான் வேலக்கி சேந்திருக்கு, அந்தப் பொண்ண என்னெக் கட்டிக்கச் சொல்றாங்க. ஒண்ணும் அவசரமில்ல, நீ வந்து பொண்ணப் பாத்த பெறவு மத்த விசயங்களைப் பேசிக்கலாம். இதை ஏன் எழுதுறேன்னா, இன்னிக்கி மெட்ராசில ஒரு ஆள் சம்பளத்த வச்சிக்கிட்டுக் காலத்த ஓட்ட முடியாது. ஒண்ணுக்குப் போவனுமின்னாக்கூட இங்கக் காசு வேணும். பச்சத் தண்ணீயக்கூட இப்ப காசு போட்டுதான் வாங்கிக் குடிக்கிறாங்க. நம்ப ஊருல விக்கிற ஒரு லிட்டரு பசும்பாலக்காட்டிலும் மெட்ராசில தண்ணீ வெலை அதிகம்’ என்று எழுதிக்கொண்டிருக்கும்போது ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஏழெட்டு பேர் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டு ராகவனையும் இடம்மாறி உட்காரச் சொன்னார்கள். அவனுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. ஒரு நிமிட நேரம் தலையில் கையை வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தான். தொடர்ந்து கடிதத்தை எழுத முடியும் என்று அவனுக்குத் தோன்றவில்லை. தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தான் அந்தப் பெட்டிக்குள் ஒரே கூட்டமாகவும் இரைச்சலாகவும் இருந்தது. குழம்பிப் போனவன், கடிதத்தை வேகமாக முடிக்க வேண்டும் என்று அவசரஅவசரமாக எழுத ஆரம்பித்தான்.
‘திடீரென்று என்னை பம்பாயில் இருக்கிற கம்பெனிக்கு மாற்றிவிட்டார்கள். இந்த லெட்டரைக் கூட ரயிலில் உட்கார்ந்துகொண்டுதான் எழுதுகிறேன். நான் பம்பாய்க்குப் போய்ச் சேர்ந்ததும் உனக்கு லெட்டர் எழுதுகிறேன்’ என்று எழுதி முடித்தவன், தனக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டிருந்த தடித்த ஆளை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தான். மேலும் ஒடுங்கிய நிலையில் சன்னலோரமாக நகர்ந்து உட்கார்ந்து, எழுதியதை ஒரு முறை படித்துப்பார்த்தான். சூட்கேசைத் திறந்து கவரை எடுத்துக் கடிதத்தை மடித்து உள்ளே போட்டு ஒட்டப்போனவன், மீண்டும் கடிதத்தை எடுத்துப் படித்தான். திடீரென்று அவனுக்கு என்ன தோன்றியதோ, அதை அப்படியே மடித்துச் சட்டைப் பையில் வைத்துக்கொண்டு நோட்டில் மற்றொரு தாளைக் கிழித்து மீண்டும் எழுத ஆரம்பித்தான்.
‘அன்புள்ள அம்மாவுக்கு ராகவன் எழுதிக்கொண்டது. திடீரென்று என்னை பம்பாய்க்கு மாற்றி விட்டார்கள். இன்று நான் பம்பாய்க்குப் போய்க்கொண்டிருக்கிறேன். போன பிறகு என்ன ஏதென்று தெரிந்துகொண்டு எழுதுகிறேன். இனி நீ மெட்ராஸ் அட்ரசுக்குக் கடிதம் எழுத வேண்டாம்’ என்று சரசரவென்று எழுதிமுடித்துவிட்டு, எழுதிய வேகத்திலேயே திரும்பிக்கூடப் படித்துப்பார்க்காமல் மடித்து கவருக்குள் போட்டு நாக்கில் தடவி கவரை ஒட்டினான். சூட்கேசைத் தூக்கி மேலே வைத்தான், பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தவரிடம் சூட்கேசைப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு ரயில் பெட்டியை விட்டுக் கீழே இறங்கித் தபால் பெட்டி தொங்கிக்கொண்டிருந்த இடத்தை நோக்கி வேகமாக ஓட ஆரம்பித்தான்.
2
‘நீ மொதல்லெ எயிதுறத எயிதன். அப்பறமா நான் சொல்றன்.’
‘நீ விசயத்தைப் பூராத்தயும் ஒரே முட்டா சொல்லிப்புடு. நான் எல்லாத்தயும் எயிதிப்புட்டு படிச்சிக்காட்டுறன். ஏதாச்சும் வுட்டுப்போயிருந்தா படிச்சிக்காட்டறப்போ சொல்லு, சேத்து எயிதிப்புடுறன்.’
‘இல்லெ தம்பி. மொதல்லெ ‘என்னோட ஆச மவனுக்கு, ஒன்னோட அம்மா எயிதிக்கொண்டது, நான் ஊருலே நல்ல சொவமா இருக்கன். அங்கே ஒன்னோட சொவம் எப்பிடி, ஒடம்பு எப்பிடி’ன்னு எயிதுவ இல்லெ? அதெ எயிதிப்புடு. நான் பொறத்தாலெ சொல்றன்.’
எதிரில் பித்துக்குளி மாதிரி உட்கார்ந்திருந்த மொட்டையம்மாளை வெறுப்புடன் பார்த்த சேகர், கீழே கிடந்த காலண்டர் அட்டையை எடுத்து மடியில் வைத்துக்கொண்டு, அதன்மீது நான்கு பக்கம் கொண்ட வெள்ளை முழுக் காகிதத்தை எடுத்து வைத்து எழுத ஆரம்பித்தான். ஆர்வம் பொங்க அவன் எழுதுவதையே அவள் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய முகத்தில் மலர்ச்சி உண்டாயிற்று. இரண்டு வரிகளை எழுதி முடித்த சேகர், தலையைத் தூக்கிப் பார்க்காமலேயே அசட்டையாக ‘சொல்லு’ என்றான்.
‘நான் சொல்லுறத செத்தெ ஒண்ணு வுடாம எயிது சாமி. ஒனக்குப் புண்ணியமா இருக்கும்.’
‘சொல்லு.’
‘நடுப்புற நடுப்புற வுட்டுட்டு எயிதிப்புடாத.’
‘இதனாலதான் மனுசனுக்கு வேகோலம் வரது. எத்தனெ வாட்டி ஒனக்கு நான் லெட்டர் எயிதிருப்பன்? ஒரு வாட்டியாச்சும் அப்பிடி செஞ்சியிருக்கனா?’
‘கோவிச்சுக்காதடா தம்பி. வுட்டுப்போயிடக் கூடாது பாரு, அதுக்காவச் சொன்னேன். ஒன்னெக்
குத்தம் சொல்லலெ.’
‘சீக்கிரம் சொல்லு, கட்டு எடுத்துடுவாங்க. திருநாச் செலவுக்கு ஐநூறு கேட்டதயும் மறந்துப்புடாத.’
‘என்னாத்தெ சொல்லுறது? மனங்கெட்ட கேடு, நான் சொல்லுறன். ‘நான் நல்ல சொவமா இருக்கன். நீ எப்பிடி இருக்கன்னு எனக்கு ஒரு சேதிபாதியும் தெரியலெ. மெட்ராசியிலெ இருந்து வந்த நம்ம ஊரு ஆளுவளும் ரெண்டு மூணு மாசமா ஒன்னெக் கண்ணாலக் கண்டதில்லன்னு சொல்றாங்க. அதனால எனக்கு ராத்தூக்கமில்லெ. இப்பிடி இருக்கன், அப்பிடி இருக்கன்னுகூடமா எயிதக் கூடாது? அதிலியா காசி செலவாப்பூடும்? ஒங்கிட்டேயிருந்து ஒரு நமோதும் இல்லங்கிற கொறதான் எனக்கு. மத்தது ஒண்ணுமில்லெ’ என்று சொன்ன மொட்டையம்மாள் எழுதாமல் உட்கார்ந்துகொண்டிருந்த சேகரைச் சந்தேகமாகப் பார்த்தாள். எதுவுமில்லை என்பதுபோல் சாதாரணமாக, ‘மேக்கொண்டு சொல்றதயும் சொல்லிப்புடு. மொத்தமா எயிதிப்புடுறன்’ என்று அவன் சொன்னான். அதற்கு அவள் கெஞ்சுவது மாதிரி முகத்தை வைத்துக் கொண்டு, உடைந்துபோன குரலில் ‘தவறிப்போவும் தம்பி. செத்த சொல்லச்சொல்ல எயிதிப்புடன்’ என்று சொல்லிக் கட்டாயப்படுத்த ஆரம்பித்ததும் சேகருக்கு வேறு வழியின்றிப்போயிற்று. வேகவேகமாக இரண்டு மூன்று வரிகளை எழுதிவிட்டு வெறுப்புடன் ‘அப்புறம்?’ என்று கேட்டான்.
‘அப்பாவோட தெவசத்துக்கு நீ ஏன் வல்லெ? மகத்துலெ பொட்டச்சி அரிசி கொடுக்கக் கூடாது, நீதான் வரணும்ன்னு எத்தன வாட்டி ஒனக்கு எயிதிப் போட்டன்? பெத்தவனுக்காக ஒன்னாலே ஒரு நாளு மெனக்கிட முடியலெ. அம்மாம் பெரிய வேலெயா, நீ பாக்குற வேலெ? நாளக்கி நான் செத்தாலும் நீ இப்படித்தானெ செய்வ? நான் ஒரு ஆத்துமா இருந்ததாலெ இன்னிக்கி காரியம் முடிஞ்சிபோச்சி. இல்லன்னா என்னா ஆவும்? மகத்துலெ அரிசி கொடுக்கிறது, பாப்பான்கிட்டெ நம்ப கருமத்தெத் தொலக்கத்தான். இதுகூடத் தெரியாம என்னா படுப்பு படிச்செ? இதுக்கு மெட்ராசியிலெ வேற வேலெ பாக்குறவன்’ என்று சொல்லிவிட்டு சேகர் முகத்தைப் பார்த்தாள். அவன் எழுதிக்கொண்டிருந்தான். அவன் எழுதி முடிக்கும்வரை பேசாமல் இருந்துவிட்டு, அவன் எழுதி முடித்தது தெரிந்ததும் தானாகவே சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.
‘நேத்துத்தான் நம்ப ஊரு சாமிக்கிக் காப்புக் கட்டுனாங்க. முடிஞ்சா நாலு, அஞ்சி நாளு இருக்கிற மாரி வா. முடியாட்டி தேர் போடுற அன்னிக்காச்சும் வா. ஊருலெ தேரும் திருநாளுமா இருக்கிறப்ப, சொந்தம் பந்தமின்னு மக்கெ மனுச ஒண்ணாக் கூடுற நாளயிலே நீ வல்லன்னா எம் மனசு என்னா பாடு படும்? ஊரு சனங்கதான் ஒனக்கு வாண்டாம். சாமிகூடமா வாண்டாம்? ஊருலெ இருக்கிறவங்க எல்லாரும் சத்ராவிங்கதான். அதுக்காக ஊர வுட்டா ஓடிட முடியும்?’ என்று சொன்னவள், சேகரைப் பார்த்தாள். அவன் எழுத ஆரம்பித்தான்.
‘ஊட்டோட மேக்காலெ பக்க செவுரு சரிஞ்சிக் கிட்டு நிக்குது. முட்டுக் கயி கொடுத்திருக்கன். விட்டமும் லேசா மக்குனாப்லெ இருக்கு. பயய காலத்து ஊடு. ஊட்ட மேஞ்சா தேவலாம். இந்த வருசக் கோடக் காத்துக்குத் தாங்காது. நான் ஆம்பளயா, நாலு எடத்துக்கு ஓடி நாலு பேரக் கொண்டாந்து வேலெய முடிக்க? ஊட்டுலெ கைய வச்சா வல்லிசா ரெண்டாயிரமாவது புடிக்கும். நான் கெய்வி. என்னாலெ என்னா முடியும்? ஆளு இல்லாதவன் பொயப்பு அர பொயப்புதான்.
‘காசிய மிச்சப்படுத்தறன்னு சொல்லி வவுத்தக் கட்டாத. புடிச்சா பாரு, இல்லன்னா வந்துடு. வேலெ போனா செருப்பாச்சி. ஒப்பன், பாட்டனெல்லாம் காட்டு வேலெ செஞ்சி இந்த ஊருலெ பொயிக்கிலியா? செத்தாப்போயிட்டாங்க? வவுத்தக் காயப்போட்டு சம்பாரிச்சி என்னா செய்யப்போற? அப்பிடித்தான் மெத்த மாளி கட்டலாமின்னா அப்பிடிப்பட்ட மெத்த மாளி நம்பளுக்கு வாண்டாம். நல்லா சாப்புடு. வவுத்துக்கு வஞ்சன வெக்காதெ. ஒடம்ப எளக்க வுடாத. ஒடம்புதான் சொத்து. அது இருந்தா நாலு எடத்துக்கு ஓடிப் போயி பொயிச்சிக்கலாம். காசி பத்தலன்னா சொல்லு, இங்க இருக்கிற ரெண்டு பயிர் ஆட்டெயும் வித்து அனுப்புறன்.
‘சொல்ல மறந்துட்டன் பாரு. போன ஒரு மாசத்திலியே ஒண்ணு வுட்டு ஒண்ணுன்னு மூணு ஆடுவோ குட்டிப் போட்டிச்சி. அதுலெ மூணு கொறா, ரெண்டு கெடா. ஒரு ஆடு மட்டும் சாவுக் குட்டியாப் போச்சி. அதுவோதான் இப்ப என்னெப் புள்ளிவுளாட்டம் சுத்திச்சுத்தி வருதுவோ. குடும்பத்தோட குல தெய்வத்துக்கு மொட்டபோட்டுப் பூசப்போடுறன், ஒரு குட்டி கொடுன்னு ஒரு குடித்தெரு ஆளு வந்து கேட்டான், முடியாதுன்னுட்டன். எயிதறியா தம்பி?’
‘எயிதிக்கிட்டுத்தான் இருக்கன், சொல்லு.’
‘எம் மவனுக்கு ஒரு கண்ணாலம் காச்சி நடக்கலியேன்னு சொல்லி நம்ப பொயனப்பாடி ஆண்டவர் கோவுலுக்கு ரெண்டு மூணு வரிசத்துக்கு மின்னாடி ஒரு கெடாவ நேந்துவுட்டன். அது இப்ப என்னடான்னா மாடாட்டம் வளந்துபோயி நிக்குது. பாக்குற சனமெல்லாம் வித்துதப்புடுன்னு சொல்லுதுவோ. நானு வாய் பேச முடியாம கெடக்குறன். ஆட்டே கொண்டுபோயி கோவுல்லெ வுட்டுடலாமின்னு இருக்கிறன். நீ என்னா சொல்ற?’
சேகர் தன்னையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பதைக் கண்ட மொட்டையம்மாள், ‘என்னா தம்பி என்னியே பாக்குற? நான் சொல்றத எல்லாம் ஊகமா எயிதறியா?’ என்று லேசாகச் சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள்.
‘எயிதிகிட்டுத்தான் வரன். மேலெ சொல்லு... நான் கேட்ட ஐநூறு எப்ப கெடெக்கும்?’ என்றான் சேகர்.
‘ஒனக்கு இல்லாமியா?’ என்றவள், கசந்துபோன குரலில் சொன்னாள், ‘ஒரு காச்ச, தலவலின்னாகூட கேக்கறதுக்கு நாதி பிராதி கெடயாது. தனிப் பொணமா கெடக்குறன். நான் இன்னிக்கி செத்தன்னா எம் பொணத்தோட தலமோட்டுலெ குந்தி அயுவறதுக்கு ஒரு ஆளு இல்லெ. பொட்டெப் புள்ளையா இருந்தாலும் நான் செத்தாக்கா ஐயோ என்னெ பெத்த தாயாரேன்னு சொல்லி மாரடிச்சிக்கிட்டு அயுவும். எனக்கு அந்தக் கொடுப்பன இல்லெ. தாலி கட்டிக்கிட்டு ஒங்கப்பன்காரன் கூட வந்ததுலேருந்து எனக்கு எந்தக் கொடுப்பனதான் இருந்துச்சு? அதுக்குத்தான் சொல்றன், என் மூச்சிருக்கயிலே ஒரு குட்டிக்கி தாலியக் கட்டிக் கொண்டாந்துடு. ஒப்பன் பேர சொல்லலன்னாலும் ஒம் பேர சொல்லவாச்சும் ஒரு நாதி வாணாமா? எம்மாங் காலத்துக்கு இப்பிடி? ஒரு நாளக்காச்சும் ஊரு நாடுன்னு வந்து சேர வாணாமா? ஆடு திருடற, மாடு திருடற ஊரா இருந்தாலும் நம்பளுக்கின்னு நாலு மக்கெ மனுச இல்லாமியா போயிடுவாங்க? ஆதியிலெ நடந்ததியே நெனச்சிக்கிட்டிருந்தா முடியுமா? மருந்த முயிங்குறாப்ல போவணும். இல்லாட்டி நாளு ஓடாது. ஊருன்னு இருந்தா நாலு விதமாத்தான் இருக்கும். மின்னாலெ ஒண்ணும், பின்னாலெ ஒண்ணும், சொல்வாங்கதான் சனங்கன்னு இருந்தா இப்பிடித்தான். காது கேக்கல, கண்ணு பாக்கலென்னு நாமதான் ஒதுங்கிக் கால சீவனத்த ஓட்டிக்கிட்டுப் போவணும். யாரப் பாத்தாலும் ஒங்களெப் போல உண்டான்னுட்டுப் போவணும். தண்ணீக்கிப் போன சாந்தி குட்டியோட சடய நீ புடிச்சி இயித்தன்னு சொல்லி நாலு குள்ளேறிப் பயலுவோ பஞ்சாயத்து கூட்டுனதுக்கு ஊரு என்னாப் பண்ணும்? ஊருலெ இருக்கிற நாலு நாதேறிவோ கட்டிவச்ச கங்காட்சியாலெ இன்னா பொயிதின்னு இல்லாம, ராவோட ராவா ஊட்ட வுட்டுப் போன புள்ளெய ஒரு வரிசமா காணலியேன்னு எங் கட்டெ காத்தாப் பறக்குது. ஒரு வேளெக்கி மறுவேளெ சோத்தக் கண்டா ‘ஆ’ன்னு அமுட்டிக்கிட்டு வருது. ராத்திரியிலெ கண்ணெ மூட முடியலெ. ராவும் பவலும் ஒங் கவலெதான் எனக்கு. புள்ளெ இந்நாரம் எங்கெ நிக்குதோ, சோறுதண்ணீ குடிச்சிச்சோ இல்லியோன்னு எங்கொல பதறிப்போவுது. நீ என்னெப் பத்தி ஒண்ணும் நெனக்காத. காடு வா வாங்குது, ஊடு போ போங்குது. இனிமே என்னா கெடக்கு? இருந்த முட்டும் இருந்தோம் வேளெ வந்தா போவ வேண்டியதுதானெ. முடியாது இன்னா முடியுமா? காய பூவத் தின்னு இனுமே எத்தன காலத்துக்கு சம்பத்தா வாயிந்திடப்போறன். அதனால என்னெ நெனச்சிக்கிட்டு நீ மனசத் தளர வுடாத.’ மொட்டையம்மாள் பேசுவதை நிறுத்திவிட்டுத் தலையைக் குனிந்துகொண்டு சிறிது நேரம் உட்கார்ந்திருந்தாள். சேகர் எழுதுகிறானா, இல்லையா என்றுகூட அவள் பார்க்கவில்லை. ‘அப்பறம்... அப்பறம்’ என்று சேகர் கேட்ட பிறகுதான் தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தாள். முந்தானையால் கண்களையும் முகத்தையும் துடைத்துக்கொண்டு கம்மலான குரலில் தொடர்ந்தாள்.
‘செத்துப்போன ஒப்பங்காரன் நாள் தவறாம எஞ் சொப்பனத்திலெ வந்துட்டு வந்துட்டுப் போறான். செத்தவங்க சொப்பனத்திலெ வர்றது குடும்பத்துக்கு நல்லதில்லெ. குடும்பத்துக்கு ஆவாது. குடும்பம் விருத்திக்கி வராது. நம் குடும்பத்திலெ என்னா இருக்கு, யார் இருக்கான்னு சொல்லி நீ யோசிக்காத. நான் கெய்வி. நான் சுடுகாட்டுக்குப் போவலாம். ஒன்னெ நெனச்சாத்தான் எம் மனசு ஆற மாட்டங்குது. அதனால் சட்டு சடுக்குன்னு ஒரு குட்டியப் பாத்து முடிச்சிடலாமின்னு இருக்கன். ஒனக்குன்னு ஒருத்தி வந்துட்டா எங் கவல வுட்டுடும். எங் கட்ட சீக்கிரமா மசானக்கரயிலெ வெந்துடும். மனக்கொறயோட ஆவியா அலயாது. எனக்கு என்னா இருக்கு? ஆனமுட்டும் பாக்குறன், ஆவாட்டி சாவறன். ஒரு கவலயுமில்லெ. பாலு குடிக்கிற புள்ளெய வுட்டுட்டு சாவறமேன்னு கவலயா, இல்லெ நண்டும்சிண்டுமா இருக்கிற புள்ளிவுளெ வுட்டுட்டு சாவறேன்னு கவலயா? ஒண்ணும் கெடயாது. சாவு வல்லியேங்கிற கவலதான். அது ஒண்ணுதான் மனக் கொறயா இருக்கு... என்ன, எயிதிகிட்டு வரியா தம்பி?’
‘பின்னே, கொஞ்சம் பொறுமயா சொல்லு.’
‘எம் மனசுல இருக்கிற கொறயெல்லாம் சொன்னா எயிதுறதுக்கு இந்த மாரி ரெண்டு மாட்டு வண்டி காயிதம் பத்தாது. என்னாப் பண்றது? சரி, நீ எயிது.’
‘எம் மனசுல ஒரு கோரிக்கப் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கன். அது சரிவந்தா சொல்லு, இல்லன்னா வுட்டுடு. நம்ப ஊருலெ இருக்கிறானே கஞ்சிகாச்சி, அவனோட பெரிய மவன் மூக்கன் இருக்கானில்லே, அவனுக்கு நாலும் பொட்டெ. அதுலெ மூணு குட்டிக்கிக் கண்ணாலமாயிப் போயிட்டாளுவ, கடேசி குட்டி இருக்கிறா. அவ பேரு என்னா தம்பி?, ம், வனமயிலு. பாக்குறதுக்கு வள்ள மாட்டம் இருந்தாலும் பதக்க மாட்டம் இருப்பா. நம்ப ஊருலெ அவ ஒருத்தித்தான் எடுப்பா கண்ணுக்குப் பொருத்தமா இருக்கிறா. வெகு நாளா மனசிலெ ஆச இருந்தாலும் போன எட்டாம் நாளுதான் கேட்டன். ஆட்டுக்குத் தவ ஒடிக்க வந்தவ கிட்டெ ‘சம்மதமாடி’ன்னு நேராவே கேட்டன். படிச்சவரு. மெட்ராசிலெ வேலெபாக்குறவருக்கு கள வெட்டுற, கரும்புக் கட்டு தூக்குற என்னெயெல்லாம் புடிக்குமான்னு திலுப்பிக் கேட்டுப்புட்டா. என்னாலெ வதுலு பேச முடியலெ. அவ மனசிலயும் ஆச இருக்கு மாட்டம் இருக்கு. அவ ருதுவான சாதகத்தையும் ஒன்னோட சாதகத்தயும் போட்டுப் பாத்தன். இந்த மாரி சாதகப் பொருத்தம் நூத்திலெ ஒண்ணுதான் அமயுமின்னு அய்யரு அடிச்சிச் சொல்றான். எல்லாப் பொருத்தத்தயும்விட மொகப் பொருத்தம் இருந்தா சரிதான். மொக வாட்டமான குட்டிதான் அவ.
‘உள்ளூர்னா பாடுனாலும் பேசுனாலும் எடுத்து வச்சிப் பாக்கும். நான் நாளக்கி செத்தா நாலு சனம் கூட்டமா வந்து எம் பொணத்தெ எடுத்துப்போடும். இந்த ஊருலெ நம்பிளுக்குன்னு நாலு சனம் வாணாமா? பெரிய கூட்டமுள்ள குடும்பம் அது. மேக்காலத் தெருவே அவ கூட்டம்தான். காசி ஆப்புடுதின்னு பட்டணத்தோட போயிட முடியுமா? பட்டணத்துக்காரனுவோ பகரா வெள்ளச் சட்டத்தான் போட்டிருப்பானுவோ. நெயலு வாட்டத்திலே குந்தி இருக்கிறதாலெ பொட்டச்சிவுளும் கொஞ்சம் வெளுப்பாத்தான் இருப்பாளுவோ. மத்தது ஒண்ணுமில்லே. ரெண்டு நாளக்கி ஆடுவோகூட நடந்தாளுவோன்னா கூர மேலெ காயப் போட்ட கருவாடு மாரி ஆயிப் போயிடுவாளுவோ. நான் சொல்லுறது நெசம்தான். வெளுத்தத் தோலுக்காகப் பொண்ணு கட்ட முடியுமா? காசி பணம் என்னா செய்யும்? சனங்களெ சம்பாரிக்கிறதுதான் கஷ்டம். நாளக்கி நான் செத்தா காசி பணமா வந்து மாரடிச்சி அயிவப்போவுது? உத்தெ மனுசாள்தான் ரெண்டு சொட்டுக் கண்ணு தண்ணீ வுடும். காசிப் பணம் நம்பளுக்கு வாணாம். காசிப் பணத்தப் பாத்தா நான் ஒங்கப்பனுக்குப் புள்ளெ பெத்தன்? காசிப் பணம் இருந்தா ஊரு மெச்சத் துணி கட்டலாம், நாலு நகயப் போட்டுப் பாக்கலாம். வேறென்ன? எல்லா ஆட்டமும் இந்தக் கட்டயிலெ உசுரு இருக்க மட்டும்தான? அப்புறம் ஒண்ணும் இல்லெ.
‘காசிப் பணத்துக்கு ஆசப்பட்டா ஒன்னெப் படிக்க வச்சன்? அப்பிடி இருந்தா அப்பறமென்ன? நீ எட்டாவதோ ஒம்பதாவதோ படிக்கிறப்ப, ஒப்பன் காயிலாவுல கெடந்தப்ப, ஒங்க பெரியப்பங்காரன் வந்து இனிமே பள்ளிக்கூடத்துக்கு அனுப்ப வாணாம். எங்கூட அனுப்பு, மோளம் கத்துக்கிட்டான்னா ரெண்டு
காசி வரும்ன்னு சொல்லி ஒங் கையப் புடிச்சி அயிச்சிக்கிட்டுப் போனான். ஒப்பன்காரன் மரமாட்டம் பாத்துக்கிட்டு நின்னான். அண்ணங்காரனெ எதுத்துப் பேச அவனுக்கு வாய் வல்லெ. ‘என்னடா இது, நம்ப வச்சியிருக்கிறதே ஒரு புள்ளெ, அதெயும் மோளமடிக்கக் கூப்புட்டுக்கிட்டுப் போறன்னு போறானேன்’னு சொல்லி, பாதி தெருவுக்கு ஓட்டமா ஓடிப்போயி ஒங்க பெரியப்பங்காரன் கால்ல வியிந்து கும்புட்டு, ‘எம் புள்ளெய வுட்டுடு, அது செத்தாலும் சாவட்டும், இந்த வயிசியிலே ஒயச்சித் திங்க வாணாம், அதிலயும் சாவு மோளமடிச்சி திங்க வாணாம்’ன்னு சொல்லி அயிதன். அவன் என்னெ எட்டி ஒதச்சிப்புட்டு எப்பிடியாச்சும் போடின்னு சொல்லிப்புட்டுப் போனான். அப்ப நான் ஒங்கால்ல வியிந்து பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போ சாமின்னு கும்புட்டன். மத்த சனங்க மாரி நான் ஒன்னெ அதெ செய், இதெ செய், மாடு மேய்க்க, ஆடு மேய்க்கப் போன்னு சொன்னது கெடயாது. அதெல்லாம் ஒனக்கு நெனவுல இருக்கோ இல்லியோ. என்னால மறக்க முடியுமா? பெத்தவளாச்சே’ என்று சொல்லும் போதே மொட்டையம்மாளுக்கு அழுகை வந்து விட்டது. முகத்தைக் கவிழ்த்துக்கொண்டாள். அவளுடைய உடம்பு குலுங்கியது. சேகர் எழுதுவதை நிறுத்திவிட்டு அழுதுகொண்டிருந்தவளையே பார்த்தவாறு இருந்தான் கொஞ்ச நேரத்திற்கு மேல் அவனுக்குப் பொறுமை
இல்லை. ‘அப்பறஞ் சொல்லு’ என்று முறைத்தான். அதன் பிறகுதான் முகத்தை நிமிர்த்திக் கொண்டு மொட்டையம்மாள் மீண்டும் சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.
‘நான் சொல்றன்ங்கிறதுக்காக நீ ஒருத்தியயும்
கட்ட வாணாம். எனக்கு இவளத்தான் புடிச்சியிருக் குன்னு சொல்லி நீ ஒரு நரிகொறத்தியக் கொண் டாந்தாலும் எனக்குப் பரிபூரண சம்மதம்தான். எனக் கென்னா? நானா அவகூட குடும்பம் நடத்தப்போறன்? நான் கண்ணெ மூடிட்டப் பின்னாலெ இந்த
ஊடு இருளடஞ்சி கெடக்கக் கூடாது. அதத்தான் ஒங்கிட்டெ வேண்டுறன். நல்லது நடந்துச்சோ கெட்டது நடத்துச்சோ, எப்பிடியோ எங் காலம் ஓடிப்போயிடிச்சி. இனி ஒங் காலம்தான. எப்பிடியோ எங் காலமா இருந்தா ஒரு கைப்புடி சோள நொய்யும் ரெண்டு கொத்து முருங்க தவயும் இருந்தாப் போதும். ஒரு நாப் பொயிது ஓடிடும். இன்னிக்கி அப்பிடியா?’ என்று சொன்னவள், நிராசையுடன் சேகரிடம் கேட்டாள்: ‘என்னா தம்பி, நாலே
நாலு வரிதான் எயிதிருக்க? நான் சொன்னத எல்லாத் தயும் எயிதலியா?’
‘நீ சொன்னதுல ஒண்ணுகூட வுடலெ. வேணு மின்னா படிச்சிக்காட்டட்டா?’ என்று சட்டென்று கேட்டதும், ‘படி’ என்று சொல்லத்தான் நினைத்தாள். என்மேல் நம்பிக்கை இல்லையா என்று கேட்டுப் பாதியிலேயே போட்டுவிட்டுப் போய்விட்டால் என்ன செய்வதென்ற கவலையில் லேசாகப் பசப்புச் சிரிப்பு சிரித்து, ‘ஒம் பேர்ல நம்பிக்க இல்லாமியா?...இம்புட்டு நேரத்துக்கும் நாலே வரி எயிதிருக்கியே, கனமா இல்லியேன்னு கேட்டன்’ என்று சொல்லிப் பசப்பினாள்.
‘எல்லாம் சரியாத்தான் இருக்கு. கடேசிலே படிச்சிக்காட்டுறன். மேலெ சொல்லு’ என்று வெறுப்புடன் சொல்லிவிட்டு எழுதுவதற்குத் தயாரானான்.
‘எந்த எடத்திலெ வுட்டன்?’ என்று மொட்டையம்மாள் கேட்டதும், ‘வனமயில் கண்ணாலம் கட்டுறதப் பத்தி’ என்று சேகர் எடுத்துக் கொடுத்தான். அவன் சொன்னதைக் காதில் வாங்காதவள் போல உட்கார்ந் திருந்தவள், திடீரென்று நினைவுக்கு வந்ததைச் சொல்வது மாதிரி சொன்னாள்.
‘தம்பி, ஒன்னோட பேர் நாமத்துக்கு பாத்தன். இன்னம் மூணு மாசத்துக்குள்ளார வெரய செலவு வரும்ன்னு இருக்காம். அதோடவும் நாடு வுட்டு நாடு போவணும்ன்னும் இருக்காம். கேடு காலம் வந்தா மணியடிச்சிக்கிட்டு வராது. போற, வர எடத்திலெ வாய் பதனமா, கை பதனமா இரு. காரு, ரயிலு ஏறயிலெ பாத்து ஏறு, பாத்து எறங்கு. ஒனக்கு ஒண்ணு ஆச்சின்னா அவ்வளவுதான். என் உசுரு தங்காது. ராவும் பவலும் ஒங் கவலதான் எனக்கு. ஒங்கூடப் பொறந்ததெல்லாம் உசுரோட இருந்திருந்தா எனக்கு இம்மாம் மனக்கவல இருக்காது. ஒங்கூடப் பொறந்தது மொத்தம் ஆறு புள்ளிவோ. மொத ரெண்டும் செத்துசெத்துப் பொறந்துச்சி. சாவு புள்ளெயா பெக்குறன்னு சொல்லி என் மாமியாக்காரி, அதாம் ஒப்பனப் பெத்த பாட்டியா, என்னெ ஒதுக்கிவச்சிட்டா. ஒப்பன் ஊட்டு சனங்களும் எங்கிட்டெ மொவம் கொடுத்துப் பேசாதுவோ. அந்தக் கெய்வி அம்மாம் கட்டுமானம் பண்ணிவச்சியிருந்தா. மூணாவதா நீ பொறந்த. புள்ளெ பெத்துக் கிடந்தவள என்னா ஏதுன்னு யாரும் வந்து எட்டிப் பாக்கலெ. நானேதான் பச்ச ஒடம்போட காயம் அரச்சித் தின்னன். அப்பறம் பொண்ணு ரெண்டு, ஆணு ஒண்ணு பொறந்துச்சி. வரிசியா புள்ளிவோ பொறந்தாலும் ஒண்ணும் நெலச்சித் தரிச்சி வாயல. அவசர அவசரமின்னு ஆறு மாசம் ஒரு வருசமின்னு ஒவ்வொன்னும் மண்ணுக் குள்ளாரப் போயிடிச்சிவோ. எல்லாத்தயும் வாரிக் கொடுத்துட்டன். ஒப்பனும் போயி சேந்துட்டான். இப்ப நீ ஒருத்தன்தான் இருக்க. நீதான் எனக்கு குல குருவா இருக்க. அப்பிடித்தான் நான் எண்ணிக்கிட்டிருக்கன். நீயும் எனக்குக் காம்பக் காட்டிப்புடாத.’
எழுதிக்கொண்டே, ‘இன்னம் இருக்கா?’ என்று சேகர் கேட்டான். அவன் கேட்ட விதத்தைப் புரிந்து கொள்ளாமல் கண்கள் கலங்க, உடைந்துபோன குரலில் மொட்டையம்மாள் தரையைப் பார்த்தவாறு சொன்னாள்.
‘ஒண்ணெ ஒண்ணுதான் எம் மனசிலெ இருக்கு. நான் செத்தா எம் பொணத்த ஊரு மெச்ச எடுக்கணும். தேர்ப் பாடெ கட்டு. ஒப்பனுக்குக் கட்டுனாப்ல. உள்ளூர்ப் பற மோளத்தோட, பாசாரு தம்ரு மோளமும் வை. பாடெ மத்தியிலெ கொல்லுக் காசி பிரிக்கயிலெ கைகூசாம தோட்டி, தொம்பன், வண்ணான், கூத் தாடின்னு ஒருவரும் மனங்கோணக் கூடாது. கேட்ட காசியக் கொடுத்துப்புடு. கசம்பன்னு பேரு எடுக்காத. நம்ப ஊட்டுலெ எஞ் சாவுதான் கடேசி சாவு. அதனால வாணவெடி வுடு. கயிதூரு ஆட்டக்காரி செடலோட ஆட்டம் வை. ராத்திரிக்குக் கர்ணமோட்சம் கூத்து வைக்காம வுட்டுப்புடாத. இதுக்கெல்லாம் நீ கையறுத்துக்க வேண்டியதில்லெ. ரெண்டு பயிர் ஆடு இருக்கு. இன்னிக்கி வித்தாக்கூட இருவதனாயிரம், முப்பதனாயிரம் போவும். அப்பப்ப ஆடு வித்தது, குட்டி வித்தது, சாவு ஆடு வித்ததுன்னு வந்த காசியில, ரெண்டு ஊட்டுக்குண்டான சாமான வாங்கிவச்சிருக்கன். ஒரு கூண்டு கோயி இருக்கு. அதெ வித்துக் காசாக்கிப்புடு. வாரத்துக்கு ஆறு பன்னிக்குட்டிவுளெப் புடிச்சிவுட்டிருக்கன். அதுவுளயும் காசாக்கிப்புடு. அதோட வடக்குத் தெரு காசியம்மா வல்லிசா மூணாயிரம் தரணும். வாங்கி ரெண்டு வருசமாச்சி. பாண்டு பத்திரமின்னு ஒண்ணுமில்லெ. பக்கத்து ஊட்டு வேலாயி மவ வயசிக்கு வந்தப்ப நானூறு வாங்குனா. கேட்டா ‘இந்தா இந்தா’ங்கிறா. காசி கையிக்கு வரல. இந்த மாரி இன்னம் ரெண்டு ஒருத்தர் தரணும். தோட்டி மவன் பெரிய பய கண்ணாலத்துக்கு ஒரு மரக்கா அரிசியும், ஒரு தூக்குப் புளியும், ரெண்டு பரங்கிக்காயும் வச்சன். இப்பிடி ஊரு மூச்சூடும் செய்வின செஞ்சி வச்சிருக்கன். நாளக்கி நம்பப் புள்ளெக்கி நாலு சனம் வரணுமே, செய்யணு மேன்னு, எல்லாத்தயும் ஊகமா ஒரு சீட்டுலெ எயிதி வச்சியிருக்கன். யாரும் திலுப்பி செய்யலன்னா கேக்கணு மில்லெ. அதுக்காக நாளு கெயமயோட விகரமா எயிதிவச்சிருக்கன்.’
‘சீட்டு ஆவப்போவுது. சீக்கிரமா சொல்லு.’
‘ஒரு சீட்டுதான் கொண்டாந்தியா?’
‘ஆமாம், ஆமாம்’
‘அப்ப இதெ மட்டும் எயிதிப்புடு’ என்று சொன்னவள், சந்தேகத்துடன் ‘இன்னம் ரவ எடந்தான் இருக்கா?’ என்று கேட்டாள். ஆமாம் என்பதுபோல் சலிப்புடன் தலையை மட்டும் ஆட்டினான் சேகர்.
‘ரெண்டே ரெண்டு வாத்ததான். எயிதிப்புடு’ என்றவள், சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டுச் சொன்னாள்.
‘அம்மா ஏதாச்சும் நெனச்சுக்குவான்னு பணம் காசி அனுப்பாத. சீல துணியும் வாணாம். நான் என்ன, எளங்குட்டியா புதுத் துணி கட்டிப்பாக்க, ஆசப்பட. எனக்காக நீ ஒன் ஒயலெ செலுவுபண்ணாத. ரத்த
ஓட்டம் இருக்கமுட்டும் நானே பாத்துக்கிறன்’ என்று சொன்ன மொட்டையம்மாள் சிறுபிள்ளை மாதிரி ஏக்கத்துடன் ‘இன்னம் ரவ எடமிருக்குமா?’ என்று கேட்டாள். இல்லை என்பதற்கு சேகர் உதட்டை மட்டுமே பிதுக்கிக் காட்டினான்.
சேகர் எழுதிக்கொண்டிருந்தான். அவன் எழுதுவதை ஆசையுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் மொட்டையம்மாள். அவன் எழுதி முடித்துக் காகிதத்தை மடித்து உறைக்குள் போடப்போனபோது ரொம்ப ஆவலாக, ‘செத்த படிச்சிக்காட்டன்’ என்று கேட்டாள், ‘எல்லாம் சரியாத்தான் எயிதிருக்கு. மனுசனுக்கு வேற வேலெ இல்லியா?’ என்று வெடுக்கென்று சொன்னவன், காகிதத்தை உறைக்குள் போட்டு ஒட்டி, விலாசம் எழுதினான். அப்போது மொட்டையம்மாளின் முகம் மாறிற்று. வெறுப்புடன் அவனைப் பார்த்து ‘என்னாத்தெ எல்லாத்தயும் எயிதினெ? நான் இங்க சொவம். நீ அங்க சொவமா? ஊருலெ திருநா போட்டிருக்கு. அவசியம் வா. ஒங்கிட்டே நெறயா பேசணும். நேர்ல வா. எல்லாத்தயும் பேசிக்கலாமின்னு எயிதிருக்க. அதான? எனக்கு எல்லாமும் தெரியும்டா தம்பி’ என்று சொல்லிவிட்டு அவனிடமிருந்து பிடுங்காத குறையாகக் கடித உறையை வாங்கிக்கொண்டாள்.உண்மை வெளிப்பட்டுவிட்ட வெட்கத்தில் சேகர் ஒன்றும் சொல்லாமல் அவசரமாக எழுந்து வெளியே போனான்.
Read more: http://wordswithoutborders.org/article/truth-and-lies#ixzz3hNXIRQ1z
http://wordswithoutborders.org/article/truth-and-lies#ixzz3hNXIRQ1z
இமயம்
நிஜமும் பொய்யும்
ராகவன் ஒரு சூட்கேசுடன் ரயில் பெட்டிக்குள் ஏறினான். இடது கையில் வைத்திருந்த பயணச் சீட்டை ஒரு முறை பார்த்தான். பிறகு தனக்கென ஒதுக்கப்பட்டிருந்த இடத்தை நோக்கி வந்தான். பெட்டிகள் வைப்பதற்கென்று இருந்த இடத்தில் சூட்கேசை வைத்து விட்டுத் தனக்குரிய இடத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டான். தலையைத் தூக்கி அந்தப் பெட்டி முழுவதும் பார்த்தான். ஏழெட்டு பேர் மட்டுமே உட்கார்ந்துகொண்டிருப்பது தெரிந்தது. ஆட்கள் குறைவாக இருப்பதே அவனுக்குச் சலிப்பை உண்டாக்கிற்று. ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்தான். நடைபாதையில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக ஆட்கள் நடந்துகொண்டிருப்பது தெரிந்தது. கூட்டம் அதிகமில்லை. கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். ரயில் புறப்படுவதற்கு இன்னும் நேரம் இருப்பது தெரிந்தது, இவ்வளவு முன்னதாக வந்திருக்க வேண்டாம் என்று நினைத்தான். நடைபாதையில் போவதும் வருவதுமாக இருந்த கூட்டத்தை மீண்டும் பார்க்க ஆரம்பித்தவனின் கண்ணில் எதிரில் தபால் பெட்டி தொங்கிக்கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. தபால் பெட்டி யையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தவன், சட்டென்று எழுந்து சூட்கேசைக் கீழே இறக்கி, மடியில் வைத்துக்கொண்டு சூட்கேசை மூடி, அதன்மீது நோட்டை வைத்து எழுத ஆரம்பித்தான்.
‘அன்புள்ள அம்மாவுக்கு ராகவன் எழுதிக்கொண்டது. இங்கு நான் நல்லமுறையில் இருக்கிறேன். காய்ச்சல், தலைவலி என்று உடம்புக்கு ஒன்றுமில்லை. நீ எப்படி இருக்கிறாய்? உடம்புக்கு ஒன்றுமில்லையே. மூன்று, நான்கு மாதங்களாகக் கடிதம் போடவில்லை என்று நீ வருத்தப்பட்டு எழுதியிருந்த கடிதம் கிடைத்தது. எழுத வேண்டுமென்று தினமும்தான் நினைக்கிறேன். கடிதம் எழுத நேரமே கிடைக்கவில்லை. காலையில் கம்பெனிக்குப் போனால் திரும்பி வர ராத்திரியாகிவிடுகிறது. ரூமுக்கு வந்த மறு நிமிசமே படுத்தால் போதுமென்றிருக்கிறது. மீறி எழுதலாம் என்றாலும், இங்கு போனில் பேசிப்பேசியே பழக்கமாகிவிட்டதால் எழுதுகிற பழக்கமே போய்விட்டது. எழுதுவதற்குக் கைவர மாட்டேனென்கிறது. அதோடு, இரண்டு மூன்று மாதமாகவே கம்பெனியில் ஒரே பிரச்சினை. ஆள்குறைப்பு செய்ததற்காகப் போராட்டம், ஸ்ட்ரைக், ஊர்வலம் என்று நடந்துகொண்டிருக்கிறது. எந்த நேரத்தில் என்ன நடக்கும் என்று தெரியவில்லை. ஒரே குழப்பமாக இருக்கிறது. இதனால்தான் அப்பாவோட திவசத்திற்கும், மகத்தில் அரிசி கொடுப்பதற்கும் வர முடியவில்லை. முக்கியமாக, கம்பெனியில் லீவே கொடுக்க மாட்டேன் என்கிறார்கள். மீறிப் போனால் அதையே காரணமாக வைத்து வெளியே தள்ளிவிடுவார்களோ என்று பயமாக இருக்கிறது. இதென்ன கவர்மண்ட் வேலையா, நம் இஷ்டத்திற்குப் போக, வர? தனியார் வேலை என்றால் பலதும் இருக்கும்தான். இதையெல்லாம் நினைத்து நீ கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டாம்’ என்று எழுதிவிட்டு, எழுதியதை ஒரு முறை படித்துப்பார்த்தான். பிறகு கைக்கடி காரத்தைப் பார்த்தான். நேரமாகிவிட்டதை உணர்ந்து அவசரமாகக் கிறுக்க ஆரம்பித்தான். ‘குழம்புச் செலவுக்கு எங்கப் போவன்னு சொல்லிக்கிட்டு பண்ணக் கீரய, பசலக்கீரய, புளிச்சக்கீரய கடஞ்சி தின்னுக்கிட்டுதான் கிடக்குறியா? ஒண்ணும் செலவு ஆயிடாது. நெல் சோறு ஆக்கி நல்ல குழம்பா வச்சி சாப்புடு. கத்திரிக்காயெ வாங்காத. செட்டிக் கடயில கூறுகட்டி வச்சியிருக்கிற சொத்தெக் கத்திரிக்காயே வாங்கித்தொலைக்காத. நான் இங்க மூணு வேளையும் நெல் சோறுதான் சாப்புடுறன். காசு போட்டாலும் மெட்ராசில சோளச் சோறு கிடைக்காது, தெரிஞ்சிக்க. போன மாசத்துக்கு முந்தின மாசம் அனுப்புன பணத்தில சோத்துக்கு வாங்காம ‘பேரன் பொறந்தா வெள்ளி அர்ணாக்கொடி வேணுமே’ன்னு எடுத்து வச்சியிருக்கியாமே. இன்னம் கல்யாணமே நடக்கல. அதுக்குள்ளார கொடிக்கென்ன அவசரம்? இன்னும் செட்டிக் கடயிலபோயி ஓசி வெத்தல, பிசுக்கு வெத்தலக்கிக் கையேந்திகிட்டுத்தான் நிக்குறியா? காசுபோட்டு வெத்தல வாங்கு. என்னோட மானத்த வாங்காத. எழுதினா அவன் பாட்டுக்கும் எழுதிக்கிட்டு இருக்கட்டும், எனக்கு என்னான்னு சொன்னியாமே. திட்டக்குடி செட்டி என்னப் பத்தி என்னா நெனைப்பான்?’
‘எல்லாத்தையும்விட முக்கியமா ஊர்ல இருக்கிற முறைக்காரப் பொண்ணுங்ககிட்டப் போயி ‘எம்மவன கட்டிக்கிறியா’ன்னு கேக்குறியாமே. இது உனக்குத் தேவையா? அதோட ஒண்ணு, ரெண்டு பேரோட ஜாதகத்த எல்லாம் வாங்கிப் பொருத்தம் பாத்தியாமே. கொஞ்ச நாளக்கிப் பேசாம இரு. இந்த ஜாதகம் பாக்கிறது, பொருத்தம் பாக்குறத எல்லாம் நிறுத்திவை. வீட்டுக்குள்ளார கோழி வந்தது, ஆடு வந்ததுன்னு சொல்லி அக்கத்துப்பக்கத்து வீட்டுக்காரங்ககிட்ட எல்லாம் சண்ட வாங்கிக்கிட்டு இருக்காத. ஒரு சண்டயில பக்கத்து வீட்டுக்காரன் ‘வேலயில இருந்தா உம் மவன் என்ன பெரிய இவனா?’ன்னு கேட்டானாமே. நீ அவன்கிட்ட வாயக் கொடுக்காத. நான் வந்து பேசிக்கிறேன். வீட்டுல இருக்கிற எல்லாக் கோழிங்களையும் வித்துத் தொலச்சிடு. கல்யாணச் செலவுக்கு வேணுமின்னு வளத்துக்கிட்டிருக்கிற கால் உருப்படி ஆடுவுளையும் சந்தக்கி ஓட்டிக்கிட்டுப் போயி தள்ளி வுட்டுடு. நிம்மதியா இருக்கக் கத்துக்க.’
‘அடுப்புக்கட்டிக்கி நேரா ஒழுகுதுன்னு எழுதியிருந்தியே, அது என்னாச்சி? அதில் செத்தயகித்தயப் போட்டு அடச்சியா? இல்லன்னா, மேய்ச்சக்கார மாமன்கிட்ட நான் சொன்னன்னு சொல்லிக் கூட்டியாந்து ஒழுகுற எடத்துலெ செத்தயப் போட்டு அடெ. ஊருக்கு வர்றப்போ அவருக்கு நான் சாராயம் வாங்கிப் போடுறன்னு சொல்லு. ஊர்ல வேற என்னா விசயம்? மழை எதாவது பெஞ்சுதா? போன வருசம் மாதிரி இந்த வருசமும் ஆச்சாம்போச்சாம் மழைதானா? சாமிக்கு எப்போது காப்புக் கட்டுறாங்க? திருவிழா போட்டா என்னோட பேர்ல ஒரு மல்லு வேட்டியும் மாலையும் வாங்கிப் போடு. வரி கேட்டா கொடுத்துடு. கம்மனாட்டி கயிசரகிட்ட வந்து வரி கேக்குறீங்களேன்னு சண்டக்கிப் போவாத.’
‘வேல கிடச்சி என் கைக்குப் பணம் வந்ததும் உன்ன மறந்துட்டன்னு எப்பவும்போல போன லெட்டர்லயும் எழுதியிருக்க. நான் ஒண்ணயும் மறக்கல. நான் செத்தாதான் நம்ப பழய கதயெல்லாம் மறக்கும். அப்பா செத்துக்கிடந்தப்ப பிணத்துக்கு வழி விடக்கூட ஒருத்தரும் வரல. எழவு சொல்லக்கூட யாரும் போவலங்கிறத மறந்துட முடியுமா? தண்ணீ எடுக்கப் போன சாந்தியோட சடயப் புடிச்சி இழுத்தேன்னு சொல்லி மாரியாயி கோவில் முன்னால என்ன நிக்கவச்சி
<br />
அபராதம் போட்டப்ப ‘இந்தத் தடவ மன்னிப்பு தாங்கன்னு பஞ்சாயத்தில வியிந்துவியிந்து நீ கும்புட்டதயும் பாக்காம போனாங்களே, அத மறக்கச் சொல்லுறியா? எத நான் மறப்பன்? நான் பத்தாவது படிக் கறப்போ வந்த தீபாவளிக்குக் கறி எடுக்கப் பணமில்லாம, கடனுக்கும் கறி எடுக்க முடியாம இருந்த. கேட்டவங்ககிட்ட எல்லாம் வெள்ளிக்கிழமை எப்பிடிக் கவுச்சி ஆக்குறதுன்னுதான் கறி எடுக்கலன்னு நீ சொல்வ. ஆனா அந்தப் பயதான் வெம்மாறிப் போவான்னு சொல்லித் தெருவுல ஒவ்வொரு வீடா சொல்லிக்கிட்டே போயி, ஒவ்வொரு வீட்டிலயும் கறிக் குழம்பு வாங்கியாந்து ஒரு சட்டிக் கொழம்பு சேத்து, மூணு நாளு சூடுபண்ணி, சூடுபண்ணி எனக்கு மட்டும் போட்ட. நான் எதயும் மறக்கல, எல்லாம் மனசுல இருக்கு.’
‘இப்ப நான் எழுதப்போற விசயத்த அவசரப்பட்டு ஊருல யாருகிட்டயும் சொல்ல வேணாம். நான் வேல பாக்குற கம்பெனியில எங்கூட வேலபாக்குற ஒருத்தரோட பொண்ணு காலெஜ்வர படிச்சிட்டு இப்ப எங்க கம்பெனியிலதான் வேலக்கி சேந்திருக்கு, அந்தப் பொண்ண என்னெக் கட்டிக்கச் சொல்றாங்க. ஒண்ணும் அவசரமில்ல, நீ வந்து பொண்ணப் பாத்த பெறவு மத்த விசயங்களைப் பேசிக்கலாம். இதை ஏன் எழுதுறேன்னா, இன்னிக்கி மெட்ராசில ஒரு ஆள் சம்பளத்த வச்சிக்கிட்டுக் காலத்த ஓட்ட முடியாது. ஒண்ணுக்குப் போவனுமின்னாக்கூட இங்கக் காசு வேணும். பச்சத் தண்ணீயக்கூட இப்ப காசு போட்டுதான் வாங்கிக் குடிக்கிறாங்க. நம்ப ஊருல விக்கிற ஒரு லிட்டரு பசும்பாலக்காட்டிலும் மெட்ராசில தண்ணீ வெலை அதிகம்’ என்று எழுதிக்கொண்டிருக்கும்போது ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஏழெட்டு பேர் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டு ராகவனையும் இடம்மாறி உட்காரச் சொன்னார்கள். அவனுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. ஒரு நிமிட நேரம் தலையில் கையை வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தான். தொடர்ந்து கடிதத்தை எழுத முடியும் என்று அவனுக்குத் தோன்றவில்லை. தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தான் அந்தப் பெட்டிக்குள் ஒரே கூட்டமாகவும் இரைச்சலாகவும் இருந்தது. குழம்பிப் போனவன், கடிதத்தை வேகமாக முடிக்க வேண்டும் என்று அவசரஅவசரமாக எழுத ஆரம்பித்தான்.
‘திடீரென்று என்னை பம்பாயில் இருக்கிற கம்பெனிக்கு மாற்றிவிட்டார்கள். இந்த லெட்டரைக் கூட ரயிலில் உட்கார்ந்துகொண்டுதான் எழுதுகிறேன். நான் பம்பாய்க்குப் போய்ச் சேர்ந்ததும் உனக்கு லெட்டர் எழுதுகிறேன்’ என்று எழுதி முடித்தவன், தனக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டிருந்த தடித்த ஆளை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தான். மேலும் ஒடுங்கிய நிலையில் சன்னலோரமாக நகர்ந்து உட்கார்ந்து, எழுதியதை ஒரு முறை படித்துப்பார்த்தான். சூட்கேசைத் திறந்து கவரை எடுத்துக் கடிதத்தை மடித்து உள்ளே போட்டு ஒட்டப்போனவன், மீண்டும் கடிதத்தை எடுத்துப் படித்தான். திடீரென்று அவனுக்கு என்ன தோன்றியதோ, அதை அப்படியே மடித்துச் சட்டைப் பையில் வைத்துக்கொண்டு நோட்டில் மற்றொரு தாளைக் கிழித்து மீண்டும் எழுத ஆரம்பித்தான்.
‘அன்புள்ள அம்மாவுக்கு ராகவன் எழுதிக்கொண்டது. திடீரென்று என்னை பம்பாய்க்கு மாற்றி விட்டார்கள். இன்று நான் பம்பாய்க்குப் போய்க்கொண்டிருக்கிறேன். போன பிறகு என்ன ஏதென்று தெரிந்துகொண்டு எழுதுகிறேன். இனி நீ மெட்ராஸ் அட்ரசுக்குக் கடிதம் எழுத வேண்டாம்’ என்று சரசரவென்று எழுதிமுடித்துவிட்டு, எழுதிய வேகத்திலேயே திரும்பிக்கூடப் படித்துப்பார்க்காமல் மடித்து கவருக்குள் போட்டு நாக்கில் தடவி கவரை ஒட்டினான். சூட்கேசைத் தூக்கி மேலே வைத்தான், பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தவரிடம் சூட்கேசைப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு ரயில் பெட்டியை விட்டுக் கீழே இறங்கித் தபால் பெட்டி தொங்கிக்கொண்டிருந்த இடத்தை நோக்கி வேகமாக ஓட ஆரம்பித்தான்.
2
‘நீ மொதல்லெ எயிதுறத எயிதன். அப்பறமா நான் சொல்றன்.’
‘நீ விசயத்தைப் பூராத்தயும் ஒரே முட்டா சொல்லிப்புடு. நான் எல்லாத்தயும் எயிதிப்புட்டு படிச்சிக்காட்டுறன். ஏதாச்சும் வுட்டுப்போயிருந்தா படிச்சிக்காட்டறப்போ சொல்லு, சேத்து எயிதிப்புடுறன்.’
‘இல்லெ தம்பி. மொதல்லெ ‘என்னோட ஆச மவனுக்கு, ஒன்னோட அம்மா எயிதிக்கொண்டது, நான் ஊருலே நல்ல சொவமா இருக்கன். அங்கே ஒன்னோட சொவம் எப்பிடி, ஒடம்பு எப்பிடி’ன்னு எயிதுவ இல்லெ? அதெ எயிதிப்புடு. நான் பொறத்தாலெ சொல்றன்.’
எதிரில் பித்துக்குளி மாதிரி உட்கார்ந்திருந்த மொட்டையம்மாளை வெறுப்புடன் பார்த்த சேகர், கீழே கிடந்த காலண்டர் அட்டையை எடுத்து மடியில் வைத்துக்கொண்டு, அதன்மீது நான்கு பக்கம் கொண்ட வெள்ளை முழுக் காகிதத்தை எடுத்து வைத்து எழுத ஆரம்பித்தான். ஆர்வம் பொங்க அவன் எழுதுவதையே அவள் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய முகத்தில் மலர்ச்சி உண்டாயிற்று. இரண்டு வரிகளை எழுதி முடித்த சேகர், தலையைத் தூக்கிப் பார்க்காமலேயே அசட்டையாக ‘சொல்லு’ என்றான்.
‘நான் சொல்லுறத செத்தெ ஒண்ணு வுடாம எயிது சாமி. ஒனக்குப் புண்ணியமா இருக்கும்.’
‘சொல்லு.’
‘நடுப்புற நடுப்புற வுட்டுட்டு எயிதிப்புடாத.’
‘இதனாலதான் மனுசனுக்கு வேகோலம் வரது. எத்தனெ வாட்டி ஒனக்கு நான் லெட்டர் எயிதிருப்பன்? ஒரு வாட்டியாச்சும் அப்பிடி செஞ்சியிருக்கனா?’
‘கோவிச்சுக்காதடா தம்பி. வுட்டுப்போயிடக் கூடாது பாரு, அதுக்காவச் சொன்னேன். ஒன்னெக்
குத்தம் சொல்லலெ.’
‘சீக்கிரம் சொல்லு, கட்டு எடுத்துடுவாங்க. திருநாச் செலவுக்கு ஐநூறு கேட்டதயும் மறந்துப்புடாத.’
‘என்னாத்தெ சொல்லுறது? மனங்கெட்ட கேடு, நான் சொல்லுறன். ‘நான் நல்ல சொவமா இருக்கன். நீ எப்பிடி இருக்கன்னு எனக்கு ஒரு சேதிபாதியும் தெரியலெ. மெட்ராசியிலெ இருந்து வந்த நம்ம ஊரு ஆளுவளும் ரெண்டு மூணு மாசமா ஒன்னெக் கண்ணாலக் கண்டதில்லன்னு சொல்றாங்க. அதனால எனக்கு ராத்தூக்கமில்லெ. இப்பிடி இருக்கன், அப்பிடி இருக்கன்னுகூடமா எயிதக் கூடாது? அதிலியா காசி செலவாப்பூடும்? ஒங்கிட்டேயிருந்து ஒரு நமோதும் இல்லங்கிற கொறதான் எனக்கு. மத்தது ஒண்ணுமில்லெ’ என்று சொன்ன மொட்டையம்மாள் எழுதாமல் உட்கார்ந்துகொண்டிருந்த சேகரைச் சந்தேகமாகப் பார்த்தாள். எதுவுமில்லை என்பதுபோல் சாதாரணமாக, ‘மேக்கொண்டு சொல்றதயும் சொல்லிப்புடு. மொத்தமா எயிதிப்புடுறன்’ என்று அவன் சொன்னான். அதற்கு அவள் கெஞ்சுவது மாதிரி முகத்தை வைத்துக் கொண்டு, உடைந்துபோன குரலில் ‘தவறிப்போவும் தம்பி. செத்த சொல்லச்சொல்ல எயிதிப்புடன்’ என்று சொல்லிக் கட்டாயப்படுத்த ஆரம்பித்ததும் சேகருக்கு வேறு வழியின்றிப்போயிற்று. வேகவேகமாக இரண்டு மூன்று வரிகளை எழுதிவிட்டு வெறுப்புடன் ‘அப்புறம்?’ என்று கேட்டான்.
‘அப்பாவோட தெவசத்துக்கு நீ ஏன் வல்லெ? மகத்துலெ பொட்டச்சி அரிசி கொடுக்கக் கூடாது, நீதான் வரணும்ன்னு எத்தன வாட்டி ஒனக்கு எயிதிப் போட்டன்? பெத்தவனுக்காக ஒன்னாலே ஒரு நாளு மெனக்கிட முடியலெ. அம்மாம் பெரிய வேலெயா, நீ பாக்குற வேலெ? நாளக்கி நான் செத்தாலும் நீ இப்படித்தானெ செய்வ? நான் ஒரு ஆத்துமா இருந்ததாலெ இன்னிக்கி காரியம் முடிஞ்சிபோச்சி. இல்லன்னா என்னா ஆவும்? மகத்துலெ அரிசி கொடுக்கிறது, பாப்பான்கிட்டெ நம்ப கருமத்தெத் தொலக்கத்தான். இதுகூடத் தெரியாம என்னா படுப்பு படிச்செ? இதுக்கு மெட்ராசியிலெ வேற வேலெ பாக்குறவன்’ என்று சொல்லிவிட்டு சேகர் முகத்தைப் பார்த்தாள். அவன் எழுதிக்கொண்டிருந்தான். அவன் எழுதி முடிக்கும்வரை பேசாமல் இருந்துவிட்டு, அவன் எழுதி முடித்தது தெரிந்ததும் தானாகவே சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.
‘நேத்துத்தான் நம்ப ஊரு சாமிக்கிக் காப்புக் கட்டுனாங்க. முடிஞ்சா நாலு, அஞ்சி நாளு இருக்கிற மாரி வா. முடியாட்டி தேர் போடுற அன்னிக்காச்சும் வா. ஊருலெ தேரும் திருநாளுமா இருக்கிறப்ப, சொந்தம் பந்தமின்னு மக்கெ மனுச ஒண்ணாக் கூடுற நாளயிலே நீ வல்லன்னா எம் மனசு என்னா பாடு படும்? ஊரு சனங்கதான் ஒனக்கு வாண்டாம். சாமிகூடமா வாண்டாம்? ஊருலெ இருக்கிறவங்க எல்லாரும் சத்ராவிங்கதான். அதுக்காக ஊர வுட்டா ஓடிட முடியும்?’ என்று சொன்னவள், சேகரைப் பார்த்தாள். அவன் எழுத ஆரம்பித்தான்.
‘ஊட்டோட மேக்காலெ பக்க செவுரு சரிஞ்சிக் கிட்டு நிக்குது. முட்டுக் கயி கொடுத்திருக்கன். விட்டமும் லேசா மக்குனாப்லெ இருக்கு. பயய காலத்து ஊடு. ஊட்ட மேஞ்சா தேவலாம். இந்த வருசக் கோடக் காத்துக்குத் தாங்காது. நான் ஆம்பளயா, நாலு எடத்துக்கு ஓடி நாலு பேரக் கொண்டாந்து வேலெய முடிக்க? ஊட்டுலெ கைய வச்சா வல்லிசா ரெண்டாயிரமாவது புடிக்கும். நான் கெய்வி. என்னாலெ என்னா முடியும்? ஆளு இல்லாதவன் பொயப்பு அர பொயப்புதான்.
‘காசிய மிச்சப்படுத்தறன்னு சொல்லி வவுத்தக் கட்டாத. புடிச்சா பாரு, இல்லன்னா வந்துடு. வேலெ போனா செருப்பாச்சி. ஒப்பன், பாட்டனெல்லாம் காட்டு வேலெ செஞ்சி இந்த ஊருலெ பொயிக்கிலியா? செத்தாப்போயிட்டாங்க? வவுத்தக் காயப்போட்டு சம்பாரிச்சி என்னா செய்யப்போற? அப்பிடித்தான் மெத்த மாளி கட்டலாமின்னா அப்பிடிப்பட்ட மெத்த மாளி நம்பளுக்கு வாண்டாம். நல்லா சாப்புடு. வவுத்துக்கு வஞ்சன வெக்காதெ. ஒடம்ப எளக்க வுடாத. ஒடம்புதான் சொத்து. அது இருந்தா நாலு எடத்துக்கு ஓடிப் போயி பொயிச்சிக்கலாம். காசி பத்தலன்னா சொல்லு, இங்க இருக்கிற ரெண்டு பயிர் ஆட்டெயும் வித்து அனுப்புறன்.
‘சொல்ல மறந்துட்டன் பாரு. போன ஒரு மாசத்திலியே ஒண்ணு வுட்டு ஒண்ணுன்னு மூணு ஆடுவோ குட்டிப் போட்டிச்சி. அதுலெ மூணு கொறா, ரெண்டு கெடா. ஒரு ஆடு மட்டும் சாவுக் குட்டியாப் போச்சி. அதுவோதான் இப்ப என்னெப் புள்ளிவுளாட்டம் சுத்திச்சுத்தி வருதுவோ. குடும்பத்தோட குல தெய்வத்துக்கு மொட்டபோட்டுப் பூசப்போடுறன், ஒரு குட்டி கொடுன்னு ஒரு குடித்தெரு ஆளு வந்து கேட்டான், முடியாதுன்னுட்டன். எயிதறியா தம்பி?’
‘எயிதிக்கிட்டுத்தான் இருக்கன், சொல்லு.’
‘எம் மவனுக்கு ஒரு கண்ணாலம் காச்சி நடக்கலியேன்னு சொல்லி நம்ப பொயனப்பாடி ஆண்டவர் கோவுலுக்கு ரெண்டு மூணு வரிசத்துக்கு மின்னாடி ஒரு கெடாவ நேந்துவுட்டன். அது இப்ப என்னடான்னா மாடாட்டம் வளந்துபோயி நிக்குது. பாக்குற சனமெல்லாம் வித்துதப்புடுன்னு சொல்லுதுவோ. நானு வாய் பேச முடியாம கெடக்குறன். ஆட்டே கொண்டுபோயி கோவுல்லெ வுட்டுடலாமின்னு இருக்கிறன். நீ என்னா சொல்ற?’
சேகர் தன்னையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பதைக் கண்ட மொட்டையம்மாள், ‘என்னா தம்பி என்னியே பாக்குற? நான் சொல்றத எல்லாம் ஊகமா எயிதறியா?’ என்று லேசாகச் சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள்.
‘எயிதிகிட்டுத்தான் வரன். மேலெ சொல்லு... நான் கேட்ட ஐநூறு எப்ப கெடெக்கும்?’ என்றான் சேகர்.
‘ஒனக்கு இல்லாமியா?’ என்றவள், கசந்துபோன குரலில் சொன்னாள், ‘ஒரு காச்ச, தலவலின்னாகூட கேக்கறதுக்கு நாதி பிராதி கெடயாது. தனிப் பொணமா கெடக்குறன். நான் இன்னிக்கி செத்தன்னா எம் பொணத்தோட தலமோட்டுலெ குந்தி அயுவறதுக்கு ஒரு ஆளு இல்லெ. பொட்டெப் புள்ளையா இருந்தாலும் நான் செத்தாக்கா ஐயோ என்னெ பெத்த தாயாரேன்னு சொல்லி மாரடிச்சிக்கிட்டு அயுவும். எனக்கு அந்தக் கொடுப்பன இல்லெ. தாலி கட்டிக்கிட்டு ஒங்கப்பன்காரன் கூட வந்ததுலேருந்து எனக்கு எந்தக் கொடுப்பனதான் இருந்துச்சு? அதுக்குத்தான் சொல்றன், என் மூச்சிருக்கயிலே ஒரு குட்டிக்கி தாலியக் கட்டிக் கொண்டாந்துடு. ஒப்பன் பேர சொல்லலன்னாலும் ஒம் பேர சொல்லவாச்சும் ஒரு நாதி வாணாமா? எம்மாங் காலத்துக்கு இப்பிடி? ஒரு நாளக்காச்சும் ஊரு நாடுன்னு வந்து சேர வாணாமா? ஆடு திருடற, மாடு திருடற ஊரா இருந்தாலும் நம்பளுக்கின்னு நாலு மக்கெ மனுச இல்லாமியா போயிடுவாங்க? ஆதியிலெ நடந்ததியே நெனச்சிக்கிட்டிருந்தா முடியுமா? மருந்த முயிங்குறாப்ல போவணும். இல்லாட்டி நாளு ஓடாது. ஊருன்னு இருந்தா நாலு விதமாத்தான் இருக்கும். மின்னாலெ ஒண்ணும், பின்னாலெ ஒண்ணும், சொல்வாங்கதான் சனங்கன்னு இருந்தா இப்பிடித்தான். காது கேக்கல, கண்ணு பாக்கலென்னு நாமதான் ஒதுங்கிக் கால சீவனத்த ஓட்டிக்கிட்டுப் போவணும். யாரப் பாத்தாலும் ஒங்களெப் போல உண்டான்னுட்டுப் போவணும். தண்ணீக்கிப் போன சாந்தி குட்டியோட சடய நீ புடிச்சி இயித்தன்னு சொல்லி நாலு குள்ளேறிப் பயலுவோ பஞ்சாயத்து கூட்டுனதுக்கு ஊரு என்னாப் பண்ணும்? ஊருலெ இருக்கிற நாலு நாதேறிவோ கட்டிவச்ச கங்காட்சியாலெ இன்னா பொயிதின்னு இல்லாம, ராவோட ராவா ஊட்ட வுட்டுப் போன புள்ளெய ஒரு வரிசமா காணலியேன்னு எங் கட்டெ காத்தாப் பறக்குது. ஒரு வேளெக்கி மறுவேளெ சோத்தக் கண்டா ‘ஆ’ன்னு அமுட்டிக்கிட்டு வருது. ராத்திரியிலெ கண்ணெ மூட முடியலெ. ராவும் பவலும் ஒங் கவலெதான் எனக்கு. புள்ளெ இந்நாரம் எங்கெ நிக்குதோ, சோறுதண்ணீ குடிச்சிச்சோ இல்லியோன்னு எங்கொல பதறிப்போவுது. நீ என்னெப் பத்தி ஒண்ணும் நெனக்காத. காடு வா வாங்குது, ஊடு போ போங்குது. இனிமே என்னா கெடக்கு? இருந்த முட்டும் இருந்தோம் வேளெ வந்தா போவ வேண்டியதுதானெ. முடியாது இன்னா முடியுமா? காய பூவத் தின்னு இனுமே எத்தன காலத்துக்கு சம்பத்தா வாயிந்திடப்போறன். அதனால என்னெ நெனச்சிக்கிட்டு நீ மனசத் தளர வுடாத.’ மொட்டையம்மாள் பேசுவதை நிறுத்திவிட்டுத் தலையைக் குனிந்துகொண்டு சிறிது நேரம் உட்கார்ந்திருந்தாள். சேகர் எழுதுகிறானா, இல்லையா என்றுகூட அவள் பார்க்கவில்லை. ‘அப்பறம்... அப்பறம்’ என்று சேகர் கேட்ட பிறகுதான் தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தாள். முந்தானையால் கண்களையும் முகத்தையும் துடைத்துக்கொண்டு கம்மலான குரலில் தொடர்ந்தாள்.
‘செத்துப்போன ஒப்பங்காரன் நாள் தவறாம எஞ் சொப்பனத்திலெ வந்துட்டு வந்துட்டுப் போறான். செத்தவங்க சொப்பனத்திலெ வர்றது குடும்பத்துக்கு நல்லதில்லெ. குடும்பத்துக்கு ஆவாது. குடும்பம் விருத்திக்கி வராது. நம் குடும்பத்திலெ என்னா இருக்கு, யார் இருக்கான்னு சொல்லி நீ யோசிக்காத. நான் கெய்வி. நான் சுடுகாட்டுக்குப் போவலாம். ஒன்னெ நெனச்சாத்தான் எம் மனசு ஆற மாட்டங்குது. அதனால் சட்டு சடுக்குன்னு ஒரு குட்டியப் பாத்து முடிச்சிடலாமின்னு இருக்கன். ஒனக்குன்னு ஒருத்தி வந்துட்டா எங் கவல வுட்டுடும். எங் கட்ட சீக்கிரமா மசானக்கரயிலெ வெந்துடும். மனக்கொறயோட ஆவியா அலயாது. எனக்கு என்னா இருக்கு? ஆனமுட்டும் பாக்குறன், ஆவாட்டி சாவறன். ஒரு கவலயுமில்லெ. பாலு குடிக்கிற புள்ளெய வுட்டுட்டு சாவறமேன்னு கவலயா, இல்லெ நண்டும்சிண்டுமா இருக்கிற புள்ளிவுளெ வுட்டுட்டு சாவறேன்னு கவலயா? ஒண்ணும் கெடயாது. சாவு வல்லியேங்கிற கவலதான். அது ஒண்ணுதான் மனக் கொறயா இருக்கு... என்ன, எயிதிகிட்டு வரியா தம்பி?’
‘பின்னே, கொஞ்சம் பொறுமயா சொல்லு.’
‘எம் மனசுல இருக்கிற கொறயெல்லாம் சொன்னா எயிதுறதுக்கு இந்த மாரி ரெண்டு மாட்டு வண்டி காயிதம் பத்தாது. என்னாப் பண்றது? சரி, நீ எயிது.’
‘எம் மனசுல ஒரு கோரிக்கப் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கன். அது சரிவந்தா சொல்லு, இல்லன்னா வுட்டுடு. நம்ப ஊருலெ இருக்கிறானே கஞ்சிகாச்சி, அவனோட பெரிய மவன் மூக்கன் இருக்கானில்லே, அவனுக்கு நாலும் பொட்டெ. அதுலெ மூணு குட்டிக்கிக் கண்ணாலமாயிப் போயிட்டாளுவ, கடேசி குட்டி இருக்கிறா. அவ பேரு என்னா தம்பி?, ம், வனமயிலு. பாக்குறதுக்கு வள்ள மாட்டம் இருந்தாலும் பதக்க மாட்டம் இருப்பா. நம்ப ஊருலெ அவ ஒருத்தித்தான் எடுப்பா கண்ணுக்குப் பொருத்தமா இருக்கிறா. வெகு நாளா மனசிலெ ஆச இருந்தாலும் போன எட்டாம் நாளுதான் கேட்டன். ஆட்டுக்குத் தவ ஒடிக்க வந்தவ கிட்டெ ‘சம்மதமாடி’ன்னு நேராவே கேட்டன். படிச்சவரு. மெட்ராசிலெ வேலெபாக்குறவருக்கு கள வெட்டுற, கரும்புக் கட்டு தூக்குற என்னெயெல்லாம் புடிக்குமான்னு திலுப்பிக் கேட்டுப்புட்டா. என்னாலெ வதுலு பேச முடியலெ. அவ மனசிலயும் ஆச இருக்கு மாட்டம் இருக்கு. அவ ருதுவான சாதகத்தையும் ஒன்னோட சாதகத்தயும் போட்டுப் பாத்தன். இந்த மாரி சாதகப் பொருத்தம் நூத்திலெ ஒண்ணுதான் அமயுமின்னு அய்யரு அடிச்சிச் சொல்றான். எல்லாப் பொருத்தத்தயும்விட மொகப் பொருத்தம் இருந்தா சரிதான். மொக வாட்டமான குட்டிதான் அவ.
‘உள்ளூர்னா பாடுனாலும் பேசுனாலும் எடுத்து வச்சிப் பாக்கும். நான் நாளக்கி செத்தா நாலு சனம் கூட்டமா வந்து எம் பொணத்தெ எடுத்துப்போடும். இந்த ஊருலெ நம்பிளுக்குன்னு நாலு சனம் வாணாமா? பெரிய கூட்டமுள்ள குடும்பம் அது. மேக்காலத் தெருவே அவ கூட்டம்தான். காசி ஆப்புடுதின்னு பட்டணத்தோட போயிட முடியுமா? பட்டணத்துக்காரனுவோ பகரா வெள்ளச் சட்டத்தான் போட்டிருப்பானுவோ. நெயலு வாட்டத்திலே குந்தி இருக்கிறதாலெ பொட்டச்சிவுளும் கொஞ்சம் வெளுப்பாத்தான் இருப்பாளுவோ. மத்தது ஒண்ணுமில்லே. ரெண்டு நாளக்கி ஆடுவோகூட நடந்தாளுவோன்னா கூர மேலெ காயப் போட்ட கருவாடு மாரி ஆயிப் போயிடுவாளுவோ. நான் சொல்லுறது நெசம்தான். வெளுத்தத் தோலுக்காகப் பொண்ணு கட்ட முடியுமா? காசி பணம் என்னா செய்யும்? சனங்களெ சம்பாரிக்கிறதுதான் கஷ்டம். நாளக்கி நான் செத்தா காசி பணமா வந்து மாரடிச்சி அயிவப்போவுது? உத்தெ மனுசாள்தான் ரெண்டு சொட்டுக் கண்ணு தண்ணீ வுடும். காசிப் பணம் நம்பளுக்கு வாணாம். காசிப் பணத்தப் பாத்தா நான் ஒங்கப்பனுக்குப் புள்ளெ பெத்தன்? காசிப் பணம் இருந்தா ஊரு மெச்சத் துணி கட்டலாம், நாலு நகயப் போட்டுப் பாக்கலாம். வேறென்ன? எல்லா ஆட்டமும் இந்தக் கட்டயிலெ உசுரு இருக்க மட்டும்தான? அப்புறம் ஒண்ணும் இல்லெ.
‘காசிப் பணத்துக்கு ஆசப்பட்டா ஒன்னெப் படிக்க வச்சன்? அப்பிடி இருந்தா அப்பறமென்ன? நீ எட்டாவதோ ஒம்பதாவதோ படிக்கிறப்ப, ஒப்பன் காயிலாவுல கெடந்தப்ப, ஒங்க பெரியப்பங்காரன் வந்து இனிமே பள்ளிக்கூடத்துக்கு அனுப்ப வாணாம். எங்கூட அனுப்பு, மோளம் கத்துக்கிட்டான்னா ரெண்டு
காசி வரும்ன்னு சொல்லி ஒங் கையப் புடிச்சி அயிச்சிக்கிட்டுப் போனான். ஒப்பன்காரன் மரமாட்டம் பாத்துக்கிட்டு நின்னான். அண்ணங்காரனெ எதுத்துப் பேச அவனுக்கு வாய் வல்லெ. ‘என்னடா இது, நம்ப வச்சியிருக்கிறதே ஒரு புள்ளெ, அதெயும் மோளமடிக்கக் கூப்புட்டுக்கிட்டுப் போறன்னு போறானேன்’னு சொல்லி, பாதி தெருவுக்கு ஓட்டமா ஓடிப்போயி ஒங்க பெரியப்பங்காரன் கால்ல வியிந்து கும்புட்டு, ‘எம் புள்ளெய வுட்டுடு, அது செத்தாலும் சாவட்டும், இந்த வயிசியிலே ஒயச்சித் திங்க வாணாம், அதிலயும் சாவு மோளமடிச்சி திங்க வாணாம்’ன்னு சொல்லி அயிதன். அவன் என்னெ எட்டி ஒதச்சிப்புட்டு எப்பிடியாச்சும் போடின்னு சொல்லிப்புட்டுப் போனான். அப்ப நான் ஒங்கால்ல வியிந்து பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போ சாமின்னு கும்புட்டன். மத்த சனங்க மாரி நான் ஒன்னெ அதெ செய், இதெ செய், மாடு மேய்க்க, ஆடு மேய்க்கப் போன்னு சொன்னது கெடயாது. அதெல்லாம் ஒனக்கு நெனவுல இருக்கோ இல்லியோ. என்னால மறக்க முடியுமா? பெத்தவளாச்சே’ என்று சொல்லும் போதே மொட்டையம்மாளுக்கு அழுகை வந்து விட்டது. முகத்தைக் கவிழ்த்துக்கொண்டாள். அவளுடைய உடம்பு குலுங்கியது. சேகர் எழுதுவதை நிறுத்திவிட்டு அழுதுகொண்டிருந்தவளையே பார்த்தவாறு இருந்தான் கொஞ்ச நேரத்திற்கு மேல் அவனுக்குப் பொறுமை
இல்லை. ‘அப்பறஞ் சொல்லு’ என்று முறைத்தான். அதன் பிறகுதான் முகத்தை நிமிர்த்திக் கொண்டு மொட்டையம்மாள் மீண்டும் சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.
‘நான் சொல்றன்ங்கிறதுக்காக நீ ஒருத்தியயும்
கட்ட வாணாம். எனக்கு இவளத்தான் புடிச்சியிருக் குன்னு சொல்லி நீ ஒரு நரிகொறத்தியக் கொண் டாந்தாலும் எனக்குப் பரிபூரண சம்மதம்தான். எனக் கென்னா? நானா அவகூட குடும்பம் நடத்தப்போறன்? நான் கண்ணெ மூடிட்டப் பின்னாலெ இந்த
ஊடு இருளடஞ்சி கெடக்கக் கூடாது. அதத்தான் ஒங்கிட்டெ வேண்டுறன். நல்லது நடந்துச்சோ கெட்டது நடத்துச்சோ, எப்பிடியோ எங் காலம் ஓடிப்போயிடிச்சி. இனி ஒங் காலம்தான. எப்பிடியோ எங் காலமா இருந்தா ஒரு கைப்புடி சோள நொய்யும் ரெண்டு கொத்து முருங்க தவயும் இருந்தாப் போதும். ஒரு நாப் பொயிது ஓடிடும். இன்னிக்கி அப்பிடியா?’ என்று சொன்னவள், நிராசையுடன் சேகரிடம் கேட்டாள்: ‘என்னா தம்பி, நாலே
நாலு வரிதான் எயிதிருக்க? நான் சொன்னத எல்லாத் தயும் எயிதலியா?’
‘நீ சொன்னதுல ஒண்ணுகூட வுடலெ. வேணு மின்னா படிச்சிக்காட்டட்டா?’ என்று சட்டென்று கேட்டதும், ‘படி’ என்று சொல்லத்தான் நினைத்தாள். என்மேல் நம்பிக்கை இல்லையா என்று கேட்டுப் பாதியிலேயே போட்டுவிட்டுப் போய்விட்டால் என்ன செய்வதென்ற கவலையில் லேசாகப் பசப்புச் சிரிப்பு சிரித்து, ‘ஒம் பேர்ல நம்பிக்க இல்லாமியா?...இம்புட்டு நேரத்துக்கும் நாலே வரி எயிதிருக்கியே, கனமா இல்லியேன்னு கேட்டன்’ என்று சொல்லிப் பசப்பினாள்.
‘எல்லாம் சரியாத்தான் இருக்கு. கடேசிலே படிச்சிக்காட்டுறன். மேலெ சொல்லு’ என்று வெறுப்புடன் சொல்லிவிட்டு எழுதுவதற்குத் தயாரானான்.
‘எந்த எடத்திலெ வுட்டன்?’ என்று மொட்டையம்மாள் கேட்டதும், ‘வனமயில் கண்ணாலம் கட்டுறதப் பத்தி’ என்று சேகர் எடுத்துக் கொடுத்தான். அவன் சொன்னதைக் காதில் வாங்காதவள் போல உட்கார்ந் திருந்தவள், திடீரென்று நினைவுக்கு வந்ததைச் சொல்வது மாதிரி சொன்னாள்.
‘தம்பி, ஒன்னோட பேர் நாமத்துக்கு பாத்தன். இன்னம் மூணு மாசத்துக்குள்ளார வெரய செலவு வரும்ன்னு இருக்காம். அதோடவும் நாடு வுட்டு நாடு போவணும்ன்னும் இருக்காம். கேடு காலம் வந்தா மணியடிச்சிக்கிட்டு வராது. போற, வர எடத்திலெ வாய் பதனமா, கை பதனமா இரு. காரு, ரயிலு ஏறயிலெ பாத்து ஏறு, பாத்து எறங்கு. ஒனக்கு ஒண்ணு ஆச்சின்னா அவ்வளவுதான். என் உசுரு தங்காது. ராவும் பவலும் ஒங் கவலதான் எனக்கு. ஒங்கூடப் பொறந்ததெல்லாம் உசுரோட இருந்திருந்தா எனக்கு இம்மாம் மனக்கவல இருக்காது. ஒங்கூடப் பொறந்தது மொத்தம் ஆறு புள்ளிவோ. மொத ரெண்டும் செத்துசெத்துப் பொறந்துச்சி. சாவு புள்ளெயா பெக்குறன்னு சொல்லி என் மாமியாக்காரி, அதாம் ஒப்பனப் பெத்த பாட்டியா, என்னெ ஒதுக்கிவச்சிட்டா. ஒப்பன் ஊட்டு சனங்களும் எங்கிட்டெ மொவம் கொடுத்துப் பேசாதுவோ. அந்தக் கெய்வி அம்மாம் கட்டுமானம் பண்ணிவச்சியிருந்தா. மூணாவதா நீ பொறந்த. புள்ளெ பெத்துக் கிடந்தவள என்னா ஏதுன்னு யாரும் வந்து எட்டிப் பாக்கலெ. நானேதான் பச்ச ஒடம்போட காயம் அரச்சித் தின்னன். அப்பறம் பொண்ணு ரெண்டு, ஆணு ஒண்ணு பொறந்துச்சி. வரிசியா புள்ளிவோ பொறந்தாலும் ஒண்ணும் நெலச்சித் தரிச்சி வாயல. அவசர அவசரமின்னு ஆறு மாசம் ஒரு வருசமின்னு ஒவ்வொன்னும் மண்ணுக் குள்ளாரப் போயிடிச்சிவோ. எல்லாத்தயும் வாரிக் கொடுத்துட்டன். ஒப்பனும் போயி சேந்துட்டான். இப்ப நீ ஒருத்தன்தான் இருக்க. நீதான் எனக்கு குல குருவா இருக்க. அப்பிடித்தான் நான் எண்ணிக்கிட்டிருக்கன். நீயும் எனக்குக் காம்பக் காட்டிப்புடாத.’
எழுதிக்கொண்டே, ‘இன்னம் இருக்கா?’ என்று சேகர் கேட்டான். அவன் கேட்ட விதத்தைப் புரிந்து கொள்ளாமல் கண்கள் கலங்க, உடைந்துபோன குரலில் மொட்டையம்மாள் தரையைப் பார்த்தவாறு சொன்னாள்.
‘ஒண்ணெ ஒண்ணுதான் எம் மனசிலெ இருக்கு. நான் செத்தா எம் பொணத்த ஊரு மெச்ச எடுக்கணும். தேர்ப் பாடெ கட்டு. ஒப்பனுக்குக் கட்டுனாப்ல. உள்ளூர்ப் பற மோளத்தோட, பாசாரு தம்ரு மோளமும் வை. பாடெ மத்தியிலெ கொல்லுக் காசி பிரிக்கயிலெ கைகூசாம தோட்டி, தொம்பன், வண்ணான், கூத் தாடின்னு ஒருவரும் மனங்கோணக் கூடாது. கேட்ட காசியக் கொடுத்துப்புடு. கசம்பன்னு பேரு எடுக்காத. நம்ப ஊட்டுலெ எஞ் சாவுதான் கடேசி சாவு. அதனால வாணவெடி வுடு. கயிதூரு ஆட்டக்காரி செடலோட ஆட்டம் வை. ராத்திரிக்குக் கர்ணமோட்சம் கூத்து வைக்காம வுட்டுப்புடாத. இதுக்கெல்லாம் நீ கையறுத்துக்க வேண்டியதில்லெ. ரெண்டு பயிர் ஆடு இருக்கு. இன்னிக்கி வித்தாக்கூட இருவதனாயிரம், முப்பதனாயிரம் போவும். அப்பப்ப ஆடு வித்தது, குட்டி வித்தது, சாவு ஆடு வித்ததுன்னு வந்த காசியில, ரெண்டு ஊட்டுக்குண்டான சாமான வாங்கிவச்சிருக்கன். ஒரு கூண்டு கோயி இருக்கு. அதெ வித்துக் காசாக்கிப்புடு. வாரத்துக்கு ஆறு பன்னிக்குட்டிவுளெப் புடிச்சிவுட்டிருக்கன். அதுவுளயும் காசாக்கிப்புடு. அதோட வடக்குத் தெரு காசியம்மா வல்லிசா மூணாயிரம் தரணும். வாங்கி ரெண்டு வருசமாச்சி. பாண்டு பத்திரமின்னு ஒண்ணுமில்லெ. பக்கத்து ஊட்டு வேலாயி மவ வயசிக்கு வந்தப்ப நானூறு வாங்குனா. கேட்டா ‘இந்தா இந்தா’ங்கிறா. காசி கையிக்கு வரல. இந்த மாரி இன்னம் ரெண்டு ஒருத்தர் தரணும். தோட்டி மவன் பெரிய பய கண்ணாலத்துக்கு ஒரு மரக்கா அரிசியும், ஒரு தூக்குப் புளியும், ரெண்டு பரங்கிக்காயும் வச்சன். இப்பிடி ஊரு மூச்சூடும் செய்வின செஞ்சி வச்சிருக்கன். நாளக்கி நம்பப் புள்ளெக்கி நாலு சனம் வரணுமே, செய்யணு மேன்னு, எல்லாத்தயும் ஊகமா ஒரு சீட்டுலெ எயிதி வச்சியிருக்கன். யாரும் திலுப்பி செய்யலன்னா கேக்கணு மில்லெ. அதுக்காக நாளு கெயமயோட விகரமா எயிதிவச்சிருக்கன்.’
‘சீட்டு ஆவப்போவுது. சீக்கிரமா சொல்லு.’
‘ஒரு சீட்டுதான் கொண்டாந்தியா?’
‘ஆமாம், ஆமாம்’
‘அப்ப இதெ மட்டும் எயிதிப்புடு’ என்று சொன்னவள், சந்தேகத்துடன் ‘இன்னம் ரவ எடந்தான் இருக்கா?’ என்று கேட்டாள். ஆமாம் என்பதுபோல் சலிப்புடன் தலையை மட்டும் ஆட்டினான் சேகர்.
‘ரெண்டே ரெண்டு வாத்ததான். எயிதிப்புடு’ என்றவள், சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டுச் சொன்னாள்.
‘அம்மா ஏதாச்சும் நெனச்சுக்குவான்னு பணம் காசி அனுப்பாத. சீல துணியும் வாணாம். நான் என்ன, எளங்குட்டியா புதுத் துணி கட்டிப்பாக்க, ஆசப்பட. எனக்காக நீ ஒன் ஒயலெ செலுவுபண்ணாத. ரத்த
ஓட்டம் இருக்கமுட்டும் நானே பாத்துக்கிறன்’ என்று சொன்ன மொட்டையம்மாள் சிறுபிள்ளை மாதிரி ஏக்கத்துடன் ‘இன்னம் ரவ எடமிருக்குமா?’ என்று கேட்டாள். இல்லை என்பதற்கு சேகர் உதட்டை மட்டுமே பிதுக்கிக் காட்டினான்.
சேகர் எழுதிக்கொண்டிருந்தான். அவன் எழுதுவதை ஆசையுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் மொட்டையம்மாள். அவன் எழுதி முடித்துக் காகிதத்தை மடித்து உறைக்குள் போடப்போனபோது ரொம்ப ஆவலாக, ‘செத்த படிச்சிக்காட்டன்’ என்று கேட்டாள், ‘எல்லாம் சரியாத்தான் எயிதிருக்கு. மனுசனுக்கு வேற வேலெ இல்லியா?’ என்று வெடுக்கென்று சொன்னவன், காகிதத்தை உறைக்குள் போட்டு ஒட்டி, விலாசம் எழுதினான். அப்போது மொட்டையம்மாளின் முகம் மாறிற்று. வெறுப்புடன் அவனைப் பார்த்து ‘என்னாத்தெ எல்லாத்தயும் எயிதினெ? நான் இங்க சொவம். நீ அங்க சொவமா? ஊருலெ திருநா போட்டிருக்கு. அவசியம் வா. ஒங்கிட்டே நெறயா பேசணும். நேர்ல வா. எல்லாத்தயும் பேசிக்கலாமின்னு எயிதிருக்க. அதான? எனக்கு எல்லாமும் தெரியும்டா தம்பி’ என்று சொல்லிவிட்டு அவனிடமிருந்து பிடுங்காத குறையாகக் கடித உறையை வாங்கிக்கொண்டாள்.உண்மை வெளிப்பட்டுவிட்ட வெட்கத்தில் சேகர் ஒன்றும் சொல்லாமல் அவசரமாக எழுந்து வெளியே போனான்.
Read more: http://wordswithoutborders.org/article/truth-and-lies#ixzz3hNXIRQ1z
http://wordswithoutborders.org/article/truth-and-lies#ixzz3hNXIRQ1z
Fiction by Imayam
Truth and Lies
http://www.wordswithoutborders.org/
article/bilingual/truth-and-lies
Translated from Tamil by Lakshmi Holmström
bilingual version
1
Raghavan climbed into the compartment, carrying his suitcase. He glanced briefly—just once—at the ticket he held in his left hand. Then he walked up to the seat reserved for him. He placed his case in the luggage rack, and sat down. He raised his head and looked all round the compartment. He could see that only seven or eight people were seated there. He felt disappointed that the compartment was so sparsely occupied. He gazed out through the window and saw people walking up and down the platform; the crowds were not very dense. His eyes fell on the clock and so he realized that there was still some time for the train’s departure. He need not have arrived so early. He was glancing around at the people going to and fro across the platform when he caught sight of the postbox right ahead of him. He stared at it for some time. Then, suddenly, he rose to his feet, retrieved his suitcase, placed it on his lap, opened it, closed it, and began writing urgently in a notebook.
To my dear mother, from Raghavan:
I am very well here. I have no health problems, no fever or headache—nothing at all. How are you? I hope you are in good health, too. I got your letter recently, in which you say you are disappointed at not having heard from me for two-three months. Of course, I think daily that I should write to you. But I never do get the time for it. I leave for work early in the morning and when I return to my room in the evening, I want to lie down and go to sleep the very next minute. Besides, here we communicate by phone all the time, so I seem to have lost the habit of writing. Writing doesn’t come easily to my hand anymore. In addition, there’s been any amount of trouble in the company, for the past two to three months. It’s all because they have been laying off workers. Strikes and processions happen all the time now. You never know what is happening at any one time. Everything is in a state of chaos. That’s why I couldn’t come home for Appa’s thivasam, or for rice distribution. In any case, most importantly, the company is refusing to allow me any leave at all. If I should go away without leave, I’m afraid they will use it as an excuse to shove me out. This isn’t a government job, is it, for me to go and come as I please? A private company has all sorts of rules of its own.
He looked over what he had written so far. Then he looked at his wrist watch. He realized it was getting late, and began to scribble as fast as he could.
Are you managing on different sorts of wild greens, in the belief that you cannot afford to make a proper kuzhambu for your rice? It’s not going to cost you anything. Cook proper rice, make a good curry and eat well. Don’t buy brinjal. Don’t waste your money on the rotten brinjals that the Chetty sells in pre-weighed bundles. Here I eat real rice three times a day. Even if you pay good money, you will never get millet rice in Madras. You should know that.
I hear that you didn’t spend the money I sent you the month before last on food, but put it aside, saying, “When my grandson is born he will need a silver waist chain, won’t he?” I haven’t even got married yet, so why the hurry for a waist chain?
Do you still go and stand at Chetty’s shop, holding out your hand for free betel leaves? Please pay good money and buy your betel leaves properly. Don’t bring shame to me. Apparently you said, “If he wants to write to him, let him do so. What’s it to me?” What will Thittakudi Chetty think of me?
But here’s the most important thing: I hear you went to all the eligible cousins and asked them, “Will you marry my son?” Must you do this? And another thing: it seems you took the horoscopes of a couple of girls and checked them to see if they were suitable. Just keep quiet for a few days. Stop all this checking of horoscopes and everything.
Also, don’t keep picking quarrels with the neighbors, claiming that a chicken or a goat strayed into our house. It seems that during one quarrel, the next door neighbor asked, “Just because your son is employed, is he he some big man or what?” Don’t bandy words with him. I’ll talk to him when I’m home. Sell off all the chickens and be rid of them. And as to the goats you’ve been raising to pay for my marriage expenses, drive them all to the market and get rid of them. Learn to live in peace.
What happened with the leakage in front of the kitchen that you mentioned? Did you block it up with some rubbish or anything? If not, tell our herdsman uncle that I asked him to come to the house and stop the leak. Tell him that when I come home, I’ll buy him some toddy.
So what other news is there? Did you get any rain? Or was it a hit-and-miss like last year? When are they planning to hold the opening rites for the god’s festival? If they hold the festival, please donate a mull veshti and garland in my name. If they ask for a contribution, just give it. Don’t get into a quarrel saying you can’t afford it.
You wrote in your last letter, as you always do, that as soon as I got a job and some money in my hands, I forgot you. I have forgotten nothing. Our past will be forgotten only when I die. When Appa lay dead, not a soul came to send the corpse on its way. How can I forget that no one came, even to chant the dirges? How can anyone ask me to forget the time when I pulled Shanti’s plait when she went to gather water and they made me stand in front of Mariaayi’s shrine and charged me a huge fine? They wouldn’t listen even when you prostrated yourself before the panchayat pleading that they forgive me just that once. How could I forget that? During the Deepavali that fell when I was studying for my tenth, you had no money to buy meat, and no way of taking a loan. You told anyone who asked that it was a Friday, a day we didn’t cook meat in our house. But because you knew I would be furious if I didn’t have any, you went from house to house begging for a little meat curry at each, collecting a whole pot-full, and for the three days following you heated it up and heated it up, and served it only to me. I have forgotten nothing. It’s all there in my heart.
Now please don’t rush off and speak to anyone about what I’m going to tell you. A colleague of mine who works along with me at the company has a daughter who has studied up to college level and has recently joined our company. They have asked whether I will marry her. Now, there is no hurry at all. After you have come and seen the girl, we can talk about the details. I am writing this to you because in Madras today, you cannot manage to live on one person’s salary alone. You need to pay even to go to the toilet. People even pay for plain cold water. In Madras, you pay more for a liter of water than we do for a liter of milk in our village.
As he was writing this, seven or eight people all belonging to the same family crowded into the compartment and sat down, asking Raghavan to move in order to make room. He didn’t know what to do. For a moment, he sat with his head in his hands. It struck him that he would not be able to continue his letter. He looked around him. The compartment was crowded and very, very noisy. He wanted to finish the letter quickly and began writing in haste.
They have transferred me to Bombay all of a sudden. I’m actually writing this to you as I sit in the train. I will write to you again from Bombay.
Having finished his letter, he glanced sideways at the sturdy-looking gentleman sitting next to him. He shrank back toward the window and read through what he had written so far. He opened his suitcase again, took out an envelope, and was just about to seal it when he read it through a second time. Heaven knows what went on in his mind, but he simply folded the letter and tucked it into his shirt pocket, tore out another page from his notebook, and began to write again.
Dear Mother, this is what Raghavan writes to you.
All of a sudden, they have transferred me to Bombay. I am actually traveling to Bombay this very day. Once I reach there, I will fill you in on what is going on. Please don’t write to me at my Madras address.
Having finished this in a great rush, and without bothering to read through it even once, he folded it, pushed it into its envelope, licked the envelope, and closed it. He stowed the suitcase in the luggage rack. He asked the gentleman sitting next to him to keep an eye on the suitcase, climbed down from the train and ran as fast as he could to the postbox.
2
“‘You first write all that you usually say, then I will tell you.”
“You tell me all that you want to say in one go. I’ll write it all down, and read it back to you. Then you can tell me if there is anything I’ve left out and I’ll make sure to put it in.”
“No, Thambi, you write down first all that you usually say: To my beloved son, This is what your mother writes. I am in good health in the village. Please let me know about your health and welfare. You always begin like that, don’t you? Well, finish all that, then I’ll tell you the rest.”
Sekhar looked at the woman sitting in front of him with some dislike, as if she were an imbecile. He picked up a piece of cardboard left over from a calendar that lay on the floor, placed it on his lap and began writing on a piece of white paper, folded to make four sides. She watched him with growing excitement. Her face lit up. Sekhar scribbled a couple of lines and, with a distinct lack of enthusiasm, without even raising his head, said “Go on.”
“Please swamy, write everything that I say, don’t leave anything out. You will attain merit.”
“All right. Go on, then.”
“And don’t please leave anything out from time to time.”
“This is why a man gets annoyed. How many times have I written letters for you? Have I ever done anything like that?”
“Don’t get angry, Thambi. We shouldn’t leave out the details. That’s why I said something. I wasn’t blaming you.”
“Say it quickly now. They’ll want their cut. And don’t forget the contribution of five-hundred rupees they want from you for the festival.”
“What can I say? It’s a bad time for me. Anyway… I’m in good health. I have no news at all about how you are. Some of our people who came back recently from Madras say that they haven’t set eyes on you for two or three months, so I don’t get any sleep at night. Can’t you write even a line to say I’m doing this, I’m doing that? Are you going to lose any money by that? The only thing that I lack is a single letter from you. Nothing else.”
Mottaiammal looked suspiciously at Sekhar, who wasn’t writing down anything. He looked at her as if there was nothing unusual going on and told her: “Just tell me everything you are going to say and I will write it all down in one go.”
In reply, she made a pleading face and began to insist in a broken voice, “You’ll leave something out, Thambi. Just keep writing as I speak.”
Sekhar saw there was no way out. He scribbled down a couple of lines, and asked, indifferently, “‘And then?”
“Why didn’t you come for father’s death anniversary rites? How many times did I write to you to say that a woman cannot perform the rice distribution ritual and that you must do it yourself? You couldn’t put aside just one day for your own mother. Is the work you do so important? If I die tomorrow, will you do the same thing? Because I was here, at least this matter could be dealt with properly. Otherwise, what would have happened? The reason for the rice-giving is for the Brahmin to cleanse our karma. If you don’t know this much, what good is your education? To think you’re a man who is employed in Madras, too.”
She looked at Sekhar. He was busy writing. She waited until he had finished, then began again of her own accord.
“They made the offering to our village deity just yesterday. If you can, come and stay for four or five days. Otherwise, at least plan to come on the day they take out the temple chariot. When our village is celebrating the festival and the temple chariot, when we all gather together as one kith and kin, imagine how I’ll suffer if you are not here? You don’t have any need for our village people anymore, but what about our god? All right, the people here can be quarrelsome, so should you just run away from the village itself?”
She looked at Sekhar. He began to write.
“The wall to the west side of the house is tilting. I have propped it up with bamboo canes. The roof thatch also seems to be falling apart a bit. This is an old house, after all. It would be better to re-thatch the entire roof. It won’t withstand this year’s summer winds. But I am not a man to run around all around town to and find the workers to do the job. If we put our hands to it, it’s going to cost at least two thousand rupees. I’m an old woman, what can I do? A life without a man is only a half-life.
“Don’t go hungry because you don’t want to spend money. See if you like it there. If you don’t, just come back home. If you lose your job, just remember this: didn’t your father, your grandfather, and all your ancestors survive make a living working in the fields? They didn’t die, did they? What is the point of going hungry in order to make money? In the same vein: we don’t need to build ourselves mansions at such cost. Eat well. Don’t argue with your stomach. Don’t allow your body to become weak. Our health is our wealth. If we have our health, we can go anywhere and survive. Always tell me if you are short of money. I can sell a couple of our goats and send you the cash.
"Look at what I forgot to tell you. During the past month, three of our goats had babies, one after the other. Of the kids, there are three female and two male. Only one of the goats delivered a stillborn kid. All the rest follow me round and round like children. One of the men from our clan came and said he was going to hold a head-shaving ceremony and a special puja for the our clan deity. He asked me to donate one of the baby goats. I refused.
“Are you writing all this down, Thambi?”
“Yes, I am. Carry on.”
“Two or three years ago, thinking to myself how my son hadn’t yet married, I took one of the baby goats to our Lord Poyanappadi temple to dedicate it. Now, to my surprise, it’s grown practically as large as a cow. Everyone who sees it tells me to sell it off. But I’m keeping quiet about it. I think I should drive it to the temple and leave it there. What do you say?”
Mottaiammal noticed that Sekhar was gazing at her.
“What, Thambi? Why are you gazing at me like that? Are you writing down everything that I’ve been saying?” she asked with a slight smile.
“Of course I am. Carry on… But when are you going to give me the five-hundred rupees I asked for?” Sekhar asked.
“Of course; who else is going to get it?”
She carried on in a melting voice.
“There is no one to turn to if I get a fever or a headache. I am like a lone corpse, here. If I die tomorrow, there is no one to sit next to my head and weep for me. If I had given birth to a daughter, she would beat her breast and weep aloud, mourning her mother’s death. I don’t have that good fortune. But what good fortune ever fell to me ever since I wore a tali and followed your father here? That is why I say, while there is still breath left in my body, marry a young girl and bring her here. Even if there was no one to say your father’s name at his funeral rites, shouldn’t there be someone to say your name at the appropriate time? How long can we carry on like this? Don’t you have to return to your hearth and home some day? Even if this is a village known for people who steal cattle and goats, aren’t there four or five people who will be there for us?
“You shouldn’t keep thinking of what is past. You have to accept it. It’s like swallowing a bitter pill. Otherwise, how will life go on? In any village, there will be all sorts of people. Of course they’ll say one thing to your face, and another thing behind your back. People are like that. We have to carry on, pretending we neither hear nor see a thing. You have to look at each person differently. The time you tugged little Shanti’s plait when she went to draw water and four hoodlums called a panchayat meeting, what could the village do?
“Because those four ruffians tied you up and imposed a fine on you, you ran away that very night, ignoring the hour. I haven’t seen my child since then, for a whole year, and it’s like an evil wind is blowing against me. Every time I look at food, I feel sick and queasy. I worry about you night and day. My insides tremble wondering where you are and whether you have enough to eat. Don’t think badly of me. The cremation ground beckons and the house tells me to go. What is left for me? We live as long as we must and we go when it is time. We cannot refuse. How much longer am I going to live on flower and fruit? But don’t think of me and allow yourself to be depressed.”
Mottaiammal stopped speaking, and sat quietly for a while, her head bowed down. She didn’t even check whether Sekhar continued to write or not. It was only after he asked, “And then… and then…?” that she looked up, wiped her eyes and face with the end of her sari, and began again in a low voice.
“Your late father never fails to appear in my dreams every single night. It doesn’t bode well for the family when the dead appear in our dreams. It won’t do us any good. The family won’t prosper. Don’t say who is there in our family any more. I’m an old woman.; I will go willingly to the cremation ground. It is only when I think of you that my heart won’t heal. That is why I want to find you a girl inall haste, and hold your wedding. I shall be free of all worry then, and my corpse will burn easily. My spirit won’t wander about, dissatisfied. What else is there for me? I’ll do my best for was long as I can, and die when the time comes, without a care. Do I have to worry about leaving behind a suckling baby, or tiny toddlers? Nothing of the sort. My only worry will be if death eludes me. That will be the only thing… Are you writing all this down?”
“Go on, don’t be so impatient.”
“If I spoke about all the pain in my heart, even two tons of paper wouldn’t be enough. All right, you keep on writing.”
“In my heart, there’s a request for you. Tell me if it sounds right to you. If not, let it go. You remember Kanjikaacchi from our village? His eldest son Muukkan has four children, all girls. Three of them have now married and left home. The youngest is still at home. Her name—what is it again, Thambi—mmm… Vanamayil. She might be a bit big-boned, but she’s like a jewel. In our entire village, she is the only one who is attractive and pleasing to the eye. Although I have wished for this for a long time, I asked her only eight days ago. I asked her straight out when she came to collect twigs for the goats, ‘Would you give your consent, di?’ She said in return, ‘He’s an educated man. He works in Madras. Would he care for a girl like me who weeds the fields and carries bundles of sugarcane?’
“I didn’t know how to reply. I am sure she too wishes for it in her heart. I have compared the horoscope that was cast for her after she came of age with yours. The Aiyar says such compatibility only appears once in a hundred cases. More than anything else, it’s good to have facial features that suit each other. She certainly has an attractive face.
“The people of our village will always look after you, even if they make a song and dance of it. If I die tomorrow, there will be four or five people who will come and carry my corpse away. Don’t we need at least four or five people in our village to call our own? She comes from a big family. The entire West Street is full of her people.
“You can’t go away to the town forever, can you, simply because you can make money there? Of course townsfolk people there wear bright, white clothes. Because they are always in the shade, they might be slightly lighter in colour. But there’s nothing else. If they walked behind the goats for a couple of days, they’d end up like the fish drying on our roofs. What I say is true. Would you marry a girl just for her white skin? What will money do for you? It is far more difficult to earn friendship. If I die tomorrow, it’s not my money that is going to beat its breast and mourn for me. Only your own people who will shed a teardrop or two.
“‘We don’t need wealth. Did I bear a child to your father with an eye to money? If you have money, sure you can wear clothes that people will admire. You can make a set of ornaments and wear them. But what else, though? All this lasts only so long as there is life in this body. There’s nothing afterward.
“Did I send you to school for the sake of money? If that was the case, what then? When your father was ill and you were studying in the eighth or ninth class, your father’s elder brother turned up and said, ‘Don’t send him to school anymore.If he learns to play the drums, he’ll earn a coin or two.’ And he took you by the hand to lead you away. Your father could only watch, dumbstruck. He couldn’t say anything to oppose his elder brother. But I thought, ‘What’s all this? We have only one child and he is being plucked away from us in order to play the drums.’ I ran halfway down our street after your uncle, and fell at his feet, pleading and weaping, ‘Let my child go. If he dies, let him die. He doesn’t have to earn his keep at this young age. What’s more, he doesn’t have to earn money by beating the drums for the dead.’
“He kicked me away and said, ‘Go—get lost.’ After that, I fell at your feet and pleaded, ‘Please go to school, sami.’
“Unlike the others, I never asked you to do this and do that, or sent you to herd the cattle or goats. I don’t know whether you remember any of this, but how could I ever forget? I’m the mother who gave birth to you.”
Mottaiammal began to weep. She lowered her face; her entire body began to shudder. Sekhar stopped writing and watched her weep. His patience gave out very soon.
“Keep going,’ he said, scowling at her. Mottaiammal lifted her head and began again.
“You don’t have to marry anyone just because I say so. Even if you brought me a nari-kurathi gypsy girl saying, ‘This is the girl I love,’ I would give you my wholehearted consent. What does it matter to me? I’m not the one who is going to settle down with her. After my eyes close, this house must not sink into darkness. That is all I ask of you. For better or for worse, somehow my time has run out. In the time that is left to me, all I need is a handful of broken cholam-rice and a couple of bunches of murunga greens to last me a whole day.”
She looked suspiciously at Sekhar and asked, “What is this, Thambi, you’ve only written about four lines. Have put down everything I said?”
“I haven’t left out a single word of what you said. Do you want me to read it back to you?” has asked sharply.
She really wished to answer, “Yes, read it,” but she was concerned that he would say that she didn’t trust him, and walk off halfway through the letter. So she smiled a false smile and said, “Why wouldn’t I trust you? I just thought… after all this time, you’ve just written four lines, it doesn’t look weighty, so I asked you.”
“It’s all there. I’ll read it back to you at the end. Go on now,” he said with indifference, preparing to write once more.
Mottaiammal asked, “Where did I leave off?”
>
Sekhar gave her the cue. “About the marriage to Vanamayil.”
She sat there as if she hadn’t heard him, then began again as if something had come to her mind all of a sudden.
“Thambi, I asked for a prediction in your name. It seems that within the next three months, you will have a lot of expenses. What’s more, it seems it is likely you will be asked to leave one place and move to another. When bad times come, they won’t come with warning bells. Whatever place you go to, be tactful in speech and action. Be careful as you climb into cars or trains, and climb down with care. If anything happened to you, it would finish me, my life couldn’t bear it. My only care, every night and every day, is you. Had all your siblings survived, I wouldn’t worry so much. There were six children in all who were born to me. The first two were stillborn. My mother-in-law—your grandmother, that is, on your father’s side—said I could only bear dead babies and put me to the side. No one in your father’s family would even look at or talk to me, such was the old lady’s influence.
“Then you were born, my third child. Even while I was lying there shortly after your birth, there was no one to ask after me or take care of me. With my sick body, I ground the healing medicines myself and took them. After that, two girls and a boy baby were born. Although they came swiftly, one after another, they never lasted more than six months or a year and went swiftly to their graves. I’ve given away everything. Your father too is dead. Now there’s only you. I think of you as the high priest of the family. Please don’t leave me, too.
Still writing, Sekhar asked, “Is there any more?”
Unaware of the tone of his voice, she spoke again in a broken voice, her tearful eyes turned to the ground.
“There is one thing alone that is troubling me. You must arrange a funeral procession for my dead body, in such a way that it will earn the praise of the whole village. Have a chariot to carry the bier, just as we did for your father. Along with the village drummers, make sure there are the other thamru drummers as well. When you distribute the money left on the bier, be generous to everyone: the sweeper, the washer man, the basket maker and the street dancers. No one should feel left out. Just give them whatever they ask. Let no one call you a miser. Mine will be the last death of our house. So let there be fireworks. Arrange for a dance performance. Don’t forget to put on a performance of the street play Karna Motcham. You don’t have to spend your money on any of this. There are two grown goats. Even today they would fetch twenty or thirty thousand. With the money I’ve earned from selling the odd goat or kid or dead animal, I have bought enough household goods for two homes. There is a cage full of poultry. Sell them for cash. Each week, I have put aside six piglets. Turn them into cash, too. Besides this, Kasiamma on North Street owes me all of three thousand. It’s a couple of years since she borrowed the money. Unfortunately, we didn’t make out a bond or a promissory note. Then, Velayi, our next-door neighbor, borrowed four hundred when her daughter came of age. Every time I ask her, she says, ‘I’ve got it for you.’ But the money hasn’t returned my hands. Another one or two owe me similar amounts. When the street sweeper’s eldest son married, I donated a marakkal of rice, a sack of tamarind, and two pumpkins. Like in that case, I’ve tried to help people all round the village, trusting that there will be someone around to help my son and support him, should he need it in the future. I’ve written it all down carefully on a sheet of paper so that you can ask them, if it should come to it. That’s why I’ve noted it it all down, day by day and month by month .”
‘Hurry up, we’ve come to the end of the paper.”
“Did you bring only one sheet?”
“Yes, yes.”
“In that case, just say this..” But, seized by doubt, she then asked, “Is that all the space that’s left?”
Sekhar just nodded, bored by it all.
“Only two words. Don’t send your mother any money out of any sense of duty. Nor do I need new saris. Am I a young woman who would enjoy wearing new clothes? Don’t spend your hard-earned money on me. So long as the blood flows in my body, I can look after myself.”
Mottaiammal pleaded like a small child.
“Is there any space left?”
Sekhar’s twist of the lips indicated the answer was “No.”
Sekhar continued to write and Mottaiammal watched him eagerly. When he finished, folded the paper, and was just about to put it in its envelope, she asked, ardently “Please read it back to me.”
He answered her sharply.
“It’s all there, everything. Don’t you think a man has other things to do?’
He thrust the paper into its envelope and wrote down the address.
Mottaiammal’s expression altered at that moment.
She looked at him with distaste and said, “What do you mean, you’ve written down everything?”
“I’m doing well here. Are you keeping well, too? They are holding the festival in our village. Please be sure to come. I have a lot to tell you. Please come here so that I can tell you everything in person.’ That’s what you said. Isn’t it true? I know about it all, Thambi.”
She took her envelope back, little short of snatching it from his hands.
The truth was out. Sekhar, ashamed, got up and left without a word.
Truth and Lies
http://www.wordswithoutborders.org/
article/bilingual/truth-and-lies
Translated from Tamil by Lakshmi Holmström
bilingual version
1
Raghavan climbed into the compartment, carrying his suitcase. He glanced briefly—just once—at the ticket he held in his left hand. Then he walked up to the seat reserved for him. He placed his case in the luggage rack, and sat down. He raised his head and looked all round the compartment. He could see that only seven or eight people were seated there. He felt disappointed that the compartment was so sparsely occupied. He gazed out through the window and saw people walking up and down the platform; the crowds were not very dense. His eyes fell on the clock and so he realized that there was still some time for the train’s departure. He need not have arrived so early. He was glancing around at the people going to and fro across the platform when he caught sight of the postbox right ahead of him. He stared at it for some time. Then, suddenly, he rose to his feet, retrieved his suitcase, placed it on his lap, opened it, closed it, and began writing urgently in a notebook.
To my dear mother, from Raghavan:
I am very well here. I have no health problems, no fever or headache—nothing at all. How are you? I hope you are in good health, too. I got your letter recently, in which you say you are disappointed at not having heard from me for two-three months. Of course, I think daily that I should write to you. But I never do get the time for it. I leave for work early in the morning and when I return to my room in the evening, I want to lie down and go to sleep the very next minute. Besides, here we communicate by phone all the time, so I seem to have lost the habit of writing. Writing doesn’t come easily to my hand anymore. In addition, there’s been any amount of trouble in the company, for the past two to three months. It’s all because they have been laying off workers. Strikes and processions happen all the time now. You never know what is happening at any one time. Everything is in a state of chaos. That’s why I couldn’t come home for Appa’s thivasam, or for rice distribution. In any case, most importantly, the company is refusing to allow me any leave at all. If I should go away without leave, I’m afraid they will use it as an excuse to shove me out. This isn’t a government job, is it, for me to go and come as I please? A private company has all sorts of rules of its own.
He looked over what he had written so far. Then he looked at his wrist watch. He realized it was getting late, and began to scribble as fast as he could.
Are you managing on different sorts of wild greens, in the belief that you cannot afford to make a proper kuzhambu for your rice? It’s not going to cost you anything. Cook proper rice, make a good curry and eat well. Don’t buy brinjal. Don’t waste your money on the rotten brinjals that the Chetty sells in pre-weighed bundles. Here I eat real rice three times a day. Even if you pay good money, you will never get millet rice in Madras. You should know that.
I hear that you didn’t spend the money I sent you the month before last on food, but put it aside, saying, “When my grandson is born he will need a silver waist chain, won’t he?” I haven’t even got married yet, so why the hurry for a waist chain?
Do you still go and stand at Chetty’s shop, holding out your hand for free betel leaves? Please pay good money and buy your betel leaves properly. Don’t bring shame to me. Apparently you said, “If he wants to write to him, let him do so. What’s it to me?” What will Thittakudi Chetty think of me?
But here’s the most important thing: I hear you went to all the eligible cousins and asked them, “Will you marry my son?” Must you do this? And another thing: it seems you took the horoscopes of a couple of girls and checked them to see if they were suitable. Just keep quiet for a few days. Stop all this checking of horoscopes and everything.
Also, don’t keep picking quarrels with the neighbors, claiming that a chicken or a goat strayed into our house. It seems that during one quarrel, the next door neighbor asked, “Just because your son is employed, is he he some big man or what?” Don’t bandy words with him. I’ll talk to him when I’m home. Sell off all the chickens and be rid of them. And as to the goats you’ve been raising to pay for my marriage expenses, drive them all to the market and get rid of them. Learn to live in peace.
What happened with the leakage in front of the kitchen that you mentioned? Did you block it up with some rubbish or anything? If not, tell our herdsman uncle that I asked him to come to the house and stop the leak. Tell him that when I come home, I’ll buy him some toddy.
So what other news is there? Did you get any rain? Or was it a hit-and-miss like last year? When are they planning to hold the opening rites for the god’s festival? If they hold the festival, please donate a mull veshti and garland in my name. If they ask for a contribution, just give it. Don’t get into a quarrel saying you can’t afford it.
You wrote in your last letter, as you always do, that as soon as I got a job and some money in my hands, I forgot you. I have forgotten nothing. Our past will be forgotten only when I die. When Appa lay dead, not a soul came to send the corpse on its way. How can I forget that no one came, even to chant the dirges? How can anyone ask me to forget the time when I pulled Shanti’s plait when she went to gather water and they made me stand in front of Mariaayi’s shrine and charged me a huge fine? They wouldn’t listen even when you prostrated yourself before the panchayat pleading that they forgive me just that once. How could I forget that? During the Deepavali that fell when I was studying for my tenth, you had no money to buy meat, and no way of taking a loan. You told anyone who asked that it was a Friday, a day we didn’t cook meat in our house. But because you knew I would be furious if I didn’t have any, you went from house to house begging for a little meat curry at each, collecting a whole pot-full, and for the three days following you heated it up and heated it up, and served it only to me. I have forgotten nothing. It’s all there in my heart.
Now please don’t rush off and speak to anyone about what I’m going to tell you. A colleague of mine who works along with me at the company has a daughter who has studied up to college level and has recently joined our company. They have asked whether I will marry her. Now, there is no hurry at all. After you have come and seen the girl, we can talk about the details. I am writing this to you because in Madras today, you cannot manage to live on one person’s salary alone. You need to pay even to go to the toilet. People even pay for plain cold water. In Madras, you pay more for a liter of water than we do for a liter of milk in our village.
As he was writing this, seven or eight people all belonging to the same family crowded into the compartment and sat down, asking Raghavan to move in order to make room. He didn’t know what to do. For a moment, he sat with his head in his hands. It struck him that he would not be able to continue his letter. He looked around him. The compartment was crowded and very, very noisy. He wanted to finish the letter quickly and began writing in haste.
They have transferred me to Bombay all of a sudden. I’m actually writing this to you as I sit in the train. I will write to you again from Bombay.
Having finished his letter, he glanced sideways at the sturdy-looking gentleman sitting next to him. He shrank back toward the window and read through what he had written so far. He opened his suitcase again, took out an envelope, and was just about to seal it when he read it through a second time. Heaven knows what went on in his mind, but he simply folded the letter and tucked it into his shirt pocket, tore out another page from his notebook, and began to write again.
Dear Mother, this is what Raghavan writes to you.
All of a sudden, they have transferred me to Bombay. I am actually traveling to Bombay this very day. Once I reach there, I will fill you in on what is going on. Please don’t write to me at my Madras address.
Having finished this in a great rush, and without bothering to read through it even once, he folded it, pushed it into its envelope, licked the envelope, and closed it. He stowed the suitcase in the luggage rack. He asked the gentleman sitting next to him to keep an eye on the suitcase, climbed down from the train and ran as fast as he could to the postbox.
2
“‘You first write all that you usually say, then I will tell you.”
“You tell me all that you want to say in one go. I’ll write it all down, and read it back to you. Then you can tell me if there is anything I’ve left out and I’ll make sure to put it in.”
“No, Thambi, you write down first all that you usually say: To my beloved son, This is what your mother writes. I am in good health in the village. Please let me know about your health and welfare. You always begin like that, don’t you? Well, finish all that, then I’ll tell you the rest.”
Sekhar looked at the woman sitting in front of him with some dislike, as if she were an imbecile. He picked up a piece of cardboard left over from a calendar that lay on the floor, placed it on his lap and began writing on a piece of white paper, folded to make four sides. She watched him with growing excitement. Her face lit up. Sekhar scribbled a couple of lines and, with a distinct lack of enthusiasm, without even raising his head, said “Go on.”
“Please swamy, write everything that I say, don’t leave anything out. You will attain merit.”
“All right. Go on, then.”
“And don’t please leave anything out from time to time.”
“This is why a man gets annoyed. How many times have I written letters for you? Have I ever done anything like that?”
“Don’t get angry, Thambi. We shouldn’t leave out the details. That’s why I said something. I wasn’t blaming you.”
“Say it quickly now. They’ll want their cut. And don’t forget the contribution of five-hundred rupees they want from you for the festival.”
“What can I say? It’s a bad time for me. Anyway… I’m in good health. I have no news at all about how you are. Some of our people who came back recently from Madras say that they haven’t set eyes on you for two or three months, so I don’t get any sleep at night. Can’t you write even a line to say I’m doing this, I’m doing that? Are you going to lose any money by that? The only thing that I lack is a single letter from you. Nothing else.”
Mottaiammal looked suspiciously at Sekhar, who wasn’t writing down anything. He looked at her as if there was nothing unusual going on and told her: “Just tell me everything you are going to say and I will write it all down in one go.”
In reply, she made a pleading face and began to insist in a broken voice, “You’ll leave something out, Thambi. Just keep writing as I speak.”
Sekhar saw there was no way out. He scribbled down a couple of lines, and asked, indifferently, “‘And then?”
“Why didn’t you come for father’s death anniversary rites? How many times did I write to you to say that a woman cannot perform the rice distribution ritual and that you must do it yourself? You couldn’t put aside just one day for your own mother. Is the work you do so important? If I die tomorrow, will you do the same thing? Because I was here, at least this matter could be dealt with properly. Otherwise, what would have happened? The reason for the rice-giving is for the Brahmin to cleanse our karma. If you don’t know this much, what good is your education? To think you’re a man who is employed in Madras, too.”
She looked at Sekhar. He was busy writing. She waited until he had finished, then began again of her own accord.
“They made the offering to our village deity just yesterday. If you can, come and stay for four or five days. Otherwise, at least plan to come on the day they take out the temple chariot. When our village is celebrating the festival and the temple chariot, when we all gather together as one kith and kin, imagine how I’ll suffer if you are not here? You don’t have any need for our village people anymore, but what about our god? All right, the people here can be quarrelsome, so should you just run away from the village itself?”
She looked at Sekhar. He began to write.
“The wall to the west side of the house is tilting. I have propped it up with bamboo canes. The roof thatch also seems to be falling apart a bit. This is an old house, after all. It would be better to re-thatch the entire roof. It won’t withstand this year’s summer winds. But I am not a man to run around all around town to and find the workers to do the job. If we put our hands to it, it’s going to cost at least two thousand rupees. I’m an old woman, what can I do? A life without a man is only a half-life.
“Don’t go hungry because you don’t want to spend money. See if you like it there. If you don’t, just come back home. If you lose your job, just remember this: didn’t your father, your grandfather, and all your ancestors survive make a living working in the fields? They didn’t die, did they? What is the point of going hungry in order to make money? In the same vein: we don’t need to build ourselves mansions at such cost. Eat well. Don’t argue with your stomach. Don’t allow your body to become weak. Our health is our wealth. If we have our health, we can go anywhere and survive. Always tell me if you are short of money. I can sell a couple of our goats and send you the cash.
"Look at what I forgot to tell you. During the past month, three of our goats had babies, one after the other. Of the kids, there are three female and two male. Only one of the goats delivered a stillborn kid. All the rest follow me round and round like children. One of the men from our clan came and said he was going to hold a head-shaving ceremony and a special puja for the our clan deity. He asked me to donate one of the baby goats. I refused.
“Are you writing all this down, Thambi?”
“Yes, I am. Carry on.”
“Two or three years ago, thinking to myself how my son hadn’t yet married, I took one of the baby goats to our Lord Poyanappadi temple to dedicate it. Now, to my surprise, it’s grown practically as large as a cow. Everyone who sees it tells me to sell it off. But I’m keeping quiet about it. I think I should drive it to the temple and leave it there. What do you say?”
Mottaiammal noticed that Sekhar was gazing at her.
“What, Thambi? Why are you gazing at me like that? Are you writing down everything that I’ve been saying?” she asked with a slight smile.
“Of course I am. Carry on… But when are you going to give me the five-hundred rupees I asked for?” Sekhar asked.
“Of course; who else is going to get it?”
She carried on in a melting voice.
“There is no one to turn to if I get a fever or a headache. I am like a lone corpse, here. If I die tomorrow, there is no one to sit next to my head and weep for me. If I had given birth to a daughter, she would beat her breast and weep aloud, mourning her mother’s death. I don’t have that good fortune. But what good fortune ever fell to me ever since I wore a tali and followed your father here? That is why I say, while there is still breath left in my body, marry a young girl and bring her here. Even if there was no one to say your father’s name at his funeral rites, shouldn’t there be someone to say your name at the appropriate time? How long can we carry on like this? Don’t you have to return to your hearth and home some day? Even if this is a village known for people who steal cattle and goats, aren’t there four or five people who will be there for us?
“You shouldn’t keep thinking of what is past. You have to accept it. It’s like swallowing a bitter pill. Otherwise, how will life go on? In any village, there will be all sorts of people. Of course they’ll say one thing to your face, and another thing behind your back. People are like that. We have to carry on, pretending we neither hear nor see a thing. You have to look at each person differently. The time you tugged little Shanti’s plait when she went to draw water and four hoodlums called a panchayat meeting, what could the village do?
“Because those four ruffians tied you up and imposed a fine on you, you ran away that very night, ignoring the hour. I haven’t seen my child since then, for a whole year, and it’s like an evil wind is blowing against me. Every time I look at food, I feel sick and queasy. I worry about you night and day. My insides tremble wondering where you are and whether you have enough to eat. Don’t think badly of me. The cremation ground beckons and the house tells me to go. What is left for me? We live as long as we must and we go when it is time. We cannot refuse. How much longer am I going to live on flower and fruit? But don’t think of me and allow yourself to be depressed.”
Mottaiammal stopped speaking, and sat quietly for a while, her head bowed down. She didn’t even check whether Sekhar continued to write or not. It was only after he asked, “And then… and then…?” that she looked up, wiped her eyes and face with the end of her sari, and began again in a low voice.
“Your late father never fails to appear in my dreams every single night. It doesn’t bode well for the family when the dead appear in our dreams. It won’t do us any good. The family won’t prosper. Don’t say who is there in our family any more. I’m an old woman.; I will go willingly to the cremation ground. It is only when I think of you that my heart won’t heal. That is why I want to find you a girl inall haste, and hold your wedding. I shall be free of all worry then, and my corpse will burn easily. My spirit won’t wander about, dissatisfied. What else is there for me? I’ll do my best for was long as I can, and die when the time comes, without a care. Do I have to worry about leaving behind a suckling baby, or tiny toddlers? Nothing of the sort. My only worry will be if death eludes me. That will be the only thing… Are you writing all this down?”
“Go on, don’t be so impatient.”
“If I spoke about all the pain in my heart, even two tons of paper wouldn’t be enough. All right, you keep on writing.”
“In my heart, there’s a request for you. Tell me if it sounds right to you. If not, let it go. You remember Kanjikaacchi from our village? His eldest son Muukkan has four children, all girls. Three of them have now married and left home. The youngest is still at home. Her name—what is it again, Thambi—mmm… Vanamayil. She might be a bit big-boned, but she’s like a jewel. In our entire village, she is the only one who is attractive and pleasing to the eye. Although I have wished for this for a long time, I asked her only eight days ago. I asked her straight out when she came to collect twigs for the goats, ‘Would you give your consent, di?’ She said in return, ‘He’s an educated man. He works in Madras. Would he care for a girl like me who weeds the fields and carries bundles of sugarcane?’
“I didn’t know how to reply. I am sure she too wishes for it in her heart. I have compared the horoscope that was cast for her after she came of age with yours. The Aiyar says such compatibility only appears once in a hundred cases. More than anything else, it’s good to have facial features that suit each other. She certainly has an attractive face.
“The people of our village will always look after you, even if they make a song and dance of it. If I die tomorrow, there will be four or five people who will come and carry my corpse away. Don’t we need at least four or five people in our village to call our own? She comes from a big family. The entire West Street is full of her people.
“You can’t go away to the town forever, can you, simply because you can make money there? Of course townsfolk people there wear bright, white clothes. Because they are always in the shade, they might be slightly lighter in colour. But there’s nothing else. If they walked behind the goats for a couple of days, they’d end up like the fish drying on our roofs. What I say is true. Would you marry a girl just for her white skin? What will money do for you? It is far more difficult to earn friendship. If I die tomorrow, it’s not my money that is going to beat its breast and mourn for me. Only your own people who will shed a teardrop or two.
“‘We don’t need wealth. Did I bear a child to your father with an eye to money? If you have money, sure you can wear clothes that people will admire. You can make a set of ornaments and wear them. But what else, though? All this lasts only so long as there is life in this body. There’s nothing afterward.
“Did I send you to school for the sake of money? If that was the case, what then? When your father was ill and you were studying in the eighth or ninth class, your father’s elder brother turned up and said, ‘Don’t send him to school anymore.If he learns to play the drums, he’ll earn a coin or two.’ And he took you by the hand to lead you away. Your father could only watch, dumbstruck. He couldn’t say anything to oppose his elder brother. But I thought, ‘What’s all this? We have only one child and he is being plucked away from us in order to play the drums.’ I ran halfway down our street after your uncle, and fell at his feet, pleading and weaping, ‘Let my child go. If he dies, let him die. He doesn’t have to earn his keep at this young age. What’s more, he doesn’t have to earn money by beating the drums for the dead.’
“He kicked me away and said, ‘Go—get lost.’ After that, I fell at your feet and pleaded, ‘Please go to school, sami.’
“Unlike the others, I never asked you to do this and do that, or sent you to herd the cattle or goats. I don’t know whether you remember any of this, but how could I ever forget? I’m the mother who gave birth to you.”
Mottaiammal began to weep. She lowered her face; her entire body began to shudder. Sekhar stopped writing and watched her weep. His patience gave out very soon.
“Keep going,’ he said, scowling at her. Mottaiammal lifted her head and began again.
“You don’t have to marry anyone just because I say so. Even if you brought me a nari-kurathi gypsy girl saying, ‘This is the girl I love,’ I would give you my wholehearted consent. What does it matter to me? I’m not the one who is going to settle down with her. After my eyes close, this house must not sink into darkness. That is all I ask of you. For better or for worse, somehow my time has run out. In the time that is left to me, all I need is a handful of broken cholam-rice and a couple of bunches of murunga greens to last me a whole day.”
She looked suspiciously at Sekhar and asked, “What is this, Thambi, you’ve only written about four lines. Have put down everything I said?”
“I haven’t left out a single word of what you said. Do you want me to read it back to you?” has asked sharply.
She really wished to answer, “Yes, read it,” but she was concerned that he would say that she didn’t trust him, and walk off halfway through the letter. So she smiled a false smile and said, “Why wouldn’t I trust you? I just thought… after all this time, you’ve just written four lines, it doesn’t look weighty, so I asked you.”
“It’s all there. I’ll read it back to you at the end. Go on now,” he said with indifference, preparing to write once more.
Mottaiammal asked, “Where did I leave off?”
>
Sekhar gave her the cue. “About the marriage to Vanamayil.”
She sat there as if she hadn’t heard him, then began again as if something had come to her mind all of a sudden.
“Thambi, I asked for a prediction in your name. It seems that within the next three months, you will have a lot of expenses. What’s more, it seems it is likely you will be asked to leave one place and move to another. When bad times come, they won’t come with warning bells. Whatever place you go to, be tactful in speech and action. Be careful as you climb into cars or trains, and climb down with care. If anything happened to you, it would finish me, my life couldn’t bear it. My only care, every night and every day, is you. Had all your siblings survived, I wouldn’t worry so much. There were six children in all who were born to me. The first two were stillborn. My mother-in-law—your grandmother, that is, on your father’s side—said I could only bear dead babies and put me to the side. No one in your father’s family would even look at or talk to me, such was the old lady’s influence.
“Then you were born, my third child. Even while I was lying there shortly after your birth, there was no one to ask after me or take care of me. With my sick body, I ground the healing medicines myself and took them. After that, two girls and a boy baby were born. Although they came swiftly, one after another, they never lasted more than six months or a year and went swiftly to their graves. I’ve given away everything. Your father too is dead. Now there’s only you. I think of you as the high priest of the family. Please don’t leave me, too.
Still writing, Sekhar asked, “Is there any more?”
Unaware of the tone of his voice, she spoke again in a broken voice, her tearful eyes turned to the ground.
“There is one thing alone that is troubling me. You must arrange a funeral procession for my dead body, in such a way that it will earn the praise of the whole village. Have a chariot to carry the bier, just as we did for your father. Along with the village drummers, make sure there are the other thamru drummers as well. When you distribute the money left on the bier, be generous to everyone: the sweeper, the washer man, the basket maker and the street dancers. No one should feel left out. Just give them whatever they ask. Let no one call you a miser. Mine will be the last death of our house. So let there be fireworks. Arrange for a dance performance. Don’t forget to put on a performance of the street play Karna Motcham. You don’t have to spend your money on any of this. There are two grown goats. Even today they would fetch twenty or thirty thousand. With the money I’ve earned from selling the odd goat or kid or dead animal, I have bought enough household goods for two homes. There is a cage full of poultry. Sell them for cash. Each week, I have put aside six piglets. Turn them into cash, too. Besides this, Kasiamma on North Street owes me all of three thousand. It’s a couple of years since she borrowed the money. Unfortunately, we didn’t make out a bond or a promissory note. Then, Velayi, our next-door neighbor, borrowed four hundred when her daughter came of age. Every time I ask her, she says, ‘I’ve got it for you.’ But the money hasn’t returned my hands. Another one or two owe me similar amounts. When the street sweeper’s eldest son married, I donated a marakkal of rice, a sack of tamarind, and two pumpkins. Like in that case, I’ve tried to help people all round the village, trusting that there will be someone around to help my son and support him, should he need it in the future. I’ve written it all down carefully on a sheet of paper so that you can ask them, if it should come to it. That’s why I’ve noted it it all down, day by day and month by month .”
‘Hurry up, we’ve come to the end of the paper.”
“Did you bring only one sheet?”
“Yes, yes.”
“In that case, just say this..” But, seized by doubt, she then asked, “Is that all the space that’s left?”
Sekhar just nodded, bored by it all.
“Only two words. Don’t send your mother any money out of any sense of duty. Nor do I need new saris. Am I a young woman who would enjoy wearing new clothes? Don’t spend your hard-earned money on me. So long as the blood flows in my body, I can look after myself.”
Mottaiammal pleaded like a small child.
“Is there any space left?”
Sekhar’s twist of the lips indicated the answer was “No.”
Sekhar continued to write and Mottaiammal watched him eagerly. When he finished, folded the paper, and was just about to put it in its envelope, she asked, ardently “Please read it back to me.”
He answered her sharply.
“It’s all there, everything. Don’t you think a man has other things to do?’
He thrust the paper into its envelope and wrote down the address.
Mottaiammal’s expression altered at that moment.
She looked at him with distaste and said, “What do you mean, you’ve written down everything?”
“I’m doing well here. Are you keeping well, too? They are holding the festival in our village. Please be sure to come. I have a lot to tell you. Please come here so that I can tell you everything in person.’ That’s what you said. Isn’t it true? I know about it all, Thambi.”
She took her envelope back, little short of snatching it from his hands.
The truth was out. Sekhar, ashamed, got up and left without a word.
<
